π. Φιλόθεος Ζερβάκος
Ἡ βιογραφία του
Α. Γέννηση - ἀνατροφὴ:
Ἡ σύγχρονη αὐτὴ Ὀσιακὴ μορφή, γεννήθηκε τὸν Μάιο τοῦ 1884 στὸ χωριὸ Πάκια, τῆς ἐπαρχίας Ἐπιδαύρου Λιμηρᾶς, κοντὰ στοὺς Μολάους τῆς Λακωνίας. Οἱ γονεῖς τοῦ ὀνομάζονταν Παναγιώτης καὶ Αἰκατερίνη Ζερβάκου. Πῆρε τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος. Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἀγαποῦσε τὴν Ἐκκλησία, τοῦ ἄρεσε νὰ ψέλνει καὶ νὰ διαβάζει τὰ ἱερὰ βιβλία.
Μία μέρα στὸ παιχνίδι τὰ παιδιὰ τὸν ἐξέλεξαν ἡγούμενο μὲ καλάμι γιά... ποιμαντορικὸ ραβδί! Ἀπ' ὅτι ὁ ἴδιος μνημονεύει, σὲ ἡλικία 8-10 ἐτῶν τοῦ ἐμφανίστηκε στὸ δρόμο τοῦ ὁ διάβολος, μὲ χαλκοπράσινο ἀηδιαστικὸ πρόσωπο καὶ κέρατα στὸ κεφάλι καὶ τοῦ πέταγε πέτρες στὰ 10 μέτρα, χωρὶς ὅμως νὰ κτυπηθεῖ!
Ὅταν οἱ γονεῖς τὸν ἔστελναν σὲ ἐργασίες, καὶ ὁ μικρὸς Κωνσταντῖνος ἄκουγε τὶς καμπάνες τὶς Ἐκκλησίας ἄφηνε τὶς δουλειές...
Β. Σπουδὲς:
Τελείωσε τὸ Σχολεῖο στὴν πατρίδα του καὶ οἱ γονεῖς τοῦ τὸν ἔστειλαν σὲ Διδασκαλεῖο καὶ σὲ ἡλικία 17 ἐτῶν (τὸ 1901) ἔγινε δάσκαλος. Ὑπηρέτησε λοιπὸν αὐτὸ τὸ ἐπάγγελμα γιὰ τρία χρόνια (1901-1904) στὸ χωριὸ Φοινίκιο, κοντὰ στὸ δικό του.
Τὸν ζήτησαν τότε νὰ πάει νὰ ἐργασθεῖ σὰν δάσκαλος στὴν Ἀμερική, ἀλλὰ δὲν ἦταν θέλημα Θεοῦ καὶ βρέθηκαν ἐμπόδια. Διάβαζε συχνὰ βίους Ἁγίων. Ἐνθουσιάστηκε ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν Ἁγίων Ἀντωνίου, Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Ἁγίας Βαρβάρας καὶ ἄλλων... Κατὰ τὴν μελέτη αὐτὴ αἰσθανόταν - ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος - τὴν ἐπίσκεψη τῆς γλυκιᾶς Θείας Χάριτος! Τότε φανταζόταν καὶ τὸν ἑαυτό του στὴν ἔρημο καὶ τοῦ ἐρχόταν ἡ ἐπιθυμία νὰ ζήσει τὴν «μοναχικὴ πολιτεία»...
Γ. Ὁ δύσκολος δρόμος πρὶν γίνει μοναχός:
Τὸν πόθο τοῦ αὐτὸ ἐκμυστηρεύτηκε στὴ μητέρα του, ἡ ὁποία ἦταν ἀρχικὰ θετική. Ὅταν ἕνα βράδυ τῆς ζήτησε λίγα χρήματα γιὰ νὰ ἀναχωρήσει, αὐτὴ λυπήθηκε καὶ ἄρχισε νὰ τὸν συμβουλεύει νὰ μείνει... ὥστε νὰ περάσουν λίγα χρόνια ἀκόμη! Ὁ Κωνσταντῖνος στενοχωρήθηκε καὶ στὸν ὕπνο τοῦ φοβεροὶ γίγαντες τὸν ἀπειλοῦσαν.
Φοβήθηκε πολὺ καὶ ζήτησε τὴν βοήθεια τῆς Θεοτόκου. Τότε τὴν εἶδε νὰ κατέρχεται καὶ τῆς ζήτησε νὰ μὴν τὸν ἐγκαταλείψει. Οἱ γίγαντες ἐξαφανίστηκαν μέχρις νὰ ἀναληφθεῖ ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας. Οἱ προσευχὲς συνεχίστηκαν, ἕως ὅτου νὰ φύγουν οἱ δαίμονες! Πάντως ἔμεινε στὴν καρδιὰ τοῦ φόβος καὶ μετὰ τὴν δύση τοῦ Ἥλιου φοβόταν νὰ βγεῖ ἀπ' τὸ σπίτι!
