Νά, εὐκαιρία ἀναγεννήσεως· ἄς γίνουμε οὐράνιοι. Νά, καιρός ἀναδημιουργίας· ἄς ξαναβροῦμε τόν πρῶτο Ἀδάμ
Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου
Ἀκοῦστε λοιπόν τή φωνή τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία σ' ἐμένα μέν, τόν ὀπαδό καί τόν ἐξηγητή τῶν τέτοιων πραγμάτων, ἀκούγεται πολύ δυνατά, μακάρι δέ νά ἀκουσθεῖ καί σέ σᾶς: «Ἐγώ εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου» καί γι' αὐτό τό λόγο «πλησιάστε τόν καί πάρετε φῶς, καί τά πρόσωπά σας δέν θά σκιασθοῦν ἀπό ντροπή», ἐπειδή ἔχουν τήν σφραγίδα τοῦ ἀληθινοῦ φωτός.
Νά, εὐκαιρία ἀναγεννήσεως· ἄς γίνουμε οὐράνιοι.
Νά, καιρός ἀναδημιουργίας· ἄς ξαναβροῦμε τόν πρῶτο Ἀδάμ. Νά μήν μείνουμε ἐκεῖνο πού εἴμαστε, ἀλλά νά γίνουμε ἐκεῖνο πού κάποτε εἴμαστε. «Τό φῶς φωτίζει μέσα στό σκοτάδι μέ τήν παροῦσα ζωή καί τή σάρκα. Καί τό καταδιώκει μέν, ἀλλά δέν κατορθώνει νά τό ἐξουδετερώσει τό σκοτάδι, ἡ ἐχθρική δηλαδή δύναμη, ἡ ὁποία ἐπιτίθεται μέν ἀπό θρασύτητα σ' ἐκεῖνον πού μοιάζει στόν Ἀδάμ, ἀλλά πέφτει ἐπάνω στό Θεό καί νικιέται, γιά νά ρίχνουμε ἀπό πάνω μας τό σκοτάδι καί νά πλησιάζουμε στό φῶς καί νά γινόμαστε τέλειο φῶς, παιδιά τελείου φωτός. Βλέπετε τήν ὡραιότητα τῆς ἡμέρας;
Βλέπετε τή δύναμη τοῦ μυστηρίου; Δέν ἔχετε ὑψωθεῖ ἀπό τή γῆ; Δέν ἀνεβήκατε πιό πάνω, βοηθούμενοι ἀπό τή δική μου φωνή καί τούς λόγους μου; Θά τοποθετηθεῖτε δέ ἀκόμη ὑψηλότερα ὅταν θά βοηθήσει ὁ Λόγος τό δικό μου λόγο. [...]
Ὁ Ἰωάννης ὅμως βαπτίζει καί ἔρχεται νά βαπτισθεῖ ὁ Ἰησοῦς, γιά νά ἁγιάσει μέν ἐνδεχομένως καί τόν βαπτιστή, ὅπως εἶναι δέ καταφανές, γιά νά θάψει μέσα στό νερό ὅλον τόν παλαιό Ἀδάμ καί νά ἁγιάσει πρίν ἀπ' αὐτούς καί γιά χάρη τούς τόν Ἰορδάνη. Ὅπως δέ ὁ ἴδιος ἦταν Πνεῦμα καί σάρκα, ἔτσι δίνει τήν πνευματική ὁλοκλήρωση μέ Πνεῦμα καί νερό. Ὁ βαπτιστής δέν δέχεται καί ὁ Ἰησοῦς ἀγωνίζεται (νά τόν πείσει). «Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαπτι¬σθῶ ἀπό σένα» λέει τό λυχνάρι στόν Ἥλιο, ἡ φωνή στό Λόγο, ὁ φίλος στόν Νυμφίο, ὁ ἀνώτερος ἀπό κάθε ἄλλο γέννημα γυναίκας στόν Πρωτότοκο ὁλόκληρής της δημιουργίας, ἐκεῖνος πού σκίρτησε ἐνῶ βρισκόταν μέσα στήν κοιλιά σ' ἐκεῖνον πού προσκυνήθηκε μέσα στήν κοιλιά, ἐκεῖνος πού προέτρεξε καί ὁ ὁποῖος θά προστρέξει σ' ἐκεῖνον πού φάνηκε καί θά φανεῖ. «Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαπτισθῶ ἀπό σένα» - πρόσθεσε καί «δί' ἐσέ» (διότι γνώριζε ὅτι ἐπρόκειτο νά βαπισθεῖ μέ τό μαρτύριο) η, ὅπως