Ἡ ἀκτημοσύνη τῶν μοναχῶν
Ἀγ. Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ
1. Ὁ κάθε ἄνθρωπος, πού μπῆκε σέ μοναστήρι καί ἀνέλαβε τόν ζυγόν τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι χρηστός, πρέπει ὁπωσδήποτε νά ζήσει μέ ἀκτημοσύνη ἀρκούμενος στά πιό ἀπαραίτητα καί ἀποφεύγοντας κάθε τί περιττό σέ ἐνδυμασία, σέ εἴδη πού χρειάζεται τό κελί του, σέ χρήματα.
2. Περιουσία, πλοῦτος καί θησαυρός τοῦ μοναχοῦ πρέπει νά εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.
Σ' Αὐτόν πρέπει νά στρέφονται τά βλέμματα τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς του·
Σ' Αὐτόν πρέπει νά συγκεντρώνονται οἱ ἐλπίδες του·
Σ' Αὐτόν πρέπει νά ἀναθέτωμε τήν πάσαν ἐλπίδα μας·
Σ' Αὐτόν πρέπει νά στηρίζωμε τήν πίστη μας.
Μά ὁ μοναχός πολύ δύσκολα μπορεῖ νά κρατήσει τέτοια ψυχική διάθεση, ὅταν ἔχει πολλά ἀγαθά.
Λοιπόν;
1. Τήν ἐντολή μας τήν ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Μή θησαυρίζετε ὑμίν θησαυρούς ἐπί τῆς γής - μᾶς συνιστᾶ- ὅπου σής καί βρῶσις ἀφανίζει καί ὅπου κλέπται διορύσσουσι καί κλέπτουσι. Θησαυρίζετε δέ ὑμίν θησαυρούς ἐν οὐρανῶ, ὅπου οὔτε σής οὔτε βρῶσις ἀφανίζει καί ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσι οὐδέ κλέπτουσι.
Καί ἀφοῦ πρῶτα ἔδωσε τήν ἐντολή, μετά ἐξήγησε καί τήν αἰτία. Εἶπε: «Ὅπου γάρ ἐστίν ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ καί ἡ καρδία ὑμῶν ἔσται» ( Μάτθ. 6, 21). «Οὐ δύνασθε Θεῶ δουλεύειν καί μαμωνά» ( Μάτθ. 6, 24).
2. Ἄν ὁ μοναχός ἔχει χρήματα ἤ πολύτιμα ἀκριβά πράγματα, τότε καί χωρίς νά τό θέλει, σύμφωνα μέ ἕνα ἀπαράβατο νόμο καί μία ἀνυπέρθετη ἀναγκαιότητα, ἡ ἐλπίδα του θά μετατοπισθεῖ, ἀπό τόν Θεό στά ἀγαθά του!
Στά ἀγαθά τοῦ ἀναθέτει τήν ἐλπίδα του.
Στά ἀγαθά τοῦ βλέπει τή δύναμή του.
Στά ἀγαθά τοῦ βλέπει μέσα, γιά νά ἀποφύγει τό κακό πού μπορεῖ νά συναντήσει στόν ἀγώνα τῆς ζωῆς.
Στά ἀγαθά τοῦ συγκεντρώνεται ἡ ἀγάπη του, ἡ καρδιά του, ὁ νοῦς του, ὅλο τό εἶναι του!
Ἔτσι ἡ καρδιά τοῦ γίνεται φιλόϋλη καί τόσο σκληρή καί ξένη σέ κάθε πνευματική αἴσθηση, ὅσο σκληρή καί ἀναίσθητη εἶναι ἡ ὕλη.
3. Ἡ ἀπόκτηση καί διατήρηση χρημάτων ἤ ἄλλων ἀγαθῶν εἶναι -ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος- εἰδωλολατρία ( Ἐφ. 5, 5).
Αὐτό ἰσχύει ἀπόλυτα γιά τόν μοναχό. Καί ἡ εἰδωλολατρία, ὁπωσδήποτε θά καταλήξει σέ πλήρη χωρισμό ἀπό τόν Θεό. Καί τότε ὁ σκοτισμένος φιλοϋλος ἄνθρωπος δέν θά ἀργήσει, νά δώσει τόν καρπό τῆς πλάνης του. Θά ἔλθει ὁ θάνατος , πού μέσα στόν σκοτισμό του καί τήν στήριξη τῆς ἐλπίδας του στά ἐπίγεια ἀγαθά τόν ξεχνάει ἐντελῶς καί θά τόν ἁρπάξει ἀπό μέσα ἀπό τά πλούτη του! Τά κεφάλαια καί τά γεμάτα ἀμπάρια, στά ὁποῖα εἶχε στηρίξει τήν ἐλπίδα του, θά περάσουν στά χέρια ἄλλων, χωρίς πιά νά μποροῦν νά προσφέρουν σ' αὐτόν καμιά ἀπολύτως ὠφέλεια, ἀφοῦ πρῶτα τόν ἀποξενώσουν ἀπό τόν Θεό (Λούκ. 12, 15-22).
4. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐλεεινολογεῖ τήν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, πού γοητεύθηκε ἀπό τήν ἀπάτη τοῦ ἐπίγειου πλούτου καί πηγαίνει στήν αἰωνιότητα μέ τή φοβερή καί ὀλέθρια κατάσταση τῆς πνευματικῆς φτώχειας. Λέγει: « Ἰδού ἄνθρωπος, ὅς οὐκ ἔθετο τόν Θεόν βοηθόν αὐτοῦ, ἀλλ' ἤλπισεν ἐπί τῷ πλήθει τοῦ πλούτου αὐτοῦ καί ἐνεδυναμώθη ἐν τή ματαιότητι αὐτοῦ» (Ψάλμ. 51, 9). Δηλαδή. Νά, ἄνθρωπος, πού δέν ἐμπιστεύθηκε τόν ἑαυτόν του στόν Θεόν καί στήν βοήθειά του, ἀλλά στήριξε τήν ἐλπίδα του στά πολλά πλούτη· καί ἐθεώρησε δύναμή του καί ἐξασφάλισή του πράγματα μάταια, πράγματα ἀπατηλά, πράγματα πού τά ἐφαντάζετο δικά του!
Ὅποιος θέλει νά συγκεντρώσει τήν ἐλπίδα του στόν Θεό καί στήν ἀγαθότητά του, πρέπει νά μή παύσει ποτέ νά προσπαθεῖ νά ἔχει ἀκτημοσύνη. Καί ὅταν τυχαίνει καί τοῦ δίνουν χρήματα ἤ πολύτιμα πράγματα, νά τά χρησιμοποιεῖ, γιά νά ἀποκτήσει θησαυρούς ἐν οὐρανῶ ( Λούκ. 16, 9).
(Προσφορά στόν σύγχρονο Μοναχισμό, τ. Γ΄, Ἔκδοσις Ι.Μ. Νικοπόλεως σ. 43)
Ἀπό τό https://agiameteora.net/index.php/paterika/2066-i-aktimosyni-ton-monaxon-ag-ignatiou-briantsianinof