Ἰούλιος - Αὔγουστος 2016

2016-09-16 10:56

·        Ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου

 π. Ἀλέξανδρου Σμέμαν
      Γιὰ αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία ἀτενίζει καὶ ἐμπνέεται ἀπὸ τὸ θάνατο ἐκείνης ποὺ στάθηκε ἡ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ ἔδωσε ζωὴ στὸ Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας, ποὺ ἔδωσε τὸν ἑαυτὸ τῆς ὁλοκληρωτικὰ σ' ἐκεῖνον μέχρι τὸ τέλος, μένοντας μόνη κάτω ἀπὸ τὸ σταυρό.

     Μελετώντας τὴν Κοίμησή της ἡ Ἐκκλησία ἀνακαλύπτει καὶ βιώνει τὸν θάνατο ὄχι πλέον ὡς φόβο καὶ τρόμο καὶ τέλος, ἀλλὰ λαμπρὴ καὶ αὐθεντικὴ ἀναστάσιμη χαρὰ «Ἐν τὴ γεννήσει σου σύλληψις ἄσπορος, ἐν τὴ κοιμήσει
σου νέκρωσις ἄφθορος...». Ἐδῶ, σ' ἕνα ἀπὸ τοὺς πρώτους ὕμνους τοῦ ὄρθρου τῆς γιορτῆς, βλέπουμε νὰ ἐκφράζεται ἡ οὐσία αὐτῆς τῆς χαρᾶς: «νέκρωσις ἄφθορος». Ποιὸ εἶναι ὅμως τὸ νόημα αὐτῆς τῆς ἀντίθεσης τῶν λέξεων; Κατὰ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ἀποκαλύπτεται σέ μας καὶ γίνεται δική μας χαρὰ ὅλο τὸ εὐφρόσυνο μυστήριο αὐτοῦ του θανάτου, διότι ἡ Παναγία, ἡ Παρθένος Μαρία εἶναι μία ἀπό μας.
     Ἂν θάνατος εἶναι ὁ φόβος καὶ ἡ θλίψη τοῦ χωρισμοῦ, ἡ κάθοδος στὴν ἀπαίσια μοναξιὰ καὶ τὸ σκοτάδι, τότε τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν τὰ συναντοῦμε στὸ θάνατο τῆς Παναγίας, ἀφοῦ ἡ Κοίμησή της, ὅπως καὶ ὁλόκληρη ἡ ζωὴ τῆς ἦταν συνάντηση, ἀγάπη, κίνηση πρὸς τὸ ἀμάραντο καὶ ἄδυτο φῶς τῆς αἰωνιότητας καὶ εἴσοδος μέσα σ' αὐτό. Ἡ τελεία ἀγάπη «ἔξω βάλλει τὸν φόβον», γράφει ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὁ εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης (Α' Ἰωάν. δ' 18). Συνεπῶς δὲν ὑπάρχει φόβος στὴν ἄφθορο καὶ ἀθάνατο κοίμηση τῆς Παρθένου Μαρίας. Ἐδῶ, ὁ θάνατος κατέρρευσε ἐκ τῶν ἔνδον, ἀπαλλάχτηκε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ τὸν γεμίζουν μὲ τρόμο καὶ ἀπελπισία. Ὁ ἴδιος ὁ θάνατος μετατρέπεται σὲ θρίαμβο ζωῆς. Ὁ θάνατος γίνεται «αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας». Γι' αὐτὸ ἡ γιορτὴ δὲν ἔχει καθόλου πόνο, νεκρώσιμους θρήνους καὶ θλίψη, ἀλλὰ μόνο φῶς καὶ χαρά. Εἶναι σὰν νὰ πλησιάζουμε τὶς θύρες τοῦ δικοῦ μας ἀναπόφευκτου θανάτου καὶ ξαφνικὰ τὶς βρίσκουμε ὀρθάνοικτες, γεμάτες φῶς ἀπὸ τὴ νίκη ποὺ πλησιάζει, ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι ἐγγύς.

