Κυριακή ΣΤ' Ματθαίου
Ἕνα ἀκόμα θαῦμα τοῦ Χριστοῦ μᾶς περιγράφει σήμερα ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς διήγησης τῆς περασμένης Κυριακῆς, ὅπου εἶχε θεραπεύσει τούς δύο δαιμονισμένους στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, καί οἱ κάτοικοι τῆς πόλης ἐκείνης ἀντί νά Τόν ὑποδεχτοῦν Τόν παρεκάλεσαν νά φύγει. Μπῆκε ὁ Κύριος πάλι στό πλοῖο καί ἐπέστρεψε στή Γαλιλαία. Ἐκεῖ του ἔφεραν ἕναν παράλυτο, κατάκοιτο στό κρεβάτι, καί καθώς εἶδε ὁ Ἰησοῦς τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων, λέει στόν παράλυτο "ἔχε θάρρος, παιδί μου, οἱ ἁμαρτίες σου ἔχουν συγχωρεθεί". Κάποιοι ἀπό τούς γραμματεῖς σκέφτηκαν ὅτι ὁ Χριστός βλασφημεῖ καί ὁ Κύριος, γνωρίζοντας τίς σκέψεις τους, ρωτᾶ "γιατί ἔχετε πονηρούς λογισμούς μέσα σας; τί εἶναι ἄραγε εὐκολότερο νά πεῖ κανείς, συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου, ἤ σήκω καί περπάτα; γιά νά δεῖτε ὅμως ὅτι ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔχει
ἐξουσία νά συγχωρεῖ στή γῆ ἁμαρτίες", λέει στόν παράλυτο: "σήκω, καί πάρε τό κρεβάτι σου καί πήγαινε στό σπίτι σού". Ἔτσι κι ἔγινε: σηκώθηκε ὁ ἀσθενής καί ἐπέστρεψε στό σπίτι του, ἐνῶ ὁ κόσμος πού εἶδε τό θαῦμα κυριευμένος ἀπό δέος δόξαζε τόν Θεό, πού δίνει τόσο μεγάλη ἐξουσία στούς ἀνθρώπους.
Παρά τό σύντομό της σημερινῆς διήγησης, τά μηνύματα πού ἀντλοῦμε ἀπό αὐτή εἶναι πολλά καί πλούσια. Καί πρῶτα ἀπό ὅλα, ἀντιπαραβάλλονται ἡ πίστη τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων μέ τήν ἀμφισβήτηση τῶν γραμματέων. Ὅπως πολλές φορές ἔχουμε δεῖ, σχεδόν σέ κάθε θαῦμα πού ἔκανε ὁ Χριστός, ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἀποτελεῖ ἡ πίστη ἐκείνου πού τό ζητᾶ. Τόσο ὁ παράλυτός της σημερινῆς περικοπῆς, ὅσο καί οἱ ἄνθρωποι πού τόν μετέφεραν, εἶχαν πίστη μέσα τους, γί αὐτό καί ὁ Κύριος, πρίν ἀκόμα ἐκφράσουν μέ λόγια τήν ἐπιθυμία τους, σπεύδει νά παράσχει τήν ἴαση. Αὐτή ἡ πίστη, δυστυχῶς, συχνά ἀπουσιάζει ἀπό τίς καρδιές μας, ἀκόμα καί ὅταν παρακαλοῦμε στίς προσευχές μας τόν Θεό νά ἐπέμβει στή ζωή μας, νά μᾶς βοηθήσει, νά κάνει ἕνα μικρό ἤ μεγαλύτερο θαῦμα. Τά χείλη μᾶς μπορεῖ νά προσεύχονται, ἡ καρδιά μας ὅμως διατηρεῖ ἀμφιβολίες ὅτι ὁ Θεός θά μᾶς ἀκούσει ἤ ὅτι θά μᾶς βοηθήσει. Καί αὐτό, ἄλλοτε μπορεῖ νά ἀποτελεῖ δική μας πνευματική ἀδυναμία, καί ἄλλοτε ἕναν ἀπό τούς μεγαλύτερους πειρασμούς στή ζωή μας, πού σκοπό ἔχει νά ἀποδυναμώσει τήν προσευχή μας καί οὐσιαστικά νά μᾶς ἀπομονώσει ἀπό τόν Θεό. Πίστη ὅμως εἶναι ἡ βεβαιότητα ὅτι γιά τόν Θεό τά πάντα εἶναι δυνατά, ὅτι στό θέλημά Του τίποτα δέν μπορεῖ νά σταθεῖ ἐμπόδιο, ὅτι ὁ Θεός νοιάζεται γιά τά πλάσματά Του καί συντρέχει σέ ὅσους Τόν ἐπικαλοῦνται μέ ταπείνωση καί συντριβή καρδίας. Πίστη εἶναι ἡ σιγουριά γιά πράγματα πού δέν εἶναι ὁρατά μέ τό ἀνθρώπινο μάτι, ὅπως ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τήν ὁποία παρέχει σήμερα ὁ Κύριος στόν παράλυτο.
Ἕνα ἄλλο μήνυμα εἶναι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἰατρός ὄχι μόνο τῶν σωμάτων, ἀλλά καί τῶν ψυχῶν μας. Θεωρεῖ τόν ἄνθρωπο στό σύνολό του, καί δέν περιορίζεται μόνο στή σωματική ἀσθένεια, γί αὐτό καί πρῶτα ἀσχολεῖται μέ τή θεραπεία τῆς ψυχῆς, μέ τήν συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν. Γιά τόν Θεό δέν ἔχει τόσο μεγάλη σημασία ἡ σωματική μας ἀκεραιότητα, ὅσο ἡ πνευματική μας ὑγεία. Τό κάθε θαῦμα, ἀκόμα καί ὅταν πρόκειται γιά ἀποκατάσταση μίας σωματικῆς ἀσθένειας, στοχεύει στήν πνευματική μας προκοπή καί τελείωση. Κι ἐδῶ συχνά κάνουμε ἕνα μεγάλο σφάλμα, ὅταν παρακαλοῦμε στίς προσευχές μας τόν Κύριο νά μᾶς βοηθήσει σέ πράγματα πού ἔχουν σχέση εἴτε μέ τήν καθημερινότητά μας εἴτε μέ τήν σωματική μας ὑγεία. Καλά κάνουμε βέβαια καί παρακαλοῦμε τόν Θεό γιά ὅλα αὐτά, ὅμως πρωτίστως ὀφείλουμε νά ἐνδιαφερόμαστε καί νά Τόν παρακαλοῦμε γιά τήν ψυχική μας θεραπεία, γιά τή συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, γιά τήν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Γί αὐτό καί σέ ἀρκετές περιπτώσεις πού νιώθουμε ὅτι ὁ Θεός δέν εἰσακούει τίς προσευχές μας, αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι τά αἰτήματά μας εἴτε δέν ἀπευθύνονται μέ τήν δέουσα πίστη, εἴτε δέν ὠφελοῦν τήν πνευματική μας ὑγεία, εἰδικά ὅταν πρόκειται γιά ὑλικά ἀγαθά ἤ σωματική ὑγεία.
Τέλος, τό τρίτο μήνυμα πού ἀντλοῦμε ἀπό τή σημερινή περικοπή εἶναι ὅτι ὁ Θεός δίνει τήν ἐξουσία στούς ἀνθρώπους καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, καί τῆς σωματικῆς θαυματουργίας. Βέβαια, ὁ Χριστός δέν εἶναι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, εἶναι ὁ σαρκωθεῖς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, καί δέν χρειάζεται νά Τοῦ δοθεῖ ἡ ἐξουσία αὐτή. Τόσο ὅμως στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅσο καί στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, αὐτή ἡ ἐξουσία ἔχει δοθεῖ στούς ἀνθρώπους: οἱ Προφῆτες, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι, ἀποτελοῦν τέτοια παραδείγματα, τά ὁποῖα δέν ἔχουν ἐκλείψει μέχρι τίς μέρες μας. Ὁ Θεός θαυματουργεῖ στή ζωή μας, τόσο μέσα ἀπό ἀνθρώπους χαρισματικούς, ὅσο καί μέσα ἀπό τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, κυρίως δέ μέ τήν Ἐξομολόγηση καί τήν Θεία Εὐχαριστία, πού ἀποτελοῦν τό θεραπευτήριο τῆς ψυχῆς μας.
Πίστη ἑπομένως στόν Θεό, καρδιά χωρίς ἀμφιβολίες καί μέριμνα πρωτίστως γιά τά πνευματικά ἀγαθά εἶναι αὐτά πού χρειαζόμαστε ὅλοι μας. Καί ἀκόμη, ζωή Μυστηριακή, ὄχι ἀτομική θρησκευτικότητα, ἀλλά συνδεδεμένη μέ τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί προσφέρει στόν καθένα μας τό διαρκές θαῦμα τῆς σωτηρίας.
--- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: https://xerouveim.blogspot.gr/2010/07/4-7-2010.html