Ἡ πίστη καί ἡ ταπείνωση
Σέ μία ἀπό τίς πεζοπορίες του ἀπό τόπο σέ τόπο, βρέθηκε ὁ Χριστός στά ὅρια τῆς γής τοῦ Ἰσραήλ. Ἀπό τήν ἀπέναντι πλευρά ἔτρεξε μία γυναίκα Χαναναία, φωνάζοντας «ἐλέησε μέ, υἱέ τοῦ Δαβίδ, ἡ κόρη μου ἔχει καταληφθεῖ ἀπό δαιμόνιο». Ὁ Ἰησοῦς δέν ἀπαντᾶ, καί οἱ μαθητές, ἐνοχλημένοι, Τοῦ ζητοῦν νά διώξει τήν ἀλλοεθνῆ καί εἰδωλολάτρισσα γυναίκα, ὥστε νά πάψει νά τούς ἀκολουθεῖ καί νά φωνάζει. Τότε ὁ Χριστός, ἀπαντᾶ ὅτι ἔχει σταλεῖ μόνο γιά τά ἀπολωλότα πρόβατα τοῦ Ἰσραήλ. Ἐκείνη, ἀφοῦ Τόν πλησίασε ἔπεσε στά πόδια Του καί Τόν παρακάλεσε ἐκ νέου νά τήν βοηθήσει. Καί πάλι μέ σκληρό τρόπο ὁ Ἰησοῦς τῆς ἁπαντά ὅτι δέν εἶναι καλό νά πάρει τό ψωμί ἀπό τά παιδιά καί νά τό δώσει στά σκυλάκια. «Σωστά λές, Κύριε», τοῦ ἁπαντά ἡ γυναίκα, «ἀλλά καί τά σκυλάκια τρῶνε ἀπό τά ψίχουλα πού πέφτουν ἀπό τό τραπέζι τοῦ Κυρίου τους». Τότε ὁ Χριστός, θαυμάζοντας τό μέγεθος τῆς πίστεως τῆς γυναίκας, θεράπευσε τήν κόρη της.
Μᾶς ξενίζει ἴσως ἡ σκληρή καί ἀπορριπτική στάση τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στήν Χαναναία, ἀλλά καί ἡ ἀσυνέπεια ἀνάμεσα στήν πρώτη κουβέντα τοῦ Ἰησοῦ καί στήν ἱκανοποίηση, τελικά του αἰτήματος τῆς γυναίκας. Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὅτι μέσα ἀπό τό γεγονός αὐτό ἤθελε νά διδάξει τούς Μαθητές Του καί κατ' ἐπέκταση ὅλους ἐμᾶς γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο βλέπουμε τόν ἑαυτό μας, γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀπευθύνουμε τά αἰτήματά μας πρός τόν Θεό καί γιά τόν τρόπο πού ἀντιμετωπίζουμε τόν πλησίον.
Ἡ πρώτη ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἔχει σταλεῖ μόνο γιά τούς Ἰσραηλίτες, στήν οὐσία ἀποκαλύπτει τήν σκέψη τῶν μαθητῶν Του, οἱ ὁποῖοι εὐχαριστήθηκαν στό ἄκουσμά της, ἀπογοητεύτηκαν ὅμως πού ὁ Διδάσκαλος δέν ἔπραξε σύμφωνα μέ τίς ὑποδείξεις τους. Ἐμμέσως μᾶς διδάσκει ὅλους, νά μή θεωροῦμε τούς ἑαυτούς μᾶς προνομιούχους, ἐπειδή ἀνήκουμε στόν λαό τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εὐεργετημένους καί μέ μεγαλύτερες ὑποχρεώσεις, ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς μεγάλης εὐεργεσίας. Ὁ Θεός δέν εἶναι προσωπολήπτης, δηλαδή δέν κάνει διακρίσεις στά παιδιά Του. Μεριμνᾶ καί ἐνδιαφέρεται τό ἴδιο γιά δικαίους καί ἀδίκους, γιά φτωχούς καί πλούσιους, γιά πιστούς, ἤ ἀλλόθρησκους. Ὁ Θεός εἶναι δίκαιος καί θέλει νά σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί νά γνωρίσουν τήν Ἀλήθεια.
