Τά πιστεύω τοῦ Νεοπαγανισμοῦ
Τό νεοπαγανιστικό κίνημα καί ἡ Νέα Ἐποχή
Ἀξιόλογοι ἐπιστήμονες καί ἐρευνητές, ἔχουν ἀποδείξει περίτρανα πώς τό σύγχρονο νεοπαγανιστικό κίνημα εἶναι ξενόφερτο καί ἀπηχεῖ καθ' ὁλοκληρίαν τήν σύγχρονη συγκρητιστική «θεολογία» τῆς περιβόητης Νέας Ἐποχῆς. Οἱ θέσεις καί ἡ γενικότερη κοσμολογία του, ὅπως ἀποδεικνύονται ἀπό τά δημοσιεύματα στά διάφορα «ἀρχαιολατρικά» περιοδικά, ἀπηχοῦν ἀπόλυτα τό ἰδεολογικό πλέγμα τῶν νεοεποχιτῶν [βλ. Α. Βλιαγκόφτη «Τό Πανθρησκευτικό Ὅραμα (Ἐφιάλτης) τῆς Νέας Ἐποχῆς», πέρ. Διάλογος Ἰανουάριος - Μάρτιος 1999, σέλ. 11].
Γιά νά καταλάβουμε τή φύση καί τούς στόχους τοῦ νεοπαγανιστικοῦ κινήματος πρέπει νά ἀνατρέξουμε στίς καταβολές του. Ὁ νεοπαγανισμός δέν εἶναι ἐπινόηση τῶν τελευταίων χρόνων. Ἁπλῶς τελευταία ἔκανε τήν ἐμφάνισή του.
Τίς καταβολές τοῦ νεοπαγανιστικοῦ κινήματος βρίσκουμε στό γενικότερο πνεῦμα καί στίς ἀρχές πού ἐπικράτησαν στόν Εὐρωπαϊκό χῶρο μετά τό τέλος τοῦ Μεσαίωνα, κατά τήν Ἀναγέννηση καί τούς χρόνους τοῦ Διαφωτισμοῦ. Ἡ πραγματική ἀφετηρία τοῦ νεοπαγανιστικοῦ κινήματος πρέπει νά ἀναζητηθεῖ στό περιβόητο κίνημα τῆς Θεοσοφίας τόν 19ο αἰώνα. Στά 1875 ἱδρύθηκε στήν Ἀμερική ἡ «Παγκόσμια Θεοσοφική Ἑταιρεία» ἀπό τήν διαβόητη ἀποκρυφίστρια Ἔλενα Μπλαβάτσκυ, ὡς συστηματοποίηση ὅλων τῶν παγανιστικῶν καί ἀποκρυφιστικῶν δοξασιῶν τοῦ παρελθόντος. Ἡ Μπλαβάσκυ ὑπῆρξε ὄχι μόνο θαυμάστρια τοῦ εἰδωλολατρικοῦ παρελθόντος, ἀλλά ὁλόκληρο τό φιλοσοφικό - θεολογικό της σύστημα εἶναι ὑφασμένο πάνω στόν ἱστό τῶν ὀρφικῶν κειμένων, τῶν ἀρχαίων μυστηρίων καί κυρίως τῆς νεοπλατωνικῆς φιλοσοφίας.
Ἡ Θεοσοφία εἶναι στηριγμένη κατά βάση στό Νεοπλατωνισμό καί κυρίως στίς ἀντιλήψεις τοῦ Πλωτίνου, τοῦ Ἰαμβλίχου καί ἄλλων θεουργῶν (Π. Τρεμπέλα, Θεοσοφία Ἀθῆναι 1988, σέλ. 23). Τό κίνημα τῆς Θεοσοφίας διαδόθηκε ταχύτατα σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο καί ἄρχισε νά καλλιεργεῖ παντοῦ τόν ἀποκρυφισμό, τόν ἐσωτερισμό καί νά ἀνασύρει ἀπό τήν ἀφάνεια τά διάφορα νεκρά εἰδωλολατρικά θρησκεύματα (Π. Τρεμπέλα, ὅπου ἀνωτ. σέλ. 85).
Ἡ φύση τῆς διδασκαλίας τῆς Θεοσοφίας εἶναι σαφῶς πανθεϊστική. Ταυτίζει τόν κόσμο μέ τόν Θεό ἤ μᾶλλον ἀνάγει τόν ὑλικό κόσμο σέ Θεό. Ἡ διάδοχός της Μπλαβάτσκυ, Μπεζάντ, ἔγραψε πώς κάθε ἐλαχιστομόριο τῆς ὕλης ἔχει ζωή!
Στήν Ἑλλάδα ἡ «Ἑλληνική Θεοσοφική Ἑταιρεία» ἱδρύθηκε τό 1929 καί ἄσκησε μεγάλη ἐπίδραση στό πνευματικό κλίμα τοῦ περασμένου αἰώνα. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό τό γεγονός ὅτι οἱ πρόδρομοι τοῦ νεοπαγανιστικοῦ κινήματος ὑπῆρξαν ὀπαδοί καί μέλη τῆς Ἑλληνικῆς Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας καί θιασῶτες τῶν θεοσοφικῶν ἰδεῶν.
Ἡ διεθνής καί ἑλληνική πολιτική κατάσταση τῆς περιόδου τοῦ μεσοπολέμου βοήθησε τά μέγιστα στή δημιουργία εὐνοϊκοῦ κλίματος γιά τήν ἀνάπτυξη ἀρχαιολατρικῶν καί εἰδωλολατρικῶν προϋποθέσεων. Ἡ ναζιστική ἰδεολογία, ἀπό βαθιά ἐπίδραση τῆς νιτσεϊκῆς σκέψεως, ἐκδηλώθηκε ὑπέρ τῆς ἐπιστροφῆς στά βάρβαρα ἀρχαῖα τευτονικά πρότυπα. Εἶναι γνωστός ἐπίσης ὁ θαυμασμός τοῦ Χίτλερ γιά τό ἀρχαιοελληνικό ἰδεῶδες καί συγκεκριμένα γιά τό στρατοκρατικό πολίτευμα τῆς Σπάρτης. Οἱ χριστιανικές Ἐκκλησίες στή Γερμανία παραγκωνίστηκαν καί τή θέση τούς πῆρε ἡ «Μεγάλη Ἐθνική Ἐκκλησία τῆς Γερμανίας» μέ τήν ἀναβίωση τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρικῆς θρησκείας τῶν Τευτόνων!
Εἶναι γνωστό ἀκόμα τό πλῆθος τῶν παγανιστικῶν στοιχείων πού περιέβαλλαν κάθε ἐκδήλωση τοῦ ναζιστικοῦ κόμματος. Ἐπίσης εἶναι γνωστός ὁ ρόλος τῶν πολυπληθῶν ἀποκρυφιστῶν δίπλα στόν παρανοϊκό δικτάτορα (βλ. Χ. Βασιλοπούλου, Τό ξεσκέπασμα τῆς Θεοσοφίας, Ἀθῆναι 1980, σέλ. 72). Ὁ ἰταλικός φασισμός ἐπίσης εἶχε στραφεῖ πρός τό «ἔνδοξο» παρελθόν τῆς ἀρχαίας Ρώμης τήν ὁποία ὁ δικτάτορας Μουσολίνι ἤθελε νά ἀναβιώσει!
Ἡ περί Θεοῦ, κόσμου καί ἀνθρώπου πίστη τοῦ νεοπαγανιστικοῦ κινήματος εἶναι ταυτόσημη μέ ἐκείνης τῆς Θεοσοφίας καί τῆς Νέας Ἐποχῆς. «Ἡ ἐξάπλωση τῶν κινημάτων αὐτῶν ὀφείλεται, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί στόν νεοεποχίτικο χαρακτήρα τούς» (π. Κυριακός Τσουρός, εἰσήγηση στήν ΙΓ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη). «Διαφωνοῦν μεταξύ τους, γιά τήν φύση τῶν "θεῶν" τους, ὅμως συμφωνοῦν στίς δύο βασικές ἀρχές τῆς "Νέας Ἐποχῆς": στήν περί Θεοῦ καί κόσμου ἔννοια καί στήν περί καλοῦ καί κακοῦ ἀντίληψή τους».
Ὁ Θεός τῶν «ἀρχαιολατρῶν», ὅπως καί τῶν νεοεποχιτῶν, δέν εἶναι ὁ προσωπικός Θεός τοῦ Χριστιανισμοῦ ἤ καί τῶν ἄλλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν. Ταυτίζονται ἀπόλυτα μέ τούς νεοεποχίτες, σύμφωνα μέ τούς ὁποίους ὁ Θεός δέν ἐκλαμβάνεται ὡς πρόσωπο, ἀλλά ταυτίζεται μέ τήν «ψυχή Ὁλότητα» ἤ τό «Παγκόσμιο ἤ Συμπαντικό Πνεῦμα» (Διάλογος, 18/99,8). Οἱ πολυπληθεῖς θεότητες τῶν νεοπαγανιστῶν εἶναι ἐνδοκοσμικές ὀντότητες, ὁμοούσιες μέ τόν κόσμο, ἀπό τόν ὁποῖον γεννήθηκαν καί σέ αὐτόν χρωστοῦν τήν ὕπαρξή τους. Μαζί μέ τό σύμπαν, καί τή φύση συναποτελοῦν τό «Ὅλον», «Ἐν τό Πάν». Ταυτίζονται μέ τό σύμπαν, μέ τίς «κοσμικές ἤ συμπαντικές δυνάμεις» ἤ τίς «φυσικές δυνάμεις». Στήν καλύτερη περίπτωση εἶναι «ὀντότητες» ἤ «ἀτομικότητες» μέ συγκεχυμένη καί νεφελώδη ἔννοια ἤ καί «ἄνθρωποι ἐξελιχθέντες» σέ «θεούς» κατόπιν διαδοχικῶν μετενσαρκώσεων! Γιά κάποιους ἀκραίους νεοπαγανιστές οἱ θεοί εἶναι ἐξωγήινοι, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται σέ κοντινό ἄστρο καί περιμένουν νά τούς καλέσουν οἱ ἄνθρωποι νά ἐπανέλθουν στή γῆ!
Γιά τούς νεοπαγανιστές, ὅπως καί γιά τούς θεοσοφιστές καί τούς νεοεποχίτες δέν ὑπάρχει ἐξωκοσμικό ὄν - Θεός (βλ. Π. Τρεμπέλα Θεοσοφία, Ἀθῆναι 1988, σέλ 27). Πέρα ἀπό τήν «κτιστή» πραγματικότητα δέν ὑφίσταται «ἄκτιστη» οὐσία. Κατ' αὐτούς οὐσιαστικός Θεός εἶναι ὁ ὑλικός κόσμος, μέσα ἀπό τόν ὁποῖο ἀναδύθηκαν οἱ «θεοί». Ὁ πανθεϊσμός τοῦ κινήματος τῆς Θεοσοφίας καί τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι ἐμφανής καί δόγμα πίστεως! «Ἡ Ἐθνική Θρησκεία διατείνεται ὅτι ὁλόκληρο τό σύμπαν εἶναι ἔμψυχο καί θεϊκό. Οἱ θεοί γεννιοῦνται καί βρίσκουν τήν ἀναγνώρισή τους μόνο ἐντός του Κόσμου καί διά τοῦ Κόσμου» (πέρ. «Ἀπολλώνειον Φῶς», Ἰανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σέλ. 1).
Σέ βασικό «ἀρχαιολατρικό» κείμενο διαβάζουμε: «Ὁ κόσμος (εἶναι) αἰώνιος καί ἀγέννητος, ἀΐδιος, ἄνευ ἀρχῆς ἤ τέλους, αὐτογέννητος καί αὐτοπάτωρ, κύριος καί τροφεύς τοῦ ἑαυτοῦ του» (Ἡ Ἑλληνική κοσμοθέασις, Ἄθ. 1997, σέλ. 15). Ἀποδίδονται στόν ὑλικό κόσμο θεϊκές ἰδιότητες! Σέ ἄλλο περιοδικό διαβάζουμε: «Οὐδέν ἄλλο τί καί ἀλλότριόν του κόσμου ὑπάρχει· πάσα ὀντολογική κατηγορία καί τάξις, ἀπό αὐτήν τῶν Θεῶν ἕως αὐτήν τήν ἀνοργάνων μορφῶν τῆς ὕλης, ὑφίσταται ἐντός αὐτοῦ. Θεός ἐξωσυμπαντικός καί δημιουργός, ἤ δυνάμεις, ἀγαθαί ἤ κακαί, ἐκτός της ὅλης κοσμικῆς νομοτέλειας δέν ὑφίστανται» (Τρ. Ὀλυμπίου, Μέλλον - Ἑλληνισμός ἤ Ὄλεθρος, Λιτόχωρο 2000, σέλ. 341). Σέ ἄλλο «ἀρχαιολατρικό» περιοδικό διαβάζουμε: «Οἱ θεοί εἶναι ἀδέλφια μας, παιδιά τῆς ἴδιας Μητέρας, τῆς Δημιουργοῦ του κόσμου Φύσεως» (πέρ. Ἀπολλώνειον Φῶς, Ἰανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σέλ. 24)!
Ὅσον ἀφορᾶ τή φύση τῶν «θεῶν» οἱ διάφορες «ἀρχαιολατρικές» ὁμάδες ὄχι μόνο δέν συμφωνοῦν, ἀλλά καί ἐρίζουν ἔντονα μεταξύ τους (Ἔλλ. Πάνθεον, 12/01,7). Ἀντλοῦν ὁρισμένα στοιχεῖα ἀπό τήν Ἑλληνική μυθολογία, τά ὁποία ἑρμηνεύουν κατά τό δοκοῦν. Αὐτό ἔχει ὡς συνέπεια νά ὑπάρχει στό «ἀρχαιολατρικό» κίνημα ἕνας πραγματικός «θεολογικός λαβύρινθος». Παρενθετικά παρατηροῦμε ὅτι αὐτό εἶναι μία ἀπό τίς βασικές ἀδυναμίες τοῦ νεοπαγανισμοῦ, ὅτι δέν ὑπάρχει μία ἑνιαία ἀντίληψη γιά τό θεῖο.
Οἱ κύριες ἀντιλήψεις γιά τό θεῖο τῶν Ἑλλήνων ἀρχαιολατρῶν καθορίζονται ἀπό τίς ἀκόλουθες ἀρχές:
α) Ἐκεῖνες πού ἀντιλαμβάνονται τούς θεούς ὡς ἀπρόσωπες φυσικές δυνάμεις ἤ ἐνέργειες.
β) Ἐκεῖνες πού ἀντιλαμβάνονται τούς θεούς «ὡς ἁπλές συμβολικές ὑποδηλώσεις φυσικῶν ἤ ψυχικῶν τάσεων καί ἀρχετύπων» ἤ ὡς ἰδέες.
γ) Ἐκεῖνες πού ἀντιλαμβάνονται τούς θεούς ὡς πραγματικές ὀντότητες ὑλικοψυχικές πού προῆλθαν ἀπό τήν μετεξέλιξη, διά σειρᾶς μετεμψυχώσεων, κανονικῶν ἀνθρώπων.
δ) Ὑπάρχουν βεβαίως καί ἐκεῖνοι πού θεωροῦν τούς θεούς ὡς ἐξελιγμένους ἐξωγήινους ἐπισκέπτες.
ε) Τέλος, ὑπάρχουν οἱ ὁμάδες πού προσπαθοῦν νά συμβιβάσουν τόν μονοθεϊσμό μέ τήν πολυθεΐα, ὑποστηρίζοντας ὅτι καί ὁ Χριστός ἦταν Ἕλληνας ἤ ὅτι «ἀνῆκε στούς θεούς τοῦ Δωδεκαθέου».
(Πρβλ. πέρ. «Ἄβατον», Ὁ Χριστός ἦταν Ἕλληνας!, τ. 19, σέλ. 75. π. Κυριακός Τσουρός, Εἰσήγηση στήν ΙΓ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη).
Ἡ ὑψηλή ἔννοια τῆς ψυχῆς, σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀρχαιοελληνική ἀντίληψη, νοεῖται ἀπό τούς νεοπαγανιστές ὡς «ὑλικά σωμάτια». Δηλαδή καθαρά νεοεποχίτικη ἀρχή!
Ἄλλο βασικό «δόγμα» τοῦ «ἀρχαιολατρικοῦ»-νεοπαγανιστικοῦ κινήματος, ἀπόλυτα ταυτόσημο μέ αὐτό τῆς Νέας Ἐποχῆς, εἶναι ἡ ἀπουσία διακρίσεως μεταξύ Καλοῦ καί Κακοῦ ἀπό τήν διδασκαλία τους. Κατηγοροῦν μάλιστα τό Χριστιανισμό, ὅτι δέχεται τήν ἔννοια τοῦ Καλοῦ καί τοῦ Κακοῦ, ἐξαιτίας τῆς πίστης του στόν «ἀπόκοσμο δικτάτορα ἑβραϊκό θεό Ἰεχωβά», ὁ ὁποῖος καταδυναστεύει τούς ὀπαδούς του μέ «κώδικες δεοντολογίας»! Διάβολος, ἁμαρτία, πτώση, λύτρωση, εἶναι ἔννοιες ἀσυμβίβαστες μέ τό νεοπαγανιστικό κίνημα. Νεοπαγανιστής ἔγγραψε πώς «ὁ πολυθεϊσμός ἀπελευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπ' ὁποιονδήποτε ἠθικό νόμο» (πέρ. Ἕνα, 5-5-124)! «Δέν πιστεύουμε στήν ἐβραιοχριστιανική Δυαδικότητα (σ.σ Καλό - Κακό)», «ἡ προσπάθειά μας εἶναι νά ξεφύγουν γιά πάντα (οἱ Ἕλληνες) ἀπό τήν διπολικότητα τῶν ἐννοιῶν "Καλό" καί "Κακό"» (Διιπετές. 6/94, 9-30)!
Ὁ ἄνθρωπος, κατ' αὐτούς, δέν εἶναι οὔτε καλός οὔτε κακός. Μπορεῖ νά ἐνεργεῖ σύμφωνα μέ τήν συνείδησή του, τήν ὁποία κατευθύνει -ὑποτίθεται- ἡ ἀόριστη καί νεφελώδης «θεία Δίκη». Δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό καμία σωτηρία, διότι αὐτός εἶναι ἀπό μόνος του θεός (καθαρά θεοσοφική καί νεοεποχίτικη διδασκαλία)! «Ὁ ἄνθρωπος», διατυμπανίζουν, «δέν ἀναγνωρίζει κανέναν ὡς Κύριό του. Οὐδείς σωτήρας προορίζεται νά τόν σώσει. Ἀρκεῖται στήν αὐτοσωτηρία του μέ βάση τίς προσωπικές του δυνάμεις» (πέρ. Ἀπολλώνειον Φῶς, ὄπ.π., σέλ. 1)! Ἀναμασοῦν τήν θεοσοφική ἀντίληψη ὅτι ὁ Θεός ὑπάρχει χάρις στόν ἄνθρωπο, ὁ Θεός ὑπάρχει μόνο στήν ἀνθρώπινη σκέψη! «Οἱ θεοί πλάθονται κατ' εἰκόνα καί ὁμοίωση τοῦ ἀνθρώπου καί ὄχι τό ἀντίστροφο, ὅπως διατείνονται οἱ ὑπέρμαχοι τῶν ἰουδαιογενῶν δογμάτων» (πέρ. Ἀπολλώνειον Φῶς, Ἰανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σέλ. 1)! «Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τή δυνατότητα νά προβάλει τό Εἶναι του σέ Θεό» (πέρ. Διιπετές. 1/91,6)! Ἡ ἔννοια τοῦ λυτρωτῆ θεωρεῖται ἰουδαιοχριστιανικῆ ἀντίληψη καί φανερώνει τήν ἀπόλυτη ἐξάρτηση τοῦ πιστοῦ ἀπό τόν ἀπολυταρχικό Ἰεχωβά.
