Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2014

2015-10-27 11:48

· Λόγος στά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου

     Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ.κ. Ἰεροθέου

     1. Ἡ εἴσοδος τῆς Θεοτόκου στόν Ναό συνδέεται μέ θαυμαστά γεγονότα. Ὅταν μιλᾶμε γιά Ναό, ἐννοοῦμε τόν Ναό τοῦ Σολομῶντος καί ὅταν κάνουμε λόγο γιά Εἰσόδια στόν Ναό, ἐννοοῦμε τήν εἴσοδο τῆς Θεοτόκου στά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Εἶναι γνωστόν ὅτι στόν κυρίως Ναό τοῦ Σολομῶντος εἰσέρχονταν Ἱερεῖς ποῦ ἐπιτελοῦσαν τήν λατρεία τοῦ θυμιάματος καί στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, θά λέγαμε σήμερα ἐμεῖς στό Ἱερό Βῆμα εἰσερχόταν ὁ Ἀρχιερεύς τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου καί μάλιστα μία φορά κατά τήν διάρκεια τοῦ ἔτους.

     Ὅταν ἑορτάζουμε τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου στόν Ναό, ἐννοοῦμε τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου στά Ἅγια τῶν Ἁγίων γιά νά παραμείνη ἐκεῖ γιά δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια, ἀπό τριῶν ἐτῶν ἕως δεκαπέντε, ζώντας μέσα στό Φῶς τοῦ Θεοῦ καί βιώνοντας τήν θέωση. Ἔτσι ἑρμηνεύουν τό γεγονός αὐτό οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

     Ἦταν λοιπόν ἕνα προκλητικό γεγονός, κάποιος ἄνθρωπος καί μάλιστα ἕνα κορίτσι νά εἰσέλθη σέ αὐτόν τόν ἱερό χῶρο, ὅπου φυλάσσονταν τά πιό ἱερά ἀντικείμενα τοῦ Ἰσραήλ, ὅπως ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης, ἡ Στάμνα μέ τό Μάννα, ἡ Ράβδος τοῦ Ἀαρῶν καί βεβαίως οὔτε οἱ Ἱερεῖς εἶχαν δικαίωμα νά εἰσέλθουν, ἀλλά οὔτε καί ὁ  Ἀρχιερεύς καθημερινῶς.

     Μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων ἡ Θεοτόκος γιά δώδεκα χρόνια τρεφόταν ἀπό ἄρτο ποῦ τῆς ἔφερνε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Αὐτό ἀναφέρεται στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἦταν ἀπό τά θαυμαστά γεγονότα. Σέ ἕνα τροπάριο τοῦ ἑσπερινοῦ της ἑορτῆς γράφεται: «Δί' ἀγγέλου ἐκτρέφεται». Καί σέ ἄλλο τροπάριο λέγεται: «Ἐπουρανίω τραφεῖσα, Παρθένε, ἄρτω πιστῶς ἐν τῷ Ναῶ Κυρίου».

     2. Τί ἦταν αὐτός ὁ ἄρτος ἀπό τόν ὁποῖον τρεφόταν ἡ Παναγία; Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀναφερόμενος σέ αὐτόν τόν εὐλογημένο ἄρτο ποῦ ἔτρεφε τήν Παναγία λέγει ὅτι ὁ Θεός ἔστελνε «τροφήν ἄνωθεν ἀπόρρητον ἐκεῖ τή Παρθένω δί' ἀγγέλου». Ὅμως δέν ἦταν ἕνας συνηθισμένος ἄρτος τόν ὁποῖον ὁ ἄγγελος ἔπαιρνε ἀπό κάποιο σπίτι καί τόν μετέφερε στήν Παναγία, ἀλλά στήν πραγματικότητα ἦταν ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, διά τῆς ὁποίας, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, «τήν τέ φύσιν κρειττόνως ἀνερρώννυτο (ἐδυνάμωνε) καί κατά σῶμα τῶν ἀσωμάτων καθαρωτέρα καί ὑπερτέρα καί συνετηρεῖτο καί ἐτελεῖτο».