Γιατί τότε ὁ Ἰησοῦς ἀποκαλεῖ «σκυλάκι» τήν Χαναναία;
Πρῶτον, γιά νά τονίσει τήν ὑπεροχή τῆς ἀληθινῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ ἔναντί της εἰδωλολατρίας, ὅπως ἄλλωστε, μέ διαφορετικό βέβαια τρόπο, θά κάνει καί κατά τή συνομιλία Του μέ τήν Σαμαρείτιδα. Ἀποσκοπεῖ ὡστόσο νά μᾶς διδάξει κάτι πιό σημαντικό: νά θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας μέ ταπείνωση καί ὄχι μέ τάσεις αὐτοδικαίωσης καί νά βγάλουμε ἀπό μέσα μας τήν πλανεμένη ἐντύπωση ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὑποχρεωμένος νά ἀνταποκρίνεται στά αἰτήματά μας. Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ δωρεά πρός τά πιστά τέκνα Του, καί δέν μπορεῖ σέ καμία περίπτωση νά θεωρηθεῖ ὡς βραβεῖο γιά τήν τυχόν εὐσέβειά μας. Τό παράδειγμα τό δίνει σήμερα ἡ Χαναναία, πού ἀποδέχεται τήν ταπεινή της θέση, συνεχίζει ὅμως μέ πίστη νά παρακαλεῖ, ἔστω γιά ἕνα μικρό ψίχουλο τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου.
Ἡ ταπείνωση καί ἡ πίστη τῆς γυναίκας «κάμπτει» τόν Ἰησοῦ καί τελικά γίνεται ὁ καταλύτης γιά τήν πραγμάτωση τοῦ θαύματος. Χωρίς ταπείνωση καί πίστη, κανένα αἴτημά μας πρός τόν Θεό δέν πραγματοποιεῖται. Ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ Φαρισαίου καταδίκασε τόν κατά τά ἄλλα εὐσεβῆ, ἐνῶ ἡ ταπείνωση τοῦ Τελώνη δικαίωσε τόν ἁμαρτωλό ἐνώπιόν του Θεοῦ. Ἄλλωστε, ὁ Χριστός δέν ἦλθε στόν κόσμο γιά νά συγκροτήσει ἕνα σύλλογο «καθαρῶν», ἀλλά γιά νά καλέσει σέ μετάνοια τούς ἁμαρτωλούς. Γί αὐτό ἄνοιξε τόν Παράδεισο πρῶτα ἀπό ὅλους στόν ληστή, γί αὐτό δέχτηκε τά δάκρυα τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, τήν μετάνοια τοῦ Πέτρου καί τήν μεταστροφή τοῦ Παύλου. Ἡ καταδίκη μας δηλαδή, κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, δέν θά ὀφείλεται στήν ἁμαρτωλότητά μας ἀλλά στήν ἔλλειψη εἰλικρινής μετάνοιας.
Ἄν διαθέτουμε στήν καρδιά μᾶς αὐτά τά τρία στοιχεῖα, δηλαδή τήν αὐτογνωσία, τήν ταπείνωση καί τήν πίστη, δέν μπορεῖ παρά νά ἀντιμετωπίσουμε μέ συμπάθεια τόν πλησίον, ἀκόμα καί τόν ἀλλογενῆ καί ἀλλόθρησκο. Στήν ὑπόδειξη τῶν μαθητῶν νά διώξει τήν ἐνοχλητική γυναίκα, ὁ Χριστός ἀπαντᾶ μέ τό θαῦμα, διδάσκοντας ὅλους μας, πέρα ἀπό ὅσα προαναφέραμε, νά ἀντιμετωπίζουμε μέ τήν ἴδια ἀγάπη τόν κάθε συνάνθρωπό μας. Στήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, ὁ ἀλλοεθνής φροντίζει τόν Ἰουδαῖο. Σήμερα ὁ Χριστός μέ τήν διττή θεανθρώπινη ἰδιότητά του παρέχει τό ἔλεος στήν Χαναναία: ὡς ἄνθρωπος εἰσακούει τό αἴτημά της καί ὡς Θεός ἐπιτελεῖ τό θαῦμα. Συνεπῶς, καί ἡ δική μας στάση ἔναντι τῶν «ξένων» ὡς πρός τήν πίστη ἤ τήν ἐθνικότητά μας ἀνθρώπων, ὀφείλει νά εἶναι ἡ ἴδια μέ ἐκείνη πού ἔχουμε γιά τούς οἰκείους μας, ὀφείλει νά εἶναι ἡ ἴδια πρός ὅλους. Ἀκόμα καί ἄν κάποιοι βρίσκονται σέ ὑποδεέστερη μοίρα ἤ θέση ἀπό τή δική μας, δικαιοῦνται τό ψίχουλο τῆς ἀγάπης πού θά γίνει γί αὐτούς ἡ σανίδα τῆς σωτηρίας καί ἡ πραγμάτωση τῆς ἐλπίδας. Χωρίς βέβαια νά λησμονοῦμε ὅτι σκοπός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου.
--- Πηγή: Ἁπλά καί Ὀρθόδοξα: https://xerouveim.blogspot.gr/2011/02/blog-post.html