Πίστευε ὅτι ἀληθῶς ὁ Θεός ἔγινεν ἄνθρωπος.
Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων
Ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι ἐγκατέλειψαν τόν Θεόν, ἐδημιούργησαν ἀνθρωπόμορφα εἴδωλα. Ἐπειδή λοιπόν μέσα στήν πλάνη τούς οἱ ἄνθρωποι προσκυνοῦσαν ψευδῆ μορφήν ἀνθρώπου, ἔγινεν ὁ Θεός ἀληθῶς ἄνθρωπος, ὥστε νά διαλυθῆ τό ψεῦδος. Ὁ διάβολος εἶχε χρησιμοποιήσει ὡς ὄργανον ἐναντίον μας τήν σάρκα. Καί αὐτό γνωρίζοντας ὁ Παῦλος λέγει: «Βλέπω δέ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου, ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμω τοῦ νοός μου καί αἰχμαλωτίζοντα μέ» καί τά λοιπά. Μέ τά ἴδια λοιπόν ὄπλα μέ τά ὁποία μᾶς πολεμοῦσε ὁ διάβολος, μέ αὐτά ἀκριβῶς καί ἔχουμε σωθῆ. Ἀνέλαβεν ὁ Κύριος ἀπό ἐμᾶς τήν ἰδική μᾶς φύση, ὥστε νά τῆς δώση ὅ,τι τῆς ἔλειπε, τήν πλουσίαν χάρη.Γιά νά γίνη ἡ φύσις τῶν ἀνθρώπων ἡ ἁμαρτωλός, Θεοῦ κοινωνός. Καί ἔτσι «ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις». Ἐπρεπεν ὁ Κύριος νά πάθη ὑπέρ ἠμῶν. Δέν θά τολμοῦσε ὅμως ὁ διάβολος νά τόν πλησιάση, ἐάν τόν ἀνεγνώριζε. Τό σῶμα δηλαδή ἔγινε δόλωμα γιά τόν θάνατον, ὥστε ὁ δράκοντας, ἐνῶ ἤλπιζε ὅτι θά τόν καταπιῆ, νά ἐμέση καί ὅσους εἶχεν ἤδη καταπιῆ. «Κατέπιε γάρ ὁ θάνατος ἰσχύσας» καί «ἀφεῖλεν ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἀπό προσώπου παντός», εἶχε προείπει ὁ Ἠσαΐας. Μήπως ὁ Χριστός ματαίως ἔγινεν ἄνθρωπος; Μήπως οἱ διδασκαλίες τοῦ εἶναι ρητορικά ἐφευρήματα καί ἀνθρώπινα σοφίσματα; Δέν εἶναι οἱ θεῖες Γραφές ποῦ μᾶς ὁδηγοῦν στήν σωτηρία; Ἐκεῖ μέσα δέν συναντοῦμε τίς προρρήσεις τῶν Προφητῶν; Κράτα, λοιπόν, σέ παρακαλῶ σταθερά μέσα σου αὐτήν τήν παρακαταθήκη, καί κανείς ἄς μή σέ μετακινήση. Πίστευε ὅτι ἀληθῶς ὁ Θεός ἔγινεν ἄνθρωπος.
Τό ὅτι ἦταν λοιπόν δυνατόν ὁ Θεός νά γίνη ἄνθρωπος ἔχει ἀποδειχθῆ. Ἄν ὅμως οἱ Ἰουδαῖοι ἀκόμη ἀπιστοῦν, θά τούς κάνωμε τήν ἑξῆς ἐρώτηση: Τί παράδοξο κηρύττουμε λέγοντας ὅτι ὁ Θεός ἔγινεν ἄνθρωπος, ἀφοῦ σεῖς οἱ ἴδιοι λέγετε ὅτι ὁ Ἀβραάμ ὑπεδέχθη τόν Κύριον; Τί παράδοξο κηρύττουμε ἀφοῦ καί ὁ Ἰακώβ λέγει: «εἶδον γάρ Θεόν πρόσωπον πρός πρόσωπον, καί ἐσώθη μου ἡ ψυχή». Ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἐφιλοξενήθη καί ἔφαγε στήν σκηνήν τοῦ Ἀβραάμ, ἔφαγε καί μαζί μας. Τί τό παράδοξον λοιπόν κηρύττουμε; Ἔχουμε ὅμως νά παρουσιάσωμε καί δύο μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἐστάθησαν στό ὅρος Σινά ἐνώπιόν του ἰδίου τοῦ Κυρίου. Ὁ Μωυσῆς, ὅταν εὐρίσκετο μέσα στήν ὀπή τοῦ βράχου, καί ὁ Ἠλίας ἀργότερα, πού τόν εἶδε ἐπίσης μέσα στήν ὀπή ἑνός σπηλαίου. Ἐκεῖνοι παρουσιάσθησαν κατά τήν Μεταμόρφωσή του καί στό Ὅρος Θαβώρ καί «ἔλεγον τοῖς μαθηταῖς τήν ἔξοδον, ἤν ἔμελλε πληροῦν ἐν Ἱερουσαλήμ». Ἀλλά ὅπως προεῖπα, ἔχει ἀποδειχθῆ ὅτι ἦταν δυνατόν νά λάβη ὁ Θεός τήν ἀνθρωπίνη φύση. Ἄς ἀφήσωμε λοιπόν νά ἀσχολοῦνται μέ τίς ἀποδείξεις ἐκεῖνοι πού ἀρέσκονται νά ἐπανέρχωνται συνεχῶς στά ἴδια.
Πηγή: https://www.agiameteora.net