Ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς
Ὁ ἄνθρωπος, σοφὸς ἢ ἄσοφος, πλούσιος ἢ φτωχός, ὅσα καλὰ καὶ ἂν κάνει στὴ ζωὴ αὐτή, ὅσο κι ἂν ἀγωνιστεῖ καὶ κοπιάσει, ἀνίσως καὶ ὂλ' αὐτὰ δὲν συμβάλλουν στὸ νὰ γιατρευτεῖ ἡ ψυχή του ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες της, εἶναι μάταια καὶ ἀνώφελα. Γιατί τελικὰ θὰ μείνει ἔξω ἀπὸ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἂς μὴν ξεχνᾶμε, πὼς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέχεται μόνο ψυχὲς ὑγιεῖς. Καὶ πὼς οἱ ἡ ψυχὴ ποὺ εἶναι ἄρρωστη ἀπὸ σαρκικὲς ὀρέξεις, ἀπὸ γήινες καὶ κοσμικὲς ἐπιδιώξεις, ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία τοῦ πλούτου καὶ τῆς μάταιης δόξας τοῦ κόσμου, δὲν μπορεῖ νὰ γιατρευτεῖ ἀπὸ κανένα ἄνθρωπο, παρὰ μόνο ἀπὸ τὸ Χριστό, ὁ ὁποῖος «τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἔλαβε καί τάς νόσους ἐβάστασε».
Ἂν μποροῦσαν οἱ ἄνθρωποι, ποὺ πίστεψαν στὸν Κύριο, νὰ μισήσουν μὲ εὐκολία τὶς κοσμικὲς ἐπιθυμίες καὶ τὶς σαρκικὲς ἡδονές, θὰ ξέφευγαν ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, θὰ γλύτωναν ἀπὸ τὰ πάθη καὶ θὰ εὐαρεστοῦσαν τὸ Δεσπότη Χριστό, πού, γεμάτος ἀγαθότητα καὶ εὐσπλαχνία, σταυρώθηκε καὶ γεύτηκε φρικτὸ θάνατο γιά 'μας. Μὰ μόνο μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ δύναμη Ἐκείνου μπορεῖ κανεὶς νὰ μισήσει τὰ ἐγκόσμια πράγματα καὶ τὶς ἐφάμαρτες ἐπιθυμίες.
Ἂν λοιπὸν ἐμεῖς, ποὺ πιστεύουμε στὸ Χριστό, δὲν μισήσουμε τὴν ἁμαρτία «ἕως θανάτου», δὲν θὰ ἐφαρμόσουμε ποτὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ.
Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει στὸ Χριστὸ καὶ Τὸν ἀγαπάει περισσότερο ἀπὸ καθετὶ ἄλλο, ἂς Τὸν ἱκετεύει νὰ τοῦ δίνει δύναμη καὶ νὰ τοῦ στέλνει τὸ ἔλεός Του καὶ τὴ χάρη Του, γιὰ νὰ μισήσει τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καὶ τὰ πάθη τοῦ σώματος, καὶ νὰ φθάσει στὴ νέκρωση τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς σάρκας. Ἡ νέκρωση αὐτή, πάντως, δὲν κατορθώνεται μὲ κανένα ἄλλο τρόπο, παρὰ μόνο μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς μόνο θὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὰ πάθη μας, ἂν δεῖ πὼς ἀγωνιζόμαστε μὲ συνέπεια καὶ ἂν Τὸν παρακαλέσουμε ἐπίμονα, ὅπως γράφει ὁ εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης: «Ἐὰν τί αἰτώμεθα κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ, ἀκούει ἠμῶν». Καὶ ὁ Θεὸς θέλει νὰ Τοῦ ζητᾶμε μόνο αὐτὰ ποὺ ἀφοροῦν στὴν αἰώνια ζωή.
Λοιπόν, ἂς μὴν καταγινόμαστε μὲ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἂς μὴ φροντίζουμε γιὰ τίποτ' ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας, γιὰ νὰ βρεθεῖ λευκὴ καὶ «κεκαθαρμένη» στὴ στερνὴ ὥρα τοῦ θανάτου. Εἶναι ἀνάγκη νὰ γιατρευτεῖ ἀπὸ κάθε ἀρρώστια, ν' ἀποκτήσει πάλι τὴν ὑγεία της καὶ νὰ ὑπηρετήσει ἐπάξια τὸ Θεό, ἐφαρμόζοντας τὶς ἐντολές Του. Ἔτσι, ὅταν βρεθεῖ μπροστὰ στὸ φοβερὸ κριτήριο τοῦ Χριστοῦ, δὲν θὰ ντραπεῖ.
Ἂν θέλουμε λοιπὸν ν' ἀποφύγουμε τὸ «πῦρ τῆς γεένης», ἂς φροντίζουμε μὲ ἐπιμέλεια γιὰ τὸ πολύτιμο ἀγαθό της ψυχικῆς καθαρότητος, μὲ ὅση ἀκρίβεια μᾶς εἶπε ὁ Κύριος.
Τὸ ἄσβεστο καμίνι τῆς κολάσεως δὲν θὰ καίει ἄλλους, παρὰ μόνο ἐκείνους ποὺ δὲν κοπίασαν στὴ ζωὴ αὐτὴ γιὰ τὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς τους. Γι' αὐτὸ θὰ εἶναι φοβερὸ νὰ παρουσιαστοῦμε μπροστὰ στὸν ἀδέκαστο Κριτὴ ἀγιάτρευτοι.
Ἂς παρακαλέσουμε λοιπὸν τὸ Χριστὸ νὰ μᾶς δίνει δύναμη, γιὰ νὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγώνα μας καὶ ν' ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ ψυχοφθόρα πάθη. Ἔτσι μόνο θὰ ἔχουμε τὴ μακάρια ἐλπίδα ν' ἀπολαύσουμε τὰ οὐράνια καὶ αἰώνια ἀγαθά.
Ὁσίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου