Κυριακή Ε' Λουκᾶ
Ἡ Εὐαγγελική διήγηση γιά τόν πλούσιο καί τόν φτωχό Λάζαρο πού μᾶς διασώζει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς , εἶναι ἀποκαλυπτική γιά τό τί ζητᾶ ὁ Χριστός ἀπό τόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς. Ὁ Χριστός λοιπόν δέν ζητᾶ ἁπλῶς τήν τήρηση βασικῶν ἐντολῶν ἀλλά πρώτιστα τήν πλήρη ἀποδέσμευση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό ὅτι τόν κρατᾶ κολλημένο στά γήινα καί τό ὁλοκληρωτικό δόσιμό του στόν Θεό.
Τά ὑλικά ἀγαθά προσφέρονται ἀπό τόν Θεό στόν ἄνθρωπο ὡς δῶρα. Καί εἶναι πηγή εὐζωίας καί ἀπόλαυσης
ἀλλά καί εὐχαριστίας καί δοξολογίας πρός τόν Δημιουργό. Ὁ πλοῦτος εἶναι καταδικαστέος ὅταν συνδέεται μέ τήν ἀδικία καί τήν πλεονεξία. Μάλιστα στήν Ἁγία Γραφή καί εἰδικότερα στήν Καινή Διαθήκη ἡ διάκριση τῶν ἀνθρώπων σέ πλούσιους καί φτωχούς, γίνεται μέ βάση ὄχι τόσο τήν οἰκονομική καί κοινωνική κατάσταση, ὅσο τήν τοποθέτησή τους ἀπέναντι στόν Θεό καί τό θέλημά Του. Φτωχοί λογαριάζονται ὅσοι δέν ἔχουν ἐπαρκῆ οἰκονομικά ἀγαθά ἀλλά στηρίζουν τίς ἐλπίδες τους στό Θεό ζώντας ἄμεσα τήν θεία πρόνοια, ἐνῶ πλούσιοι ὅσοι στηρίζονται ἀποκλειστικά καί μόνο στά ἀγαθά τους καί λησμονοῦν τόν Θεό.
Ἡ χριστιανική ζωή, ὡς ζωή ἐλευθερίας, ἀπαιτεῖ ἀποδέσμευση ἀπό τή δυναστεία τοῦ πλούτου καί τήν ἀσίγαστη ἐπιθυμία γιά τήν ἀπόκτηση ὅλο καί περισσότερων ἀγαθῶν. Ἡ ἐπιθυμία καί ἡ διατήρηση τοῦ πλούτου δημιουργεῖ στόν ἄνθρωπο ἠθικά καί πνευματικά προβλήματα: δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο νά καρποφορήσει στήν πίστη καί νά ζεῖ τόν Θεό, ἀλλά τόν ὁδηγεῖ στήν βασανιστική τυραννεία τῆς ἀπληστίας καί τόν φυλακίζει σέ ἕνα ἀτελείωτο κυνήγι γιά ὅλο καί περισσότερο πλοῦτο. Τόν ἀδηγεῖ δηλαδή σέ πνευματική νέκρωση. Γι' αὐτό ὁ ἄνθρωπος πού θέλει νά προκόψει στά πνευματικά καί νά ζεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ πρέπει νά μάθει νά κατέχει χωρίς προσπάθεια. Καί νά τί σημαίνει χωρίς προσπάθεια...
Αν ὁ Θεός τόν εὐλογήσει μέ πλοῦτο καί ἄνεση, δοξολογεῖ τόν Θεό καί διαθέτει τόν πλοῦτο του γιά τήν ἐξυπηρέτηση καί ἀνακούφιση τῶν ἀδερφῶν του πού στεροῦνται. Δέν σκλαβώνεται ἀπό τόν πλοῦτο του οὔτε καί φοβᾶται μήπως τόν χάσει. Ἀπεναντίας μοιράζεται μέ τούς ἀδερφούς τοῦ τό δῶρο πού πλουσιοπάροχά του χάρισε ὁ Θεός· δέν φέρετε ὡς ἀχάριστος δοῦλος καί μάλιστα νιώθει πλούσιος ὄχι γιατί κατέχει ἀλλά γιατί μπορεῖ καί μεταδίδει. Καί ὅταν αὐτή ἡ δωρεά (ἀπό τόν Θεό στόν ἄνθρωπο) μεταφέρεται ἀπό τόν ἄνθρωπο στόν ἄνθρωπο, τότε ἀνεβαίνει ὡς θυσία αἰνέσεως πρός τόν εὐεργέτη Θεό. Ἀντίδωρο δηλαδή στό ἀρχικό δῶρο. Καί ἔτσι ὁ πλοῦτος γίνεται μέσο γιά τήν ἀπόκτηση πνευματικῶν ἀγαθῶν γιατί ὁ ἄνθρωπος ἀσκεῖται στήν ἀγάπη, τήν θυσία καί τήν προσφορά. Καί ὁ Θεός ἀνταμείβει τόν εὐγνώμονα καί πιστό δοῦλο Του μέ τήν χάρη Του.
Ἄν πάλι ὁ Θεός δέν ἐπιτρέψει τόν πλοῦτο καί τήν ὑλική ἀπόλαυση ὁ πιστός ἄνθρωπος ζεῖ μέ ἐμπιστοσύνη
στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί σηκώνει τό σταυρό τοῦ χωρίς νά βαρυγκομᾶ, νά ἀπελπίζεται καί νά πνίγεται στήν μεμψιμοιρία του. Μέ βοηθό τόν Θεό πού τρέφει καί συντηρεῖ τά σύμπαντα, προσπαθεῖ γιά τά πρός τό ζεῖν καί ἀρκεῖται σέ αὐτά. Καί ὁ ἄνθρωπος τότε πλουτίζει σέ πνευματική προκοπή πού τοῦ τήν ἐξασφαλίζει ἡ ἄσκηση ἀπό τόν ἀγώνα γιά τήν ἐξοικονόμηση τῶν ἀπαραίτητων, τό ταπεινό φρόνημα ἀπό τή στέρηση καί ἡ ἀπόλυτη παράδοση καί πίστη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, προφυλαγμένος ἀπό τούς πνευματικούς κινδύνους καί τή σκλαβιά τοῦ πλούτου, ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέ ἐλεύθερα τά «θέλω» του καί μέ πλούσια τήν χάρη καί τά πνευματικά χαρίσματα ἀπό τόν Θεό.
Ἄς μήν ἀγωνιοῦμε λοιπόν γιά περισσότερο πλοῦτο ἤ γιά νά βγοῦμε ἀπό τήν φτώχια μας. Ὅλα καλά καί εὐλογημένα εἶναι ἀπό τόν Θεό καί ὅλα εἶναι στή διάθεσή μας. Ἀλλά γιά τί ἀπό ὅλα αὐτά ἀξίζει νά θυσιάσουμε τήν ἐλευθερία τῆς ψυχῆς μας; Γιά τί στόν κόσμο αὐτό ἀξίζει νά πετάξουμε τό ὕψιστο ἀγαθό της ἐλευθερίας τῆς ψυχῆς μας; Γιά τίποτα... Ἡ ἐλευθερία μᾶς εἶναι πραγματικά ἀτίμητη καί μένει στόν αἰώνα!
Ἀπό τό https://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1319815616.html