Σκέψεις γιὰ τὴν Ὑπαπαντὴ
Τοῦ Σέβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
«Ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου»
1. Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς 40 ἡμέρας μετὰ τὰ Χριστούγεννα ὁλοκληρώνει τὸν χρόνο τῶν Χριστουγέννων, ἀφήνοντας ἕνα αἴσθημα βαθιᾶς καὶ καθαρῆς χαρᾶς. Ἡ εἰκόνα τοῦ πρεσβύτη Συμεὼν ποὺ συναντᾶ τὸ Χριστό, εἶναι μία ἀπὸ τὶς συγκλονιστικότερες εἰκόνες τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλὰ καὶ τοῦ κόσμου. Ἀπὸ τὴν μία ὁ Ἰησοῦς- βρέφος, ἡ νέα ζωή, ἡ Ζωὴ γενικὰ ποὺ φέρνει ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ πρεσβύτης Συμεών, τὸ λυχνάρι ποὺ σβήνει, τὰ γηρατειά, τὸ τέλος τῆς ζωῆς. Ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος ἑνώνονται σὲ μία συνάντηση ποὺ προξενεῖ ἀνείπωτη χαρά...
2. Ἡ εἰκόνα τοῦ Συμεὼν εἶναι πράγματι συγκλονιστική. Εἶναι αὐτὸς ποὺ περιμένει νὰ συναντήσει Ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπᾶ, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀγαπᾶ. Ὅλη του ἡ ζωὴ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ αὐτὴ τὴ λαχτάρα τῆς συνάντησης. Ἡ προσευχή του, ἡ σκέψη του, ἡ προσδοκία τοῦ εἶχε κατεύθυνση αὐτὴ τὴ συνάντηση μὲ τὴ σωτηρία, τὴ συνάντηση μὲ τὴν Ἀγάπη. Καὶ πραγματικά, ὅταν ἔρθει αὐτὴ ἡ συνάντηση, τότε δὲν ὑπάρχει ἄλλος λόγος ζωῆς, ἀκριβῶς διότι ἡ Ζωὴ πλέον κατοικεῖ μέσα στὸν ἄνθρωπο αὐτὸ καὶ τίποτε δὲν τὸ φοβίζει, οὔτε ὁ θάνατος...
3. Γεννῶνται πολλὰ ἐρωτήματα ἀπὸ αὐτὴ τὴν εἰκόνα γιά μας. Εἶναι ἡ ζωὴ μᾶς προσανατολισμένη στὴ συνάντηση μὲ τὸ Χριστό; Λαχταροῦμε τὴν ὥρα καὶ τὴ στιγμὴ ποῦ θὰ τὸν κοινωνήσουμε; Ὑπερβαίνουμε μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη Τοῦ τὸν φόβο, ἀκόμα καὶ τοῦ θανάτου; Συναντοῦμε τὸν Ἄλλο καὶ γινόμαστε φίλοι μαζί του, διαλύοντας μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὅ,τι μᾶς χωρίζει ἀπὸ αὐτὸν (κατάκριση, ἐγωισμός, κλειστὴ καρδιά, ἁμαρτία);
4. Ὁ κόσμος μᾶς ζεῖ σήμερα τὴν ἀπομάκρυνση. Ἐλάχιστοι προσμένουν τὴ συνάντηση, τὴν ὑπαπαντή, εἴτε μὲ τὸ Θεὸ εἴτε μὲ τὸ συνάνθρωπο. Κυβερνοῦν οἱ βόμβες τῆς ἀποξένωσης. Τὰ γηρατειὰ καὶ ὁ θάνατος ἀποτελοῦν ἐχθρούς του ἀνθρώπου. Κι ἐμεῖς ζοῦμε στὸν ἀτομισμό μας, κλεισμένοι στὸν κόσμο μας. Ἔχουμε ὅμως δυνάμεις. Ἀρκεῖ νὰ βάλουμε στὴ ζωὴ μᾶς αὐτὴ τὴν προσδοκία τῆς συνάντησης.
5. Αὐτὴ ἡ συνάντηση Συμεὼν καὶ Ἰησοῦ γίνεται στὸ Ναό. Ἔτσι καὶ σήμερα. Στὴν Ἐκκλησία γίνεται ἡ μεγάλη συνάντηση, τῆς ἀγάπης, τῆς ἑνότητας καὶ τῆς κοινωνίας. Στὸ ποτήρι τῆς ζωῆς συναντιόμαστε ἐν ἀγάπη μὲ τὸν Κύριό μας, ἀλλὰ καὶ ταυτόχρονα βιώνουμε τὴν συνάντηση μὲ τοὺς ἄλλους. Στὸν ἀποξενωμένο κόσμο μας ἡ συνάντηση στὴν κοινότητα τῆς Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τὴν μεγάλη ἐλπίδα. Ὅπου κλῆρος καὶ λαός, Ἐπίσκοποι, πρεσβύτεροι καὶ ἄνθρωποι, πλούσιοι καὶ πένητες, ἅγιοι καὶ ἁμαρτωλοὶ συναντοῦμε τὸ Χριστὸ καὶ λαμβάνουμε τὸ σωτήριον ἀλλὰ καὶ τὸ φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν.
6. Ἂς προσανατολίσουμε λοιπὸν ἔργοις καὶ οὐ λόγοις τὴν ζωὴ μᾶς σ' αὐτὴ τὴ συνάντηση, κι ἂς εἴμαστε σίγουροι ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θὰ ἐμβάλλει ἔξω τὸ φόβο, κάθε φόβο καὶ κάθε ἀποξένωση.