Κυριακή Β΄ Νηστειῶν
Ἀκούσαμε σήμερα τὸν Εὐαγγελιστὴ Μάρκο νὰ μᾶς διηγεῖται τὴν θεραπεία ἑνὸς παραλύτου στὴν Καπερναούμ, ὅπου ὁ Χριστὸς εἶχε πάει γιὰ νὰ διδάξει τὸν λαό. Ὡς συνήθως, στὸ σπίτι ποὺ βρισκόταν ἐπικρατοῦσε τὸ ἀδιαχώρητο, ἀπὸ τὸ πλῆθος ποὺ εἶχε συναχθεῖ γιὰ νὰ Τὸν ἀκούσει, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἄνθρωποι ποὺ μετέφεραν τὸν παράλυτο νὰ μὴ μποροῦν νὰ προσεγγίσουν. Ἀποφασίζουν λοιπὸν νὰ χαλάσουν τὴν στέγη, νὰ ἀφαιρέσουν δηλαδὴ τὰ κεραμίδια καὶ νὰ κατεβάσουν μὲ σχοινιὰ τὸ κρεβάτι μὲ τὸν παράλυτο μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκεῖνος, μόλις εἶδε τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων, λέει στὸν παράλυτο "παιδί μου, οἱ ἁμαρτίες σου ἔχουν συγχωρεθεί". Ἀγανάκτησαν οἱ γραμματεῖς, καθὼς σκέφτηκαν ὅτι μόνον ὁ Θεὸς ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες, καὶ ὁ καρδιογνώστης Κύριος τους ρωτᾶ "γιατί σκέφτεστε πονηρά; τί εἶναι εὐκολότερο, νὰ πῶ ὅτι συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου, ἢ σήκω καὶ πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα;" Καὶ γιὰ νὰ δείξει σὲ ὅλους ὅτι ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες, στρέφεται στὸν παράλυτο καὶ τὸν διατάζει νὰ σηκωθεῖ. Κι ἐκεῖνος σηκώθηκε, πῆρε τὸ κρεβάτι του στοὺς ὤμους καὶ ἐπέστρεψε στὸ σπίτι του, ἀφήνοντας πίσω του ὅλους νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ λένε ὅτι ποτὲ δὲν εἶχαν δεῖ τόσο μεγάλο θαῦμα.
Ἡ διήγηση αὐτὴ δὲν ἔχει τεθεῖ τυχαία μέσα στὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, καὶ μάλιστα τὴν δεύτερη Κυριακή, ποὺ βρισκόμαστε ἀκόμα στὴν ἀρχὴ τῆς νηστείας. Μέσα ἀπὸ τὸ θαῦμα ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ Χριστός, τονίζει τὴ σπουδαιότητα καὶ τὴν σημασία τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας ἀπὸ τὸν Θεό, σημασία πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἴαση ὁποιουδήποτε σωματικοῦ νοσήματος. Συχνὰ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς βοηθήσει καὶ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ προβλήματα ποὺ σχετίζονται μὲ τὴ σωματική μας ἀκεραιότητα, μὲ τὴν ὑγεία μας, ἢ ἄλλοτε μὲ τὶς βιοτικές μας ἀνάγκες καὶ τὴν σκληρὴ καθημερινότητα. Καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὶς περισσότερες φορὲς ἀνταποκρίνεται στὰ αἰτήματά μας, ἰδιαίτερα ὅταν αὐτὰ συνοδεύονται μὲ πίστη, μὲ ζέση καρδιᾶς. Ὡστόσο, πέρα ἀπὸ τὰ καθημερινά, πέρα ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἢ τὰ θέματα ποὺ ἅπτονται τῆς ὑγείας, βρίσκεται ἡ ἀνάγκη γιὰ τὴν παρὰ Θεοῦ συγχώρεση, γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἀγαπητικῆς σχέσεως μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον, μέσα ἀπὸ τὴν χάρη καὶ τὴν εὐεργεσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἑπομένως, ἂν θεωροῦμε σημαντικὴ τὴν ἀνταπόκριση τοῦ Θεοῦ στὰ κάθε εἴδους αἰτήματά μας, ἀκόμη περισσότερο σημαντικὸ εἶναι νὰ ἀνταποκρίνεται στὸ αἴτημά μας γιὰ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Τὴν Κυριακή του Ἀσώτου εἴδαμε τὴν σημασία τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου στὸν Θεό, ποὺ μὲ ταπείνωση λέει: "Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιον σού". Σήμερα βλέπουμε τὴ σπουδαιότητα τῆς πρότασης τοῦ Θεοῦ: "Τέκνον, ἀφέωνται σοὶ αἳ ἁμαρτίαι σού". Ἂν μὲ ἕνα Του λόγο θεραπεύει τὸ παράλυτο σῶμα καὶ τὸ κάνει πιὸ δυνατὸ ἀπὸ ποτέ, καὶ ὁ λόγος Του ποὺ συγχωρεῖ τὴν ἁμαρτία εἶναι ἐξίσου θεραπευτικὸς γιὰ τὶς λαβωμένες καρδιές μας, καὶ ἐξίσου ἀναζωογονητικὸς γιὰ τὶς ψυχές μας. Δὲν χρειάζεται πολὺς χρόνος. Μόνο μία λέξη ἀπὸ τὸν Θεό, μία ἀνταπόκριση στὸ αἴτημά μας γιὰ συγγνώμη.