Ἡ ἠθική, ὅπως βιώνεται στό Χριστιανισμό, εἶναι ἀδιανόητη στό νεοπαγανισμό. Οἱ ἠθικές ἀπαγορεύσεις ἀνήκουν στίς καταπιεστικές, κατ' αὐτούς, μονοθεϊστικές θρησκεῖες καί εἶναι ἐνταγμένες στό εὐρύτερο σχέδιο ὑποδούλωσης τῶν ὀπαδῶν τους. Οἱ παγανιστές ἔχοντας πρότυπά τους θεούς τους καί μιμούμενοι τά ἔργα τούς μποροῦν νά κάμουν ὅ,τι καί ἐκεῖνοι. Σέ ἀρχαιολατρικό ποίημα διαβάζουμε: «Οἱ θεοί μᾶς εἶναι οἱ παιδαγωγοί μας»! Οἱ πράξεις λοιπόν τῶν θεῶν, ὅποιες καί ἄν εἶναι, εἶναι ἐξαγιασμένες καί ἀξιομίμητες ἀπό τούς ἀνθρώπους!
Δέν παραλείπουν οἱ νεοπαγανιστές νά τονίζουν ἐμφατικά, τήν «ἀπελευθέρωσή τους ἀπό τά Χριστιανικά δεσμά» καί ὅτι «ἀπολαμβάνουν τώρα τή χαρά τῆς ζωῆς μέσα ἀπό τήν λατρεία τῆς πατρώας θρησκείας»! Ἀπολαμβάνουν τή χαρά τοῦ ἔρωτα, χωρίς περιορισμούς, πού τούς στέρησε ὁ «ἀνέραστος» Χριστιανισμός! Γι' αὐτό καί ἡ συμμετοχή τῶν νεοπαγανιστῶν στίς καρναβαλικές ἐκδηλώσεις εἶναι καθολική, μέ ἀποκορύφωμα ἐκείνη τοῦ Τυρνάβου. Καλοῦν τά μέλη τους νά μεταβοῦν στό ἐν λόγω χωριό νά «προσκυνήσουμε τόν φαλλό καί νά κοινωνήσουμε στήν διονυσιακή μέθη» (πέρ. Διιπετές. τ. 15, Ἐλαφηβολίων - Μάρτιος 1996, σέλ. 29)!
Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τά «ἠθικά δεσμά» εἶναι νεοεποχίτικη ἀντίληψη, τήν ὁποία ἀκολουθοῦν πιστά οἱ Ἕλληνες νεοπαγανιστές. Βασικό σύνθημα τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι: «Καταρρίψτε τά ταμπού τοῦ παρελθόντος, ζῆστε ἐλεύθερη ζωή, μέ σέξ, βία καί μαγεία» (πέρ. Διάλογος τ. Ἰανουάριος - Μάρτιος 1999, σέλ 11)!
Ἄλλο στοιχεῖο, πού διέπει τήν κοσμολογία τοῦ νεοπαγανισμοῦ, εἶναι ἡ ἰδιότυπη οἰκολογία μέσω τῆς φυσιολατρίας. Ὅπως εἴπαμε ἡ διδασκαλία τοῦ παγανισμοῦ εἶναι ἀπόλυτα πανθεϊστική, πιστή στό θεοσοφικό πανθεϊστικό δόγμα. «Εἴμαστε λάτρεις τῆς φύσεως» διακήρυξαν οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Παγκόσμιου Συνεδρίου Ἐθνικῶν Θρησκειῶν (W.C.E.R) στή Βίλνα τῆς Λιθουανίας στίς 24-6-1998! Τό θεῖο ταυτίζεται μέ τόν κόσμο ἤ γιά νά ἀκριβολογοῦμε, οἱ θεοί γεννήθηκαν ἀπό τόν ὑλικό κόσμο. Ὡς ὑπέρτατη πρωταρχική θεότητα θεωρεῖται ἡ θεά Γαία ἤ Ρέα, ἡ Γῆ, ἡ μητέρα πάντων τῶν θεῶν καί τῶν ἀνθρώπων καί ἡ τροφός τους. Αὐτή εἶναι κατά τούς παγανιστές ζωντανή ὕπαρξη, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ λατρεία (καί αὐτή εἶναι νεοεποχίτικη διδασκαλία). Θεῖες ὑπάρξεις θεωροῦνται ἐπίσης ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη, ὅσο καί ἄν αὐτό θεωρεῖται γελοῖο τήν ἐποχή τῶν διαστημικῶν ταξιδιῶν! Γι' αὐτό ἀποδίδουν τιμές καί λατρεία τόσο στήν γῆ, ὅσο καί στόν ἥλιο καί στή σελήνη. Ἀπόδειξη αὐτῶν εἶναι οἱ ἀπανωτές παγανιστικές ἑορτές τῶν ἡλιοστασίων, τῶν πανσελήνων καί τῆς νέας σελήνης! Σέ παγανιστική σελίδα στό διαδίκτυο ὑπάρχει μακέτα ναοῦ πρός ἀνέγερση, ἀφιερωμένου στήν Ἑκάτη, δηλαδή στήν Σελήνη! Ἐπαίρονται μάλιστα ὅτι ἡ φυσιολατρία τους θά σώσει τήν γῆ ἀπό τήν ἐπερχόμενη οἰκολογική καταστροφή!
