Κυριακή Ι' Ματθαίου
Ἕνα ἀκόμα θαῦμα τοῦ Χριστοῦ μᾶς περιγράφει σήμερα ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, τό ὁποῖο ὑπογραμμίζει,
πέρα ἀπό τή σημασία τῆς πίστεως, καί τήν ἀξία τῆς προσευχῆς καί τῆς ἀσκήσεως γιά τήν πνευματική μας ζωή. Πλησίασε, μᾶς λέει ἡ σημερινή περικοπή, ἕνας ἄνθρωπος τόν Ἰησοῦ, καί γονατιστός Τόν παρακαλοῦσε νά λυπηθεῖ καί νά σώσει τό παιδί του, τό ὁποῖο σεληνιάζονταν καί ταλαιπωροῦνταν πολύ, γιατί συχνά φορές ἔριχνε τόν ἑαυτό του στή φωτιά ἤ στό νερό. Ἀπελπισμένος, ἀπευθύνθηκε στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἐκεῖνοι δέν μπόρεσαν νά θεραπεύσουν τό παιδί, ὅποτε κατέφυγε στόν ἴδιο τόν Κύριο. Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε: " Ὤ γενεά ἄπιστη καί διεφθαρμένη, μέχρι πότε θά εἶμαι μαζί σας; ἕως πότε θά σᾶς ἀνέχομαι; φέρτε μου τό παιδί ἐδώ". Καί μέ ἕνα Του λόγο ἐδίωξε τό δαιμόνιο καί ἀπό ἐκείνη τή στιγμή τό παιδί θεραπεύτηκε. Ὅταν οἱ μαθητές ἰδιαιτέρως Τόν ρώτησαν γιά ποιό λόγο δέν μπόρεσαν οἱ ἴδιοι νά διώξουν τό δαιμόνιο, ὁ Χριστός τούς ἀπάντησε: "Ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας σας. Ἀλήθεια σᾶς λέω, ὅτι ἐάν ἔχετε πίστη σάν τό σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, θά πεῖτε σέ αὐτό τό βουνό
«μετατοπίσου ἀπό ἐκεῖ» καί αὐτό θά μετατοπιστεῖ, καί τίποτα δέν θά σᾶς εἶναι ἀδύνατο. Αὐτό δέ τό γένος δέν βγαίνει παρά μόνο μέ προσευχή καί νηστεία".
Ἡ περίπτωση τοῦ σεληνιαζόμενου παιδιοῦ δέν ἦταν μία ἁπλή ὑπόθεση σωματικῆς ἀσθενείας, ὅπως πολλά ἀπό τά θαύματα πού εἴδαμε ὅλες τίς προηγούμενες Κυριακές. Δέν ἀσθενεῖ τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε ἁπλά ἡ ψυχή του, ἀλλά ἔχει καταληφθεῖ ἀπό τό πονηρό πνεῦμα, τό ὁποῖο πλέον ἐξουσιάζει καί τό νοῦ καί τό σῶμα του. Ἡ ἀδυναμία τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ νά θεραπεύσουν τό παιδί δείχνει τήν ἀνάγκη γιά ἐντονότερη καί οὐσιαστικότερη πίστη. Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ Κύριος τους ἀποκαλεῖ "γενεά ἄπιστη καί διεφθαρμένη", ἐπειδή δέν ἔχουν ἀκόμα κατανοήσει ὅτι ἡ πάλη καί ὁ ἀγώνας τους δέν ἔχει νά κάνει μόνο μέ τούς ἀνθρώπους, ἀλλά μέ τά πνεύματα τῆς πονηρίας, μέ τόν "ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου", ὁ ὁποῖος πάντα ἀντιστρατεύεται τό ἔργο τοῦ Θεοῦ.
Στόν ἀγώνα μας, ἑπομένως τόν πνευματικό, πού συχνά φαντάζει ἄνισος καί ἀνυπέρβλητος, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό πίστη σταθερή. Ἡ παρομοίωση πού χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστός αὐτό θέλει νά δηλώσει: ὅτι δέν ἔχει σημασία νά νιώθουμε ὅτι πιστεύουμε πολύ, ἀλλά ἀρκεῖ τό λίγο, σάν τόν κόκκο τοῦ σιναπιοῦ, ἀρκεῖ ἡ πίστη μᾶς αὐτή νά εἶναι σταθερή, δυνατή, ἀκράδαντη. Ἄν πιστέψουμε ὅτι ὁ Θεός βρίσκεται δίπλα μας καί ἔχει τή δύναμη νά μᾶς βοηθήσει σέ κάθε εἴδους πνευματικῆς δυσκολίας, τότε πράγματι στόν ἀγώνα μας θά ἔχουμε τόν ἰσχυρότερο σύμμαχο, τόν νικητή τοῦ θανάτου, τήν πηγή τῆς ζωῆς, τόν Ἀναστημένο Κύριο.
