Ἡ θεραπεία τῆς συγκύπτουσας
Κάθε Κυριακή
Κάποιο Σάββατο ὁ Κύριος, ὅπως συνήθιζε, δίδασκε σέ μία ἀπ' τίς Συναγωγές. Ἀνάμεσα στό πλῆθος μόλις πού ξεχώριζε μία γυναίκα σκυμμένη διαρκῶς μέ κυρτωμένο τό σῶμα τῆς τόσο πολύ, πού δέν μποροῦσε καθόλου νά σηκώσει ὄρθιο τό κεφάλι της. Βασανιζόταν ἡ δύστυχη δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια ἀπό σατανική ἐνέργεια. Ὅταν λοιπόν τήν εἶδε ὁ Κύριος, τῆς φώναξε: Γυναίκα, εἶσαι ἐλεύθερη ἀπό τήν ἀρρώστια σου. Ἅπλωσε πάνω της τά χαριτόβρυτα χέρια του καί τήν ἴδια στιγμή ἔγινε καλά, σηκώθηκε ὁλόρθη καί δόξαζε τόν Θεό γιά τή θεραπεία της.
Γιατί ὅμως ὁ Κύριος σπλαχνίσθηκε καί θεράπευσε τή γυναίκα αὐτή χωρίς ἡ ἴδια νά ζητήσει τή θεραπεία της; Διότι ἡ γυναίκα αὐτή ἦταν εὐσεβής, ἄν καί εἶχε μία τόσο βασανιστική καί παραμορφωτική ἀσθένεια, πού καθιστοῦσε δύσκολη καί ἐπίπονη κι αὐτήν ἀκόμη τή μετακίνησή της, δέν ἀπουσίαζε ὅμως ἀπό τή Συναγωγή τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Ἐπιπλέον ἡ γυναίκα αὐτή, ἐνῶ ἦταν ἄρρωστη δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια, δέν σκληρύνθηκε ἡ καρδιά της, δέν ἔγινε ἄπιστη. Ἀντίθετα μέσα στή δοκιμασία τῆς ἔμεινε σταθερή στήν πίστη της. Καί προσῆλθε στή Συναγωγή μέ τόσο κόπο, διότι εἶχε πόθο νά ἀκούει τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Φαίνεται μάλιστα ὅτι ἄκουγε τό κήρυγμα τοῦ Κυρίου μέ ἐνδιαφέρον πολύ κι ἐκδήλωνε βαθιά ἐμπιστοσύνη σ' Αὐτόν. Γι' αὐτό καί ὁ Χριστός δέν τῆς ζήτησε πίστη γιά νά κάνει τό θαῦμα, διότι διέκρινε τήν ἐσωτερική της διάθεση. Οὔτε τῆς εἶπε «σου συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες». Κατόπιν μάλιστα τήν ὀνόμασε καί «κόρη τοῦ Ἀβραάμ», γιά νά ἀποκαλύψει τήν εὐσέβειά της.
Φαίνεται λοιπόν ὅτι ἡ γυναίκα αὐτή εἶχε ἐξαγνισθεῖ μέ τήν ἀσθένειά της, εἶχε ἀποκτήσει βαθύτερη εὐσέβεια καί πίστη. Ἦλθε στή Συναγωγή γιά νά διδαχθεῖ καί νά ὠφεληθεῖ πνευματικῶς. Καί ὁ Κύριος μαζί μέ τήν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς τῆς τῆς χάρισε καί τή θεραπεία τοῦ σώματος.
Ἡ γυναίκα αὐτή ἔγινε σ' ὅλους παράδειγμα πού μᾶς διδάσκει πολύ. Μᾶς διδάσκει νά συμμετέχουμε κάθε Κυριακή στή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Καί μάλιστα ἐμεῖς πού δέν πηγαίνουμε ἁπλῶς σέ Συναγωγή γιά τήν ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πηγαίνουμε στούς ἱερούς Ναούς μας, ὅπου τελεῖται ἡ φοβερή καί ἀναίμακτη θυσία τοῦ Κυρίου μας, ἄγγελοι καί ἅγιοι καί ὁ ἴδιος ὁ Θεός εἶναι ἀνάμεσά μας. Πόσο ἀδικαιολόγητοι λοιπόν εἴμαστε νά ἀπουσιάζουμε, ὅταν μία συγκύπτουσα μέ τόσο κόπο δέν παρέλειπε τό ἱερό της καθῆκον. Καί τί ἀπολογία θά δώσουμε στό Θεό τήν ὥρα τῆς Κρίσεως, ὅταν ὁ Κύριος θά κρίνει μπροστά μας κι ἐκείνη κι ἐμᾶς; Κάθε Κυριακή λοιπόν στό Ναό τοῦ Θεοῦ, γιά νά παίρνουμε χάρη καί δύναμη, φῶς καί ζωή. Κάποτε καί τό θαῦμα, ἐάν ὁ Θεός τό κρίνει.