Ἄλλο βασικό χαρακτηριστικό του παγανισμοῦ, τό ὁποῖο ἀποδεικνύει περίτρανα τήν ἰδεολογική του ἐξάρτηση ἀπό τήν Θεοσοφία, τήν Νέα Ἐποχή καί τό εὐρύτερο παγκόσμιο ἀποκρυφιστικό φάσμα, εἶναι ἡ πίστη στή μετενσάρκωση. Ὁ ἄνθρωπος, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ περιβόητου ἀποκρυφιστῆ τοῦ 19ου αἰώνα Allan Kardec, ἡ ὁποία ἔγινε βασική ἀρχή ὅλων τῶν νεοαποκρυφιστικῶν καί νεοπαγανιστικῶν συστημάτων, εἶναι δέσμιος του «Κάρμα» ἤ ἐπί τό ἑλληνικότερο τῆς Μοίρας, στή θέληση τῆς ὁποίας ὑπόκεινται ἀκόμα καί οἱ θεοί. Ἀπό αὐτή δέν μπορεῖ νά ξεφύγει κανένας, διότι ἡ πορεία τοῦ εἶναι προδιαγεγραμμένη. Μοναδική του διέξοδος εἶναι οἱ διαδοχικές μετενσαρκώσεις του καί τά στάδια «κάθαρσης», ὥσπου νά φτάσει σέ «ἀνώτερα ἐπίπεδα». Ὁρισμένες μάλιστα «ἀρχαιολατρικές» ὁμάδες, ὅπως ἀναφέραμε, πιστεύουν πώς ἀκόμα καί οἱ θεοί εἶναι ἐξελιγμένοι ἄνθρωποι μέσω διαδοχικῶν μετεμψυχώσεων ἤ μετενσαρκώσεων ἤ «μετενσωματώσεων». Βασικά ὁ ἄνθρωπος εἶναι «θεός ἐν ἐξελίξει» (πέρ. Διάλογος τ. Ἰανουάριος - Μάρτιος 1999, σέλ. 11)!
Τά ἀποκρυφιστικά φαινόμενα ἐπίσης καί ὁ ἀποκρυφισμός εἶναι κοινή ἐπιδίωξη τῶν νεοπαγανιστῶν. Κάνουν ὅ,τι μποροῦν προκειμένου νά προάγουν σύγχρονα πνευματιστικά φαινόμενα, ὡς «ἀδιάκοπη βίωση τῆς ἐθνικῆς θρησκείας». Μέσα ἀπό τά περιοδικά τους καί τίς διάφορες δημόσιες συζητήσεις τούς οἱ νεοπαγανιστές προβάλουν μέ θέρμη διάφορα πνευματιστικά φαινόμενα, ὅπως γιά παράδειγμα τά ἀναστενάρια, τά ὁποία ἦταν πράγματι μέρος τῆς λατρείας τῆς Περαίας Ἀρτέμιδος (Στράβων 12, 537 καί Εὐριπ. Βάκχες 300). Κάθε χρόνο γίνεται μία ἄνευ προηγουμένου προσπάθεια νά συμμετάσχουν πάνδημα οἱ «ἀρχαιολάτρες» στά ἀναστενάρια τῆς βόρειας Ἑλλάδος.
Τέλος, ἡ μαντική εἶναι μέσα στίς ἐπιδιώξεις τους. Τά ὡροσκόπια, ἡ ἀστρολογία καί οἱ ἄλλες «σύγχρονες τεχνικές μαντικῆς» εἶναι ἐνταγμένα στό γενικότερο σχέδιο ἐξάρτησης τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν «εἱμαρμένη» καί τήν ἀναγωγή τῆς μαντικῆς σέ τρόπο ζωῆς! Μέσα στίς ἄμεσες ἐπιδιώξεις τούς εἶναι καί ἡ ἀνέγερση μαντείων (ἀκόμα καί νεκρομαντείου), ὡς ἀπαραίτητου στοιχείου ἄσκησης τῆς παγανιστικῆς τους θρησκείας! Γνωστός ἀρχαιολάτρης ἀναφέρεται σέ νέες... ἐμφανίσεις τοῦ Ποσειδώνα στούς ναυτικούς!
Ὁ εἰδωλολατρικός χαρακτήρας τοῦ Νεοπαγανισμοῦ
Τίθεται τό ἐρώτημα ἄν ὁ νεοπαγανισμός εἶναι εἰδωλολατρία. Οἱ «ἀρχαιολάτρες» νεοπαγανιστές προσπαθοῦν νά πείσουν ὅτι ἡ θρησκεία τους δέν εἶναι εἰδωλολατρική. Μάλιστα συχνά διαμαρτύρονται ὅταν κάποιοι τούς ἀποκαλοῦν εἰδωλολάτρες. Ὁ νεοπαγανισμός ὅμως ἔχει πάμπολλα στοιχεῖα, τά ὁποῖα μποροῦν νά τόν χαρακτηρίσουν ὡς εἰδωλολατρία. Οἱ σύγχρονοι παγανιστές ἐπιχειρώντας νά νεκραναστήσουν τήν «πατρώα θρησκεία» μαζί μέ ὅλες τίς ἀπαράδεκτες δοξασίες καί τά λαϊκά δρώμενα (π.χ. ζωοθυσίες, μαντεῖες, διονυσιασμοί, κ.λπ.) δίνουν σαφέστατα χαρακτήρα εἰδωλολατρικό στήν νεοπαγανιστική τους πίστη.
Εἰδωλολατρία εἶναι ἡ θεώρηση ἄψυχων ἀντικειμένων ὡς θεοτήτων καί ἡ λατρεία αὐτῶν (Φετιχισμός), καθώς καί ἐμψύχων ὄντων τοῦ φυσικοῦ κόσμου (Τοτεμισμός). Μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια εἰδωλολατρία εἶναι ἐπίσης κάθε αὐθαίρετη ὑποκειμενική ἀντίληψη γιά τήν ὑψηλή ἔννοια τοῦ θείου, ὅπως γιά παράδειγμα ὁ ἀνθρωπομορφισμός. Μελετώντας λοιπόν τίς πολυποίκιλες νεοπαγανιστικές δοξασίες διαπιστώνουμε ὅτι αὐτές ἔχουν πλούσιο τό εἰδωλολατρικό στοιχεῖο.
Ἡ κυριαρχική πίστη ὅλων τῶν ἀρχαιολατρικῶν ὁμάδων περί «θεότητας τῆς Φύσεως» καί ἰδιαίτερά της γής καί ἡ ἀπόδοση λατρείας σέ αὐτή εἶναι τό πιό τρανταχτό παράδειγμα φετιχισμοῦ. Ἡ παλαιότερη ἀλλά καί ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ἀποφάνθηκε ὅτι ἡ γῆ, ὁ ἥλιος, τά ἄστρα, τά οὐράνια σώματα καί κάθε τί ὑλικό ἀντικείμενο δέν ἔχουν ἀφ' ἑαυτῶν ζωή, ἐνσυνείδητη ὕπαρξη. Αὐτό εἶναι δεδομένο. Ὁ ἥλιος δέν εἶναι ὁ Φοῖβος, καί ἡ σελήνη ἡ Ἄρτεμις ἤ ἡ Ἑκάτη, ὅπως πίστευαν οἱ ἀρχαῖοι καί προσεύχονταν καί θυσίαζαν σέ αὐτά, ἀλλά σαφέστατα ὑλικές μάζες, πού διέπονται ἀπό συγκεκριμένους φυσικούς νόμους. Ὁ ἑορτασμός λοιπόν τῶν ἡλιοστασίων καί τῶν πανσελήνων ἀπό τούς νεοπαγανιστές ὡς νά εἶναι ζωντανές ὑπάρξεις τά οὐράνια αὐτά ὑλικά σώματα καί νά ζητοῦν τιμές καί λατρεῖες γι' αὐτά, πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ, ἐκτός ἀπό εἰδωλολατρικός φετιχισμός; Ἡ γῆ μᾶς ἔχει ἐξερευνηθεῖ σέ μεγάλο βαθμό ἀπό τήν σύγχρονη ἐπιστήμη καί γνωρίζουμε, σχετικά, τήν ὑλική σύστασή της καί τούς φυσικούς νόμους πού τήν διέπουν.