ὁ Πέτρος, τό ὅτι θά καθαρίσεις ὄχι μόνον τά πόδια - «καί σύ ἔρχεσαι πρός ἐμέ;». Καί τοῦτο εἶναι προφητικό. Διότι γνώριζε ὅτι ὅπως μετά τόν Ἡρώδη ἐπρόκειτο νά καταληφθεῖ ἀπό μανία ὁ Πιλάτος, ἔτσι καί μετά ἀπ' αὐτόν, ὁ ὁποῖος θά ἔφευγε προηγουμένως, θά ἀκολουθοῦσε ὁ Ἰησοῦς. Τί δέ λέει ὁ Ἰησοῦς; «Ἄφησε τώρα τίς ἀντιρρήσεις», διότι αὐτό ἀπαιτοῦσε τό θεῖο σχέδιο. Διότι γνώριζε ὅτι μετά ἀπό λίγο ἐπρόκειτο νά βαπτίσει αὐτός τόν βαπτιστή. Τί δέ εἶναι τό φτυάρι; Ἡ κάθαρση. Τί εἶναι δέ τό πῦρ; Τό κάψιμο κάθε ἀνόητου πράγματος καί ἡ ἀναζωπύρωση τοῦ πνεύματος. Τί εἶναι δέ ἡ ἀξίνα; Τό κόψιμο τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία, ἀφοῦ ἔχει γεμίσει μέ ἀκαθαρσίες, ἔχει καταστεῖ ἀθεράπευτη. Τί εἶναι δέ τό μαχαίρι; Ἡ τομή τήν ὁποία κάνει ὁ Λόγος καί ἡ ὁποία ξεχωρίζει τό κακό ἀπό τό καλό καί τόν πιστό ἀπό τόν ἄπιστο καί ἡ ὁποία κάνει τόν υἱό καί τή θυγατέρα καί τήν νύμφη νά ἐπαναστατοῦν κατά τοῦ πατέρα καί τῆς μητέρας καί τῆς πεθερᾶς, καί τά νέα καί πρόσφατα (νά ἐπαναστατοῦν) κατά τῶν παλαιῶν τά ὁποία εἶναι σκιώδη. Τί εἶναι δέ τό κορδόνι τοῦ ὑποδήματος, πού δέ μπορεῖς νά λύσεις σύ πού βαπτίζεις τόν Ἰησοῦ, πού ἔζησες στήν ἔρημο μέ νηστεία, ὁ νέος Ἠλίας, ὁ ὁποῖος εἶσαι κάτι ἀνώτερο καί ἀπό προφήτη, ἀφοῦ εἶδες καί ἐκεῖνον πού εἶχες προφητεύσει καί ποῦ συνδέεις τήν Πάλαια μέ τήν Καινή Διαθήκη; Τί εἶναι αὐτό; Ἐνδεχομένως ὁ λόγος γιά τήν ἔλευση στή γῆ καί περί τῆς σαρκός, τοῦ ὁποίου καί τό ἐλάχιστο ἀκόμη τμῆμα εἶναι ἀδύνατο νά γίνει κατανοητό, ὄχι μόνον σ' ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀκόμη σαρκικό φρόνημα καί εἶναι ἀκόμη νήπια στό Χριστιανισμό, ἀλλά καί σ' ἐκείνους οἱ ὁποῖοι διαθέτουν τό Πνεῦμα τοῦ Ἰωάννη.
Ἀλλά καί ἀνεβαίνει ἀπό τό νερό ὁ Ἰησοῦς. Ἀνεβάζει δέ μαζί του καί τόν κόσμο καί βλέπει νά σχίζονται οἱ οὐρανοί, τούς ὁποίους ὁ Ἀδάμ εἶχε κλείσει γιά τόν ἑαυτό του καί γιά τούς ἀπογόνους του, ὅπως εἶχε κλείσει καί μέ τή φλογίνη ρομφαία τόν παράδεισο. Καί τό Πνεῦμα μαρτυρεῖ τή Θεότητα (διότι τό ὅμοιο σπεύδει πρός τό ὅμοιο) καί ἡ φωνή ἀπό τούς οὐρανούς (διότι ἀπ' ἐκεῖ προερχόταν ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖον διδόταν ἡ μαρτυρία). Ἐμφανίζεται δέ σάν περιστέρι (διότι τιμᾶ τό σῶμα, ἀφοῦ καί αὐτό γίνεται Θεός μέ τή θέωση, ὅταν αὐτή θεωρεῖται ἀπό τήν πλευρά τοῦ σώματος) καί λόγω του ὅτι εἶναι ἀπό πολύ παλαιά συνηθισμένο νά φέρει τήν εὐχάριστη ἀγγελία τῆς παύσεως τοῦ κατακλυσμοῦ τό περιστέρι.