Κυριακή ΙΣΤ' Ματθαίου
«Ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν»
Στήν σημερινή παραβολή τῶν ταλάντων ὁ Κύριος παρομοιάζει τόν ἑαυτό Του μέ κάποιον «ἄρχοντα», πού φεύγοντας γιά πολύ καιρό ἀνέθεσε κάποια ἀποστολή στούς ὑπηρέτες του. Τούς ἐξώπλισε δέ μέ τά ἀναγκαῖα μέσα γιά τήν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς τους, μέ τά «τάλαντα» (τάλαντο στούς ἀρχαίους ἦταν χρυσός συγκεκριμένου βάρους, μεγάλης ἀξίας).
Δέν ἔδωσε, ὅμως, σέ ὅλους ἴσα τάλαντα. Ἀλλά στόν πρῶτο 5, στόν δεύτερο 2 καί στόν τρίτο μόνο 1. Καί ἐνῶ, μέ τήν ἀνθρώπινη περί «δικαίου» ἀντίληψη, ἀνέμενε κανείς νά δοθοῦν ἴσα ἐφόδια στούς τρεῖς δούλους, ὁ ἀφέντης χορήγησε ἀλλιῶς τό χρυσάφι.
Ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής (ὁ Ματθαῖος) διευκρινίζει ὅτι ἡ παροχή ἔγινε ἀνάλογα μέ τήν δύναμη τοῦ καθ᾽ ἑνός : «ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν». Γνώριζε πώς ὁ τρίτος π.χ. δοῦλος δέν εἶχε τίς δυνάμεις νά ἐργασθεῖ γιά 10 τάλαντα. Θά ἦταν ἀρκετό γιά ᾽κεῖνον νά δουλέψει μέ τό 1.
Καί ἐδῶ παρεμβαίνει ἡ ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς τοῦ κάθε δούλου. Ὁ πρῶτος διπλασίασε τά τάλαντα. Μπῆκε στήν χαρά τοῦ κυρίου του, ἐνῶ τά τάλαντα τοῦ χαρίσθηκαν καί τά 10. Ὁ δεύτερος τό ἴδιο.
Ὁ τρίτος σκέφθηκε πονηρά καί ράθυμα, τεμπέλικα. Ἔκρυψε τό τάλαντο στήν γῆ καί τό ἀπέδωσε στόν κύριό του ὅσο τό πῆρε. Καί ὄχι μόνο αὐτό : χωρίς νά τοῦ ζητηθεῖ αἰτιολόγηση κατηγόρησε τόν κύριό του γιά σκληρότητα καί ἄδικο πλουτισμό. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἐκδιωχθεῖ ἀπό τό σπίτι τοῦ κυρίου του καί τό μοναδικό τάλαντό του νά δοθεῖ σ' ἐκεῖνον πού κοπίασε περισσότερο.
Ἡ παραβολή αὐτή, Χριστιανοί μου, μᾶς διδάσκει τήν ὀφειλή τῆς ἐργασίας τῆς πνευματικῆς πού ἔχουμε. Τῆς ἀγάπης, τῆς ταπείνωσης, τῆς μετάνοιας, τῆς πίστης. Γιά τήν ἐργασία αὐτή θά δώσουμε λόγο στόν δίκαιο Κριτή καί δέν θά ἔχουμε ὡς δικαιολογία τήν ἔλλειψη χαρισμάτων. Αὐτά τά ἔχουμε ὅλοι. Ἄλλος πολύ, ἄλλος λίγο. Δοσμένα ἀπό τόν Πλάστη μας εἶναι τά πολύτιμα ὅπλα μας γιά τήν δική μας σωτηρία καί γιά τήν δική Του δόξα ...
Πηγή: https://www.imkythiron.gr