Κάποτε, στὸ χωριὸ Φοινίκιο ποὺ ἦταν δάσκαλος, στὸ σπίτι ἑνὸς φίλου του ὅπου ἔψελναν καὶ τραγουδοῦσαν (ἦταν πολὺ καλὸς μουσικὸς) ἀνακάλυψε τὸ βιβλίο «Ἀδάμαντες τοῦ Παραδείσου», μὲ πατερικὰ κείμενα. Τὸ πῆρε γρήγορα καὶ πῆγε γρήγορα στὸ σπίτι ποὺ ἔμενε καὶ ἄρχισε νὰ τὸ ρουφᾶ σὰν τὰ ἔντομα τῆς ἄνοιξης.
Διαβάζοντας τὸ αἰσθανόταν μεγάλη χαρά. Ὁ λόγος τοῦ Μεγάλου Βασίλειου στὸ «πρόσεχε σ' ἐαυτῶ» τὸν συγκλόνισε συθέμελα. Ἀπὸ τότε σταμάτησε κάθε συναναστροφὴ καὶ χάσιμο χρόνου. Ὅλες του τὶς δυνάμεις τὶς ἔδωσε στοὺς μαθητές του, μὲ τοὺς ὁποίους ἔκανε δύο χοροὺς καὶ ἔψελναν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ στὰ γύρω χωριὰ στὰ πανηγύρια.
Ὅμως δέχτηκε πάλι τὴν ἐπίθεση ἑνὸς γίγαντα-δαίμονα, καθὼς κοιμόταν καὶ πάλι μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς Παναγίας, ποὺ ἐμφανίστηκε, ἀπομακρύνθηκε... Ὁ πόλεμος μὲ τοὺς μιαροὺς δαίμονες συνεχίστηκε γιὰ πολὺ καιρό, ἀλλὰ μὲ τὶς προσευχὲς τοῦ ἐξῆλθε νικητής.
Νὰ μὴ νομισθεῖ ὅμως ὅτι ἔμεινε ἀμέτοχος τῶν προβλημάτων τοῦ χωριοῦ. Μὲ δική του πρωτοβουλία χτίστηκε τὸ νεκροταφεῖο μὲ Ναό, ἐπ' ὀνόματι τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ καὶ στὸ κτίσιμο σχολείου ἀφοῦ κάλεσε ὅλους τους χωρικοὺς σὲ συνέλευση καὶ συνέστησαν ἐρανικὴ ἐπιτροπή...
Δ. Κλήση μὲ ἐμπόδια... στὸ μοναχισμὸ:
Στὸ Φοινίκιο εἶχε συνδεθεῖ μὲ ἰδιαίτερη φιλία μὲ δύο νέους, ποὺ εἶχαν ἀποφασίσει καὶ οἱ τρεῖς νὰ μεταβοῦν στὸ Ἅγιο Ὅρος, νὰ μονάσουν. Βέβαια εἶχε τὸν Αὔγουστο τοῦ 1902 δοκιμάσει νὰ μονάσει στὸ μονύδριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου κοντὰ στὸ χωριὸ τοῦ (7 ὧρες), ποὺ εἶχε ἱδρύσει ὁ δάσκαλος Γεώργιος Στουρνάρας, μοναχὸς-γιατρὸς ἀπὸ τὴν Ἤπειρο. Εἶχε σκοπὸ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ ἀναχωρήσει γιὰ τὸ Ἅγιο Ὅρος.
Ἀλλὰ ὁ πατέρας του μὲ δάκρυα καὶ ἐπιχειρήματα καὶ ἐκβιασμοὺς γιὰ αὐτοκτονία (!!!), παρ' ὅλες τὶς ἀντιρρήσεις τοῦ Κωνσταντίνου (18 ἐτῶν), τὸν κατάφερε νὰ πάει στὸ πατρικό. Ἐκεῖ προσπάθησε νὰ συναντήσει ἕναν ἀπὸ τοὺς μικρότερους ἀδελφούς του, ἀλλὰ δὲν τὰ κατάφερε.
Ἀποφάσισε τὴν νύκτα νὰ φύγει καὶ βαδίζοντας ξημερώθηκε ἀρκετὰ μακριά. Ὁ πατέρας τοῦ ἔστειλε τὴν ἀστυνομία νὰ τὸν γυρίσει πίσω, ἀλλὰ κατάφερε νὰ ξεφύγει!!! Ἔφτασε στὸν Εὐρώτα, ὅπου πέραν τῆς σωματικῆς ταλαιπωρίας, ἄρχισε καὶ ὁ νοερὸς πόλεμος τῶν δαιμόνων... Ταλαιπωρήθηκε πολλὲς μέρες περπατώντας καὶ στὸ τέλος ὀλιγοψύχησε σὰν ἄνθρωπος ἀβοήθητος.
