Τό οὐράνιο πανηγύρι
Οὐράνιο κάλεσμα
Ἕνα Σάββατο ὁ Κύριος προσκλήθηκε καί κάθισε στό σπίτι κάποιου Φαρισαίου γιά φαγητό. Κι ἕνας ἀπ' αὐτούς πού ἦταν στό τραπέζι, τοῦ εἶπε: Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος πού θά φάει γεῦμα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος τότε πῆρε ἀφορμή γιά νά μιλήσει γιά τήν αἰώνια εὐφροσύνη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μέ τήν παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου. Κάποιος ἄνθρωπος, εἶπε, ἔκανε μεγάλο βραδινό συμπόσιο καί κάλεσε πολλούς. Κι ἔστειλε τό δοῦλο του γιά νά πεῖ στούς προσκεκλημένους: Ἐλᾶτε, ὅλα πλέον εἶναι ἕτοιμα γιά τό μεγάλο δεῖπνο.
Μᾶς προκαλεῖ ἐντύπωση ὅτι, ἐνῶ ὁ Κύριος ρωτήθηκε γιά γεῦμα, μιλάει γιά δεῖπνο. Γιατί λοιπόν ὀνομάζει τήν οὐράνια Βασιλεία τοῦ δεῖπνο καί μάλιστα μέγα δεῖπνο; Ὁ Κύριος προτιμᾶ νά ἀναφερθεῖ σέ δεῖπνο, διότι ἕνα δεῖπνο ἔχει μεγαλύτερη διάρκεια ἀπό ἕνα μεσημεριανό τραπέζι καί ἔχει μεγαλύτερη εὐφροσύνη. Θέλει ἔτσι νά δείξει ὅτι τό πανηγύρι τῆς Βασιλείας του θά εἶναι ἀτελεύτητο καί λαμπρό. Μή φαντασθοῦμε βέβαια μέ τή λέξη «δεῖπνο» κάποιο ὑλικό βραδινό συμπόσιο πού κάποτε τελειώνει ἤ δημιουργεῖ κορεσμό, ἀλλά δεῖπνο πνευματικό, ὅπου θά ἀπολαμβάνουμε τά πλούσια πνευματικά ἀγαθά πού ἑτοίμασε ὁ Θεός γιά μας. Καί ποιά εἶναι τά ἀγαθά τοῦ οὐρανίου δείπνου; Οὔτε μποροῦμε νά φαντασθοῦμε. Πῶς νά καταλάβουμε τί σημαίνει ὅτι αἰωνίως θά συναναπαυόμαστε μέ τούς δικαίους καί ὅλες τίς ἀγγελικές θεῖες δυνάμεις καί θά γευόμαστε τίς ἄπειρες πνευματικές δωρεές τοῦ Θεοῦ; Πῶς νά κατανοήσουμε τί σημαίνει αἰώνια ἀναψυχή καί εὐφροσύνη, τί σημαίνει πνευματικός χορτασμός τῶν πτωχῶν ψυχῶν μας στήν ἐπουράνια Βασιλεία του;
Ὁ Θεός λοιπόν ἑτοίμασε γιά μᾶς ἄπειρα καί ἀπερίγραπτα ἀγαθά, πού δέν μποροῦμε νά σκεφθοῦμε καί νά συλλάβουμε. Καί ἀπευθύνεται στόν καθένα μας καί μᾶς καλεῖ στή Βασιλεία του γιά νά μᾶς καταστήσει αἰώνια εὐτυχισμένους. Μᾶς καλεῖ μέσα ἀπό τίς περιστάσεις τῆς ζωῆς μας, μέ διάφορα πρόσωπα δικά του πού στέλνει στή ζωή μας, μᾶς καλεῖ μέ τήν Ἐκκλησία του καί τά Μυστήριά της, μέ τή μελέτη καί τήν ἀκρόαση τοῦ θείου λόγου, μέ τίς θεῖες ἐπισκέψεις στό νοῦ καί στήν καρδιά μας, μέ θεία σκιρτήματα καί νεύσεις. Μᾶς καλεῖ μέ μία ἐσωτερική φωνή στή συνείδησή μας, στά μύχια τῶν καρδιῶν μας. Ἐλᾶτε, μᾶς λέει ὁ Θεός. Ὅλα εἶναι ἕτοιμα. Τό οὐράνιο δεῖπνο σᾶς περιμένει. Μᾶς περιμένει δηλαδή μία ζωή αἰώνια, μία κοινωνία μέ τό Θεό καί τούς ἁγίους, ἕνα πανηγύρι πού δέν θά τελειώσει ποτέ.
