Ὁ φούρναρης καί ἡ ἐλεημοσύνη
Ὁ φούρναρης γκρινίαζε συνέχεια στὴν γυναίκα του ποὺ πήγαινε στὶς ἐκκλησίες καὶ ἔδινε στοὺς φτωχοὺς καὶ στοὺς ἐράνους. Μία μέρα, ἐκεῖ ποὺ ἔβγαλε τὸ ζεστὸ ψωμὶ καὶ μοσχοβόλησε ἡ γειτονιά, ἦρθε καὶ στάθηκε στὴν πόρτα τοῦ ἕνας φτωχός.
- Ἀφεντικό, ὅλα αὐτὰ τὰ ψωμιὰ εἶναι δικά σου;
- Ἀμ" τίνος νὰ "ναί;
- Καὶ δὲν τὰ τρῶς;
- Βρὲ φύγε ἀπὸ δῶ!
- Δῶσε μου καὶ μένα ἕνα ψωμάκι ποὺ πεινάω.
- Φύγε σου εἶπα, παράτα μέ.
- Ἀφεντικό!
- Φεύγεις ἢ δὲν φεύγεις;
- Ἀφεντικό! Παρακαλοῦσε ὁ φτωχός...
Δὲν πρόλαβε νὰ τελειώσει, καὶ ὁ φούρναρης πετάει ἕνα ψωμὶ στὸ κεφάλι του. Ἔσκυψε ὁ φτωχὸς καὶ τὸ ψωμὶ τὸν πῆρε ξυστὰ καὶ ἔπεσε παραπέρα. Τρέχει, τὸ ἁρπάζει, κάθεται σὲ μία γωνιὰ καὶ τὸ τρώει... Ὁ φούρναρης ὅλη μέρα ἦταν νευριασμένος γιὰ τὸν γρουσούζη ἐπισκέπτη καὶ τὸ ψωμὶ ποὺ ἔχασε. Ἂς τολμήσει νὰ ξαναλθει, ἔλεγε!
Τὴ νύχτα, κάπου δύο μετὰ τὰ μεσάνυχτα, πετάγεται ὁ φούρναρης ἀπὸ τὸν ὕπνο τοῦ τρομαγμένος καὶ καταϊδρωμένος.
- Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φέρε μου μία φανέλα νὰ ἀλλάξω καὶ νὰ σοὺ πῶ... Γυναίκα, πέθανα λέει, καὶ μαζεύτηκαν γύρω μου Ἄγγελοι καὶ διάβολοι. Ποιὸς νὰ πάρει τὴν ψυχή μου. Σὲ μία μεγάλη ζυγαριὰ ὅλο καὶ πρόσθεταν οἱ τρισκατάρατοι τὰ κρίματά μου. Καὶ ὁ ζυγὸς βάρυνε καὶ βάρυνε καὶ οἱ Ἄγγελοι δὲν εἶχαν τίποτα νὰ βάλουν καὶ λυπόντουσαν. Σὲ μία στιγμή, ἕνας Ἄγγελος φωνάζει: Τὸ ψωμί! Αὐτὸ ποὺ χόρτασε τὸν πεινασμένο. Βάλτε τὸ στὸν ἄλλο ζυγό. Οἱ διάβολοι ἐπαναστάτησαν: Τὸ ψωμὶ δὲν τὸ ἔδωσε. Τὸ ἔριξε νὰ σπάσει τὸ κεφάλι τοῦ φτωχοῦ. Καὶ ἀπάντησαν οἱ Ἄγγελοι: Ὅμως χόρτασε τὸν πεινασμένο καὶ ἐκεῖνος ἔδωσε τὴν εὐχή του. Καὶ ποὺ λὲς γυναίκα μου, ἐκεῖνο τὸ ψωμὶ ἔκανε καὶ ἔγειρε ἡ ζυγαριὰ ἀντίθετα καὶ σώθηκα. Τὸ λοιπόν, δίνε, δίνε καὶ μὴ σταματᾶς. Καὶ ἐγὼ θὰ δίνω. Ἄχ, καὶ νὰ ξανάρθει ἐκεῖνος ὁ φτωχός!
Ἐπιτέλους τὸ κατάλαβε καὶ ὁ φούρναρης ὅτι κερδίζει ὅταν δίνει.
Ἐμεῖς ὅμως; Τὸ ἔχουμε καταλάβει; Μήπως φοβόμαστε νὰ δώσουμε;
Μήπως ἡ «κρίση» μᾶς βούλιαξε στὴν ὀλιγοπιστία;
Μήπως εἶναι καιρὸς νὰ ἀρχίσουμε νὰ γινόμαστε καὶ λίγο χριστιανοί;;;
Καὶ νὰ πιστεύουμε ἀκλόνητα, πὼς ὅταν δίνουμε, ἀντὶ νὰ φτωχαίνουμε, πλουτίζουμε.
Ἂς τὸ ἀποδείξουμε ἐμπράκτως. Κάποιοι ἄνθρωποι ἔχουν ἀνάγκη καὶ περιμένουν ἔστω καὶ ἕνα κομμάτι ψωμί...
Φίλοι μου, μὴν ξεχνᾶτε ὅτι: Ἡ πρώτη θυγάτηρ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη, αὐτὴ ἡ ἐλεημοσύνη κατέπεισε τὸν Θεὸ καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο...