Ἱανουάριος - Φεβρουάριος 2012, Ἔτος 2ο, Φύλλο 6ο.

2014-07-28 12:33

• Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
  

     Τό μήνυμα τῆς Βηθλεέμ, τό ὁποῖο διαλαλήθηκε ἀπό τούς ἁγίους ἀγγέλους τῆς Γεννήσεως (Λούκ.2:14), εἶναι τό πιό χαρμόσυνο καί ἐλπιδοφόρο ἄγγελμα τῆς ἱστορίας. Ἦρθε Ἐκεῖνος, τόν Ὁποῖον ἐναγωνίως περίμενε ἡ ἀνθρωπότητα διά νά «σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Μάτθ.1:21). «Ὁ Πατήρ εὐδόκησεν, ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἡ Παρθένος ἔτεκεν Θεόν ἐνανθρωπήσαντα». (2ο τρόπ. τῶν Αἴνων τῶν Χριστουγέννων).
Τά ἀποτελέσματα τοῦ ἔργου Τοῦ εἶναι φανερά. Ὁ μονόδρομος, ὁ ὁποῖος ὁδηγοῦσε ἀποκλειστικά τόν ἄνθρωπο καί ὁλόκληρη τήν πλάση στήν ἀπώλεια, ἔπαψε νά ὑπάρχει γιά τούς πιστούς του Χριστοῦ, διότι ἐγκαινίασε Αὐτός νέα ὁδό, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν σωτηρία, στόν Θεό, πού εἶναι τό φυσικό πέρας τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου. Τήν μεγάλη καί ἐλπιδοφόρα αὐτή ἀλήθεια ἐκφράζει ἀπόλυτα καί χαρακτηριστικά ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὡς ἑξῆς: « Αὐτός γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἠμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἐν καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τήν ἔχθραν, ἐν τή σαρκί αὐτοῦ τόν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἴνα τούς δύο κτίση ἐν ἐαυτῶ εἰς ἕνα καινόν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην καί καταλλάξη τούς ἀμφοτέρους ἐν ἐνί σώματι τῷ Θεῶ διά τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τήν ἔχθραν ἐν αὐτῶ... ἄρα οὔν οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολίται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι του Θεοῦ» (Ἐφεσ. 2:14-19). Ἀκόμα «ὥσπερ ἐβασίλευσεν ἡ ἁμαρτία ἐν τῷ θανάτω, οὕτω καί ἡ χάρις βασιλεύση διά δικαιοσύνης εἰς ζωήν αἰώνιον διά Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἠμῶν» (Ρώμ.5:21).Τέτοιου δυσθεώρητου μεγέθους εὐεργεσία ἀξιωθήκαμε χάρις στήν οἰκονομία τῆς θείας συγκαταβάσεως.

     Ἀπό τό «Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΛΟΓΟΥ», τοῦ κ. ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου - Καθηγητοῦ.

• Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

     Γιατί λοιπόν ὁ Χριστός παραδέχτηκε ἀπάνω στό σῶμα Τοῦ τήν περιτομή; Ἐπειδή  δέν  ἦλθε νά καταργήσει τόν  Νόμο,  ὅπως εἶπε, ἀλλά νά τόν πληρώση, ὥστε νά μή δώση ἀφορμή στούς Ἑβραίους νά τόν ποῦνε καταργητή τοῦ νόμου γιά νά στηρίξουνε σ' αὐτό τήν ἀπιστία τους, γιά τοῦτο, σάν ἄνθρωπος, παραδέχτηκε καί ἔκανε ὅλες τίς θρησκευτικές συνήθειες τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου. Τό ἴδιο καί τότε πού πῆγε στόν Ἰωάννη νά τόν βαφτίση, κ' ἐκεῖνος δίσταζε, λέγοντάς Του «Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαφτιστῶ ἀπό ἐσένα, κ' ἐσύ ἔρχεσαι σέ μένα», τοῦ ἀπάντησε: « Ἅφες ἄρτι. Οὕτω γάρ πρέπον ἐστίν ἠμίν πληρῶσαι πάσαν δικαιοσύνην», δηλαδή «Ἄφησε τώρα ποιός εἶναι ὁ ἕνας καί ποιός εἶναι ὁ ἄλλος ἀπό τούς δύο μας. Γιατί ἦρθα στόν κόσμο γιά νά κάνω ὅλα τά θρησκευτικά χρέη μου».