Χωρίς προφάσεις
Οἱ προσκεκλημένοι τῆς Παραβολῆς σάν νά ἦταν συνεννοημένοι ἄρχισαν νά ἀρνοῦνται τό κάλεσμα τοῦ οἰκοδεσπότη καί νά δικαιολογοῦν τήν ἀπουσία τους ἀπό τό δεῖπνο. Ὁ πρῶτος εἶπε: Ἀγόρασα ἕνα χωράφι καί πρέπει νά πάω ἐκεῖ νά τό δῶ. Σέ παρακαλῶ, θεώρησε δικαιολογημένη τήν ἀπουσία μου. Ἄλλος πάλι εἶπε: Ἀγόρασα πέντε ζευγάρια βόδια καί πηγαίνω νά τά δοκιμάσω. Σέ παρακαλῶ, δικαιολόγησε τήν ἀπουσία μου. Κι ὁ τρίτος ἀπάντησε πιό ψυχρά: Πρίν ἀπό λίγο ἔκανα τό γάμο μου καί δέν μπορῶ νά ἔλθω.
Ὅταν ἐπέστρεψε ὁ δοῦλος στόν κύριό του καί τοῦ διηγήθηκε τά ὅσα ἔγιναν, ἐκεῖνος θύμωσε καί τοῦ εἶπε: Βγές γρήγορα στίς πλατεῖες καί τά στενά καί φέρε ἐδῶ μέσα τούς πτωχούς καί τούς σακάτηδες, τούς χωλούς καί τυφλούς. Ὕστερα ἀπό λίγο ἐπέστρεψε πάλι ὁ δοῦλος καί εἶπε: Κύριε, ἔγινε ὅπως διέταξες. Ὑπάρχει ὅμως ἀκόμη χῶρος στό σπίτι. -Βγες λοιπόν ἔξω ἀπ' τήν πόλη στούς δρόμους καί παρακίνησε ἐπίμονα ὅσους βρεῖς νά 'ρθοῦν ἐδῶ, νά γεμίσει τό σπίτι μου, τοῦ εἶπε ὁ οἰκοδεσπότης. Κι ἔκλεισε ὁ Κύριος τήν παραβολή λέγοντας: Κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ἀρνήθηκαν τό κάλεσμα, δέν θά γευθεῖ τό δεῖπνο μου.
Βέβαια μέσα ἀπό τήν Παραβολή ὁ Κύριος θέλει νά ὑποδηλώσει ὅτι οἱ Ἑβραῖοι, πού θεωροῦσαν ὅτι ἔχουν πρῶτοι τό δικαίωμα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τελικά ἀποκλείσθηκαν ἀπ' αὐτήν γιά νά τήν ἀπολαύσουν οἱ ἐθνικοί. Ὅμως ἡ Παραβολή αὐτή ἔχει καί γενικότερη ἐφαρμογή στόν καθένα μας. Διότι ὁ Θεός καλεῖ ὅλους μας. Καί εἶναι φοβερό νά ἀρνηθοῦμε τήν κλήση τοῦ προβάλλοντας τίς ἀνόητες προφάσεις τῶν ἀρνητῶν τῆς Παραβολῆς. Εἶναι προφάσεις μικρές καί ὑποκριτικές, πού ξεσκεπάζουν τήν κακή διάθεση τῶν προσκεκλημένων. Διότι ὅλοι τους εἶχαν εἰδοποιηθεῖ ἀπό καιρό γιά τό δεῖπνο αὐτό. Θά μποροῦσαν νά εἶχαν ρυθμίσει τό πρόγραμμά τους, ὥστε νά μπορέσουν νά συμμετάσχουν. Αὐτές οἱ προφάσεις ὅμως ἐπιπλέον δείχνουν πόσο μᾶς περισποῦν καί μᾶς δένουν οἱ φροντίδες τῆς ζωῆς, ἡ ἐργασία μας καί οἱ οἰκογενειακές μας ὑποχρεώσεις.
Ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἱεραρχούσαμε σωστά τά πράγματα καί ἐκτιμούσαμε τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ, θά λέγαμε: Μέ καλεῖ ὁ Θεός στή Βασιλεία του. Κανένα ἐμπόδιο δέν μπορεῖ νά σταθεῖ ἱκανό νά μοῦ στερήσει τόν Παράδεισο. Διαφορετικά περιφρονώντας τήν πρόσκληση καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ κινδυνεύουμε νά τή χάσουμε γιά πάντα. Κινδυνεύουμε νά χάσουμε ὄχι κάτι μικρό, ἀλλά τό μεγαλύτερο, τό ἄπειρο, τόν ἴδιο τόν Θεό. Κι ἄν χάσουμε τόν Θεό, χάσαμε τά πάντα. Καμία πρόφαση λοιπόν νά μή σταθεῖ ἐμπόδιο στό δρόμο μας πρός τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δέν θά ἔχουμε καμία δικαιολογία.
Περιοδικό "Ὁ Σωτήρ", τ. 1990, Πηγή: https://www.xfd.gr