Ὁ φθόνος ὁδηγεῖ σέ παραλογισμό
Μόλις ἡ γυναίκα θεραπεύτηκε, τά ἔκπληκτα μάτια ὅλων στράφηκαν πρός τόν Κύριο. Ἕνας ὅμως δέν ἄντεχε τήν κατάσταση αὐτή. Ὁ Ἀρχισυνάγωγος! Αὐτός δέν μπόρεσε νά κρύψει τή ζήλειά του, καί γεμάτος ἀγανάκτηση ἄρχισε νά διαμαρτύρεται: Ἔξι μέρες μποροῦμε νά ἐργαζόμαστε, φώναξε. Αὐτές τίς ἐργάσιμες ἡμέρες νά ἔρχεστε νά θεραπεύεστε, κι ὄχι τό Σάββατο.
Ὁ Κύριος ὅμως βλέποντας τή φοβερή ὑποκρισία καί τό φθόνο τοῦ Ἀρχισυναγώγου, τόν ξεσκέπασε μπροστά σέ ὅλους: Ὑποκριτή, τοῦ λέει. Ὁ καθένας σᾶς τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου δέν λύνει τό βόδι του ἤ τό γαϊδουράκι του ἀπό τή φάτνη καί δέν τό πηγαίνει νά τό ποτίσει; Καί τό κάνει αὐτό χωρίς νά θεωρεῖται παραβάτης τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου. Αὐτή ὅμως ἡ γυναίκα, πού εἶναι κόρη τοῦ Ἀβραάμ καί τήν ἔδεσε ὁ σατανᾶς μέ τέτοια ἀρρώστια, ὥστε νά μήν μπορεῖ νά σηκωθεῖ ὄρθια δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια, δέν ἔπρεπε νά θεραπευτεῖ τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου; Κι ἐνῶ τά ἔλεγε αὐτά ὁ Κύριος, ντροπιάζονταν ὅλοι οἱ ἀντίθετοί του καί ἰδιαιτέρως ὁ Ἀρχισυνάγωγος.
Διότι αὐτός ἦταν τόσο πολύ κυριευμένος ἀπό τό φθόνο, ὥστε παραλογίστηκε. Ἐπειδή δέν τολμοῦσε νά ἐλέγξει κατευθείαν τόν Κύριο, τά ἔβαλε πονηρά καί ὑποκριτικά μέ τό λαό. Τούς κατηγόρησε ὅτι παρέβαιναν τό Σάββατο, ἐνῶ καμία σχέση δέν εἶχε ὁ λαός μέ τή θεραπεία πού ἔγινε. Ἀλλά οὔτε ἡ γυναίκα πού θεραπεύτηκε παρακάλεσε τόν Κύριο νά τή θεραπεύσει. Ἔπρεπε λοιπόν νά διαμαρτυρηθεῖ καί νά ἀρνηθεῖ τή θεραπεία της; Τέλος, ἀντί νά ἀναγνωρίσει ὁ Ἀρχισυνάγωγος τό θαῦμα ποῦ ἔγινε, τό παρουσιάζει ὡς μία ἁπλή ἀνθρώπινη ἐνέργεια! Ἐάν ἦταν ὅμως μία φυσική θεραπεία, τότε γιατί δέν τήν ἔκανε ὁ ἴδιος στή συγκύπτουσα κάποια ἄλλη μέρα; Τόσα χρόνια τήν εἶχε κοντά του.
Ὁ φθόνος λοιπόν παραλογίζει καί ἐξευτελίζει τόν ἄνθρωπο. Εἶναι μία ἀσθένεια πού ὅταν μᾶς κυριεύσει, μᾶς κάνει ἀνεξέλεγκτους. Κάποτε ὁδηγεῖ καί σέ πράξεις ἀποτρόπαιες καί ἐγκληματικές. Πάντοτε ὅμως ἀναστατώνει καί συχνά διαλύει τίς ἀνθρώπινες σχέσεις. Γίνεται τεῖχος ἀκόμη κι ἀνάμεσα σέ συγγενεῖς. Διαλύει οἰκογένειες, φιλίες, καταστρέφει ψυχές. Χρειάζεται ἑπομένως πολλή προσοχή. Ἐάν βλέπουμε μέσα στήν ψυχή μας τό παραμικρό ἴχνος ζήλειας, μήν τό ἀφήνουμε νά ἐξελιχθεῖ. Ἀλλά νά προστρέχουμε στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, στό Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καί νά ζητοῦμε τή Χάρη τοῦ Θεοῦ γιά νά τό καταπολεμήσουμε ἀμέσως, πρίν νά εἶναι πολύ ἀργά.
Χριστιανική Φοιτητική Δράση, Ἀπό τό περιοδικό "Ὁ Σωτήρ", τ. 1990