Ἡ νέα γριά......
Συννεφοπαραμύθια καί ἄλλα...
Φίλοι μου, γειά σας.
Σήμερα δυστυχῶς δέν ἔχω ΣΥΝΝΕΦΟπαραμύθι γιατί... Μήν τά ρωτᾶτε. Εἶχα μιά φοβερή συνάντηση! Ἀκοῦστε τί μοῦ συνέβη.
Ὅπως ὅλοι γνωρίζετε, τό ΣΥΝΝΕΦΟσπίτι μου εἶναι στήν ἄκρη ἄκρη τοῦ οὐρανοῦ κι ἔχει ἀπίστευτη θέα καί ἡσυχία. Τί ἤθελα καί βγῆκα γιά περίπατο πάνω ἀπό τήν πόλη;! Εἶπα κι ἐγώ νά ἐπισκεφτῶ τό Σχολεῖο σας. (Ξέρετε, πηγαίνω κι ἐγώ στό ΣΥΝΝΕΦΟσχολεῖο· ἀλλά ἐμεῖς τά ΣΥΝΝΕΦΑ, ὅταν φυσάει ἔχουμε ἀργία ἤ πᾶμε ἐκδρομή. Ἄλλη φορά θά σᾶς πῶ γιά τό ΣΥΝΝΕΦΟσχολεῖο μου).
Λοιπόοοοον, καθώς πλησίαζα στήν πόλη, εἶδα ἀπό μακριά τό Σχολεῖο σας. Ἡ ΣΥΝΝΕΦΟκαρδιά μου χτύπησε μέ λαχτάρα! Χαμήλωσα λιγάκι γιά νά σᾶς δῶ καλύτερα. Καί τότε... ἐκεῖ σέ μιά γωνιά τοῦ δρόμου, πάνω στή στροφή, δίπλα στό παγκάκι καί στριμωχτά στήν κολώνα τῆς Δ.Ε.Η., κάτω ἀπό τόν κάδο ἀπορριμμάτων κάποιος καθόταν κουλουριασμένος καί φώναζε. Ἡ φωνή του ἔμοιαζε μέ φωνή κουρασμένης γριᾶς.
-Ἔ...ε...ε...ε..., ρώτησε τρεμουλιαστά, ἐσύ δέν εἶσαι τό ΣΥΝΝΕΦΟ πού γράφεις τά ΣΥΝΝΕΦΟπαραμύθια; Σέ παρακαλῶ, κατέβα λιγουλάκι!
- Σέ μένα μιλᾶτε, γιαγιά, ρώτησα κι ἄρχισα νά κατεβαίνω.
-Ἄχ, ΣΥΝΝΕΦΟ, ΣΥΝΝΕΦάκι μου, δέν εἶμαι γιαγιά, συνέχισε κλαψιάρικα. Σέ παρακαλῶ, βοήθα με!
Παραξενεύτηκα. Μά τί ἦταν τελοσπάντων αὐτό πού φαινόταν ἐκεῖ στριμωγμένο καί φώναζε; Σταμάτησα ἀπότομα τό κατέβασμά μου καί ρώτησα μέ ὑποψίες.
- Ποιά εἶσαι;
- Δέν μέ βλέπεις; Εἶμαι ἡ τσάντα τῆς Ἰωάννας!
- Ποιάααα; ρώτησα ξαφνιασμένο.
- Αὐτό π' ἀκοῦς. Ἄχ, σέ παρακαλῶ, βοήθα με!
- Μά ποιά εἶναι ἡ Ἰωάννα; δέν τήν ξέρω, εἶπα.
-Ἡ Ἰωάννα, ἄρχισε νά μοῦ ἐξηγεῖ μέ δυσκολία ἡ τσάντα, εἶναι μιά μαθήτρια τῆς Γ΄ Δημοτικοῦ.
- Γ΄ Δημοτικοῦ; Καί γιατί ἔχει μιά τόσο γριά τσάντα; ρώτησα.
-Ἄμ, δέν εἶμαι γριά! Εἶμαι νέα! Πρίν δυό μῆνες μέ ἀγόρασε. Ἀλλά... ὅπως βλέπεις μέ περιποιεῖται ἰδιαιτέρως, εἶπε μέ πικρό χαμόγελο ἡ καϋμένη.