     Κατά τόν ἴδιο τρόπο λοιπόν ἔπρεπε ὁ Χριστός, σάν ἄνθρωπος πού ἦρθε στόν κόσμο, νά περιτμηθῆ κατά τόν Παλαιό νόμο καί νά πάρη τό ὄνομα Ἰησοῦς. Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς γράφει τοῦτα τά λόγια γιά τήν Περιτομή: «Καί ὄτε ἐπλήσθησαν αἵ ἡμέραι ὀκτώ του περιτεμεῖν τό παιδίον, καί ἐκλήθη τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς, τό κληθέν ὑπό τοῦ ἀγγέλου πρό τοῦ συλληφθῆναι αὐτόν ἐν τή κοιλία». Δηλαδή, ὀχτώ ἡμέρες μετά τήν γέννηση πήγαινε τό παιδί στόν ναό γιά νά τοῦ κάνουνε τήν περιτομή, καί τοῦ δώσανε καί τ' ὄνομα Ἰησοῦς, ὅπως εἶχε πεῖ ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ στήν Παναγία κατά τόν Εὐαγγελισμό: «Ἰδού σύλληψη ἐν γαστρι καί τέξη υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν». (...) Ὁ Χριστός δέχτηκε, ὅπως εἴπαμε τήν περιτομή γιά νά μήν τόν νομίσουνε οἱ Ἰουδαῖοι παραβάτη τοῦ Νόμου καί βροῦνε ἀφορμή νά μήν πιστέψουνε στό κήρυγμά Του. Ἀφήνω πώς σέ ὅλα τά βήματα τῆς ζωῆς Τοῦ μᾶς δίδαξε τήν ὑπακοή καί τήν ταπείνωση. Γιά τοῦτο στούς ὕμνους πού ψέλνουμε τήν ἡμέρα τῆς περιτομῆς, δηλαδή τήν Πρωτοχρονιά, ὁ ὑμνωδός μᾶς λέγει πώς δέν ντράπηκε ὁ Χριστός νά περιτμηθῆ: «Συγκαταβαίνων ὁ Σωτήρ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, κατεδέξατο σπαργάνων περιβολήν. Οὐκ ἐβδελύξατο σαρκός τήν περιτομήν ὁ ὀκταήμερος κατά τήν μητέρα, ὁ ἄναρχος κατά τόν Πατέρα...».

Ἀπό τό «Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ», τοῦ Φώτη Κόντογλου.

·       Η  ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

     Τά Ἅγια Θεοφάνεια εἶναι μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἑορτές τῆς Χριστιανοσύνης. Κατ' αὐτήν ἑορτάζεται τό μεγάλο γεγονός τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου στά ἰορδάνεια νάματα καί ἡ θαυμαστή καί σπάνια φανέρωση τῆς Τριαδικῆς Θεότητος στόν κόσμο. Ἱστορικές μαρτυρίες ἀναφέρουν ὅτι καθιερώθηκε νωρίτερα ἀπό τό 140 μ.Χ.

Α)Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

     Τή στιγμή πού ὁ Κύριος μπῆκε στά νερά τοῦ Ἰορδάνη ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί καί παρουσιάστηκε αὐτοπροσώπως ὁ Τριαδικός Θεός στά παραβρισκόμενα πλήθη. Ὁ Ἐνανθρωπήσας Λόγος βρίσκονταν στά ἰορδάνεια νάματα, τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέβαινε «ὡσεί περιστερά» (Μάτθ.3:16) καί ἀπό τόν ἀνοιγμένο οὐρανό ἀκούστηκε ἡ φωνή τοῦ Πατέρα «οὗτος ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ὤ εὐδόκησα» (Μάτθ.3:16,17). Αὐτό τό συγκλονιστικό γεγονός τῆς θεοφάνειας σημαίνει ὅτι τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους εἶναι συλλογική ἀπόφαση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἡ φανέρωσή Του κατά τήν στιγμή τῆς Βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ φανερώνει τήν ἐπιβεβαίωση γιά τήν ξεχωριστή ἐπιμέλεια τοῦ Θεοῦ γιά τή λύτρωση τοῦ κόσμου καί τήν ἐπίσημη χρίση τοῦ Χριστοῦ ὡς Μεσσία καί Λυτρωτή τῆς ἀνθρωπότητας καί ὁλοκλήρου της κτίσεως. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐπιβεβαίωσης εἶναι ἡ κατοπινή δυναμική πορεία τοῦ Κυρίου στόν κόσμο τῆς πτώσεως καί τῆς φθορᾶς καί ἡ πανηγυρική νίκη Τοῦ κατά τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, ἡ ὁποία θά ὁλοκληρωθεῖ μέ τήν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του! Στήν εὐφρόσυνη ἑορτή ψάλλουμε σχετικά: «Βαπτίζεται Χριστός μεθ' ἠμῶν ὁ πάσης ἐπέκεινα καθαρότητος, ἐνίησι τόν ἁγιασμόν τῷ ὕδατι καί ψυχῶν τοῦτο καθάρσιον γίνεται ἐπίγειον τό φαινόμενον, καί ὑπέρ τούς οὐρανούς τό νοούμενον...» (4ο τρόπ. τῶν Αἴνων τῶν Φώτων).