     Στὴ λάμψη αὐτοῦ του ἀσύγκριτου ἐόρτιου φωτός, σ' αὐτὲς τὶς αὐγουστιάτικες μέρες ποὺ ὁ φυσικὸς κόσμος φτάνει στὸ ἀποκορύφωμα τῆς ὀμορφιᾶς του καὶ γίνεται ὕμνος δοξολογίας καὶ ἐλπίδας, σημεῖο τοῦ ἐρχομοῦ ἑνὸς ἄλλου κόσμου, ἀντηχοῦν τὰ λόγια ἀπὸ τοὺς ὕμνους τῆς Κοίμησης. «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὄροι ἐν σοῖ, παρθένε ἄχραντε· παρθενεύει γὰρ τόκος, καὶ ζωὴν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετὰ τόκον παρθένος καὶ μετὰ θάνατον ζῶσα, σώζοις ἀεί, Θεοτόκε, τὴν κληρονομίαν σου» (Ὠδὴ θ'). Ὁ θάνατος δὲν εἶναι πιὰ θάνατος. Ὁ θάνατος καταυγάζεται ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα καὶ τὴν ἀθανασία. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι πιὰ διχασμὸς ἀλλὰ ἕνωση, ὄχι λύπη ἀλλὰ χαρά, ὄχι ἥττα ἀλλὰ νίκη. Αὐτὸ λοιπὸν γιορτάζουμε τὴν ἥμερά της Κοίμησης τῆς πανάχραντου Μητέρας, ἀληθινὴ προτύπωση καὶ πρόγευση καὶ σκίρτημα χαρᾶς γιὰ τὴν ἀνατολὴ τῆς μυστικῆς καὶ ἀτελεύτητης
ἡμέρας.

·        Ἡ πνευματικὴ προοπτική της Μεταμόρφωσης τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

 Πατρώνου Γεωργίου

     Ἡ μεταμόρφωση, πέρα ἀπὸ ἱστορικὸ γεγονὸς μὲ βαθύτατη θεολογικὴ σημασία, προβάλλεται καὶ ὡς πρόταση γιὰ ἐμπειρία ζωῆς. Ἡ ἐμπειρία αὐτὴ δὲν πρέπει νὰ συσχετίζεται μόνο μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ μεταμορφωθέντος Χριστοῦ, ἀλλὰ νὰ ἀναφέρεται καὶ στὴν προσωπικὴ ζωὴ ὅλων μας. Ἡ θεία ἐμπειρία ἀποτελεῖ τὸν τύπο καὶ τὸ σταθερὸ σημεῖο ἀναφορᾶς γιά μας. Ἀκριβῶς, ὅπως ἡ ἐμπειρία αὐτή, καθαρὰ πνευματικῆς φύσεως, χαρακτήρισε ἀρχικά τους μαθητὲς τοῦ Κυρίου καὶ στὴ συνέχεια ὅλο τὸ λαὸ ποὺ παρίσταται στὸ θαῦμα, ὡς συνέχεια καὶ ἐπακόλουθό του γεγονότος τῆς μεταμόρφωσης.

     Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ μεταμόρφωση ἔδειξε στὸν κόσμο τὸ ἀληθινό του πρόσωπο καὶ τὸ μυστήριο τῆς παρουσίας του. Δὲν εἶναι μόνο ἄνθρωπος, εἶναι καὶ Θεός. Προσέλαβε τὴν κτιστὴ ἀνθρώπινη φύση. Ὅμως στὴ μεταμόρφωση φάνηκε καὶ ἡ ἄκτιστη θεία λαμπρότητα καὶ δόξα του. Στὸν κόσμο μᾶς παρουσιάσθηκε ὡς ἀνθρώπινη καὶ θεία παρουσία. Ἡ προαιώνια θεία φύση τοῦ εἰσέρχεται στὸν κόσμο καὶ ἐνανθρωπίζεται. Τὸ ἄκτιστο συναντᾶ καὶ προσλαμβάνει τὸν κτιστὸ ἄνθρωπο καὶ τὸν θεώνει. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀρχικὸ ἀλλὰ βαθύτατα οὐσιαστικὸ στοιχεῖο τοῦ γεγονότος τῆς μεταμόρφωσης.
     Ὡς συνέπεια αὐτοῦ του γεγονότος ἔχουμε καὶ τὴ συγκλονιστικὴ ἐμπειρία τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου. Καὶ ἡ ἐμπειρία αὐτὴ δὲν ἦταν τυχαία. Ἡ συγκλονιστικὴ ἐντύπωσή τους καὶ ἡ ἐλκτικότητα τοῦ γεγονότος ἦταν τόσο ἰσχυρὴ ποὺ ἐκφράζουν ἀμέσως τὴν ἐπιθυμία τους ἡ ἐμπειρία αὐτὴ νὰ εἶναι διαρκείας καὶ νὰ τοὺς συνοδεύσει σὲ ὅλη τους τὴ ζωή. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐκφράζει ἡ πρότασή τους νὰ φτιάξουν σκηνὲς καὶ νὰ παραμείνουν στὸ Θαβώρ, βιώνοντας ἀδιάκοπα τὴν ἐμπειρία τῆς μεταμόρφωσης. Δὲν γνωρίζουμε ἐπακριβῶς τὸ περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας τους. Ὁ Εὐαγγελιστὴς δὲν μᾶς περιγράφει δυστυχῶς τί ἐσήμαινε γιὰ τοὺς μαθητὲς ἡ κορυφαία ἐκείνη στιγμὴ τῆς μεταμόρφωσης τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ ὅμως ποὺ γνωρίζουμε εἶναι ἡ ἀρχικὴ συγκλονιστική τους ἐντύπωση καὶ ὅτι οἱ ἴδιοι ἄρχισαν νὰ γεύονται τοὺς ἐσχατολογικοὺς καρποὺς τῆς μεταμόρφωσης στὴν προσωπική τους ζωή.

     Ἡ μεταμόρφωση, ἑπομένως, στὴν πνευματικὴ διάσταση δὲν πρέπει νὰ ἑρμηνεύεται καὶ νὰ κατανοεῖται ὡς ἀτομικὸ γεγονός, ποὺ ἄφορα μόνο στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ οὔτε ἀκόμη περιοριστικὰ καὶ ἐπιλεκτικά, ὡσὰν νὰ ἀναφέρεται μόνο σὲ τρεῖς ἐκλεκτοὺς μαθητὲς καὶ σὲ δύο ἀποκαλυπτικὲς μορφὲς τοῦ παρελθόντος. Εἶναι ἕνα γεγονὸς καθολικῆς σημασίας. Ἀρχικὰ ξεκινάει ἀπὸ τὸν Κύριο, συνεπαίρνει στὴ συνέχεια τοὺς τρεῖς μαθητές, προεκτείνεται πρὸς τοὺς Δώδεκα καὶ δι' αὐτῶν φτάνει σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ σὲ ὅλη τὴν κτίση. Ἔτσι, κατὰ συνέπεια, δικαιούμαστε νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ τὴ μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου, τῆς φύσης καὶ τῆς κτίσης, γιὰ τὴ μεταμόρφωση ὅλης της δημιουργίας, εἴτε ὑλικῆς εἴτε πνευματικῆς.

·        Ὁ Ἅγιος Μύρωνας στὴν ἐνορία μας

π. Ἀλεξάνδρου Διγενῆ

     Τὴν 27^η Φεβρουαρίου, ἡ ἐνορία μᾶς ἔζησε μία σπουδαία πνευματικὴ ἐμπειρία, μὲ τὴν ὑποδοχὴ ἀποτμήματος Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Μύρωνος τοῦ Θαυματουργοῦ ἀπὸ τὸ Ἡράκλειό της Κρήτης.

     Στὶς 8 Αὐγούστου, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Μύρωνος καὶ ἡ ἐνορία μας, γιὰ πρώτη φορὰ θὰ τιμήσει τὴ μνήμη του, ἔχοντάς τὸν πλέον ἀνάμεσά μας. Ποιὰ ὅμως θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη τιμὴ - ἔκφραση εὐγνωμοσύνης ἀπὸ μέρους μας πρὸς τὸν Ἅγιο Μύρωνα;

     Ὁ Ἅγιος Μύρωνας, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας ἄλλωστε, προσφέρονται στοὺς χριστιανοὺς ὡς πρότυπα μίμησης γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ὁ Ἅγιος Μύρωνας, ὅπως ἀναφέρει ἄλλωστε καὶ ὁ βίος του, ἔκανε πράξη τὸν Εὐαγγελικὸ Λόγο στὴν καθημερινή του ζωή. Χάρτης καὶ πυξίδα ἀλάνθαστη ὑπῆρξε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στὴν ἐπίγεια πορεία τοῦ Ἁγίου καὶ ὅλοι γνωρίζουμε πλέον ποὺ τὸν ὁδήγησε ἡ πορεία αὐτὴ ποὺ ἀκολούθησε: Στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ μας, στὴν αἰώνια κοινωνία μαζί Του. Αὐτὸς δὲν εἶναι καὶ ὁ προορισμὸς ὅλων τῶν χριστιανῶν; Νὰ παράδειγμα τρανό...

     Ἂς ἐπανέλθουμε ὅμως στὸ ἐρώτημά μας: «Ποιὰ ὅμως θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη τιμὴ - ἔκφραση εὐγνωμοσύνης ἀπὸ μέρους μας πρὸς τὸν Ἅγιο Μύρωνα;» Καὶ μὲ βάση τὰ ὅσα εἴπαμε παραπάνω ἡ ἀπάντηση ἔρχεται αὐθόρμητα: «Νὰ μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμά του,  νὰ μιμηθοῦμε τὴ ζωή του». Ὅπως ἐκεῖνος ἔζησε καὶ κέρδισε τὴν αἰωνιότητα, ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ τὸν μιμηθοῦμε καὶ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ μας. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἔκφραση εὐγνωμοσύνης ποὺ θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ ἀποδώσει στὸν Ἅγιο Μύρωνα...

     Ἅγιέ του Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἠμῶν...

