Ἡ δύναμις τῶν πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου
π. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου
«Χαῖρε λουτὴρ ἐκπλύνων συνείδησιν..».
Χριστιανοί μου, κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ ἀπὸ μόνος του νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας. Κανένας μας δὲν μπορεῖ ἀπὸ μόνος του νὰ καθαρίσει τὴ βρωμιὰ καὶ τὰ στίγματα ποὺ δημιουργεῖ ἡ κακία, ἡ πονηρία, ὁ ἐγωισμός, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ κενοδοξία, ἡ φιλαργυρία καὶ τὸ σύνολο τῶν παθῶν. Μόνον ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τὸ μπόρεσε μὲ τὴ θυσία Τοῦ πάνω στὸ Σταυρό. Τὸ Θεανθρώπινο ἐκεῖνο αἷμα ποὺ ἔρευσε πάνω στὸ Γολγοθά....μὲ αὐτὸ ξεπλένει τὸν ρύπο καὶ τὴν ἐνοχὴ τῆς κάθε ἁμαρτίας. Τῆς πιὸ μεγάλης, τῆς πιὸ βαριᾶς, τῆς ἁμαρτίας τοῦ συνόλου τῶν ἀνθρώπων.
Εἶναι ὁ Σωτήρας, ὁ Λυτρωτής, εἶναι ἡ Ζωή, τὸ Φῶς, ἡ Ἀνάστασις.
Καὶ αὐτὴν τὴ δωρεά, τὴ λύτρωση καὶ τὴ σωτηρία τὴν χρωστᾶμε στὴν Παναγία μας, γιατί αὐτὴ γέννησε τὸν Θεάνθρωπο Κύριον, τὸν Σωτήρα τοῦ κόσμου, διὰ μέσου του ὁποίου ἐπραγματώθη ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ κάθαρση τοῦ ὅλου ἀνθρώπου. Πόση εὐγνωμοσύνη λοιπόν, ὀφείλουμε στὴν Κυρία Θεοτόκο! Ἐὰν δὲν ἔλεγε τὸ «ναὶ» στὸν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, δηλαδὴ ἂν δὲν ἔλεγε τὶς φράσεις «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γεννητό μου κατὰ τὸ ρῆμα σου», δὲν θὰ εἶχε γεννηθεῖ ὁ Υἱός της, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μέσα ἀπ' τὰ σπλάχνα της. Καὶ ὅλοι μας θὰ βρισκόμασταν κάτω ἀπ' τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας, κάτω ἀπ' τὴν τυραννίαν τοῦ διαβόλου, κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσίαν τοῦ θανάτου.
Γι' αὐτὸ καὶ τόσα ἐγκώμια στὴν Παναγία μας.
Γι' αὐτὸ τόσοι ὕμνοι καὶ ὠδὲς πνευματικές.
Γι' αὐτὸ καὶ τόσο μεγάλο καὶ ἀμέτρητο τὸ πλῆθος τῶν θεοτοκίων.
Ἡ θέση της στὴν Ἐκκλησία μας, στοὺς ναούς μας, εἶναι δεξιὰ τοῦ Υἱοῦ της. Τὸ βλέπετε ἐδῶ στὸ ἱερὸ τέμπλο...ὅπως σᾶς βλέπω ἐγὼ καὶ ὅπως εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Κυρίου, δεξιὰ τῆς εἶναι ἡ Παναγία μητέρα Του. Σκοπὸς λοιπὸν τῆς ὁμιλίας μᾶς εἶναι ἡ Παναγία μας.
Γι' αὐτὸ ἂς παρακολουθήσουμε μερικὲς σκέψεις ἱερές...
Ὁ νεοφανῆς Ἅγιος της Ἐκκλησίας μας ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος Χίου, ποὺ ἐκοιμήθη τὸ 1960, ἀκόμα πιὸ νεότερός του Ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης καὶ τοῦ Ὁσίου Νικολάου τοῦ Πλανά, μᾶς λέγει τὰ ἑξῆς περίπου γιὰ τὴν Παναγία μας.
Ἡ Παναγία μᾶς ἀδελφοί μου, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, εἶναι ἡ σωτηρία ὅλου του κόσμου γιατί γέννησε τὸν Σωτήρα τοῦ κόσμου, τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἡ Παναγία μᾶς εἶναι ἡ ὁλόφωτη ἐκείνη λαμπάδα ποὺ λάμπει περισσότερο ἀπὸ ἑπτὰ ἥλιους μαζί, φωτίζοντας μὲ τὴ θεομητορική της λάμψη ὁλόκληρή της οἰκουμένη. Ὅταν τρέχουμε κοντά της, ὅπως τὸ κάναμε καὶ σήμερα τὸ βράδυ, τώρα, ποὺ τρέξαμε γιὰ ν' ἀκούσουμε καὶ νὰ ψάλλουμε τοὺς χαιρετισμούς της...καὶ αὐτὸ ὅταν τὸ κάνουμε βέβαια μὲ πίστη καὶ μὲ εὐλάβεια, μὲ ταπεινὸ τὸ φρόνημα καὶ μὲ καρδιὰ συντετριμμένη, τότε δὲν θὰ μᾶς ἀπορρίψει ποτέ.
Εἶναι ἡ Μητέρα μας, εἶναι ἡ παρηγοριά μας, εἶναι ἡ προστασία μας. Καὶ αὐτὸ τὸ βεβαιώνει ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική μας ὑμνολογία ὅταν ψάλλει «πάντων προστατεύεις Ἀγαθή».
Μᾶς συμπαθεῖ, μᾶς πονάει, μᾶς λυπᾶται, στὴν κάθε μᾶς ἀνάγκη εἶναι πρόθυμη νὰ τρέξει κοντά μας γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει, ἀρκεῖ νὰ τῆς τὸ ζητήσουμε μὲ βαθιὰ πίστη καὶ πολλὴ τὴν ταπείνωση. Καὶ ποιὸς δὲν τὴν φωνάζει; Καὶ ποιὸς δὲν τὴν παρακαλεῖ;
Ὅλοι οἱ Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μᾶς εἶναι βοηθοί μας, ἀλλὰ ἀπ' ὅλους περισσότερον ἡ Παναγία μας. Διότι Ἐκείνη ἔχει τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν καὶ μάλιστα γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ εἴμεθα ἁμαρτωλοί, ἀχρεῖοι, ἐκτρώματα τοῦ κόσμου τούτου. Γι' αὐτὸ καὶ δὲν παύει νὰ μεσιτεύει στὸν Υἱόν της, νὰ Τὸν παρακαλεῖ, νὰ Τὸν ἱκετεύει γιὰ τὸ φωτισμό μας, γιὰ τὴ διόρθωσή μας, γιὰ τὴ σωτηρία μας. Καὶ ὁ Υἱός της, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ἔχει μεγάλη τὴ χαρὰ ὅταν τὸν παρακαλεῖ ἡ Παναγία Μητέρα Τοῦ διότι δὲν θέλει τὸν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀλλὰ τὴ σωτηρία του. Γι' αὐτὸ καὶ μᾶς τὴν ἔφερε στὸν κόσμο, γι' αὐτὸ καὶ μᾶς τὴν χάρισε. Γιὰ νὰ τὴν ἔχουμε σὰν μέσο σωτηρίας, σὰν σανίδα σωτηρίας, σὰν κλίμακα τοῦ Ἰακώβ, σὰν γέφυρα ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό.
«Καὶ Σὲ μεσίτριαν ἔχω πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μὴ μοῦ ἐλέγξει τὰς πράξεις ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων, ὁ Υἱός σου, παρακαλοῦμεν σὲ Παρθένε βοήθησον μὲ ἐν τάχει».
Νὰ ἡ διαβεβαίωσις ἀπὸ τὶς παρακλήσεις μας τὸ Δεκαπενταύγουστο.
Μέσο σωτηρίας ὅμως εἶναι καὶ τὰ Πανάγια Μυστήρια, τὰ Πανάγια Μυστήριά μας.
Μέσο σωτηρίας καὶ ὁ πνευματικός μας στὴν ἱερὰ ἐξομολόγηση.
«Χαῖρε λουτὴρ ἐκπλύνων συνείδησιν..».
