Ὁ διάβολος φοβᾶται τό κομποσχοίνι καί τήν εὐχή
Στήν ἴδια Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας, ὅ Μοναχός Προκόπιος ἀπό τήν Καλύβα «Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου» εἶχε μεγάλη ἐπιθυμία νά μάθει μουσικά, γιά νά δοξολογεῖ κι αὐτός τό Θεό, ὅπως καί οἱ ἄλλοι ἀδελφοί.
Ἐπειδή ὅμως ἦταν λίγο παράφωνος ἀποφεύγανε οἱ Πατέρες νά τόν μάθουν μουσικά.
Ὅ ἀδελφός Προκόπιος εἶχε χάρισμα ἀπό τό Θεό λάβει νά λέει ἀκατάπαυστα τήν εὐχή τό «Κύριε Ἴησοϋ Χριστέ υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησον μέ τόν ἁμαρτωλό» καί στό ἀριστερό του χέρι κρατοῦσε πάντα τό κομβοσχοίνι, τό ὅποιο δέν ἀποχωριζόταν ποτέ.
Μία μέρα, ἦταν πολύ λυπημένος, ποῦ δέν μποροῦσε νά βρεῖ κανένα γιά νά τόν μάθει μουσική καί συλλογιζόμενος αὐτό τό πράγμα, ἀπό τήν πολύ του λύπη, εἶχε σταματήσει νά λέει τήν εὐχή.
Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ἕνας σεβάσμιος, ἀλλά ἄγνωστος σ' αὐτόν γέροντας ὅ ὅποιος τοῦ εἶπε: «Ἀδελφέ Προκόπιε, τί ἔχεις κι εἶσαι τόσο λυπημένος; τί σέ ἀπασχολεῖ; Ὅ Προκόπιος τοῦ ἀπάντησε: «τί νά ἔχω γέροντα, νά, θέλω κι ἐγώ νά μάθω λίγα μουσικά καί δέ βρίσκεται κανένας νά μέ μάθει, γιατί μου λένε πῶς εἶμαι λίγο φάλτσος». Ὅ ἀσπρογένης γέροντας τότε τοῦ εἶπε: «Γι' αὐτό κάθεσαι καί στενοχωριέσαι καημένε, ἐγώ θά σέ μάθω μουσικά καί θά σέ κάνω νά γίνεις ὅ καλύτερος ψάλτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, θά κελαηδᾶς σάν τό καλύτερο ἀηδόνι, ἀλλά θέλω κι ἐσύ νά μοῦ κάνεις μία χάρι».
«Δηλαδή τί ζητᾶς ἀπό μένα, τοῦ εἶπε ὅ Προκόπιος, θέλεις νά σέ πληρώσω; Ἐγώ ὅτι θέλεις θά σού δώσω!». Τότε ὅ ἀσπρογένης τοῦ εἶπε: «Ἤ πληρωμή ἤ δική μου εἶναι νά πετάξεις ἀπό τά χέρια σου αὐτό ποῦ λέτε κομποσχοίνι καί νά πάψεις νά λές αὐτό ποῦ λέτε εὐχή καί θά σέ μάθω 'γώ, ὅτι θέλεις».
Ὅ Μοναχός Προκόπιος ἅμα ἄκουσε αὐτά κατάλαβε πῶς ὅ φαινόμενος δέν ἦταν Μοναχός, ἄλλα ὅ παμπόνηρος Δαίμονας, ποῦ ἤθελε νά τόν κάνει νά σταματήσει τήν προσευχή, καί ἀμέσως ἔκαμε τό σταυρό του καί εἶπε: «Ὑπάγε ὀπίσω μου Σατανᾶ παμπόνηρε, δέ μοῦ χρειάζονται τά μουσικά σου καί οἱ πονηρές καί οἱ καλοσύνες σου» κι ὅ Δαίμονας ἔγινε ἄφαντος.
Ἄπ' αὐτό μαθαίναμε πόσο ὅ Διάβολος φοβᾶται τό κομβοσχοίνι, γιά τό ὁποῖο καλά λένε οἱ Πατέρες ὅτι εἶναι τό ὅπλο τοῦ χριστιανοῦ κατά τοῦ Διαβόλου καί τήν εὐχή, ἤ ὁποία καίει τόν Δαίμονα. Ἐνῶ τούς ψάλτες δέν τούς φοβᾶται τόσο καί δέν τούς ὑπολογίζει, γιατί, εὔκολα μέ τό ψάλσιμο ἀφαιροῦνται ἀπό τήν προσευχή καί πέφτουν στόν ἐγωισμό καί τήν ὑπερηφάνεια!
Ἀπό τό https://www.pigizois.net/afieromata/gerontiko/monaxou_andreou/01.htm