Στὸ δρόμο γιὰ τὴ Τρίπολη εἶδε ὅραμα ἕνα νεανία ποὺ τοῦ εἶπε: «φάγε καὶ βάδιζε ἀφόβως τὴν ὁδόν σου».Ἔφαγε λοιπὸν σταφύλια μὲ ψωμί, δυνάμωσε καὶ προχωροῦσε. Ἕνα βράδυ διαπίστωσε στὰ πέλματα τῶν ποδιῶν τοῦ ἀποστήματα ἀπὸ ἀγκάθια ποὺ εἶχαν μπεῖ!
Πάντως μὲ τρομερὴ δυσκολία ἔφτασε στὴν Τρίπολη. Φιλοξενήθηκε σ' ἕνα ἱερέα, ποὺ τὸν περιποιήθηκε... Τότε ἄρχισε πάλι ὁ πονηρός τους λογισμοὺς γιὰ τὶς ἡδονὲς τοῦ κόσμου, ποὺ χάνει... Ἄνοιξε τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ παρηγορήθηκε ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου.
Ἤθελε νὰ φτάσει στὴν Ἁγία Λαύρα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸ μέγα Σπήλαιο, ἀλλὰ πολλοὶ τὸν συμβούλευαν νὰ σταματήσει πρῶτα στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου κοντὰ στὰ Φίλια Καλαβρύτων. Στὸ δρόμο αὐτὸ ἄρχισε νὰ νοιώθει φρικτοὺς πόνους καὶ νὰ κάνει ἐμετό. Πρόλαβε ὅμως νὰ φτάσει στὴ Ι. Μ. Ἄγ. Ἀθανασίου. Τὴν νύκτα θεραπεύτηκε, ὅποτε σύντομα ἔφτασε στὴν Ἁγία Λαύρα καὶ μετὰ ἀπὸ δύο ἡμέρες στὸ Μέγα Σπήλαιο!!!
Ἐκεῖ τὸν συμβούλευσαν νὰ βρεῖ στὸ Αἴγιο τὸν κ. Ἰωάννη Κουτσοῦκο, ὁ ὁποῖος τὸν ἔστειλε στὴ Πάτρα, στὸν... π. Εὐσέβιο Ματθόπουλο, ὁ ὁποῖος τὸν ἔστειλε πάλι στοὺς γονεῖς του καὶ στὸ Φοινίκιο... γιὰ 15 μῆνες.
Πάλι ὅμως ἦλθε στὴν Πάτρα, ὅπου ἔμεινε ἕνα ἔτος. Περπατώντας μία μέρα στὴν παραλία τῆς Πάτρας ὁ πονηρός του ἐπιτέθηκε μὲ λογισμούς. Τότε πῆγε στὸν Ι. Ν. τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα (παλαιὸ) προσευχήθηκε καὶ δυνάμωσε πνευματικά. Στὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἄγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου παρακολούθησε τὰ κηρύγματα τοῦ π. Εὐσέβιου καὶ ἀργότερα διορίστηκε ἱεροψάλτης στὸν Ἅγιο Ἀλέξιο (μετόχι τῆς Ἁγίας Λαύρας).
Στὴν Πάτρα τὸν βρῆκε ἡ... κλήση στὸ στρατό, ὅπου καὶ ὑπηρέτησε 29 ὁλόκληρους μῆνες... Ἐκεῖ συνάντησε σκληρὲς δοκιμασίες ποὺ εἶναι περιττὸ νὰ ἀναφέρουμε.
Ὅταν τελείωσε αὐτὸ τὸ μαρτύριο πῆρε τὴν ἄδεια ἀπὸ τὸν π. Εὐσέβιο νὰ ἀκολουθήσει τὴν μοναχικὴ πολιτεία, ποὺ τόσο ποθοῦσε. Τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἀνακοίνωσε στὸν Ἅγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, ποὺ ἦταν τότε Διευθυντὴς στὴ Ριζάρειο Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ στὴ Ἀθήνα.
Τοῦ εἶπε: «Καλὴ εἶναι ἡ γνώμη σου, ἀλλ' ἐγὼ σὲ συμβουλεύω νὰ μὴ ὑπάγεις εἰς ἄλλην μονήν, παρὰ εἰς τὴν μονὴν τῆς Πάρου, ποὺ εἶναι ἐνάρετοι ἀδελφοὶ καὶ πολλοί». Ὁ Κωνσταντῖνος ἐπέμενε γιὰ τὸ ἅγιο Ὅρος, ὅποτε ὁ Ἅγιος του εἶπε ἂν θέλει νὰ πάει νὰ μὴν πάει σὲ ἰδιόρρυθμο. Ἂν ὄχι, νὰ πάει στὴν Μονὴ Λογγοβάρδας τῆς Πάρου...
Στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἐλισαίου ἔγινε ἀγρυπνία γιὰ τὴ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου (8 Μαΐου 1907-23 ἐτῶν) καὶ τὸ ἄλλο βράδυ ἀναχώρησε μὲ πλοῖο μὲ τὸ φίλο του Νικόλαο Μητρόπουλο γιὰ τὸ Ἅγιο Ὅρος. Στὴ Θεσσαλονίκη προσκύνησε στὴν Τουρκοκρατούμενη πόλη τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτη.
Ὅμως τὴν ἄλλη μέρα δὲν τοὺς ἐπέτρεψαν νὰ ἀναχωρήσουν γιὰ τὸ ἅγιο Ὅρος γιατί ἤσαν... «κατάσκοποι»! Δὲν τοὺς φυλάκισαν, ἀλλὰ τοὺς εἶχαν σὲ αὐστηρὴ ἐπιτήρηση. Προσευχόμενοι ἄρχισαν νὰ ἔχουν πόθο πρὸς μαρτύριο ἐνῶ δικάζονταν ἀπὸ Τοῦρκο ἀξιωματικό! Κάποιος ἀνώτερος ἦλθε καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ἑλλάδα, ὅπως καὶ ἔγινε. Ὅπως ἀργότερα ἔμαθε, ὁ Πασὰς ἦταν αὐτὸς ποὺ τὸν ἐλευθέρωσε μετὰ ἀπὸ προσταγὴ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου σὲ ὅραμα! Ἔτσι ξεκίνησε γιὰ τὴν Πάρο... σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τοῦ ἁγίου Νεκταρίου!
Ε΄. Στὴν Ι. Μ. Λογγοβάρδας:
Ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη ἔφτασε στὸ Βόλο. Ἐκεῖ ἔμεινε λίγες ἡμέρες καὶ γνώρισε τὸν Θεοδόσιο Ζωγράφο, συμβολαιογράφο, τὸν ἀδελφό του Θεόδωρο, θεολόγο-ἱεροκήρυκα, τὸν γερὸ-Παναγιώτη Κοντοπιθάρη (παππούς), τὸν Παῦλο Λουκόπουλο καὶ ἄλλους, ποὺ τὸν φιλοξένησαν.
Προσπάθησαν νὰ τὸν στείλουν στὸ Ἅγιο Ὅρος, ἀλλὰ ἦταν... ἀδύνατο. Ὅποτε ὁ Κωνσταντῖνος διαισθάνθηκε, ὅτι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦταν γιὰ τὴν... Πάρο! Τότε ὁ παπποὺς εἶπε ὅτι τρεῖς μέρες σκεφτόταν νὰ τοῦ προτείνει νὰ πάει στὴν Ι. Μ. Λογγοβάρδας, ποὺ εἶχε πάει πολλὲς φορές, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔλεγε, γιατί δὲν γνώριζε ποιὸ ἦταν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ!
Ἔτσι τὴν ἑπομένη ἔφτασε στὸν Πειραιὰ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ γιὰ Σύρο. Στὸ ταξίδι αὐτὸ ὁ ἐσωτερικὸς πόλεμος φούντωνε. Ὅταν μπῆκε τὸ πλοῖο στὸ λιμάνι καὶ ἀντίκρισε τὸν Ναὸ τῆς Παναγίας οἱ λογισμοὶ ἐξαφανίστηκαν καὶ ἀγαλλίαση πλημμύρισε τὴν καρδιά του... Προσκύνησε λοιπὸν στὸ ναὸ τῆς Ἑκατονταπυλιανῆς καὶ πεζὴ ἔφτασε στὴ Μονὴ καὶ ἐξομολογήθηκε στὸν Ἡγούμενο Ἰερόθεο Βοσυνιώτη, Πελοποννήσιο καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν συναριθμήσει «στὴ λογική του μάνδρα».
Ὅλοι τὸν δέχτηκαν μὲ χαρὰ καὶ μπῆκε στὴν ἀδελφότητα σὰν δόκιμος. Μετὰ ἀπὸ ἕνα μήνα Δεκεμβρίου βγῆκε ἀπὸ τὴν Μονὴ γιὰ κάποια διακονία καὶ ἀντικρίζοντας τὴν, θυμήθηκε πὼς ἦταν ἴδια μὲ ἕνα του ἐνύπνιο! Στοὺς 7 μῆνες, 29 Δεκεμβρίου 1907 (23 ἐτῶν) ἔγινε μικροσχημος μοναχός, μὲ τὸ ὄνομα Φιλόθεος.
Τὴν ἑπομένη, Κυριακὴ 30-12-1907 χειροτονήθηκε Διάκονος! Πρὶν χειροτονηθεῖ αἰσθανόταν φόβο γιὰ τὴν Ἱεροσύνη, ἀλλὰ μὲ ὅραμα τὴν νύκτα πῆρε θάρρος, ἀφοῦ πληροφορήθηκε γιὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια, στὶς 6 Σεπτεμβρίου 1909 (25 ἐτῶν) βγῆκε ἀπὸ τὸ μοναστήρι τὸ βράδυ καὶ γιὰ εἴκοσι ἡμέρες κάθισε μόνος στὸ ἐκκλησάκι τοῦ Προφήτη Ἠλία στὴν ὑψηλότερη κορυφὴ τοῦ νησιοῦ, γιὰ προσευχὴ καὶ μελέτη. Ἐπειδὴ εἶχε φύγει χωρὶς εὐλογία ἐπέστρεψε σὴ Μονὴ.