     Εἶναι προφανές ὅτι δέν ἦταν μιά κτιστή τροφή, ἕνας ὑλικός ἄρτος, ἀλλά μιά ἄλλη διαφορετική, ξένη τροφή, δηλαδή ἦταν ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία ἐνδυνάμωνε τό σῶμα τῆς Παναγίας γιά νά ἔχη νοερά προσευχή καί θεωρία Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Παναγία γιά δώδεκα χρόνια ἦταν μέσα στό Φῶς τοῦ Θεοῦ καί εἶχε κοινωνία μαζί Του, εἶχε φθάσει στήν θέωση. Στήν πραγματικότητα ζοῦσε ὅπως ζοῦσαν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὕα στόν Παράδεισο πρίν τήν πτώση, γι' αὐτό καί ὅταν τήν ἐπισκέφθηκε ὁ ἄγγελος κατά τόν Εὐαγγελισμό γιά νά τῆς ἀναγγείλη ὅτι θά γίνη Μητέρα τοῦ Χριστοῦ τήν ἀπεκάλεσε Κεχαριτωμένη.

     3. Αὐτός ὁ ἄρτος ἀπό τόν ὁποῖο τρεφόταν ἡ Παναγία δέν ἐξέλιπε ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχη καί σήμερα. Δέν πρόκειται γιά τόν καθημερινό κτιστό ἄρτο, ἀλλά γιά τόν Ἄρτο τῆς Ζωῆς ποῦ εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός.

     Σέ αὐτόν τόν Ἄρτο ἀναφερόταν ὁ Χριστός μέ τόν λόγο τόν ὁποῖο ἀπήντησε στόν διάβολο στό Ὅρος τῶν Πειρασμῶν. Ὅταν ὁ διάβολος τοῦ ὑπέδειξε νά μεταβάλη τίς πέτρες σέ ἄρτο, Ἐκεῖνος ἀπάντησε «οὐκ ἐπ' ἄρτω μόνω ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ' ἐν παντί ρήματι ἐκπορευομένω διά στόματος Θεοῦ» (Μάτθ. δ', 4).

     Ἐκτός ἀπό τόν ὑλικό ἄρτο, τόν ὁποῖο γευόμαστε καθημερινῶς, ὑπάρχει καί ὁ πνευματικός Ἄρτος, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί ὁ λόγος Του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει: «Δύναται ὁ Θεός καί ρήματι θρέψαι τόν πεινώντα». Καί αὐτό φαίνεται ἀπό τό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, πῶς οἱ ἅγιοι ζοῦσαν ἀπό αὐτόν τόν πνευματικό Ἄρτο.

     Ὁ Χριστός μέ τήν προσευχή ποῦ μᾶς δίδαξε, τό γνωστό «Πάτερ ἠμῶν, συμπεριέλαβε καί τό αἴτημα: «Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἠμίν σήμερον». Πρόκειται γιά τόν ἄρτον τόν ἀναγκαῖο γιά τήν οὐσία τῆς ὑπάρξεώς μας, γι' αὐτό καί λέγεται ἐπιούσιος. Καί ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία τοποθέτησε τήν Κυριακή προσευχή μέ τήν συγκεκριμένη αὐτή αἴτηση κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας καί λίγο πρό τῆς θείας Κοινωνίας, αὐτή ἡ αἴτηση ἀναφέρεται κυρίως στόν εὐχαριστιακό ἄρτο, τήν βρώση τοῦ Σώματος καί τήν πόση τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλωστε αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Χριστός εἶπε: «Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς», Αὐτός εἶναι τό
οὐράνιο Μάννα.

     Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ἑρμηνεύοντας αὐτό τό αἴτημα τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς τό συνδέει μέ τήν θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί κάνει λόγο γιά τήν «τροφή τοῦ ἄρτου τῆς ζωῆς», «ἴνα νικήση τόν θάνατον τῆς ἁμαρτίας», ἀπό τήν παροῦσα ζωή τῆς θνητότητος. Βεβαίως καί ἄν θεωρήσουμε ὅτι στό αἴτημα αὐτό γιά τήν λήψη τοῦ ἄρτου ἀναφέρεται καί ὁ «ἐφήμερος ἄρτος», διά τοῦ ὁποίου συγκροτεῖται ἡ παροῦσα ζωή, δέν θά ἀστοχήσουμε.