Ζητούμενο βέβαια γιὰ τὴν ἀνταπόκριση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν πίστη. Ἡ πίστη εἶναι αὐτὴ ποὺ ἑλκύει τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ πίστη εἶναι αὐτὴ ποὺ κάνει δυνατὴ τὴν πραγματοποίηση τοῦ θαύματος. Ἂν διαβάσουμε τὴν Καινὴ Διαθήκη, θὰ δοῦμε ὅτι σὲ κάθε θαῦμα, ἀπαραίτητη προϋπόθεση εἶναι ἡ πίστη πρὸς τὸν Θεό. Πολλοὶ ἄνθρωποι, τόσο στὶς μέρες μᾶς ὅσο καὶ παλαιότερα, ζητοῦν νὰ δοῦν ἕνα θαῦμα γιὰ νὰ πιστέψουν, δικαιολογώντας τρόπον τινὰ τὸ ἔλλειμμα πίστεως μέσα τους, ἢ τὴν ἀμφισβήτηση σὲ κάθε τί ποὺ ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τοῦ αἰσθητοῦ ἢ τῆς ἐπεξεργασίας μέσα ἀπὸ τὴ λογική. Ὅμως ἀκόμα κι ἂν δοῦν κάποιο θαῦμα, σπεύδουν καὶ πάλι νὰ τὸ ἀμφισβητήσουν, σπεύδουν καὶ πάλι νὰ ἀπιστήσουν, προφασιζόμενοι ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ἀπίθανα πράγματα, ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ παράλογα, ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ σταθεῖ ὡς δικαιολογία γιὰ τὴν ἀπιστία τους.
Αὐτὰ τὰ δύο στοιχεῖα, τὴν ἀνάγκη γιὰ σταθερὴ πίστη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀνάγκη νὰ στραφοῦμε στὴν ἴαση τοῦ πνευματικοῦ μας κόσμου διὰ τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, μᾶς τονίζει ἡ σημερινὴ περικοπή. Μᾶς παροτρύνει δηλαδὴ νὰ μὴ μείνουμε μόνο στὰ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα τῆς Σαρακοστῆς, τὴν νηστεία δηλαδὴ καὶ τὴν προσευχή, ἀλλὰ νὰ ἐπιμείνουμε στὴν καλλιέργεια τῆς πίστεως καὶ στὴν ἐπιμέλεια γιὰ τὴν ἴαση καὶ ἀποθεραπεία τῆς ψυχῆς μας. Μόνο τότε θὰ εἶναι ἀποτελεσματικὸς ὁ ἀγώνας μας, εἰδικὰ τούτη τὴν περίοδο, ὅταν ἀσχοληθοῦμε ἐντατικὰ καὶ μὲ τὸν ἔσω ἄνθρωπο, μὲ τὰ πάθη μας ποὺ δὲν εἶναι εὐδιάκριτα, κι ὅμως συχνὰ ταλαιπωροῦν τὴν ψυχή μας καὶ παραλύουν τὶς πνευματικές μας δυνάμεις. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ἑπομένως στὶς προσευχές μας νὰ ἐκζητοῦμε μὲ πίστη τὴ συγγνώμη τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ φροντίσει καὶ γιὰ κάθε ἄλλο θέμα μᾶς ἀπασχολεῖ, ὅπως ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἔχει πεῖ.
π. X.B. - - - Πηγή: Ἁπλὰ καὶ Ὀρθόδοξα