Γνωρίζουμε πιά πώς τά διάφορα φυσικά φαινόμενα δέν εἶναι «θεϊκές» ἐνέργειες. Τά κύματα τῆς θάλασσας δέν τά προκαλεῖ ὁ Ποσειδῶν, ἀλλά οἱ μετεωρολογικές φυσικές διεργασίες. Τά ἡφαίστεια καί τούς σεισμούς δέν τούς προκαλοῦν οἱ θαμμένοι Τιτάνες, ἀλλά οἱ ὑπόγειες τεκτονικές διεργασίες. Οἱ ἄνεμοι δέν προκαλοῦνται ἀπό τό φύσημα τοῦ Αἰόλου, ἀλλά ἀπό τήν διαφορά πίεσης τῆς ἀτμόσφαιρας κ.λπ. Ἡ ἀντίληψη τῶν νεοπαγανιστῶν ὅτι ἡ γῆ εἶναι ζωντανή ὕπαρξη ἐνσυνείδητη, ἡ μεγάλη θεά, ἡ ὁποία γέννησε τούς θεούς καί τούς ἀνθρώπους, κρίνεται ἐκτός ἀπό φαιδρή καί παιδαριώδης, σαφῶς πρωτόγονη εἰδωλολατρική πίστη.
Οἱ νεοπαγανιστές πιστεύουν ὅτι οἱ θεοί τῆς «πατρώας θρησκείας» εἶναι φυσικές ἤ συμπαντικές δυνάμεις. Οἱ φυσικές δυνάμεις ὅμως εἶναι συγκεκριμένες: ἡ βαρυτική, ἡ ἠλεκτρομαγνητική, ἡ ἀσθενής καί ἡ ἰσχυρή πυρηνική. Ἡ σύγχρονη φυσική αὐτές δέχεται ὡς τίς τέσσερις βασικές δυνάμεις ἤ καλύτερα τίς τέσσερις ἀλληλεπιδράσεις τῆς ὕλης. Οἱ ἠλεκτρομαγνητική δύναμη γιά παράδειγμα εἶναι οἱ ἀλληλεπίδραση πού ἀναπτύσσεται μεταξύ ἠλεκτρικά φορτισμένων σωματίων, μέσω ἀνταλλαγῆς φωτονίων, τά ὁποία ἀποτελοῦν καί τόν φορέα τῆς δύναμης. Ἐπο-μένως τό νά θεωροῦν αὐτές τίς φυσικές δυνάμεις οἱ νεοπαγανιστές ὡς θεούς, τό νά τούς λατρεύουν καί τό νά τούς ἐπικαλοῦνται σάν νά εἶναι ζωντανές ὑπάρξεις, ἐκτός ἀπό ἀνοησία καί ἀντιεπιστημονική θεώρηση, εἶναι κραυγαλέα εἰδωλολατρία!
Οἱ ψευτοθεοί τῶν νεοπαγανιστῶν «εἶναι εἴδωλα, διότι εἴτε ὡς ἰδέες καί ἔννοιες ἐκλαμβάνονται, εἴτε ὡς λατρευόμενες φυσικές δυνάμεις καί ἐνέργειες, εἴτε ὡς ὀντότητες ἤ ἐξελιγμένοι καί θεοποιηθέντες ἄνθρωποι, εἴτε ὡς σύμβολα καί ἠθικοπλαστικά μορφώματα χωρίς ὀντολογική ὕ-παρξη, εἶναι ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων, κατασκευάσματα τῆς ἀνθρώπινης διανοίας, θεοί καθ' ὁμοίωση ἀνθρώπων πλασθέντες» (π. Κυριακοῦ Τσουροῦ, Εἰσήγηση στήν ΙΓ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη). Ὁ ἀείμνηστος καθηγητής καί φιλόσοφος Ν. Λούβαρις εἶχε δώσει ἐπίσης τόν ἑξῆς ὁρισμό τῆς εἰδωλολατρίας: «Κατά τήν εὐρυτάτην της λέξεως σημασίαν εἰδωλολατρία εἶναι πᾶν εἶδος λατρείας, ἐφόσον δέν ἀναφέρεται εἰς τόν ἕνα Θεόν, τόν ἀληθινόν καί δί' εἰδικῆς τινός ἀποκαλύψεως γνώριμον εἰς τούς ἀνθρώπους» (Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, Φοῖνιξ, τόμ. Θ', σέλ. 735).
Ὅμως καί ἡ ἀντίληψη ὅτι οἱ θεοί τῆς «πατρώας θρησκείας» εἶναι ἀρχέτυπα καί ἰδέες μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ἕνα εἶδος «ἤπιας» εἰδωλολατρίας, διότι καί πάλι εἶναι αὐθαίρετες ὑποκειμενικές νοηματικές συλλήψεις, ἀνύπαρκτα ὄντα, πλάσματα εὐφάνταστων ἀνθρώπων, τά ὁποία δέν ἔχουν δώσει κανένα ἁπτό σημεῖο τῆς ὕπαρξής τους!