     Μέ αὐτόν τόν Ἄρτο, τήν Χάρη καί ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἐτρέφετο ἡ Παναγία μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Μέ αὐτόν τόν Ἄρτο τρεφόμαστε καί ἐμεῖς κάθε φορᾶ ποῦ τελοῦμε τήν θεία Λειτουργία. Καί βεβαίως γιά νά ἐνεργήση ὁ Ἄρτος αὐτός, δηλαδή ὁ Χριστός, «εἰς ζωήν αἰώνιον», πρέπει νά ζοῦμε κατά τόν τρόπο ποῦ ζοῦσε ἡ Παναγία.

     4. Αὐτό τό θαυμάσιο γεγονός ποῦ συνέβη στήν Παναγία ἔχει πολύ μεγάλη σημασία γιά τήν ζωή μας. Ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπό ψυχή καί σῶμα καί εἶναι ἑπόμενο ὅτι ἡ ὑλική τροφή συντηρεῖ καί διατηρεῖ σέ καλή κατάσταση τό σῶμα, ἐνῶ ἡ Χάρη καί ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ καί τήν ψυχή καί τό σῶμα, τόν ὅλο ἄνθρωπο. Μέ αὐτές τίς προϋποθέσεις ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁλοκληρωμένος, ἔχει νόημα ζωῆς καί ὕπαρξης.

     Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή στήν ὁποία γίνεται λόγος μόνο γιά τόν ὑλικό ἄρτο καί λιγότερο γιά τόν πνευματικό Ἄρτο. Ὁ ἄνθρωπος στήν ἐποχή μᾶς εἶναι ἕνα καταναλωτικό ὄν ποῦ ρουφᾶ ἀχόρταγα ὑλικά ἀγαθά, θεάματα, ἀκούσματα καί νομίζει ὅτι ἔτσι θά ἱκανοποιήση τήν πνευματική του πείνα. Γίνεται διαρκῶς λόγος γιά αὔξηση τοῦ κατά κεφαλήν εἰσοδήματος. Δέν εἴμαστε ἐναντίον κάθε τί ποῦ βελτιώνει τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά δέν μποροῦμε νά ἀποδεχθοῦμε καί μιά ζωή ἡ ὁποία στηρίζεται μόνον στά ὑλικά ἀγαθά, γιατί σέ μιά τέτοια περίπτωση ὁ ἄνθρωπος πάντοτε παραμένει ἀνικανοποίητος, διότι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀναζητᾶ ἄλλη τροφή καί διψᾶ γιά ἄλλο νερό. Ὁ Χριστός εἶπε «μακάριοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην».

     Γίνεται λόγος σήμερα γιά κρίση οἰκονομική, γιά πτώχευση ὑλική. Ἀλλά ἡ κρίση στήν πραγματικότητα εἶναι κρίση πνευματική, κρίση ἀξιῶν, ἰδανικῶν, κρίση ὑπαρξιακῶν ἀναζητήσεων. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποῦ πλέουν μέσα στά πλούτη καί αἰσθάνονται ἕνα κενό ὕπαρξης, ἀντίθετα ὑπάρχουν ἄλλοι ποῦ ζοῦν μέ ὀλιγάρκεια καί ἀσκητικότητα καί αἰσθάνονται πεπληρωμένοι.

     Ἡ ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου στόν Ναό καί ἡ διατροφή της ἀπό τήν οὐράνια τροφή ποῦ τῆς ἔφερνε ὁ ἄγγελος μᾶς ὑποδεικνύει ὅτι πρέπει νά στραφοῦμε περισσότερο σέ αὐτήν τήν οὐράνια τροφή, τόν πνευματικό οὐράνιο Ἄρτο, διότι ἔτσι θά χορτάσουμε ἀπό τήν πνευματική πείνα.

·  Ἡ ἐορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

     Διαβάζουμε: «Τῇ αὕτῃ ἡμέρᾳ τὴν ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας ἤτοι τοῦ ἱεροῦ αὐτῆς Μαφορίου, τοῦ ἐν τῷ σορῷ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν, ὄτε ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς κατεῖδεν ἐφηπλωμένην αὐτὴν ἄνωθεν καὶ πάντας τοὺς εὐσεβεῖς περισκέπουσαν».