·        Ἡ Φωνή τῶν Πατέρων

     Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας
     Σύμφωνα μὲ τὴν εὐαγγελικὴ περιγραφὴ οἱ μακάριοι μαθητές, ὅση ὥρα ὃ Χριστὸς ἦταν ἀφοσιωμένος στὴν προσευχή, νύσταξαν καὶ τοὺς πῆρε ὃ ὕπνος - πόση συγκατάβαση στὶς ἀνθρώπινες ἀνάγκες. Ὕστερα, ὅμως,
ξύπνησαν καὶ παρακολούθησαν τὴ σεβάσμια καὶ παράδοξη μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου. Ὃ θεσπέσιος Πέτρος νόμισε τότε πῶς ἔφτασε ἴσως ἢ ὥρα τῆς ἐπικράτησης τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐκδηλώνοντας τὴν προτίμησή του γιὰ διαμονὴ πάνω στὰ βουνὰ τὴν ὥρα τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου, προτείνει, χωρὶς νὰ καταλαβαίνει τὶς συνέπειες, νὰ στηθοῦν τρεῖς σκηνές. 'Ἀλλὰ δὲν εἶχε φτάσει ἢ στιγμὴ τῆς ὁλοκλήρωσης τοῦ κύκλου τῶν αἰώνων, κι οὔτε ἦταν ἢ κατάλληλη ὥρα νὰ ἀπολαύσουν οἱ διαλεχτοὶ τὴ συμμετοχή τους στὴν ἐπαγγελμένη ἐλπίδα "Ἄλλωστε ὃ Παῦλος λέει· «'Ὃς μετασχηματίσει τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἠμῶν, εἰς τὸ γενέσθαι αὐτὸ σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ», δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ. Μία ὅμως καὶ ἢ πορεία τοῦ θεϊκοῦ σχεδίου γιὰ τὴ λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου βρισκόταν ἀκόμα στὴν ἀρχή της καὶ καθόλου δὲν εἶχε ὁλοκληρωθεῖ, πῶς θὰ ἦταν δυνατὸ ὃ Χριστὸς ποῦ ἦρθε στὴ γῆ ἐξαιτίας τῆς ἀγάπης του πρὸς τὸν κόσμο, νὰ ἔχει σταματήσει νὰ θέλει νὰ θυσιαστεῖ γιὰ χάρη του; Γιατί ἔσωσε ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα ὑπομένοντας τὸ σαρκικὸ θάνατο καὶ παράλληλα καταργώντας τὸν μὲ τὴν ἀνάσταση ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Εἶναι ὁλοφάνερο, λοιπόν, ὅτι ὃ Πέτρος δὲν εἶχε ἀκριβῆ συνείδηση αὐτοῦ ποῦ εἶπε. 

·        Διδακτικές ἱστορίες

Μία ἀληθινή ἱστορία.... Τρεῖς ὧρες στήν κόλαση!

     Γιά νά καταλάβουμε καλύτερα τά ἀνυπόφορα βάσανα τοῦ ἅδου θά σημειώσουμε στή συνέχεια μία ἀληθινή ἱστορία ἀπό τό Ἅγιον Ὅρος:

     «Ἕνας μοναχός ἦταν ἀσθενής καί παράλυτος ἐπί πολλά χρόνια. Ἔχασε ὅμως τήν ὑπομονή του καί παρακαλοῦσε τόν Θεό νά τοῦ συντομεύσει τή ζωή γιά νά μή βασανίζεται ἀπό τήν ἀσθένειά του. Τότε ὁ Πανάγαθος Θεός τοῦ ἔστειλε ἕναν ἄγγελο, ὁ ὁποῖος καί τοῦ εἶπε: «Πάτερ, ὁ Κύριος τῶν οἰκτιρμῶν ἄκουσε τήν προσευχή σου καί σού συντομεύει τόν ἐπί γής χρόνο τῆς ζωῆς σου, ἀλλά μέ τήν προϋπόθεση: θέλεις νά ὑποφέρεις ἀκόμη ἕνα χρόνο ὡς ἀσθενής ἤ νά πᾶς στόν ἅδη γιά τρεῖς ὧρες; Τότε ὁ μοναχός του εἶπε: «Νά
παραμείνω ἀκόμη στή γῆ ἐπί ἕνα χρόνο εἶναι πολύς χρόνος, καλλίτερα ἐπιθυμῶ νά ὑποφέρω στόν ἅδη γιά τρεῖς
ὧρες.