Σφάλλουμε; Δία πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μᾶς μητρὸς στὸν πνευματικὸ νὰ τρέξουμε. Ἂς σφάλουμε, ἁμαρτάνουμε...ναί, ἁμαρτάνουμε κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε στιγμή, τότε λιμάνι σωτηρίας εἶναι ἡ ἱερὰ ἐξομολόγησις μὲ μετάνοια ἀληθινή.
Ναὶ χριστιανοί μου, ὁ ἀνεξίκακος Υἱὸς τῆς Παρθένου, ὁ μακρόθυμος Υἱὸς τῆς Παναγίας, ὁ φιλάνθρωπος Υἱὸς τῆς Θεοτόκου, μᾶς δώρισε πλούσια τὰ μέσα σωτηρίας καὶ τὰ πρῶτα εἶναι τὸ Βάπτισμα καὶ τὸ Χρίσμα, ἡ Θεία Κοινωνία καὶ ἡ ἱερὰ ἐξομολόγηση. Καὶ τὰ χορηγεῖ σὲ ὅλους μας μικροὺς καὶ μεγάλους, ἄντρες καὶ γυναῖκες, νέους, γέρους καὶ παιδιά, δικαίους καὶ ἀδίκους, πονηροὺς καὶ ἀγαθούς, καλοὺς καὶ κακούς, ἁμαρτωλοὺς καὶ ἐναρέτους.
Καὶ μᾶς στέλνει καὶ βοηθοὺς γιὰ αὐτὸ τὸ φωτισμό. Ἔχουμε βοηθοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους καὶ τὸν ἄγγελο φύλακα τῆς ψυχῆς μας. Ἔχουμε βοηθοὺς καὶ ὅλους τους Ἁγίους ὅπως τὸν Ἅγιο Γεώργιο, τὸν Ἅγιο Δημήτριο, τὸν Ἅγιο Γρηγόριο, τὸν Ἅγιο πρωτομάρτυρα καὶ ἀρχιδιάκονο Στέφανο, τὸν Ἅγιο Χαράλαμπο, τὸν Ἅγιο Χρυσόστομο, τὸν Ἅγιο Νεκτάριο, τὸν Ἅγιο Χριστοφόρο, τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο, τὸν Ἅγιο Βασίλειο, τὸ Μέγα Ἀντώνιο καὶ τόσους τόσους ἄλλους Ἁγίους.
Ἔχουμε ἀκόμα τὴν Ἁγία Βαρβάρα, τὴν Ἁγία Παρασκευή, τὴν Ἁγία Αἰκατερίνη, τὴν Ἁγία Μαρίνα, τὴν Ἁγία Ματρώνα, τὴν Ἁγία Μαρκέλλα, τὴν Ἁγία Εἰρήνη, τὴν Ἁγία Ἑλένη καὶ πλῆθος ἀκόμη ἄπειροἉγίων γυναικών.
Ἔχουμε ἐπίσης τὸ χορὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τὴν χορεία τῶν Προφητῶν, τοὺς ὁμίλους τῶν Ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἠμῶν, τοὺς ὁμίλους τῶν Μεγάλων Ἱεραρχῶν καὶ οἰκουμενικῶν διδασκάλων καὶ τοὺς ἐν ἀσκήσει διαλάμψαντες Ἁγίους καὶ τόσους ἄλλους καὶ τόσους ἄλλους...
Ὡς ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ οἱ Ἅγιοι. Ἀλλὰ τῶν ὅλων ἀνωτέρων εἶναι ἡ Παναγία μας.
Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς φώναζε μέρα-νύχτα «Ὑπεραγία Θεοτόκε φώτισον τὸ σκότος τῆς ψυχῆς μου»! Ἂς τὸ φωνάζουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς. Ἀλλὰ καὶ τὸ «Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά Σου, εὐλογημένη Σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας Σου, ὅτι Σωτήρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἠμῶν».