     Λόγω τῶν πολλῶν θαυμάτων ἀπὸ τὴν Παναγία, ποὺ ἀνέφεραν οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες στὸν Ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο τὸ 1940, ἡ Ἱερὰ Συνοδὸς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ ἀπόφασή της τὸ 1952, καθιέρωσε νὰ ἑορτάζεται ἡ Ἅγια Σκέπη τῆς Θεοτόκου ἀντὶ γιὰ τὴν 1^η Ὀκτωβρίου, στὶς 28 Ὀκτωβρίου.

     Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἅγιας Σκέπης τῆς Θεοτόκου ἡ ὁποία τελοῦνταν ἀπὸ παλαιοτάτων χρόνων τὴν 1^η Ὀκτωβρίου, ἦταν ἀνάμνηση τοῦ θαύματος τὸ ὁποῖο εἶδε ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας. Κατὰ τὴ διάρκεια μιᾶς ἀγρυπνίας στὸ παρεκκλήσι τῆς «Ἅγιας Σοροῦ» τοῦ ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν στὴν Κωνσταντινούπολη, ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας εἶδε τὴν Θεοτόκο νὰ
προχωράει ἀπὸ τὶς βασιλικὲς πύλες πρὸς τὸ θυσιαστήριο ἀνάμεσα σὲ λευκοφορους ἅγιους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ξεχώριζαν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Ὅταν ἔφθασε στὸ θυσιαστήριο γονάτισε καὶ προσευχόταν γιὰ πολλὴ ὥρα, κλαίγοντας καὶ παρακάλωντας τὸν Υἱό της γιὰ τὴν σωτήρια του κόσμου.
     Ὅταν ὁλοκλήρωσε τὴν δέησή της, ἔβγαλε ἀπὸ τὸ κεφάλι της τὸ ἀστραφτερὸ μαφόριο, ποὺ φοροῦσε καὶ μὲ μία κινήση τὸ ἅπλωσε σὰν σκεπὴ ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἐκκλησίασμα. Ἔτσι ἁπλωμένο τὸ ἔβλεπε γιὰ ἀρκετὴ ὥρα ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας μαζὶ μὲ τὸν Ἐπιφανιο, ποὺ τὸν συνόδευε. Ὅσο φαινόταν ἐκεῖ ἡ Θεοτόκος, φαινόταν καὶ ἡ ἱερὴ ἐσθήτα νὰ σκορπίζει τὴ Χάρη της. Ὅταν ἐκείνη ἄρχισε νὰ ἀνεβαίνει πρὸς τὸν οὐρανό, ἄρχισε καὶ ἡ Θεία Σκέπη νὰ συστέλλεται καὶ σιγὰ - σιγὰ νὰ χάνεται. Τὸ ἱερὸ αὐτὸ μαφόριο ποὺ φυλασσόταν ἐκεῖ συμβόλιζε τὴν Χάρη καὶ τὴν προστασία ποὺ παρέχει ἡ Παναγία στοὺς πιστοὺς.

https://www.synaxarion.gr/gr/sid/1007/sxsaintinfo.aspx

·  Περιμένοντας τά Χριστούγεννα

     Τοῦ Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου  Φθιώτιδος κ. Νικολάου

     Καθώς πλησιάζουν τά Χριστούγεννα ἕνα ἐρώτημα πεισματικά βασανίζει τό λογικό μας. Ἄραγε τά φετινά Χριστούγεννα θά εἶναι μία ἀνιαρή ἐπανάληψη ἤ ἀνάπλαση ζωῆς;

     Ὁ χριστιανικός κόσμος προσδοκᾶ τήν ἡμέρα αὐτή μέ λαχτάρα καί ἐλπίζει στά θεία δῶρα τοῦ τεχθέντος Θεανθρώπου. Διαποτισμένος ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική θεολογική σκέψη πιστεύει τά Χριστούγεννα ὡς ἡμέρα ψυχοσωματικῆς ἀνακαινίσεως, ὡς ἡμέρα ἐλπίδος καί εὐλογίας. Καί ἔτσι εἶναι.

     Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ ἀνάρχου καί πανυπερτέλιου Θεοῦ σημαίνει γιά τόν κόσμο τήν ὥρα τῆς ἀναγεννήσεως. «Ἡ ἀλήθεια ἦλθεν, ἡ σκιά παρέδραμε καί Θεός ἀνθρώποις ἐκ Παρθένου πεφανέρωται».  

     Τό σκότος τῆς ἀγνωσίας, ἡ ἀπόγνωση τῆς κακίας, ἡ ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας διαλύονται μέ τήν ἀνατολή τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης. Ὅλα ἀλλάζουν. Ἡ ἱστορία ἀνοίγει ἕνα καινούργιο κεφάλαιο. 

     Ἡ κτίση ξαναβρίσκει τή χαρά τοῦ Παραδείσου. Ὁ οὐρανός ἀγκαλιάζει τή γῆ. Οἱ καρδιές γαληνεύουν. Ἡ ἀνθρωπότητα, κουρασμένη ἀπό τήν περιπλάνηση συναντᾶται μέ τή Θεότητα καί ἐπανακτᾶ τήν πρώτη, τήν Παραδεισιακή χαρά καί εὐφροσύνη.  

     Ἔτσι πιστεύει καί ἔτσι ζεῖ ἡ Ἐκκλησία μας τά Χριστούγεννα. Καί τό ἐρώτημά μας εἶναι: Οἱ χριστιανοί θά ζήσουν ἔτσι τά Χριστούγεννα; Ἤ μήπως ἡ μεγάλη ἡμέρα τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως θά εἶναι μία ἀνιαρή ἐπανάληψη μίας ἀνούσιας, μίας τυπικῆς ἑορτῆς;

     Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ περισσότεροι περιμένουν διαφορετικά τά Χριστούγεννα. Ὡς ἡμέρα ψυχαγωγίας, ὡς εὐκαιρία ἀνάπαυλας ἀπό τήν καθημερινή ἔνταση, ὡς ἡμέρα ἐπικοινωνίας, ὡς ἡμέρα ἐξόδου καί διασκεδάσεως. Εἶναι καί ὅλα αὐτά τά Χριστούγεννα. Κυρίως ὅμως εἶναι ἡμέρα ἀναγεννήσεως. Πόσοι ἀπό ἐμᾶς μέ αὐτόν τόν πόθο τῆς ἀναγεννήσεως περιμένουν τά φετινά Χριστούγεννα;

      Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι τό «ἐφ' ἅπαξ γεγονός», «ἐν ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ Βασιλέως». Εἶναι τό καθημερινό γεγονός τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέ τρόπο θεῖο καί μυστηριακό μέσα σέ κάθε Θεία Λειτουργία ὁ Υἱός καί Λόγος προσλαμβάνει τήν ἀνθρωπότητα γιά νά τήν ἁγιάσει καί τήν θεώσει καί νά δώσει τή δυνατότητα σέ ὅλους ἐμᾶς νά ἑνωθοῦμε μαζί του μέ τή θεία Κοινωνία. Μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία ἤ ἀκόμα καί τυπικά μέσα σ' αὐτήν, τά Χριστούγεννα εἶναι δίχως Χριστό, ἐγωιστικά, ἀτομικά, παγερά, ἀνιαρά.

     Μερικοί τήν ἁγία νύχτα ξημερώνονται «ἐν κραιπάλη καί μέθη» καί περνοῦν τίς ἀνεπανάληπτες στιγμές τοῦ Μυστηρίου μέσα σέ ἀτμόσφαιρα κοσμικῆς ἡδονῆς καί φιλοσαρκικῆς εὐχαριστήσεως. Μέ τέτοιες προϋποθέσεις δέν ἔρχεται ἡ Βασιλεία τοῦ Φωτός στή ζωή ἀλλά τοῦ σκότους καί τῆς πλάνης. Πῶς νά φέρουν χαρά στούς ἀνθρώπους αὐτούς τά Χριστούγεννα;