ΣΤ΄. Προσκύνημα στὸ Ὅρος καὶ τὴν Αἴγινα:
Στὶς 8 Μάιου 1910 μὲ εὐλογία τοῦ Γέροντά του ἀναχωρεῖ γιὰ προσκύνημα στὸ ἅγιο Ὅρος. Προσκύνησε ὅλες τὶς ἅγιες μονές, τὶς σκῆτες, πανσέπτους εἰκόνες καὶ ἰδίως τὰ Ἅγια λείψανα. Ζήτησε νὰ βρεῖ ἄνδρες ἁγίους, ἀλλὰ μόνο στὰ δάκτυλα τοῦ ἑνὸς χεριοῦ βρῆκε γιὰ νὰ συνομιλήσει καὶ νὰ ὠφεληθεῖ!
Διέκρινε τὸ γέροντα Δανιὴλ Σμυρναῖο, ἁγιογράφο, Σπυρίδωνα Καμπανά, ἰατρὸ Λαυριώτη, Γεράσιμο Λέσβιο, Καλλίνικο Ἀθηναῖο καὶ τοὺς Πνευματικοὺς Ἰγνάτιο Κατουνακιώτη, Ματθαῖο Καρακαλληνὸ καὶ μερικοὺς ἀκόμα... Ὁ ἴδιος ἔχει γράψει πὼς ἂν εὕρισκε τὸ Ἅγιο Ὅρος ὅπως τὸ νόμιζε, θὰ ἔμενε ἐκεῖ...
Ἐκτὸς ἐξαιρέσεων, βρῆκε δύο φατρίες, τοὺς Μπογαζιανοὺς (Μακεδόνες, Θράκες, Μυτιληνιοί, Μικρασιάτες) καὶ τοὺς Μοραΐτες (Ἠπειρῶτες, Θεσσαλοί, Δωδεκανήσιοι, Στερεοελλαδίτες, Πελοποννήσιοι, Κυκλαδίτες καὶ Κρῆτες)! Οὐδεὶς μάλιστα Πνευματικός του εἶπε νὰ ἀλλάξει τόπο μετανοίας...
Περνώντας ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη βλέποντας τὴν πόλη, προσευχήθηκε νὰ ἀπελευθερωθεῖ... Βγαίνοντας στὸ Τελωνεῖο πάλι συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, χωρὶς νὰ καταλάβει τὸ λόγο καὶ τὸν φυλάκισαν σὲ συρματοπλέγματα! Ἀργότερα κάποιος νεαρὸς τὸν ἀπελευθέρωσε. Ἔτσι ἀναχώρησε μὲ τὸ πλοῖο καὶ ἔφτασε στὸ Βόλο καὶ συνάντησε τοὺς ἀδελφούς.
Στὸν Πειραιὰ ἔψαχνε τὸν Πνευματικό του Πατέρα Ἅγιο Νεκτάριο, ποὺ τότε βρισκόταν στὴν Αἴγινα. Πῆγε καὶ τὸν βρῆκε. Τὸν βρῆκε νὰ σκάβει...Τὸν πέρασε γιὰ ἐργάτη τῆς μονῆς! Ὁ Ἅγιος τὸν συμβούλεψε καὶ μὲ τὸ παράδειγμά του καὶ μὲ τὰ λόγια του. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1910 βρέθηκε μέσω Σύρου καὶ πάλι στὴν Πάρο.
Ζ΄. Πρεσβύτερος, Ἀρχιμανδρίτης, Κήρυκας:
Ὅπως ἀναφέρει σὲ ἐπιστολὴ στὸν Πνευματικό του Ματθαῖο Καρακαλληνὸ (13-6-1912), μὲ παραίνεση τοῦ Ἡγουμένου καὶ τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς προχειρίστηκε Πρεσβύτερος στὶς 22-4-1912, Κυριακή της Σαμαρείτιδας ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Τριφυλίας καὶ Ὀλυμπίας κ. Γαβριὴλ στὴν Ἀθήνα.
Τὸ ἑπόμενο ἔτος, 21-10-1913, προχειρίστηκε σὲ Ἀρχιμανδρίτη ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Παροναξίας κ. Ἰερόθεο. Ἀπὸ τότε ἄρχισε νὰ ἐξομολογεῖ καὶ νὰ κηρύττει τὸν θεῖον λόγο στὴν Πάρο καὶ τὴν Νάξο καὶ ἀργότερα στὴ Σύρο, τὴν Τῆνο καὶ τὴν Ἀθήνα. Ἀπὸ τὸ 1916 (32 ἐτῶν ) καὶ στὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα...
