Ὁ ταπεινός ἐπίσκοπος
Κάποτε ἕνα Ἐπίσκοπος ἔπεσε σὲ μία μεγάλη ἁμαρτία. Τὴν ἄλλη μέρα ἦταν γιορτή. Ἐπρόκειτο νὰ λειτουργήσει σὲ μία Ἐκκλησία ποὺ πανηγύριζε καὶ θὰ συγκεντρωνόταν ὁλόκληρη ἡ πόλη.
Μόλις μπῆκε στὴν ἐκκλησία ὁ Ἐπίσκοπος, ἀνέβηκε στὸν ἄμβωνα, φανέρωσε μπροστὰ στὸ πλῆθος τὴν ἁμαρτία του, ἔβγαλε τὸ ὠμόφορό του, τὸ σύμβολο τῆς ἀρχιεροσύνης, τὸ ἔδωσε στὸν Διάκονό του, καὶ εἶπε μὲ πολλὴ συντριβή, δυνατά, γιὰ νὰ ἀκουστεῖ ἀπ' ὅλους:
- Ὕστερα ἀπὸ μία τέτοια ἁμαρτία, δὲν μπορῶ νὰ εἶμαι Ἐπίσκοπός σας. Διαλέξτε κάποιον ἄλλον νὰ σᾶς ποιμαίνει, νὰ σᾶς λειτουργεῖ, νὰ σᾶς ἐξομολογεῖ.
Καὶ ἔκανε νὰ κατέβει ἀπὸ τὸν ἄμβωνα, γιὰ νὰ φύγει. Ὁ κόσμος ὅμως ποὺ τὸν ἀγαποῦσε, τὸν ἐμπόδισε.
-Μεῖνε στὴ θέση σου κι ἂς εἶναι ἐπάνω μας ἡ ἁμαρτία σου, τοῦ φώναξαν ὅλοι μὲ μία φωνή. Ἐμεῖς ἐσένα θέλουμε γιὰ πατέρα καὶ Ἐπίσκοπό μας.
Συγκινημένος τότε ὁ Ἐπίσκοπος ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ, ἀνέβηκε πάλι ἐπάνω στὸν ἄμβωνα καὶ φώναξε:
-Ἂν θέλετε νὰ μείνω στὴ θέση ποὺ ἀνάξια κατέχω, θὰ κάνετε ὅ,τι σᾶς πῶ.
-Θὰ κάνουμε ὅ,τι μᾶς πεῖς, συμφώνησαν ὅλοι μαζί. Ἀρκεῖ μονάχα νὰ μείνεις.
- Κλεῖστε ὅλες τὶς πόρτες καὶ ἀφῆστε τὸ παραπόρτι ἀνοικτό. Θὰ πάω καὶ θὰ πέσω μπρούμυτα μπροστὰ σ' αὐτὸ παραπόρτι. Θὰ βγεῖτε ὅλοι καὶ περνώντας θὰ πατᾶτε ἐπάνω μου, λέγοντας: «Ὁ Θεὸς νὰ σὲ συγχωρέσει». Τότε θὰ μείνω.
Οἱ Χριστιανοί, γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὸν Ἐπίσκοπό τους, ὑπάκουσαν. ΄Ἕνας-ἕνας ποὺ ἔβγαινε πατοῦσε ἐπάνω του. Ὅταν πέρασε καὶ ὁ τελευταῖος, ἀκούστηκε φωνὴ ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ νὰ λέει:
-Γιὰ τὴν πολλή του μετάνοια καὶ ταπείνωση, συγχωρέθηκε ἡ ἁμαρτία του.