Β) Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

     Τό γεγονός τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ φωτεινό ὁρόσημο στήν ἐπί γής πορεία καί δράση τοῦ Σωτήρα μας, διότι «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρα  καί  σκιά θανάτου  φῶς  ἀνέτειλεν αὐτοῖς»  (Μάτθ. 4 :16).  Ἡ εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο διέλυσε τά πνευματικά σκοτάδια τοῦ πτωτικοῦ παρελθόντος, διότι εἶναι ὁ Ἴδιος τό «φῶς τό ἀληθινόν, ὁ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰωάν.1:9). Κατά τά Θεοφάνια «ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν.1:14). Γι' αὐτό οἱ πιστοί ὀνόμασαν τή μεγάλη αὐτή ἑορτή τά Φῶτα καί  μάλιστα  ἡ ἀρχαία  Ἐκκλησία  πραγματοποιοῦσε  τήν  ἡμέρα  αὐτή  τίς βαπτίσεις τῶν κατηχουμένων, τίς ὁποῖες ὀνόμαζε φωτισμούς! Ὁ ἱερός ὑμνογράφος τῆς μεγάλης ἑορτῆς μᾶς προτρέπει: «Δεῦτε λάβετε πάντες Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, Πνεῦμα φόβου Θεοῦ, τοῦ ἐπιφανέντος Χριστοῦ».

Γ) Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΗΣ

     Μία ἄλλη σημαντική παράμετρος τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανίων εἶναι ὁ καθαγιασμός τῆς φύσεως. Ἡ κάθοδος τοῦ Χριστοῦ στά ἰορδάνεια ρεῖθρα σημαίνει τόν καθαγιασμό τοῦ ὑγροῦ στοιχείου, πού εἶναι ἡ βάση τῆς ζωῆς σέ ὁλόκληρη  τή δημιουργία καί κατ' ἐπέκταση  ὁ καθαγιασμός ὁλόκληρής της κτίσεως, ἡ ὁποία ἐξαιτίας τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας «συστενάζει καί συνωδύνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρώμ.8:22). Οἱ καταπληκτική ἀσματική ἀκολουθία τῆς ἑορτῆς εἶναι γεμάτη ἀπό ὕμνους, ἀναγνώσματα καί εὐχές, πού ἀναφέρονται στόν ἐξαγιασμό τῆς φύσεως μέ προεξάρχουσες τίς ὑπέροχες εὐχές τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός, πού μεταλαμβάνουμε τήν ἡμέρα αὐτή, εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τῆς ὑλικῆς δημιουργίας ἀπό τή φθορά τῆς πτώσεως καί ἡ μετουσίωσή της στήν προπτωτική κατάστασή της. Ὁ προφήτης Ἠσαΐας προεῖδε αὐτή τήν θαυμαστή ἐσχατολογική μεταμόρφωση τοῦ ὑλικοῦ κόσμου ὡς ἑξῆς: «Τά γάρ ὄροι καί οἱ βουνοί ἑξαλοῦνται, προσδεχόμενοι ὑμᾶς ἐν χαρά, καί πάντα τά ξύλα τοῦ ἀγροῦ ἐπικροτήσει τοῖς κλάδοις. Καί ἀντί τῆς στοιβῆς ἀναβήσεται κυπάρισσος, καί ἀντί τῆς κονύζης ἀναβήσεται μυρσίνη. Καί ἔσται Κυρίω εἰς ὄνομα, καί εἰς σημεῖον αἰώνιον, καί οὐκ ἐκλείψει» (Ἤσ.55:12). Οἱ λαμπρές τελετές τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν ὑδάτων, μέ τή ρίψη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ σέ αὐτά, τήν ἁγία αὐτή ἡμέρα, σημαίνουν τόν ἀέναο ἐξαγιασμό τῆς δημιουργίας, χάρη στήν καθαρτική δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπό τά ἰορδάνεια ρεῖθρα. Ἡ Ὀρθόδοξη ναυτική χώρα μας, ἡ ὁποία ζεῖ καί μεγαλουργεῖ χάρη στό ἁπλόχερο ὑγρό στοιχεῖο πού τήν περιβάλλει, ἑορτάζει μέ ἰδιαίτερη λαμπρότητα αὐτή τήν ἑορτή καί συμμετέχουν οἱ πιστοί πάνδημα στίς λαμπρές τελετές τοῦ καθαγισμοῦ τῶν ὑδάτων.

Δ) Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

     Ἡ μεγάλη ἑορτή τῶν Θεοφανίων ἀποτελεῖ τήν ἀπαρχή τοῦ ἐπί γής ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ἀδάμ τόν φθαρέντα ἀναπλάττει ρείθροις Ἰορδάνου καί δρακόντων κεφαλάς ἐμφωλευόντων διαθλάττει ὁ Βασιλεύς τῶν αἰώνων Κύριος» (2ο τρόπ. Ἅ΄ ὠδῆς, τοῦ κανόνα τῶν Φώτων). Αὐτό μας κάνει νά σκιρτοῦμε ἀπό χαρά καί νά γεμίζουμε τίς πληγωμένες καρδιές μας ἀπό ἀνείπωτη ἐλπίδα γιά τή λύτρωσή μας ἀπό τά πικρά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Τό τυπικό βάπτισμα τοῦ Κυρίου στόν Ἰορδάνη ἀποτελεῖ γιά μᾶς παράδειγμα γιά τό οὐσιαστικό μας βάπτισμα, τό ὁποῖο εἶναι «λουτρόν παλλιγγενεσίας» καί θάνατος τοῦ παλαιοῦ πτωτικοῦ ἑαυτοῦ μας καί ἀναγέννηση τῆς νέας ἐν Χριστῷ ὑπάρξεώς μας. Δία τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος «ὁ παλαιός ἠμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη, ἴνα καταργηθῆ τό σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἠμᾶς τή ἁμαρτία» (Ρώμ.6:5). Στήν καταπληκτική ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ διαβάζουμε: «Σήμερον τά τῶν ἀνθρώπων πταίσματα τοῖς ὕδασι τοῦ Ἰορδάνου ἀπαλείφονται.  Σήμερον  ὁ  παράδεισος  ἀνέωκται  τοῖς  ἀνθρώποις  καί ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης καταυγάζει ἠμίν... Σήμερον τοῦ παλαιοῦ θρνήνου ἀπηλλάγημεν καί ὡς νέος Ἰσραήλ διασώθημεν. Σήμερον τοῦ σκότους ἐκλυτρούμεθα καί τῷ φωτί τῆς θεογνωσίας καταυγαζόμεθα. Σήμερον ἡ ἀχλύς τοῦ κόσμου καθαίρεται, τή ἐπιφανεία τοῦ Θεοῦ ἠμῶν... Σήμερον ὁ Δεσπότης πρός τό βάπτισμα ἐπείγεται, ἴνα ἀναβιβάση πρός ὕψος τό ἀνθρώπινον».

     Ὁ Θεός τῆς πίστεώς μας δέν εἶναι ἕνα ἀφηρημένο λογικό καί θεωρητικό σχῆμα, γέννημα ἀνθρώπινης φαντασίας, ἀλλά ὁ ζωντανός Τριαδικός Θεός, ὁ Ὁποῖος καταδέχτηκε νά εἰσέλθει στόν κόσμο  καί  τήν  ἀνθρώπινη  ἱστορία,  γιά χάρη τῆς δική μας ἀπολυτρώσεως. Ὡς σημεῖο δέ τῆς ἀέναης παρουσίας Του καί τῆς φανέρωσής Του στόν κόσμο, εἶναι τό ἀνεπανάληπτο γεγονός τῶν Θεοφανείων, τό ὁποῖο ἑορτάζουμε μέ κάθε λαμπρότητα αὐτή τή μεγάλη μέρα.

Ἀπό τό «ΕΠΕΦΑΝΗ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΣΩΤΗΡΙΟΣ», τοῦ κ. ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ.

• ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ

     Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός

     "Ἐπειδή ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε νά κοινωνήσουμε τό καλύτερο καί δέν τό φυλάξαμε, γι' αὐτό μεταλαβαίνει τό χειρότερο, ἐννοῶ τή φύση μας, ὥστε ἀπό τή μιά μεριά νά ἀνακαινίση τόν ἑαυτό Του καί μέ τόν ἑαυτό Του τό κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν, καί ἀπό τήν ἄλλη νά διδάξει καί σέ μᾶς τήν ἐνάρετη πολιτεία, ἀφοῦ μέ τόν ἑαυτό Του τήν ἔκαμε σέ μᾶς δυνατή. Νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τή φθορά μέ τήν κοινωνία τῆς ζωῆς γενόμενος ἀπαρχή τῆς ἀναστάσεώς μας. Νά ἀνακαινίσει τό σκεῦος πού ἀχρειώθηκε καί κομματιάστηκε,νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου, μέ τό νά μᾶς  καλέσει   στή   θεογνωσία  καί νά τόν νεκρώσει, νά  μᾶς μάθει νά παλεύουμε ἀποτελεσματικά μέ τόν τύραννο, ὁπλισμένοι μέ ὑπομονή καί ταπείνωση".

     Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας

     «Ἤ περιτομή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δέν καταργοῦσε τόν θάνατο, πράγμα τό ὁποῖο γίνεται μέ τήν περιτομή τῆς Καινῆς Διαθήκης. Πραγματικά, ὁ ἄνθρωπος εἰσερχόμενος διά τοῦ Βαπτίσματος στήν Ἐκκλησία γίνεται μέλος τοῦ ἀναστημένου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Μέ αὐτόν τόν τρόπο καταργεῖται ὁ πνευματικός θάνατος καί ὑπάρχει βεβαιότητα στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν».

     Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

     «Ἡ περιστερά εἶναι «ἥμερο ζῶο καί καθαρό. Ἐπειδή λοιπόν καί τό Πνεῦμα εἶναι Πνεῦμα πραότητας, γι' αὐτό φανερώνεται καί σ' αὐτό». Καί ὅ Μεσσίας εἶναι πράος καί ταπεινός στήν καρδιά (Μάτθ. ἴα' 29, κά' 5) καί συνιστᾶ τήν πραότητα στούς διακόνους τοῦ (Μάτθ. ἰ 16) καί γιά τούς πράους ἐπιφυλάσσει ὡς κληρονομιά τή γῆ (Ματθ. ε' 5). Δέν κατεβαίνει τό Πνεῦμα μέ τή μορφή ἄετου, πού, ἄν καί εἶναι ὁ βασιλιάς τῶν πτηνῶν, εἶναι ὅμως σαρκοφάγο πτηνό, ἀλλά κατεβαίνει μέ τή μορφή περιστερᾶς, τῆς ὁποίας κανένα ἄλλο πτηνό δέν εἶναι περισσότερο ἄκακο καί ἄβλαβες. Ἤ περιστερά ἦταν τό μόνο ἀπό τά πτηνά πού προσφερόταν ὡς θυσία (Λευιτ. ἅ 14) καί ὁ Χριστός διά τόν αἰωνίου Πνεύματος, πρόσφερε τόν ἑαυτό Τόν ἄμεμπτη θυσία στόν Θεό. Ἤ περιστερά ἀκόμη ἦταν τό ἔμβλημα τῆς καθαρότητας. Καί ἤ ἐμφάνιση τῆς ἐδῶ συμφωνεῖ πρός τή γλυκύτητα καί τόν εἰρηνικό χαρακτήρα τῆς βασιλείας τοῦ Χρίστου».

• ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

     Κάποιος ἀδελφός της Σκήτης κάποτε ἔσφαλε. Ἔγινε συγκέντρωση στήν ὁποία κάλεσαν τόν ἀββᾶ Μωυσῆ ἄλλ΄ αὐτός δέν θέλησε νά πάει. Τοῦ παρήγγειλε τότε ὁ πρεσβύτερος: "Ἔλα, γιατί σέ περιμένουν ὅλοι".

     Κι ἐκεῖνος σηκώθηκε καί πῆγε κρατώντας στήν πλάτη ἕνα καλάθι τρύπιο πού τό γέμισε ἄμμο. Οἱ Πατέρες ποῦ βγῆκαν νά τόν προϋπαντήσουν τοῦ λένε: "Τί εἶναι αὐτό, πάτερ;"

     "Οἱ ἁμαρτίες μου -ἀπαντᾶ ὁ Γέροντας- πού κυλοῦν καί πέφτουν πίσω μου καί δέν τίς βλέπω. Καί ἦλθα ἐγώ σήμερα νά κρίνω τά σφάλματα ἄλλου". Ὅταν τ΄ ἄκουσαν αὐτά οἱ Πατέρες, δέν εἶπαν τίποτε ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ ἀλλά τόν συγχώρησαν.

• ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

     «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου, Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γάρ Γεννήτορος ἡ φώνη προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητόν σε Υἱόν ὀνομάζουσα· καί τό πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐβεβαίου τοῦ λόγου τό ἀσφαλές. Ὁ ἐπιφανείς, Χριστέ ὁ Θεός,Καί τόν κόσμον φωτίσας, δόξα σοι».
     Τά τρία ὀνόματα τῆς μεγάλης ἑορτῆς - «Ἐπιφάνεια» - «Θεοφάνεια» - «Φῶτα» - ὑποδηλώνονται στό ὡραῖο αὐτό τροπάριο. Ἡ φανέρωσις τοῦ Τριαδικοῦ  Θεοῦ, ἡ  Θεοφάνεια,  ἔγινε  κατά τό βάπτισμα τοῦ ἐπιφανέντος Χριστοῦ καί φωτίσαντος τον κόσμον. Ὁ Υἱός ἐβαπτίζετο στόν Ἰορδάνη, ἡ φωνή τοῦ Πατρός ἐμαρτύρει ὀνομάζουσα «Υἱόν ἀγαπητόν» τόν Χριστό, τό Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐπεσφράγιζε τοῦ λόγου τό ἀσφαλές.

Ἀπό τό βιβλίο  «ΛΟΓΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ», τοῦ κ. Ἰ. Μ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ, καθηγητοῦ.

• ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ Ο ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ  

     Ὁ Ὅσιος Ἰσίδωρος γεννήθηκε περί τό 360 μ.Χ. στήν Ἀλεξάνδρεια καί ἦταν γόνος ἐπιφανοῦς οἰκογένειας. Ἔλαβε μεγάλη πνευματική καί κοσμική μόρφωση καί ἐπιδόθηκε στή μελέτη τῶν προγενέστερων πατέρων, ἰδιαίτερα δέ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε ἕνας ἀπό τούς σημαντικότερους μαθητές.

     Ἀρχικά δίδαξε ρητορική, ἀλλά σύντομα ἡ ἀγάπη του γιά τό Θεό τόν ὁδήγησαν στήν ἔρημό της Νιτρίας. Μετά ἀπό ἕνα χρόνο ἐπέστρεψε στό Πηλούσιο καί χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Τό 413 μ.Χ. ἐξελέχθη ἐπίσκοπος Πηλουσίου κάποιος Εὐσέβιος, ὁ ὁποῖος ἄσκησε πίεση πρός τήν Ἐκκλησία, ὥστε ὁ Ἰσίδωρος νά ἀποχωρήσει πάλι στήν ἔρημο. Ἀποσύρθηκε κοντά στό Ἀφναῖο, ὅπου ἔμεινε ἔγκλειστος μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του, ζώντας ὡς ἄλλος Πρόδρομος, φορώντας ἕνα τρίχινο ἔνδυμα καί τρεφόμενος μέ ἄγρια χόρτα καί φύλλα.

     Ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος δίδαξε γιά πολλά χρόνια μέ αὐθεντία καί ἄφησε πίσω του πλῆθος βαθυστόχαστων ἐπιστολῶν. Μέ ἐπιστολές ἀποσαφήνιζε δύσκολα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀντίκρουε τίς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν, ἔπλεκε τά ἐγκώμια τῆς ἱερωσύνης, ἐνῶ δέ δίσταζε νά ἐλέγξει ὅσους μοναχούς ἤ πρεσβυτέρους παρέκλιναν τῆς πορείας τους. Ἀκόμη καί ἄρχοντες ἐπέπληττε, ὑπενθυμίζοντας τό χρέος τούς ἔναντί του λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησιᾶς.

     Ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος κοιμήθηκε περί τό 435-440 μ.Χ. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς τιμᾶ τή μνήμη του στίς 4 Φεβρουαρίου.