     Μετά ἀπ" αὐτά τά λόγια του, ὁ ἄγγελος πῆρε τή ψυχή του καί τήν ὁδήγησε στόν ἅδη, παρηγορώντας τόν ὅτι θά ἐπανέλθει πάλι μετά ἀπό τρεῖς ὧρες. Μετά τήν ἀναχώρηση τοῦ ἀγγέλου κυριεύθηκε ἡ ψυχή του ἀπό πηκτό σκοτάδι καί μέ στεναγμούς ζητοῦσε βοήθεια. Οἱ φοβερές μορφές τῶν δαιμόνων, τό ἄσβεστο πῦρ, ὁ ἀκοίμητος σκώληξ, τά ἀπερίγραπτα βάσανα τόν εἶχαν περικυκλώσει ἀπό παντοῦ, ἀλλά στίς φωνές τοῦ κανείς δέν τοῦ ἀπαντοῦσε. Νόμιζε ὅτι εἶχαν περάσει τριακόσια χρόνια καί κανείς δέν τόν ἄκουγε, διότι καθένας ἀπό τούς ἐκεῖ κολασμένους ἦταν φορτωμένος μέ τά δικά του βάσανα. Μέσα στά βάσανά του λοιπόν καί τήν ἀπελπισία του, ξαφνικά φῶς ἔλαμψε στή φυλακή του καί ἄγγελος Κυρίου τόν πλησίασε καί τοῦ εἶπε:
     «Πῶς εἶσαι ἐδῶ, ἀδελφέ, εἶναι καλά;» Καί ὁ μοναχός του ἀπάντησε: «Οὐδέποτε θά μποροῦσα να πιστέψω ὅτι ἕνας ἄγγελος λέει ψέματα». Τότε ὁ ἄγγελος τόν ρώτησε: «Τί θέλεις νά πεῖς μέ αὐτό»; «Δέν μοῦ ὑποσχέθηκες,
τοῦ λέει ὁ μοναχός, ὅτι θά μέ βγάλεις ἀπό ἐδῶ μετά ἀπό τρεῖς ὧρες, ἐνῶ μέχρι τώρα πέρασαν ἑκατοντάδες χρόνια μέσα στά βάσανα;» «Τί λές ἀδελφέ, γιά ἑκατοντάδες χρόνια· μία ὥρα μόνο πέρασε ἀπό τη στιγμή πού σέ ἄφησα καί ἔχεις ἀκόμη ἄλλες δύο» του ἀπάντησε ὁ ἄγγελος. «Δύο ὧρες, φώναξε ὁ μοναχός μέ ἀπορία, δύο ὧρες ἀκόμη!! Δέν εἶναι ἄραγε δυνατόν νά βγῶ ἀπό ἐδῶ, διότι δέν ἔχω ἄλλη δύναμη νά ὑποφέρω αὐτά τά βάσανα; Προτιμῶ νά ὑποφέρω στή γῆ ἀπό ἀρρώστιες ἑκατοντάδες χρόνια, ἀκόμη μέχρι τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, ἀρκεῖ νά μέ βγάλεις ἀπό ἐδῶ μέσα».

     Τότε ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε: «Ὁ Πολυέλεος καί Φιλάνθρωπος Θεός σου δείχνει τώρα τήν ἄπειρη ἀγαθότητά Του, ἀλλά ἐσύ μή ξεχνᾶς ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς νά διηγεῖσαι στούς ἄλλους τά σκληρά βάσανα τοῦ ἅδου». 

·        Διδάγματα ἀπό τό γεροντικό

     Ρώτησε κάποιος τὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο:
     «Τί ἂν φυλάξω, θὰ εἶμαι ἀρεστὸς στὸν Θεό;».

     Καὶ ἀπάντησε ὁ Γέροντας: «Τήρησε αὐτὰ ποὺ θὰ σοῦ παραγγείλω:

     Ὅπου κι ἂν πᾶς, τὸν Θεὸ να᾿ χεῖς μπρὸς στὰ μάτια σου πάντοτε.

     Ὅ,τι κι ἂν κάνεις, νὰ στηρίζεται στὴ μαρτυρία τῶν θείων Γραφῶν.

     Καὶ σ᾿ ὅποιον τόπο κι ἂν κατοικεῖς, μὴ μετακινεῖσαι εὔκολα ἀπὸ κεῖ. Αὐτὲς τὶς τρεῖς παραγγελίες κράτησέ τες καὶ σώζεσαι».

·        Μηνύματα Σωτήρια

      Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως & Κριμαίας

     «Μικρός βλαστός, όπου τον γέρνεις τέτοια κλίση θα πάρει, ένα καινούριο δοχείο αν θα εκπέμπει μυρωδιά ή κακοσμία εξαρτάται από το με τι θα το γεμίσετε, βάζοντας μέσα είτε αρώματα είτε ακαθαρσίες».

·        Ἕνας ἄγνωστος Ἅγιος

Ὁ Ἅγιος Μύρων ὁ Θαυματουργός 

     Ὁ Ἅγιος Μύρων, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν Κρήτη, ἀπὸ μικρὸς διακρινόταν γιὰ τὸ ζῆλο του καὶ τὴν βαθιὰ πίστη του στὸν Θεό.

     Ἀφοῦ παντρεύτηκε, ἀσχολήθηκε μὲ τὴν καλλιέργεια τῆς γῆς. Ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔβγαζε ἔδινε ἕνα μέρος στοὺς φτωχοὺς καὶ ὅσο ἔδινε τόσο ἡ σοδειά του αὐξάνονταν. Ἡ συμπάθεια τοῦ Ἁγίου πρὸς τοὺς ἐνδεεῖς, ξεπερνοῦσε κάθε μέτρο. Μάλιστα λέγεται ὅτι κάποτε συνέλαβε κάποιους μέσα στὴν ἀποθήκη νὰ τοῦ κλέβουν τὸ σιτάρι καὶ ἀντὶ νὰ τοὺς κυνηγήσει, ἀντίθετα τοὺς βοήθησε μεταφέροντας καὶ ὁ ἴδιος τὰ σακιά. Γιὰ ὅλες λοιπὸν τὶς ἀρετὲς αὐτές, ὁ Μύρων χειροτονήθηκε ἱερέας. Μετὰ τὸ σταμάτημα τοῦ διωγμοῦ τῶν χριστιανῶν, ἔγινε δεσπότης στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῆς Κρήτης.

     Στὰ χρόνια ποὺ ἦταν δεσπότης στὴν Κρήτη, ἔκανε πάρα πολλὰ θαύματα. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι καὶ τὸ ἑξῆς: Κάποτε ὁ Ἅγιος ἤθελε νὰ περάσει ἀπὸ τὸν ποταμὸ Τρίτωνα καὶ ὁ ποταμὸς εἶχε πλημμυρίσει. Τότε ὁ Ἅγιος πρόσταξε καὶ ἡ ροὴ τοῦ ποταμοῦ σταμάτησε καὶ τὰ νερὰ δὲν προχωροῦσαν μέχρι τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Μύρων ξαναπέρασε καὶ πῆγε στὸ σπίτι του. Ὅταν ἔφθασε ἐκεῖ, ἔστειλε τὸ ραβδί του μὲ κάποιους ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι τάραξαν τὰ νερὰ μὲ αὐτὸ καὶ ἔτσι αὐτὰ ἐπανῆλθαν στὴν κανονική τους ροή.

     Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ ἔκανε μέχρι τὸν θάνατό του ὁ Ἅγιος Μύρων, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε σὲ ἡλικία ἑκατὸ ἐτῶν.

Ἕνα θαῦμα τοῦ Ἁγίου Μύρωνος

     Ὅταν κάποτε στὴν περιοχὴ τοῦ Ἁγίου ἔπεσε λειψυδρία ὁ Ἅγιος προσευχήθηκε πολὺ ὥστε ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴ συμφορὰ αὐτή. Καὶ πράγματι ἡ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Μύρωνος εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἀναβλύσει πηγὴ μὲ καθαρὸ νερὸ μέσα στὴ σπηλιά. Αὐτὴ ἡ πηγὴ ὑπάρχει μέχρι σήμερα ἀναβλύζοντας ἁγίασμα ποὺ θαυματουργεῖ ἀσταμάτητα, σὲ ὅσους τὸ ἀντλοῦν μὲ πίστη.