     Ἡ χαρά τῆς ἑορτῆς βρίσκεται στήν ἐπικοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεάνθρωπο. Ἡ συνάντηση αὐτή γίνεται μόνο μέσα στό Μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐνδεδυμένη τόν χαρμόσυνο μανδύα ἐκπέμπει φῶς στούς ἀναζητητές τῆς χαρᾶς καί διά τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας ἐπαναλαμβάνει τή θεία Γέννηση στή νοητή Βηθλεέμ, τήν Ἁγία Τράπεζα. Ἐδῶ ὁ τεχθεῖς Βασιλεύς τῶν Οὐρανῶν δέν παίρνει σῶμα. Δέχεται τίς ἁμαρτίες μας καί δωρίζει τήν ἀγάπη Του, ἡ ὁποία ἀλλάζει τή ζωή μας, τήν κάνει εἰρηνική, συνετή, ἀληθινή, δίκαιη, καθαρή.

     Ἴσως μᾶς πεῖτε ὅτι τά λόγια αὐτά εἶναι ἄσχετα μέ τά ἐνδιαφέροντα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου πού ἔχει μάθει καί σκέπτεται μέ διαφορετικά κριτήρια. Σκεφτήκαμε ὅμως παράλληλα μήπως ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς διαφοροποιήσεως τοῦ προηγμένου ἀνθρώπου τό ὅραμα τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης γίνεται καθημερινά ὅλο καί πιό μακρινό καί ἀπραγματοποίητο ὄνειρο; Γιατί εἰρήνη χωρίς Χριστό δέν ὑπάρχει. Ἀγάπη χωρίς Χριστό δέν ὑπάρχει. Δικαιοσύνη χωρίς Χριστό δέν ὑπάρχει. Ἄν κάπου δημιουργοῦν τήν ψευδαίσθηση τῆς παρουσίας τούς τοῦτο εἶναι ἐφήμερο καί ὑποκριτικό.

     Ἄν μποροῦσε κανείς νά ὑψώσει τή φωνή του γιά νά ἀκουσθεῖ στά πέρατα τοῦ κόσμου καί νά καλέσει τούς ἰσχυρούς της γής στήν ταπεινή φάτνη τῆς νέας Βηθλεέμ, τῆς Ἐκκλησίας, καί νά πείσει τούς ἀνθρώπους ὅτι ἐκεῖνο πού ποθοῦν καί ἀναζητοῦν ὑπάρχει μόνο στό Χριστό. Τότε μόνο τά Χριστούγεννα θά γινόταν ἑορτή νέας δημιουργίας καί χαρᾶς.

·   Ἡ ὠφέλεια τοῦ σαρανταλείτουργου

     Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης.

     Ἕνας χριστιανός, ἐνῶ ἔσκαπτε μέ πολλούς μαζί σ' ἕνα νταμάρι, ἔπεσε βράχος καί τούς καταπλάκωσε. Ἤ γυναίκα αὐτοῦ του ἑνός, ἔδωσε ὅτι εἶχε ἀπό τό ὑστέρημα τῆς εἰς ἕναν ἱερέα νά κάμη 40 λειτουργίες διά τήν ψυχή τοῦ ἀνδρός της. Καθημερινῶς δέ πήγαινε μία προσφορά, ἕνα μπουκάλι μέ κρασί, καί μία λαμπάδα, σάν πτωχή πού ἦταν. Ὅταν ἔφθασε ὅ ἱερεύς εἰς τάς 20 λειτουργίας, ὅ διάβολος φθόνησε τήν εὐλάβειά της καί τῆς εἶπε, ὅτι ὅ ἱερεύς ἔφυγε διότι εἶχε δουλειά βιαστική καί γι' αὐτό μή κοπιάζεις καί αὔριο πηγαίνεις τήν προσφορά σου. Αὐτό τῆς τό ἔκαμε 3 φορές εἰς τό διάστημα τῶν 40 λειτουργιῶν. Ἐν τῷ μεταξύ ἔγινε ἐκχωμάτωσης, γιά νά βγάλουν τά πτώματα. Ὅταν ἔφθασαν εἰς ἕνα μέρος ἄκουσαν φωνή πού ἔλεγε: Προσέξατε, σκάψατε μέ προσοχή, διότι ἐπάνω μου εἶναι δύο πέτρες, μήν πέσουν καί μέ θανατώσουν,,. Αὐτοί θαύμασαν, καί σκάπτοντες πλαγίως βρῆκαν τόν ἄνθρωπο ζωντανό καί τό ἀνήγγειλαν εἰς τήν γυναίκα του. Ἀποροῦσαν δέ ὅλοι, πῶς ἔζησε ἐπί 40 ἡμέρες χωρίς τροφή. Αὐτός δέ εἶπε κάθε μέρα μου ἔδινε κάποιος, ἀοράτως, ἕνα ψωμί καί ἕνα δοχεῖο κρασί καί μία λαμπάδα ἦταν μπροστά μου καί ἔτσι ἔτρωγα, ἐκτός ἀπό 3 ἡμέρας, ὅπου δέν ἔφαγα τίποτε, οὔτε φῶς εἶδα καί πικράθηκα πολύ, ὀδυρόμενος διά τάς ἁμαρτίας μου. Κατόπιν εἶδα τήν ἀναμμένη λαμπάδα, τό ψωμί καί τό κρασί, σάν πρῶτα καί δόξασα τόν Θεό, ὅπου δέν μέ ἐγκατέλειψε μέχρι τέλος,,. Τήν Ἁγία Τεσσαρακοστή τῶν Χριστουγέννων τελεῖται τό καθιερωμένο καί εὐλογημένο Ἱερό Σαρανταλείτουργο στό ὑπέρ ἐλέους, σωτηρίας καί θεραπείας ψυχῶν καί σωμάτων πάντων ἠμῶν καί ὑπέρ ἀναπαύσεως καί συγχωρήσεως πάντων τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν ἠμῶν.