Τὸ 1917 μετέβη στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του καὶ κήρυξε τὸν θεῖο λόγο σὲ πολλὲς κωμοπόλεις. Τὸ 1920 μετέβη στὴ Πελοπόννησο καὶ κήρυξε στὴν Τρίπολη, Σπάρτη καὶ σὲ μερικὰ χωριά. Τὸ ἴδιο ἔτος ἐπισκέφτηκε καὶ τὴν Σίφνο.
Τὸ 1921, τὴν Μ. Σαρακοστὴ κήρυξε καὶ ἐξομολογοῦσε στὴν Τῆνο, Σύρο, Ἀθήνα καὶ Βόλο. Τὸ καλοκαίρι ἔφτασε στὴ Ἀθήνα, Πειραιά, Χίο καὶ Τσεσμὲ (ἀπέναντι). Τὸν ἑπόμενο χρόνο βρέθηκε στὴν Ἰτέα, Δεσφίνα, Ἀράχοβα, Δελφούς, Χρυσὸ καὶ Γαλαξίδι. Τὸ 1923 πῆγε Ἀθήνα καὶ Πελοπόννησο...
Η΄. Στοὺς Ἅγιους Τόπους, Σινὰ καὶ Αἴγυπτο καὶ Ἑλλάδα:
Τὸ Μάρτιο τοῦ 1924 ἔκαμε μεγάλη περιοδεία. Ἄρχισε ἀπὸ τὴν Νάξο, Σύρο, Ἀθήνα, Κρήτη, Ἀλεξάνδρεια, Παλαιστίνη, Ἀραβία, Αἴγυπτο καὶ Ὅρος Σινά! Εἰδικὰ στὴν Παλαιστίνη πῆγε σ' ὅλα τὰ προσκυνήματα καὶ στὸ Σινὰ λειτούργησε στὸ παρεκκλήσιο τῆς ἁγία Βάτου. Ἀπὸ τὶς περιοχὲς αὐτὲς ἔστειλε πολλὲς ἐπιστολές, ἰδίως στὸ γέροντά του Ἰερόθεο:
1). Ἀπὸ Ἁγία πόλη Σιῶν 8-4-1924,
2). Ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ 20-4-1924,
3). Ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ 24-4-1924,
4). Ἀπὸ Σουὲζ 20-5-1924,
5). Ἀπὸ Σινὰ 4-6-1924,
6). Ἀπὸ Παραλία Ἐρυθρὰς Θάλασσας 11-6-1924,
7). Ἀπὸ Κάιρο 25-6-1924.
Ἐπέστρεψε στὴν Ἀθήνα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πῆγε στὸ Ἅγιο Ὅρος. Πέρασε, κήρυξε καὶ ἐξομολογοῦσε τὸ 1926 στὴν Θεσσαλονίκη, Βόλο, Μακρινίτσα, Κανάλια καὶ Σκιάθο.
Θ΄. Ἡγούμενος τῆς Μονῆς:
Τὸ 1928 μετέβη στὴν Κέρκυρα. Τὸ 1930 ἀπεβίωσε ὁ γέροντάς του Ἰερόθεος. Μὲ διαθήκη τοῦ τὸν ἀφῆκε διάδοχό του, πράγμα ποὺ δέχτηκαν οἱ πατέρες τῆς Μονῆς. Εἶχε παρακαλέσει τὸν Ἡγούμενο νὰ ἀφήσει ἄλλον, ἀλλὰ στάθηκε ἀδύνατο νὰ τὸν μεταπείσει...Ἀλλὰ καὶ ἔτσι δὲν ἐγκατέλειψε τὸ προηγούμενο ἔργο του. Τὸ 1933 (49 ἐτῶν) ἔφτασε στὰ Καλάβρυτα καὶ προσκύνησε στὴν Ἁγία Λαύρα καὶ Μέγα Σπήλαιο. Ἀπὸ ἐκεῖ ἔφτασε στὴν Κεφαλονιά, στὸν Ἅγιο Γεράσιμο καὶ στὴν Ζάκυνθο στὸν Ἅγιο Διονύσιο.
Τὸ 1934 φτάνει στὴν Κωνσταντινούπολη (Πατριάρχης ὁ Φώτιος) λειτούργησε καὶ κήρυξε σὲ πολλὲς περιοχές. Προσπάθησε νὰ συναντήσει τὸν Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ (Πρόεδρο τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας), γιὰ νὰ τοῦ μιλήσει γιὰ τὸ Χριστιανισμὸ (εἶχε ἤδη ἀποκηρύξει τὸν Ἰσλαμισμό). Ὅμως ὁ Πατριάρχης Φώτιος τὸν ἀπέτρεψε... Ἑτοίμαζε ἀργότερα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἐπιστολή, ἀλλὰ ὁ Κεμὰλ πέθανε.