Ἀλλά ὑπάρχει καί μία ἄλλη σημαντική πτυχή τῆς νεοπαγανιστικῆς ἀντίληψης γιά τούς θεούς. Ἄν οἱ θεοί εἶναι «προϊόντα» της φύσεως καί ὄχι αἰώνια καί αὐθύπαρκτα ὄντα (βασική ἔννοια πού καθορίζει τό θεῖον), δημιουργημένα καί ὄχι δημιουργοί του κόσμου καί ἀμέτοχά της κοσμικῆς διεργασίας, τότε ποιά εἶναι ἡ θέση τους στόν κόσμο καί ὁ λόγος ὕπαρξής τους; Ἡ «θεά» Φύση, ἡ ὁποία ὑποτίθεται ὅτι δημιούργησε τίς φυσικές δυνάμεις, γιά ποιόν λόγο νά τίς ταυτίσει μέ τούς θεούς, τούς ὁποίους ἐπίσης αὐτή δημιούργησε;
Ὑπάρχουν καί ἄλλα στοιχεῖα, τά ὁποῖα προδίδουν τόν εἰδωλολατρικό χαρακτήρα τοῦ νεοπαγανισμοῦ. Ἀναφέρουμε χαρακτηριστικά τή θεώρηση καί τή θέση τῶν ἀγαλμάτων στήν παγανιστική λατρεία τους. Ἡ λειτουργία τοῦ ἀγάλματος δέν εἶναι ἁπλά εἰκονική, ὅπως λειτουργοῦσε στήν ἀρχαία Ἑλλάδα καί βέβαια στόν Χριστιανισμό, ὅπου αὐτό χρησιμοποιεῖται. Σύμφωνα μέ ὁμολογία κορυφαίου νεοπαγανιστῆ «λατρεύομεν ἐνώπιον ἑνός ἀγάλματος ἤ προτομῆς θεοῦ, οὐχί εἰκόνος, διότι πρωτίστως ἀποδίδεται τιμή εἰς τήν ὕλην» (πέρ. Τρίτο Μάτι, Καλοκαίρι 2001, σέλ. 68)! Πολλοί ἀπό τούς νεοπαγανιστές πιστεύουν ὅτι τό «θεῖον» βρίσκεται ἐγκλωβισμένο μέσα στό ἄγαλμα. Ὁ ἐγκλωβισμός τῆς θεότητας στό ἄγαλμα γίνεται μέ εἰδική τελετή τήν «Καθιέρωσην» (Διιπετές 4/93, 21)!
«Δέν παύει ποτέ ἡ ἀρχαία Ἑλληνική θρησκεία νά εἶναι εἰδωλολατρία» τονίζει ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός, «ἔστω καί ὄχι στήν παχυλή μορφή ἄλλων ἀνατολικῶν θρησκειῶν, ἀφοῦ οἱ θεοί της δέν εἶναι παρά μόνο κατασκευάσματα τῆς εὑρετικῆς -εἶναι γεγονός- φαντασίας τῶν προγόνων μας ἤ μεταφορά στίς διάφορες ἑλληνικές θεότητες στοιχείων τῆς ἀνθρώπινης χαρακτηρολογίας καί πραγματικότητας. Εἶναι ἔτσι εἰδωλολατρία εἰδικοῦ τύπου»!
Εξ άλλου, και αυτή η ύπαρξη της πολυθεΐας προσδίδει στα νεοειδωλολατρικά κινήματα την χαρακτήρα της ειδωλολατρίας, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Μ. Αθανάσιος στο περίφημο έργο του «Κατά ειδώλων».
Σέ κάθε περίπτωση, ἡ νεοπαγανιστική πίστη εἶναι ἡ «θεολογία» τήν Νέας Ἐποχῆς, ἡ ὁποία μέ τήν σειρά τῆς υἱοθέτησε τήν εἰδωλολατρία τῆς Θεοσοφίας! Εἶναι οἱ ἀρχές τῆς νέας ἐφιαλτικῆς πανθρησκείας, ἡ ὁποία κυοφορεῖται ἀπό τούς σκοτεινούς κύκλους τῆς Νέας Ἐποχῆς καί ἡ ὁποία ἐπιδιώκει νά γίνει ἡ μόνη θρησκεία τοῦ κόσμου!
Συμπερασματικά πρέπει νά ποῦμε, ὅτι ὁ παγανισμός εἶναι κατά βάση λατρεία τῆς Φύσεως. Ἡ διδασκαλία τοῦ παγανισμοῦ ἔχει αὐστηρά πανθεϊστικό χαρακτήρα. Οἱ φανταστικές θεότητες τοῦ ἑλληνικοῦ νεοπαγανισμοῦ εἶναι φυσικές δυνάμεις ἤ ὀντότητες τῆς φύσεως. Οἱ ἴδιοι διά-τυμπανίζουν πώς εἶναι οἱ πιό θερμοί οἰκολόγοι καί ὅτι μόνο αὐτοί ἐνδιαφέρονται γιά τήν σωτηρία τοῦ πλανήτη, διότι θεωροῦν τήν φύση «θεία» καί τήν λατρεύουν (πρβλ. Διακήρυξη τοῦ Παγκόσμιου Συνεδρίου Ἐθνικῶν Θρησκειῶν). Ἔτσι οἱ «ἀρχαιολάτρες» ἐφεῦραν, ὀργάνωσαν καί ἑορτάζουν διάφορες παγανιστικές ἑορτές, πού ἔχουν ὡς σκοπό τήν ἑδραίωση τῆς λατρείας τῆς φύσεως. Ἑορτάζουν μέ ἔμφαση τά ἡλιοστάσια καί τίς πανσελήνους. Τίς ἡμέρες αὐτές ντύνονται περίεργα καί βγαίνουν στήν ὕπαιθρο κατά ὁμάδες γιά νά λατρέψουν τίς φυσικές κινήσεις τῶν οὐρανίων σωμάτων. Ἀναπέμπουν ὕμνους στήν θεά Ἑκάτη, ἡ ὁποία ταυτίζεται μέ στ σφαίρα τῆς σελήνης, καί προσεύχονται στόν ἥλιο, ὅπως ἔκανε καί ὁ Ἰουλιανός καθημερινά, λές καί τούς ἀκούει ἡ τεράστια πυρακτωμένη μάζα του! Τό κακό ὅμως εἶναι ὅτι τίς παράλογες αὐτές φυσιολατρικές τους δραστηριότητες ἐπιδιώκουν νά τίς ἐπιβάλλουν καί στούς μή παγανιστές, ἀκόμα καί στούς χριστιανούς. Τά τελευταία χρόνια διάφοροι μαζικοί φορεῖς ἑορτάζουν τήν πανσέληνο, ἰδιαίτερά του Αὐγούστου, γλεντώντας ὅλη τή νύχτα. Ἡ οἰκολογική εὐαισθησία πολλῶν ἀνυποψίαστων ἀνθρώπων γίνεται στόχος τῶν νεοπαγανιστῶν. Στελέχη τούς ἔχουν εἰσχωρήσει σέ πολλές ὀργανώσεις, ὡς δῆθεν οἰκολόγοι καί ἀπό ἐκεῖ προωθοῦν τίς θέσεις καί τά σχέδια τοῦ νεοπαγανιστικοῦ κινήματος.