     Στήν Θεία Λειτουργία τελετουργεῖται ἤ μυστική σχέσις τοῦ πιστοῦ μέ τόν Σωτήρα Χριστόν καί κορυφώνεται στό ὑπέρτατο καί πλέον φρικτό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, στήν Θεία Εὐχαριστία. Πόσο χαρίζει εὐφροσύνη καί παλμό στήν καρδιά ἤ σκέψις ὅτι ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀποτελοῦν μία πνευματική βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἕνα σῶμα, ἕνα πνεῦμα, ἕνα κλῆμα μέ πολλά σταφύλια! Σ' ὅλους βασιλεύει ὅ Ἰησοῦς Χριστός καί σ' ὅλους ζεῖ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Θαυμαστή εἶναι ἤ θεία Λειτουργία μέ τήν πλατειά ἐκείνη ἀγάπη, ποῦ ἀγκαλιάζει ὅλο τόν κόσμο, ὄχι μόνο τόν ἐπίγειο ἀλλά καί τόν οὐράνιο. 

·   Πατερικὴ Σοφία

Ὁ τακτικός ἐκκλησιασμός 

     Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

     Ὁ τακτικός ἐκκλησιασμός δέν ἀποτελεῖ γιά τόν πιστό μίαν ἁπλή συνήθεια, ἕνα τυπικό θρησκευτικό καθῆκον, μία κοινωνική ὑποχρέωση ἤ ἔστω μία ψυχολογική διέξοδο ἀπό τόν ἀσφυκτικό κλοιό τῆς καθημερινότητος.

     Ἀντίθετα, μέ τήν προσέλευσή του στό ναό ἐκφράζει μίαν ὑπαρξιακή του ἀνάγκη. Τήν ἀνάγκη νά ζήσει ἀληθινά, αὐθεντικά. Νά συναντήσει τήν Πηγή τῆς ζωῆς του, τό Δημιουργό του, καί νά ἑνωθεῖ μαζί Του.

     Νά ἐκφράσει τήν ἀγάπη καί τήν εὐλάβειά του στήν Παναγία μας καί στούς Ἁγίους, τοῦ φίλους του Θεοῦ. Νά νιώσει δίπλα του τούς πνευματικούς του ἀδελφούς.

     Τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού μεταλαβαίνει στή θεία Λειτουργία, τοῦ χαρίζουν αὐτή τήν πληρότητα, τόν κάνουν νά αἰσθάνεται «συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος του Θεοῦ».

     Ἔτσι, ἀναχωρεῖ ἀπό τό ναό μέ τή δύναμη ν' ἀντιμετωπίσει σύμφωνα μέ τό θεῖο θέλημα καί μέ τήν προοπτική της αἰώνιας ζωῆς τή φθαρτότητα τοῦ καθημερινοῦ του βίου.

