Ἕνα... γέμισμα! - Ἀληθινή ἱστορία!!!
Θά σού τό πῶ, παιδί μου, γιά νά ἐνισχυθεῖς στήν πίστη ὅτι ὁ Κύριος δέν ἐγκαταλείπει τούς δικούς του, ὅταν αὐτοί μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στή στοργική Πρόνοιά Του ἀφήνουν τούς ἑαυτούς τους καί τίς οἰκογένειές τους στά χέρια Του...
Μέ τοῦτα τά λόγια ἄρχισε ὁ πατήρ Ἰωάννης νά διηγεῖται σέ πνευματικό του παιδί τό περιστατικό ἐκεῖνο ἀπό τήν ἱερατική του ζωή καί διακονία, ὅταν νέος ἀκόμα ἀρχιμανδρίτης γυρνοῦσε τά χωριά τοῦ θεσσαλικοῦ κάμπου ὡς ἱεροκήρυκας τῆς Μητροπόλεως.
-Πᾶνε χρόνια τώρα, ἀλλά τό γεγονός ἐκεῖνο δέν εἶναι δυνατόν νά σβήσει μέσα μου. Εἶναι κάτι ποῦ θά τό θυμοῦμαι σ' ὅλη μου τή ζωή.
Κι ἄρχισε νά διηγεῖται:
-Ἦταν Κυριακή, Νοέμβρης μήνας, ἄν θυμᾶμαι καλά. Ἀπό τή Μητρόπολη μ' ἔστειλαν νά λειτουργήσω σ' ἕνα ἡμιορεινό χωριό, κάπου στούς πρόποδες τοῦ Κισσάβου. Ἤξερα ὅτι ἐκεῖ ἐφημέριος εἶναι ἕνας πολύ εὐσεβής ἱερεύς, ὁ π. 'Ἐμμανουήλ. Τόν ἔβλεπα κάπου - κάπου στίς ἱερατικές μας συνάξεις. Διακρινόταν γιά τή σεμνότητα καί εὐλάβειά του. Ἦταν καί πολύτεκνος οἰκογενειάρχης. Πέντε παιδιά εἶχε.
Ἔφτασα σχεδον ἀχάραγα ἀκόμη στό χωριό. Ὁ ναός ἄνοιχτος. Ὁ π. Ἐμμανουήλ ἄναβε τά καντήλια. Πῶς ἔκανε ποῦ μέ εἶδε! «Καλῶς ἦλθες, πάτερ μου, στό χωριό μας. Σήμερα θά ἔχουμε πατριαρχική λειτουργία μέ τήν παρουσία σου»! Τό ἔλεγε, καί τό πρόσωπό του φωτιζόταν. Τί ἄνθρωπος!
Λειτουργήσαμε μαζί. Τόσο ποῦ εὐχαριστήθηκα! Συνδύαζε ὁ ἱερεύς αὖτος τήν ἁπλότητα μέ κάποια - πῶς νά τό πῶ; - ἐπισημότητα στή λειτουργία του. Μεγάλα πράγματα...
Ὅταν ἀπολύσαμε, μοῦ λέει μέ τό φωτεινό του πρόσωπο:
-Πάτερ μου, δέν θά φύγεις. Σήμερα θά φᾶμε μαζί στό σπίτι. Ἤδη ἡ πρεσβυτέρα πῆγε νά ἑτοιμάσει τό τραπέζι.
Δέν μποροῦσα νά ἀρνηθῶ. Καί μόνο ὁ τρόπος του μέ σκλάβωνε.
Πῆγα στό σπίτι του. Ὅλα προδιδαν ἔσχατη φτώχεια. Δύο καμαροῦλες ὅλο κι ὅλο, κι ἕνα καθιστικό, ποῦ ἦταν καί κουζίνα καί τραπεζαρία μαζί.