Αὐτὸν τὸν ὕμνο τῆς Θεοτόκου νὰ τὸν ποῦμε 100 φορές. Καὶ ἄλλες 100 φορὲς ὁλόκληρον τὸ «Ἄξιον ἐστὶν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν» καὶ τὰ λοιπά, κατόπιν ὅλους τους Χαιρετισμοὺς ὅπως θὰ τοὺς ποῦμε τὴν ἄλλη Παρασκευή...καὶ τὰ 24 γράμματα.
Κάντε τὸ αὐτὸ μία, δύο, τρεῖς βραδιὲς καὶ ζητῆστε μετὰ ἀπὸ τὴν Παναγία μας μὲ πίστη καὶ ταπείνωσιν ἐκεῖνα ποὺ ἀποβλέπουν στὴ σωτηρία μας καὶ ...νὰ τότε θὰ ἔρθουν πληθωρικὲς οἱ εὐλογίες της.
Ὄχι ἀπελπισία, ὄχι ἀπόγνωσις, ὄχι μελαγχολία καὶ στενοχώρια. Καταφυγή μας ἡ Παναγία. Γρήγορα, γρήγορα ἂς τρέξουμε κοντά της στὴν ἁγία της εἰκόνα ποὺ ὅλοι πιστεύω ὅτι ἔχουμε στὰ σπίτια μας.
Ἐκείνη εἶναι τὸ ταμεῖον,
Ἐκείνη καὶ ἡ ἀσφάλειά μας,
Ἐκείνη τὸ λιμάνι,
Ἐκείνη καὶ ἡ παρηγοριά μας.
Καὶ κάτι ἄλλο πολὺ σημαντικὸ ποὺ μᾶς τὸ τόνισε ὁ χαιρετισμὸς μὲ τὸν ὁποῖο ἀρχίσαμε «Χαῖρε λουτὴρ ἐκπλύνων συνείδησιν..».
Κείνη λοιπόν, ἡ Παναγία μᾶς εἶναι ἡ χειραγωγὸς ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ λουτήρα τοῦ Υἱοῦ της γιὰ νὰ ξεπλυθοῦν οἱ ἁμαρτίες μας. Αὐτὸ ὅμως σημαίνει ἀνάπαυση, χαρὰ σωτηρία, ἀναγέννηση, ἁγιασμὸ καὶ θέωση ἀκόμα. Αὐτὴ τὴ χάρη της, τὴν ἔδωσε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔγινε καὶ Υἱὸς ἀνθρώπου, Υἱὸς τῆς Παρθένου δηλαδὴ Υἱὸς δικός της. Καὶ τὴν περιμένει ὁ Κύριος γιὰ νὰ μεσιτεύει καὶ παρακαλεῖ γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ εἴμεθα ἁμαρτωλοὶ κι ἀχρεῖοι,
ταλαίπωροι καὶ βρώμικοι.
Καὶ Ἐκείνη τρέχει ἀπὸ ψυχὴ σὲ ψυχή, ἀπὸ ἄνθρωπο σὲ ἄνθρωπο, ἀπὸ καρδιὰ σὲ καρδιά, ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι, ἀπὸ Ἐκκλησία σὲ Ἐκκλησία, γιὰ ν' ἀκούσει τὶς προσευχές μας... γιὰ νὰ σφουγγίσει τὰ δάκρυά μας, γιὰ νὰ ἁπαλύνει τοὺς πόνους μας, γιὰ νὰ μᾶς ξεκουράσει ἀπὸ βάσανα καὶ θλίψεις, γιὰ νὰ παρηγορήσει, νὰ τονώσει, νὰ χαρίσει τὴν ἐλπίδα, τὴ γιατρειά.
Γι' αὐτό, ἂς ἐκμεταλλευτοῦμε τὴν παρρησία της στὸν Υἱόν της, τὸν Χριστό, τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας. Ν' ἁρπάξουμε αὐτὴν τὴν εὐκαιρία ποὺ μᾶς δίδεται σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας, καὶ μὲ τὶς πρεσβεῖες της νὰ τρέξουμε νὰ πλύνουμε τὴ συνείδησή μας μὲ μετάνοια καὶ συντριβή.
Ναί, Παναγία μας, ναὶ Ὑπεραγία Θεοτόκε, «τὴν πάσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μὲ ὑπὸ τὴν σκέπιν σου». Ἀμήν.