·   Διδάγματα ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ 

     Εἶπε ὁ ἀββάς Ποιμήν:«Ἐάν ὁ ἄνθρωπος θά θυμᾶται τό ρητό της Γραφῆς ὅτι τά λόγια σου θά σέ δικαιώσουν καί τά λόγια σου θά σέ καταδικάσουν (Μάτθ. 12,37), θά προτιμάει μᾶλλον νά σιωπᾶ». 

·   Ἀπὸ τὴν ὑμνολογία τῆς περιόδου 

     «Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τό προοίμιον, καί τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις. Ἐν ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ παρθένος δείκνυται καί τόν Χριστόν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καί ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις». (Ἀπολυτίκιον τῶν Εἰσοδίων)

     «Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις». Οἰκονομία στή θεολογική ὁρολογία ὀνομάζουμε: α) τίς ὁποιεσδήποτε σχέσεις, τίς ὁποῖες ὁ Τριαδικός Θεός ἀναπτύσσει μέ τόν κτιστό κόσμο, ὅπως π.χ. ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου καί ἡ ἀποκάλυψη - φανέρωση τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους, καί β) ὅλες τίς σωστικές ἐνέργειες, τίς ὁποῖες πραγματοποιεῖ ὁ Θεός προκειμένου νά σώσει τόν κόσμο.
     Τέτοιες ἐνέργειες εἶναι ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἡ σταύρωση, ὁ θάνατος και ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ
ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Συνοπτικά θά λέγαμε ὅτι οἰκονομία εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τή δημιουργία και τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἡ Παναγία σ' ὅλην αὐτή τήν ὑπόθεση εἶναι το σκεῦος, τό ὁποῖο ἐπελέγη ἀπό τόν Θεό, προκειμένου νά συμβάλει στην ἐκπλήρωση τῆς οἰκονομίας τοῦ κτίστου Θεοῦ, ἀφοῦ δι' αὐτῆς ὁ σωτήρας Χριστός σαρκώνεται καί κατέρχεται στόν κόσμο.

·   Ἕνας ἄγνωστος Ἅγιος

Ὁ Ἅγιος Πλάτωνας

     Ὁ Ἅγιος Πλάτωνας καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα τῆς Γαλατίας τῆς Μ. Ἀσίας, καὶ ἦταν ἀδελφὸς τοῦ μάρτυρα Ἀντιόχου.

     Σὲ νεαρὴ ἡλικία τὸν συνέλαβαν οἱ εἰδωλολάτρες, διότι διακήρυττε τὴν πίστη του στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸν ὁδήγησαν μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα Ἀγριππίνο. Ὁ Ἀγριππίνος βλέποντας τὴν ὡραιότητα τοῦ νέου καὶ γνωρίζοντας ὅτι κατεῖχε περιουσία, προσπάθησε νὰ τὸν ἑλκύσει μὲ κολακεῖες. Ὅμως ὁ Ἅγιος Πλάτων ἀρνήθηκε καὶ συνέχισε νὰ διακηρύττει τὴν πίστη του στὸν ἕναν καὶ μοναδικὸ Θεό. Ἀφοῦ ὁ ἡγεμόνας εἶδε ὅτι δὲν κατάφερε νὰ τὸν ἀλλαξοπιστήσει δελεάζοντάς τον, τὸν ἀπείλησε μὲ μαρτύρια.

     Παρ' ὅλα ταῦτα ὁ Ἅγιος Πλάτων παρέμεινε σταθερὸς στὴν πίστη του. Ἔτσι ὁ Ἀγριππίνας διέταξε νὰ τὸν μαστιγώσουν ἀνελέητα καὶ ὕστερα νὰ τὸν βασανίσουν μὲ πυρωμένες ράβδους. Ὁ Ἅγιος διατήρησε ὅλη του τὴν πίστη καὶ δὲν ἔπαψε νὰ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, γι' αὐτὸ διατάχθηκε ὁ ἀποκεφαλισμός του. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Πλάτωνας παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο καὶ τιμήθηκε μὲ τὸ ἀμάραντο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

     Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου τιμᾶται στίς 18 Νοεμβρίου.