Τὸ 1935, Μ. Σαρακοστή, ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες Φωκίδας κ. Ἰωακεὶμ καὶ Αἰτωλοακαρνανίας κ. Ἰερόθεο καὶ περιόδευσε στὴν Ἀμφισσα καὶ Ἀγρίνιο. Τὸν Μάιο πῆγε στὰ Μετέωρα καὶ μίλησε στὴν Καλαμπάκα, Τρίκαλα, Καρδίτσα καὶ Λάρισα. Τὸν Ὀκτώβριο παρευρέθη στὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴ Θεσσαλονίκη καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἔφτασε στὸ Κιλκίς. Ἀπὸ ἐκεῖ ἔφτασε στὸ Βόλο, Χίο καὶ μετὰ Πελοπόννησο!
Τὸ 1936 προσκλήθηκε ἀπὸ τὸν Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας τὴν Μ. Σαρακοστή, καὶ πῆγε στὸ Αἴγιο. Τὸν Ὀκτώβρη βρέθηκε στὴν Πάτρα καὶ κήρυξε στὸν Ἅγιο Ἀνδρέα, Παντάνασσα καὶ Ἅγιο Δημήτριο. Πέρασε στὴν Κεφαλονιὰ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸ Ἀγρίνιο. Τὸ ἑπόμενο βρέθηκε πάλι στὸ Αἴγιο, πέρασε στὴ Ρούμελη, Ἀθήνα καὶ Πειραιά. Τὸν Μάιο τοῦ 1938 μίλησε στὴν Ἀττική, τὸν Σεπτέμβρη στὴ Σίφνο, τὸν Ὀκτώβρη Ἀθήνα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν πατρίδα του. Τὸ ἴδιο ἔτος πέρασε ἀπὸ τὸν Ὅσιο Λουκᾶ Λιβαδειᾶς καὶ ἀπὸ τὸν Προφήτη Ἠλία στὴν Ὕδρα. Τὸν Μάιο τοῦ 1940 περιόδευσε σὲ περιοχὲς τῆς Ἀττικῆς. Τὸν Ὀκτώβριο μέσω Πάτμου τὸν βρῆκε ὁ Ἰταλὸ-Ἑλληνικὸς πόλεμος στὴ Σύρο...
Η΄. Στὸν πόλεμο καὶ μετὰ :
Οἱ στερήσεις τῆς κατοχῆς ὁδήγησαν πολὺ κόσμο στὴ Μονή. Ὁ ρόλος τώρα ἔγινε ρόλος παραμυθίας. Τρεῖς ἀδελφοί της μονῆς παρασκεύαζαν καθημερινὸ συσσίτιο. Ἀνὰ 50 νοματαῖοι ὁδηγιόντουσαν στὴν τράπεζα. Ἔφταναν καθημερινά τους 150-200. Τὰ τρόφιμα τῆς Μονῆς ἦταν εὐλογημένα καὶ τουλάχιστον 1500 ἄνθρωποι δὲν πέθαναν ἀπὸ τὴν πείνα!
Στὶς 14 -5-1944 εἶχε ἀποφασισθεῖ ὁ θάνατος 125 Παριανῶν ἀπὸ τοὺς Γερμανούς. Ὁ γέροντας, ἐπικεφαλῆς ἀντιπροσωπίας, κατάφερε νὰ μεταπείσει τοὺς ἀποφασισμένους Γερμανοὺς...
Μετὰ τὴν κατοχὴ συνέχισε τὸ προηγούμενο ἔργο. Οἱ περιοδεῖες συνεχίζοντας νὰ κηρύττει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἡλικία προχωροῦσε στὸν γέροντα, πέρασε τὸ ὀγδόντα, ἀλλὰ τουλάχιστον τρεῖς φορὲς τὸ χρόνο περιόδευε.
Θ΄. Ἡ κοίμησή του:
Ὁ γέροντας Φιλόθεος ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 1979 ἀσθενοῦσε. Στὶς 7 Μαΐου 1980 (96 ἐτῶν) ὅμως καὶ ἐνῶ βρισκόταν στὸ κελί του στὰ Θαψανὰ τῆς Πάρου, ἔπεσε ὁριστικὰ στὸ κρεβάτι. Τὴν 6η πρωινὴ στὶς 8 Μαΐου 1980 οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι παρέλαβαν τὴν μακάρια του ψυχὴ γιὰ αἰώνια ἀνάπαυση...
Ὁ θεράποντας τοῦ Κυρίου εἶχε εὐλογημένο καὶ ἅγιο τέλος. Τὴν ὥρα ποὺ παρέδιδε τὸ πνεῦμα τοῦ ἔψαλλε τὸ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»... Ὁ τύπος τῶν Κυκλάδων ἔγραψε ἐγκωμιαστικὰ γιὰ τὸν Ὅσιο καὶ Κήρυκα. Ἀκολούθησαν δεκάδες ἐκκλησιαστικὰ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες....