-Καί τώρα; ρώτησα ὅλο περιέργεια. Πῶς βρέθηκες ἐδῶ; Δέν ἔχει Σχολεῖο ἡ Ἰωάννα;
-Ἔχει, πῶς δέν ἔχει! Ἀλλά μέ ξέχασε. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά. Κρατοῦσε τή μπάλα της καί κουβέντιαζε μέ μιά φίλη της, ἔ, καί φυσικά ἐμένα μ' ἄφησε. Τό ἔχει ξανακάνει. Θά ἔρθει σέ λίγο τρέχοντας νά μέ πάρει... Ἔλα ὅμως, καλό μου ΣΥΝΝΕΦΟ, βοήθα με νά ξεσφηνώσω. Πρώτη φορά μέ στρίμωξε ἔτσι!
Τί νά κάνω, παιδιά, χαμήλωσα. Ἅπλωσα τό ΣΥΝΝΕΦΟχέρι μου, ἔπιασα γερά τήν τσάντα καί ...
- Πούουουουφ! Πῶς μυρίζεις ἔτσι; εἶπα κι ἄρχισα νά βήχω.
- Εἶδες, ἀργοπεθαίνω...
- Μά, τί βρωμάει ἔτσι; Κάτι ἔχεις!
-Ἄχ, καί τί δέν ἔχω! Ἔχω δυό ξεχασμένα μισοφαγωμένα σάντουιτς, μιά σχεδόν μουχλιασμένη παραώριμη μπανάνα, φλούδια ἀπό μῆλο, πέντε ληγμένα γαριδάκια, τρεῖς τσίχλες κολλημένες στό χερούλι μου... Θές κι ἄλλα;
- Μά, καλά, ἡ Ἰωάννα, πού εἶπες, δέν μυρίζει τίποτα;
- Σάμπως γυρίζει καί ποτέ νά μέ κοιτάξει;
- Καλά, τά βιβλία της καί τά τετράδια ποῦ τά βάζει;
-Τί; εἶπε μέ πίκρα κι ἀπογοήτευση ἡ τσάντα. Τά βιβλία, τά τετράδια... τά καϋμένα εἶναι φυλακισμένα.
- Φυλακισμένα;;; Ποῦ;
-Ἐδῶ μέσα κι αὐτά. Στίς μπροστινές θῆκες μου εἶναι τό μπουντρούμι. Ἡ χωματερή εἶναι ἀπό πίσω...
- Μά, καλά... δέν διαβάζει ἡ Ἰωάννα;
-Πῶς, διαβάζει... βγάζει τά βιβλία γιά λίγο καί μετά... ξανά στό μπουντρούμι. Ἔχει καί μερικούς βαρυποινίτες, πού σπάνια βλέπουν τό φῶς τοῦ ἥλιου.
- Δηλαδή;
-Ἔ, τί δηλαδή; Τό τετράδιο τῆς Ἱστορίας, ἄς ποῦμε, ἔχει καταδικαστεῖ σέ ἰσόβια.
- Πώ - Πώ! εἶπα σκεπτικό.
- Ἄχ, καλό μου ΣΥΝΝΕΦΟ, εἶμαι πολύ λυπημένη, πικραμένη. Δέν ξέρω τί θα γίνει μ' αὐτό τό παιδί... Ἄ... νάτη, ἔρχεται τρέχοντας, μέ θυμήθηκε, δέν σοῦ τά ᾽λεγα;
............................................................
Τί νά σᾶς πῶ, φίλοι μου! Τή λυπήθηκα τήν κακομοίρα τήν τσάντα, μά πιό πολύ λυπήθηκα τήν Ἰωάννα... καί ... τήν κάθε Ἰωάννα.
Ὅμως, γιά σταθεῖτε... Δέν πιστεύω καί ἡ δική σας τσάντα νά ...
Θά κατέβω νά ἐλέγξω!
Ἔρχομαι!
Νά μέ περιμένετε,
τό ΣΥΝΝΕΦΟ
Ἀπό τό https://www.osotir.org/images/stories/pdf/4.%20SYNEFOPARAMYTHIA%20KAI%20ALLA.pdf