Κυριακὴ Γ΄ Νηστειῶν [Σταυροπροσκυνήσεως]
Βρισκόμαστε στὸ μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει σήμερα τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ μᾶς δώσει θάρρος καὶ δύναμη στὴ συνέχιση τοῦ δύσκολου πνευματικοῦ μας ἀγώνα. «Καθάπερ γὰρ πάλαι ἐν τὴ ἐρήμω τὸν χαλκοῦν ὄφιν οἱ δηχθέντες προσβλέποντες ἐρρύοντο θανάτου· οὕτω δὴ καὶ νῦν οἱ τὸ τῆς νηστείας μεσοπορήσαντες στάδιον, τούτω προσψαύοντες, τὸν νοητὸν ὄφιν νεκρὸν δεικνύουσι, καὶ αὐτοὶ ἀθανατίζονται, καὶ κοινωνοὶ τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς ἐγκρατείας δεικνύμενοι, κοινωνοὶ καὶ τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ ἀναδείκνυνται», θὰ μᾶς πεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ( Εἰς τὴν προσκύνησιν τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ σταυροῦ, τὴ μέση ἐβδομάδι τῶν νηστειῶν, PG 52, 836). Δηλαδή, ὅπως παλαιὰ στὴν ἔρημο ὅσοι πλήττονταν ἀπὸ τὰ φίδια καὶ ἐνατένιζαν τὸν χάλκινο ὄφι γλίτωναν ἀπὸ βέβαιο θάνατο, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπο κι ἐμεῖς, ἔχοντας διανύσει τὸ μέσον της Νηστείας καὶ προσκυνώντας τὸν Τίμιο Σταυρό, δείχνουμε ὅτι ὁ μὲν νοητὸς ὄφις εἶναι νεκρός, ἐνῶ ἐμεῖς μετέχουμε τῆς ἀθανασίας, καὶ μὲ τὴν ἐγκράτεια γινόμαστε μέτοχοι τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀναδεικνυόμαστε κοινωνοὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Καὶ ὄχι μόνο ἡ περίοδος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀλλὰ ὁλόκληρη ἡ ζωὴ μᾶς εἶναι μία σταυρικὴ καὶ ἀνηφορικὴ πορεία, ποὺ στοχεύει στὴ νέκρωση τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος καὶ στὴ Ἀνάστασή μας ἀπὸ τὴν φθορὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὸν πνευματικὸ θάνατο ποῦ αὐτὴ συνεπιφέρει. Εἶναι μία πορεία μὲ σημεῖο ἀναφορᾶς τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ καύχημά μας, τὸ στερέωμά μας, τὸ κραταιὸ ὅπλο κατὰ τοῦ Διαβόλου, τὴ σωτηρία μας, τὴν ἐλπίδα μας, τὴν ἀπαντοχή μας στοὺς πειρασμούς, τὸ σύμβολο τῆς θυσίας τοῦ σαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὸ καύχημα καὶ τὴν χαρὰ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ πορεία μᾶς αὐτὴ δὲν εἶναι πάντα εὔκολη. Ἀντίθετα, χαρακτηρίζεται ὡς σταυρός, τὸν ὁποῖο σήμερα, μέσα ἀπὸ τὴν περικοπὴ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Μάρκου, μᾶς προτρέπει ὁ Χριστὸς νὰ σηκώσουμε καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε, στὸ Γολγοθὰ καὶ στὴν Ἀνάσταση. "Όποιος θέλει νὰ ἔλθει πίσω μου, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, κι ἂς σηκώσει τὸν σταυρό του κι ἂς μὲ ἀκολουθήσει", θὰ μᾶς πεῖ, θέλοντας νὰ μᾶς δείξει ὅτι ὁ δρόμος τῆς αὐτοθυσίας, ὁ δρόμος τῆς ἀγάπης, ὁ δρόμος μακριὰ ἀπὸ τὸν προσωπικό μας ἐγωισμό, εἶναι μὲν δύσκολος, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία καὶ τὴν ὄντως ζωή. "Αλήθεια", θὰ συνεχίσει, "ποιὸ τὸ ὄφελος, ἂν κανεὶς κερδίσει ὅλο τὸν κόσμο, ἀλλὰ ζημιωθεῖ τὴν ψυχή του; ἢ τί μπορεῖ νὰ δώσει ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ψυχή του; γὶ αὐτὸ καὶ ὅποιος ντραπεῖ ἐμένα καὶ τοὺς λόγους μου σὲ τούτη τὴ γενεὰ τὴν ἁμαρτωλή, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ τὸν ἀποστραφεῖ ὅταν θὰ ἔλθει μέσα στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ-Πατρός, συνοδευόμενος ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀγγέλους".
Πολλὰ τὰ νοήματα καὶ σκληρὰ τὰ λόγια του Χριστοῦ. Ἂν θέλουμε νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε, ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε μαζί του, ὀφείλουμε ἀγόγγυστα καὶ μὲ πίστη νὰ σηκώσουμε τὸν δικό μας προσωπικὸ σταυρὸ καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε. Δύσκολη ἡ πορεία καὶ ἐπίπονη. Ἡ ἔκβασή της ὅμως δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, ἀπὸ τὴν ἐξασφάλιση τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς ὄντως ζωῆς. Δύσκολη ἡ πορεία, μεγάλο ὅμως τὸ ἀντάλλαγμα καὶ σίγουρο, ἀφοῦ τὸ ἐγγυᾶται τὸ ἀψευδὲς στόμα τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, ἂν ἀκολουθήσουμε τὸν ἄλλο δρόμο, ἂν ἀρνηθοῦμε τὸ Χριστὸ καὶ περιφρονήσουμε τὰ λόγια Του, ἢ ἀκόμα ἂν δειλιάσουμε καὶ ἀπιστήσουμε καὶ ἐγκαταλείψουμε τὸν πνευματικό μας ἀγώνα, τότε κι Ἐκεῖνος θὰ μᾶς ἀρνηθεῖ κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία Του. Τότε θὰ ἔχουμε χάσει ὁριστικὰ τὴν ψυχή μας, καὶ θὰ στερηθοῦμε τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς αἰωνιότητας.
Ὅλα αὐτὰ τὰ ἐνθυμούμαστε σήμερα, ὥστε νὰ μὴ δειλιάσουμε, νὰ μὴν ἀποκάμουμε καὶ ἐγκαταλείψουμε τὸν πνευματικό μας ἀγώνα. Ἔχουμε διανύσει ἤδη τὴ μισὴ Σαρακοστή, ἔχουμε ἀγωνιστεῖ, ἔχουμε κοπιάσει πνευματικά. Ἂς πάρουμε δύναμη ἀπὸ τὸν ζωοποιὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας, ἂς τονωθοῦμε πνευματικὰ ἀπὸ τὰ λόγια του Χριστοῦ, καὶ ἂς συνεχίσουμε τὸν καλὸν ἀγώνα μας μὲ ἀμείωτη διάθεση.
Ἡ ἐποχή μας, ἀλλὰ καὶ ἡ κάθε ἐποχή, διέπεται ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ποὺ εἴτε δὲν κατανοεῖ εἴτε ἀπορρίπτει τὰ λόγια του Εὐαγγελίου, προτιμώντας ὄχι τὸν πνευματικὸ ἀγώνα ἀλλὰ τὴν ἄνεση καὶ τὴν ἱκανοποίηση τῶν κάθε εἴδους ἀπαιτήσεων καὶ ἐπιθυμιῶν ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὸν προσωπικό μας ἐγωισμό. Ἀντὶ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς αὐταπάρνησης προβάλλονται ὁ ἐγωκεντρισμὸς καὶ ἡ καταπάτηση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ἀντὶ τῶν πνευματικῶν καὶ αἰωνίων τὰ γήινα καὶ πρόσκαιρα, ἀντὶ τῆς αἰωνίου δόξας ἡ ἐφήμερη διασημότητα ἡ κενὴ νοήματος καὶ περιεχομένου.
Ἡ Ἐκκλησία ἀντιθέτως προβάλλει, ἰδιαίτερα σήμερα, τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, τὸ πανανθρώπινο Σύμβολο τῆς σωτηρίας, τὸ ἐχέγγυο τῆς Ἀναστάσεως, τὸ ὅπλο τοῦ χριστιανοῦ, τὴν ἐλπίδα τοῦ κάθε πιστοῦ, τὴν δόξα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ καύχημα τῶν Ἀγγέλων. Τὸν Σταυρὸ ποὺ καὶ μόνο τὸ σημεῖο τοῦ εἶναι ἀρκετὸ γιὰ νὰ ἀπομακρύνει τὸν προαιώνιο ἐχθρό του Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων. Τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας, τὸν σταυρὸ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν δικό μας σταυρό, ποὺ νεκρώνει τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ μᾶς ἀναγεννᾶ μέσα στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
--- Πηγή: Ἁπλὰ καὶ Ὀρθόδοξα: https://xerouveim.blogspot.gr