Τά παπαδοπαίδια - πέντε, ὅπως σου εἶπα - ὅλα τους χαριτωμένα, γελαστά, πρόθυμα. Τό μεγαλύτερο ὡς δεκάξι -δεκαεφτά χρονῶν. Τό μικρότερο στήν ἀγκαλιά τῆς μάννας. Τά δύο ἀγορακία, ἀφοῦ πῆραν τήν εὐχή μου καί ζήτησαν τήν ἄδεια ἀπό τόν πατέρα τους, βγῆκαν ἔξω στήν αὐλή νά παίξουν. Ἡ μία ἀπό τίς κόρες ἔψησε τόν καφέ καί τόν ἔφερε σεβαστικά, νά πιοῦμε μέ τόν πάπα-Μανώλη. Ἔπειτα εὐγενικά ἀποσύρθηκε στό διπλανό δωμάτιο. Ἡ ἄλλη, μικρότερη, ἔτρεχε πίσω ἀπό τή μαμά.
-Πάτερ Ἰωάννη, μοῦ λέει ὁ πάπα-Μανώλης, ὅπως βλέπεις, φτώχεια μεγάλη ἔχουμε. Ἀλλά δόξα τῷ Θεῶ. Τίποτε δέν μᾶς λείπει. Ὅλα μας τά δίνει ὁ ἀγαθός Θεός. Μέρα - νύχτα Τόν εὐχαριστοῦμε καί Τόν δοξάζουμε. Τί νά σού πῶ; Ἐγώ, πάτερ μου, συγκινοῦμαι πολύ μέ τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στό σπίτι μας. Ἔχουμε τέτοια χαρά ἐδῶ μέσα, ἕνα γέμισμα νιώθουμε, δέν μπορῶ νά σού τό ἐξηγήσω.
-Ἡ χάρις εἶναι, πάτερ μου, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Αὐτή δίνει αὐτό τό γέμισμα πού λές.
-Ναί, πάτερ. Αὐτό εἶναι. Ὅπως τό εἶπες. Ἡ χάρις.
Μου εἶπε καί ἄλλα γιά τήν ἱερατική του διακονία στό χωριό, μέχρι ποῦ ἔφτασε ἡ ὥρα γιά τό φαγητό. Ἡ πρεσβυτέρα φώναξε τά παιδιά καί ὅλοι βρεθήκαμε γύρω ἀπό τό τραπέζι.
Ἔμεινα ἐμβρόντητος. Στό τραπέζι ὑπῆρχε μία ψωμιέρα στό κέντρο μέ μιά λειτουργιά ἀπό τήν ἐκκλησία, καί στόν καθένα μπροστά ἕνα πιάτο μέ ἕνα κεφτεδάκι μέσα. Τό δικό μου πιάτο εἶχε δύο. Τίποτε ἄλλο.
Τό μικρότερο ἀγόρι εἶπε τό «Πάτερ ἠμῶν». «Τόν ἄρτον ἤμων τόν ἐπιούσιον δός ἠμίν σήμερον...». Ἐγώ εὐλόγησα. Καθίσαμε.
Φάγαμε. Τί γεῦμα ἦταν ἐκεῖνο! Τί ἀπόλαυση! Δέν μπορῶ νά σού πῶ, παιδί μου. Ἀπόλαυση. Χαρά! Χορτασμός. Χορτασμός; Ξέρεις τί χορτασμός; Σά νά εἶχα φάει διπλή μερίδα ἀπό ὅ,τι συνήθως τρῶμε. Κι ὄχι μόνο χορτασμός. Ἕνα... - πῶς νά σού πῶ; - ἕνα γέμισμα! Αὐτό. Αὐτό ποῦ εἶπε ὁ π. Ἐμμανουήλ πρίν. Γέμισμα. Εὐφροσύνη. Ἡδονή. Συγκίνηση. Πῶς νά σού τό περιγράφω, δέν ξέρω!
Ἔκανα τήν εὐχαριστία στό τέλος. «Εὐλόγησον τά περισσεύματα τῆς παρούσης τραπέζης...» - λίγα ψίχουλα ἦταν - «καί πλήθυνον αὐτά ἐν τῷ οἴκω τούτω καί εἰς τόν κόσμον σου ἅπαντα». Καί καθώς τά παιδιά μέ κοίταζαν ποῦ ἔλεγα τήν προσευχή, τά μάτια τούς εἶχαν μιά τέτοια λάμψη, ζωηράδα, χαρά... Τί νά σού πῶ, παιδί μου. Ἕνα... γέμισμα!
Πηγή: https://www.agiameteora.net