Τὰ ἐμπόδια γιὰ τὴν ἐξομολόγηση
Νικολάου Βοϊνέσκου
Ἡ ἄγνοια, ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ ἁμαρτωλὴ ζωὴ εἶναι οἱ κυριότεροι λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους πολλοὶ χριστιανοὶ δὲν ἐξομολογοῦνται.
Ἄλλοι λόγοι εἶναι ἡ ἱεροκατηγορία, τὸ ἀντιεκκλησιαστικὸ πνεῦμα, ἡ πολεμικὴ κατὰ τῆς πίστεως καὶ ἡ ὀλιγοπιστία.
Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφταναν ὅλα αὐτά, ἔρχεται καὶ ὁ ἀντίδικος ἠμῶν διάβολος. Καὶ προσπαθεῖ μὲ κάθε τρόπο νὰ μᾶς ἐμποδίσει ἀπὸ τὴν ἐξομολόγηση. Γιατί; Διότι γνωρίζει τὰ εὐεργετικὰ καὶ σωτήρια ἀποτελέσματα τῆς ἐξομολογήσεως καὶ διότι ἐνῶ χαρὰ μεγάλη γίνεται στὸν οὐρανὸ γιὰ ἕναν ἁμαρτωλὸ ποὺ μετανοεῖ (Λούκ.ιε' 7), τὴν ἴδια ὥρα ὁ διάβολος καίγεται ἀπὸ τὸν φθόνο καὶ τὴν κακία του. Ἀμφιβάλλετε; Ἀκοῦστε λοιπόν, ἕνα γεγονός, ποὺ συνέβη στὴν Μονὴ Γηροκομείου Πατρών.
Κάποια μέρα πῆγε στὴ Μονὴ ἕνας νέος. Μόλις μπῆκε στὸν ναὸ τῆς Παναγίας, μία δαιμονισμένη τὴν ὁποία οὐδέποτε εἶχε συναντήσει τοῦ εἶπε: «Βρέ, καλῶς τὸν φίλο μου τὸν Κώστα! Τώρα ποὺ πήραμε καὶ αὐτοκίνητο, θὰ γυρίζουμε μὲ γυναῖκες!». Ὁ νέος συγκλονίστηκε ἔτρεξε καὶ γονάτισε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται. Σὲ λίγο ἡ δαιμονισμένη ἄρχισε νὰ οὐρλιάζει καὶ νὰ λέει: «Μὴν τὸ κάνης αὐτό. Δὲν σοὺ εἶπα αὐτὰ γιὰ νὰ κάνεις αὐτό; Μὴν τὸ κάνης αὐτό». Ἀργότερα πλησίασε τὸ νέο ἕνας ἀρχιμανδρίτης καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ τοῦ πεῖ τί ἔλεγε στὴν Παναγία τὴν ὥρα ποὺ φώναζε ἡ δαιμονισμένη. Καὶ ὁ νέος εἶπε: «Παρακαλοῦσα τὴν Παναγία νὰ μὲ συγχωρήσει γιὰ τὴν ἁμαρτωλή μου ζωή. Καὶ ὑποσχόμουν ὅτι θ' ἀλλάξω ζωὴ καὶ θὰ πάω νὰ ἐξομολογηθῶ».
Βλέπετε, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ διάβολος καίγεται καὶ μόνο μὲ τὴν ἀπόφαση ποῦ παίρνει ἕνας ἄνθρωπος νὰ ἐξομολογηθεῖ; Γι' αὐτὸ μὲ διάφορες σκέψεις, μὲ τὴν εἰρωνεία τῶν ἄλλων καὶ τῶν συγγενῶν καμιὰ φορᾶ καὶ μὲ ἄλλους τρόπους προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἐμποδίσει νὰ μὴν ἐξομολογηθοῦμε. Δύο ὅμως εἶναι τὰ κυριότερα ἐμπόδια του διαβόλου: α) ἡ ἀπόγνωση καὶ β) ἡ ἀμέλεια.
Σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι συναισθάνονται τὴν ἁμαρτωλότητά τους, ὁ διάβολος βάζει τὴν ἑξῆς σκέψη: «Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει πιὰ σωτηρία». Ἔτσι προσπαθεῖ νὰ τοὺς ρίψη σὲ ἀπόγνωση, σὲ ἀπελπισία. Καὶ δυστυχῶς, πολλοὶ πιστεύουν αὐτὰ τὰ λόγια καὶ νομίζουν ὅτι εἶναι ἀδύνατο νὰ σωθοῦν. Ὅμως ἤδη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Προφήτης Ἠσαΐας φωνάζει: «Ἐπιστράφητε πρὸς Κύριον καὶ ἐλεηθήσεσθε ὅτι ἐπὶ πολὺ ἀφήσει τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν». Στὴν δὲ Καινὴ Διαθήκη, βλέπομε τὸν Θεὸ νὰ συγχωρεῖ τὴν πόρνη, τὸν τελώνη, τὸν ἄσωτο καὶ τὸν ληστή. Ἀκόμα τὸν βλέπομε νὰ παίρνει ἕναν τελώνη καὶ νὰ τὸν κάνη Ἀπόστολο Ματθαῖο, νὰ παίρνει τὴ Σαμαρείτιδα καὶ νὰ τὴν κάνει Ἁγία Φωτεινή, νὰ παίρνει ἕναν διώκτη καὶ νὰ τὸν κάνη Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν. Καὶ ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα ὁ Θεὸς κανέναν ἄνθρωπο ποὺ μετανόησε εἰλικρινὰ δὲν ἀπεστράφει, ὅσες ἁμαρτίες καὶ ἂν εἶχε κάνη, ἀλλὰ ὅλους τους μετανοημένους ἁμαρτωλούς τους ἐκαθάρισε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τοὺς ἔκανε υἱούς Του καὶ τοὺς ἀνέδειξε ἐργάτες τῆς ἀρετῆς καὶ Ἁγίους. Καὶ ἔπραξε καὶ πράττει ἔτσι ὁ Θεός, διότι θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ ἕναν πόθο ἔχει: Νὰ ἐλεῆ. Νὰ ἐλεῆ. Ναί, νὰ ἐλεῆ.
Ποτὲ λοιπόν, νὰ μὴν ἀπελπιζώμεθα, ὅσες ἁμαρτίες καὶ ἂν ἔχουμε διότι ἔστω κι ἂν οἱ ἁμαρτίες μᾶς εἶναι σὰν μία πελώρια φωτιά, ἡ φωτιὰ αὐτὴ σβήνει μέσα στὸν ὠκεανό, δηλαδὴ στὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Σὲ ἄλλους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ ἐξομολογηθοῦν, ὁ διάβολος βάζει τὴν σκέψη: «Ἔχεις καιρό». Ἔτσι, πολλοὶ ἀκούοντας αὐτὴ τὴν φωνή, λένε: «Θὰ πάω νὰ ἐξομολογηθῶ αὔριο». Τὸ αὔριο ὅμως γίνεται ἡ ἄλλη ἑβδομάδα, ὁ ἄλλος μήνας, ὁ ἄλλος χρόνος... ποτέ. Καὶ δυστυχῶς, ἔτσι χάνονται πολλὲς ψυχές.
Ἀλλ' ὄχι, ἀδελφοί μου, μὴν ἀμελοῦμε. Σήμερα ἂς μετανοήσουμε, σήμερα ἂς ἐξομολογηθοῦμε, διότι δὲν ξέρουμε πόσο θὰ ζήσουμε καὶ διότι μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου σκληραίνει ἡ ψυχή.