Ὡστόσο, ὅπως ὑπογραμμίζει σήμερα ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, γιά νά ἐξορίσουμε "τοῦτο τό γένος" ἀπό τή ζωή μας,
γιά νά ἐκδιώξουμε τόν πειρασμό πού καθημερινά μας ταλανίζει, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν προσευχή καί τή νηστεία. Ἡ πίστη μόνη στόν Θεό δέν ἀρκεῖ, ἀλλά χρειάζεται ἀγώνας πνευματικός, χρειάζεται ἄσκηση στή ζωή μας, γιά νά μπορέσουμε νά ἀντισταθοῦμε στήν κακία πού μᾶς περιβάλλει ἀλλά καί γιά ἐκδιώξουμε κάθε κακία πού ἐμφωλεύει μέσα μας. Ἡ προσευχή ἀποτελεῖ φυσική συνέπεια τῆς πίστεως. Ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στόν Θεό, πού αἰσθάνεται τήν ἄπειρη ἀγάπη καί φιλανθρωπία Του, ἐπιθυμεῖ συνεχῶς, εἰ δυνατόν, νά βρίσκεται σέ κοινωνία μαζί Του. Καί ὁ κατεξοχήν τρόπος τῆς προσωπικῆς ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν προσευχή.
Ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία ἀποτελοῦν μίμηση τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μετά τήν Βάπτισή Του ἐπί σαράντα ἡμέρες ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο, νηστεύοντας καί προσευχόμενος στόν Θεό - Πατέρα. Ἄν ὁ ἴδιος ὁ θεάνθρωπος Κύριος νήστεψε, κατανοοῦμε πόσο ἀπαραίτητη εἶναι ἡ νηστεία γιά ἐμᾶς. Ἡ νηστεία δέν βοηθᾶ μόνο τόν ἄνθρωπο στόν ἀγώνα του γιά τήν χαλιναγώγηση τῶν παθῶν, ἀλλά κάνει τήν προσευχή τοῦ ἀκόμα πιό δυνατή καί τόν καθιστά ἕτοιμο στό νά ἑλκύσει ἀφ' ἑνός μέν τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, καί ἀφ' ἑτέρου στό νά ἀποκρούσει ἐπιτυχῶς κάθε προσβολή τοῦ ἀντικειμένου. Ἡ νηστεία δέν ἀποτελεῖ ἀποστροφή πρός τίς τροφές, οὔτε διαδικασία "ἑξαγνισμού", μίας πού καμία τροφή δέν θεωρεῖται ἀκάθαρτη. Ἡ νηστεία ἀποτελεῖ ἄσκηση, δηλαδή μέσα ἀπό τήν ἑκούσια ἀποχή ἀπό συγκεκριμένες τροφές ἐξασκοῦμε τό νοῦ καί τήν ψυχή μας στό νά ἀντιστέκεται στούς διάφορους λογισμούς καί στίς ἐπιθυμίες. Μέ τόν τρόπο αὐτό, σέ συνδυασμό πάντα μέ τήν προσευχή, σταδιακά καθαρίζεται ἡ ψυχή ἀπό τούς πονηρούς λογισμούς καί τελικά προσεγγίζει ἀκόμα πιό πολύ τόν Θεό.
"Τούτο τό γένος δέν βγαίνει, παρά μόνο μέ προσευχή καί νηστεία". Δυστυχῶς, ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία ἔχουν τεθεῖ στό περιθώριο τῆς ζωῆς, ἀκόμα καί ἀρκετῶν ἀπό ἐμᾶς, πού θεωροῦμε τόν ἑαυτό μᾶς γνήσια τέκνα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσευχή ὅμως καί ἡ νηστεία δέν ἀποτελοῦν οὔτε ἔθιμο, οὔτε ὑποχρέωση, ἀλλά ὀφείλουν νά εἶναι ἑκούσιες κινήσεις τῆς καρδιᾶς μας πρός τόν Θεό. Ἡ ἀκράδαντη πίστη στόν Θεό, ἡ προσευχή
καί ἡ ἄσκηση μέσα ἀπό τή νηστεία, ἀποτελοῦν καί σήμερα, πού ὅλα γύρω μας κλονίζονται καί τείνουν νά καταρρεύσουν, τά ἐχέγγυα τῆς πνευματικῆς μας ἀνόρθωσης.
Πηγή: Ἁπλά καί Ὀρθόδοξα: https://xerouveim.blogspot.gr/2010/07/1-8-2010.html