Τό νόημα τῶν Χριστουγέννων
τοῦ Σέβ. Μητροπολίτου πρώην Ἐρζεγοβίνης Ἀθανασίου Γιέβτιτς
Τά Χριστούγεννα εἶναι ἡ ἡμέρα πού ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἑορτάζει τήν κατά σάρκα γέννηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἐκ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Ἀπό τότε δέ ἀρχίζει ἡ χριστιανική μας Ἐκκλησία καί ἱστορία. Αὐτή ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί, αὐτή ἡ γέννηση τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου, εἶναι τό μεγαλύτερο γεγονός ὅλων τῶν ἐποχῶν καί ὅλων τῶν αἰώνων. Καί τά Χριστούγεννα, σάν ἑορτή τῆς γεννήσεως τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου, ὡς Θεανθρώπου, εἶναι ἡ ἀρχή ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἑορτῶν τῶν Χριστιανῶν, γιατί εἶναι ἀρχή ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν γεγονότων τῆς χριστιανοσύνης. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δίκαια ὀνόμασε τά Χριστούγεννα «Μητρόπολιν πασῶν τῶν ἑορτῶν».
Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά μεταξύ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἑορτῶν καί τῶν γεγονότων πού ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει στίς ἱερές ἀκολουθίες της. Διότι ἕνα σωτηριῶδες καί Θεοσδοτο γεγονός πού κατά τή θεία οἰκονομία τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου συνέβη σέ μία δεδομένη ἱστορική στιγμή, συνέβη μέ τέτοιο τρόπο καί μέ τέτοιο σκοπό ὥστε νά μείνει μετά γιά πάντα. Δηλαδή συνέβη κατά τέτοιο τρόπο γιά νά γίνει λειτουργικό, πού σημαίνει ἀνθρωποσωτήριο, συνεχῶς παρατεινόμενο μέσω ὅλης της ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας ἐπί γής, μέχρι τή Δευτέρα Παρουσία καί σ' ὅλη τήν αἰωνιότητα. Καί αὐτή ἡ λειτουργική γιά τόν ἄνθρωπο σωτήριος μεταφορά καί προέκταση τῶν θείων γεγονότων μέσω τῆς ζωῆς μᾶς σ' αὐτή τή γῆ εἶναι πράγματι ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τό ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας - εἶναι ἡ Λειτουργία της. Λειτουργία τοῦ Ζῶντος Θεοῦ πού μᾶς ζωοποιεῖ καί μᾶς σώζει.
Τό μέγα μυστήριο τῆς πίστεως καί τῆς εὐσεβείας μας, ἔγκειται στό ὅτι ὁ Αἰώνιος καί Ἄναρχος καί Ἀπρόσιτος καί Ἀκατάληπτος, ἀλλά Φιλάνθρωπος Θεός, κατέβηκε στόν κόσμο μας καί ἔλαβε «σάρκα» καί ἔγινε ἄνθρωπος, γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος μέ ψυχή καί σῶμα καί νοῦ καί θέληση καί ζωή ἀνθρώπινη.
Μ' αὐτό τό μεγάλο θαῦμα, μ' αὐτό τό μεγάλο καί ἀσύλληπτο μυστήριο, δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ οὔτε καί αὐτή ἡ ἴδια ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου ἀπό τό Θεό ἐκ τοῦ μηδενός. Διότι ἐνῶ μέχρι τότε ὁ Θεός δημιουργεῖ ἐκ τοῦ μηδενός, δηλαδή δημιουργεῖ ἀνύπαρκτα μέχρι τότε ὄντα καί κτίσματα, τώρα Αὐτός ὁ ἴδιος γίνεται κτίσμα, γίνεται «δημιούργημα», γίνεται «ἄνθρωπος». Ὁ ἀεί Ὧν, ὁ Ἄναρχος καί Ἄκτιστος, τώρα ὁ Ἴδιος γίνεται κτίσμα: «Ὁ Ὧν γίνεται, ὁ Ἄναρχος ἄρχεται, ὁ δημιουργός καί ὁ Κτίστης γίνεται δημιούργημα καί κτίσμα, ὁ Ἀόρατος ὀρᾶται καί ψηλαφεῖται, ὁ Ἀσώματος λαμβάνει σῶμα» (στιχηρά τῶν Χριστουγέννων).
Τό θεῖο μυστήριο, τό κεκρυμμένο ἀπό αἰῶνες, τό ἄγνωστο ἀκόμα καί στούς ἀγγέλους καί τούς ἀρχαγγέλους, ἀποκαλύπτεται τώρα στήν ἐκ τῆς Παρθένου Γέννηση τοῦ Χριστοῦ στή Βηθλεέμ: Θεός σαρκωμένος μέ ἀσύγχυτη ἕνωση τῆς θείας καί ἀνθρωπίνης φύσεως στό ἕνα καί μοναδικό Πρόσωπο τοῦ Λόγου. Καί τί προῆλθε ἀπ' αὐτό: Ὁ Θεός κατέβηκε μέχρι τόν ἄνθρωπο, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά ὑψωθεῖ μέχρι τό Θεό. Ὁ Θεός μετέχει τῆς δικῆς μας ἀνθρώπινης φύσεως, γιά νά μετάσχει ὁ ἄνθρωπος τῆς θείας. Ὁ Θεός ἔγινε Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος Υἱός τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Κύριος καί Σωτήρ Ἰησοῦς Χριστός, δέν ἦλθε γιά νά μᾶς «διδάξει» ἁπλῶς τή ζωή ἁπλῶς νά διορθώσει τή ζωή σ' αὐτό τό κόσμο, ἀλλά γιά νά γίνει ὁ Ἴδιος ἡ ζωή μας, ζωή ἀληθινά ἀνθρώπινη, ἀλλά μέ προσωπική ἕνωση καί κοινωνία μέ τό Θεό καί ὡς ἐκ τούτου ζωή θεία, θεανθρώπινη.
Καί αὐτή ἡ νέα θεανθρώπινη ζωή τοῦ Χριστοῦ ἐν ἠμίν, ζωή μέσα στή Χάρη καί τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ζωή μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ σέ κοινωνία μέ ὅλους τους Ἁγίους, εἶναι ἡ πραγματική ζωή τῶν Χριστιανῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μέσα στήν ὁποία κατοικεῖ καί διά μέσου της ὁποίας ἐκχέεται τό μεγάλο μυστήριο τῆς πίστεώς μας: Θεός φανερώθει ἐν σαρκί, γιά τήν σωτηρία καί ζωοποίηση καί θέωσή μας.
Καί αὐτή ἡ καινή ζωή ἐγεννήθη ἠμίν τά Χριστούγεννα καί μᾶς δίδεται μέσω τῶν Χριστουγέννων καί ἀπό τά Χριστούγεννα, διότι τά Χριστούγεννα Χριστός ἐγεννήθη, ἡ ζωή μας καί ὁ Θεός μας.