Ι΄. Ἀποφθέγματα:
1). Περὶ ταπεινοφροσύνης: «ὅποιος θέλει νὰ φτάσει ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ πρέπει νὰ βαδίσει τὴν ὁδὸ τῆς ταπεινώσεως, ὡς πλέον συντομοτέρα καὶ ἀσφαλεστέρα. Πάντες οἱ Ἅγιοι διὰ τῆς ταπεινώσεως ἀνέβησαν στοὺς οὐρανούς...
Ταπείνωσις ἐσωτερική, πραγματική, ἀληθινή, εἶναι νὰ αἰσθάνεται τὶς τὰς δωρεᾶς καὶ χάριτας ποὺ ἔχει λάβει ἀπὸ τὸν Θεόν. Νὰ αἰσθάνεται ὅτι πᾶν ὅ,τι ἔχει, καὶ τὴν ὕπαρξιν καὶ ζωὴν καὶ ὑγείαν καὶ πλοῦτον καὶ σοφίαν ὅλα εἶναι ξένα, εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ...».
2). Ἡ φύλαξη τῶν προσκυνημάτων στοὺς Ἁγίους Τόπους: «...Ἐὰν θέλετε, ἀγαπητοί μου, νὰ φυλάξετε τὰ προσκυνήματα, δὲν θὰ τὰ φυλάξετε μὲ μαχαίρια καὶ περίστροφα, θὰ τὰ φυλάξετε ἐὰν κάμητε καλὰ ἔργα. Ἐὰν τὰ ἔργα σᾶς εἶναι φωτεινά, λαμπρὰ καὶ λάμπουν.
Αὐτὰ τὰ καλὰ βλέποντες οἱ ἄνθρωποι καὶ αὐτοὶ ἄπιστοι καὶ κακόδοξοι, οἱ ἐσκοτισμένοι, θὰ πιστεύσουν, θὰ προσέλθουν στὴν ἀληθινὴν πίστιν, θὰ γίνουν Ὀρθόδοξοι, θὰ μᾶς ἀγαπήσουν, θὰ γίνουν ἀπὸ ἐχθροὶ φίλοι μας, θὰ δοξάσουν τὸν Πατέρα ἠμῶν τὸν ἐν Οὐρανοῖς, ὁ Ὁποῖος δὲν παρήγγειλεν εἰς ἠμᾶς νὰ φυλάττωμεν πέτρας, τὰς οἰκίας τοῦ σώματος, ἀλλὰ νὰ φυλλάττωμεν τὴν ψυχήν μας, ἡ ὁποία ἀξίζει περισσότερον ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον.... νὰ ἀγαπήσωμεν τὸν πλησίον μας ὅπως τὸν ἑαυτόν μας, ἔτι δὲ καὶ αὐτοὺς τοὺς ἐχθρούς μας...
3). Ἡ ἕνωση τῶν «Ἐκκλησιῶν»: «Οὐδεὶς πιστὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανός, συνετός, φρόνιμος, ἔχων ὀλίγον φόβον Θεοῦ θὰ δεχθεῖ ποτὲ τὴν ἕνωσιν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπιστᾶς τοὺς καταφρονητᾶς τῶν ἑπτὰ Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καὶ τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατρικῶν Παραδόσεων. Ἂς στοχαστεῖ καλῶς ὁ Πατριάρχης καὶ ἂς μὴν αὐταπατᾶται καὶ νομίζει εὔκολον τὴν ἕνωσιν καὶ ὅτι θὰ τὸν ἀκολουθήσουν οἱ γνήσιοι Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι καὶ ὅτι θὰ καταπατήσουν τὴν συνείδηση τῶν καὶ θὰ καταφρονήσουν εὐκόλως Ἀποστολικᾶς καὶ Πατρικᾶς παραδόσεις καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνας....
Καὶ οἱ μὲν Ἅγιοι Πατέρες, οἱ καλοὶ καὶ ἀληθινοὶ Ποιμένες, ἐξεδίωξαν μακράν της Ἐκκλησίας τοὺς αἱρετικούς, τοὺς λοιμώδεις λύκους, ὁ δὲ οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καλεῖ τὸν αἱρετικὸν Πάπαν, τὸν ἐχθρόν της Ἐκκλησίας, τὸν παραβάτην καὶ καταφρονητὴν τῶν ἀποστολικῶν καὶ Πατρικῶν Παραδόσεων....
Οἶμοι! Οἶμοι, ψυχή μου! Στέναξον, κλαῦσον, θρήνησον, ὡς ἄλλος Ἱερεμίας, οὐχὶ διὰ τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, τὴν πόλιν τῶν αἱμάτων,... Σὺ θρήνησον διὰ τὴν Νύμφην τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀκηλίδωτον καὶ ἄμωμον, τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Ὀρθόδοξον Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, τὴν πνευματικὴν Μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν...».
Ἀπὸ τὸ https://agiostherapon.blogspot.gr/2013/07/blog-post_22.html