Τί ἐπιδιώκει ὁ Νεοπαγανισμός
Οἱ νεοπαγανιστές παρουσιάζονται ὡς δῆθεν λάτρεις τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πολιτισμοῦ. Μονοπωλοῦν τήν ἰδιότητα τοῦ «μόνου γνήσιου φορέα» τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καί τό χειρότερο ἀπό ὅλα τήν ἰδιότητα τοῦ γνήσιου Ἕλληνα. Οἱ νεοπαγανιστές ὅσο καί ἄν προσπαθοῦν νά ἀποδείξουν πώς εἶναι ἁγνοί λάτρεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ δέν μποροῦν νά γίνουν πιστευτοί. Οἱ νεοπαγανιστές κινοῦνται «ὄχι ἀπό εἰλικρινῆ ἀγάπη γιά τόν Ἑλληνισμό, ἀλλά ἀπό φανατική προσήλωση στήν εἰδωλολατρία» (π. Γεώργιος Μεταλληνός).
Πρώτη ἐπιδίωξη λοιπόν τῶν «ἀρχαιολατρῶν» εἶναι νά συνειδητοποιήσουν οἱ Ἕλληνες ὅτι βρίσκονται σέ κατάσταση «ὁμηρίας» ἀπό τήν «ἑβραϊκή αἵρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ», ὁ ὁποῖος κατ' αὐτούς δέν ἔχει κανένα στοιχεῖο ἐπαφῆς μέ τόν Ἑλληνισμό, ἀντίθετα εἶναι «ὁ νεκροθάφτης αὐτοῦ καί τοῦ πολιτισμοῦ του»! «Ἄς ἀποτελέσει», εὔχονται, «ἡ ἀποτίναξη τοῦ ἑβραϊκοῦ ζυγοῦ στόν πολιτισμό τό πρῶτο βῆμα γιά τήν συνειδησιακή μετάλλαξη τῶν συμπατριωτῶν μας καί τήν οἰκοδόμηση ἑνός Κράτους αὐθεντικά Ἑλληνικοῦ» (πέρ. «Ἀπολλώνειον Φῶς», ὄπ.π., σέλ.36). Ἐπί-χειροῦν νά «ἀποδείξουν» καί νά κάνουν γνωστή τήν ὑποτιθέμενη διαστροφή τῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία ἀποκρύπτει, ὅπως ἰσχυρίζονται τούς «φοβερούς διωγμούς» δεκαέξι αἰώνων κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ! Ἐπιτίθενται μέ λύσσα ἐναντίον ὅλων ἐκείνων τῶν ἱστορικῶν, οἱ ὁποῖοι δέν συμμερίζονται τίς ἀπόψεις τους, ἰδιαίτερα ἐναντίον τοῦ ἐθνικοῦ μας ἱστορικοῦ Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου!
Ὁ μεγάλος αὐτός ἱστορικός του Γένους μας, τοῦ ὁποίου ἡ ἐπιστημονικότητα εἶναι ἀναγνωρισμένη, ἔγραψε τό ἑξῆς σημαντικό γιά τήν κατάρρευση τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρίας: «Ἐντός της σεσαθρωμένης παλαιᾶς κοινωνίας διεμορφώθη κοινωνία ἐρρωμενεστέρα, ἡ χριστιανική. Ἡ πτώση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς εἰδωλολατρικῆς Θρησκείας, δέν ἦταν ἀποτέλεσμα τῶν αὐτοκρατορικῶν μέτρων. Οἱ ναοί κατέπιπτον καί ἡ πίστις ἐμαραίνετο καί ἐν γένει τό ἀρχαῖον θρήσκευμα εὐθείρετο, ἀλλ' ἐφθείρετο ἤρεμα ὡς ἐξ ὀργανικοῦ θανατηφόρου νοσήματος μᾶλλον, ἤ διά πληγῶν ἔξωθεν κᾶ-ταφερομένων» (Παπαρηγοπούλου Κῶν. Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τόμ. 8, σέλ. 204). Ἡ σύγχρονη ἀρχαιολογία βεβαιώνει πώς οἱ ἐθνικοί ναοί κατέρρευσαν κατά κύριο λόγο, ὄχι βίαια, ἀπό χέρι ἀνθρώπινο, ἀλλά ἀπό τήν ἐγκατάλειψη! Ἀντίθετα ὅσοι σώθηκαν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς φροντίδας τῶν χριστιανῶν (π.χ. Παρθενώνας, Θησεῖο, κ.λπ.)!
Δεύτερη ἐπιδίωξη τῶν «ἀρχαιολατρῶν» εἶναι νά ἀποδώσουν στό χριστιανισμό τή σύγχρονη πνευματική καί πολιτιστική κατάπτωση τοῦ κόσμου. «Ζοῦμε», τονίζουν, «σέ μία ἐποχή μαζικῆς καί ἠθικῆς ἀλλοτρίωσης» (Διιπετές 13/95, 3). Ὡς βασική αἰτία θεωροῦν τόν «ἰουδαῖο-χριστιανισμό» καί γενικότερα τήν μονοθεϊστική ἀντίληψη. Αἰτία τῆς κατάπτωσης ἀποτελεῖ ἡ «αὐθαίρετη κι ἀνιστόρητη ἐπιλογή... τοῦ ἐθνικά ἀλλότριου, μεσαιωνικοῦ, δουλοπρεποῦς, δεισιδαιμονικοῦ χριστιανοκρατισμοῦ καί πάνω ἀπ' ὅλα διεφθαρμένου βυζαντινοῦ ἤθους» (Διιπετές 13/95, 3)! Διαλαλοῦν ὅτι τό ξεπέρασμα αὐτῆς τῆς κατάπτωσης μπορεῖ νά γίνει μόνο μέ τήν «ἐπανελλήνιση» τῆς ἀνθρωπότητας καί τήν βίωση τῆς «πατρώας θρησκείας»!
Εὐαγγελίζονται τήν ἀναβίωση τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πολιτισμοῦ σέ ὅλες του τίς διαστάσεις. Τονίζουν ἐμφατικά πώς μόνο οἱ Ἕλληνες δημιούργησαν ἀληθινό πολιτισμό, σέ ἀντίθεση μέ τούς ἄλλους λαούς, τῶν ὁποίων ὁ πολιτισμός εἶναι ἀνάξιος λόγου. Ἐπιτίθενται ἰδιαίτερα ἔναντι-ὄν τῶν Σημιτῶν - Ἑβραίων, χαρακτηρίζοντάς τους ὡς τούς καταστροφεῖς τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.
Γνήσια πολιτισμικά στοιχεῖα τῶν ἄλλων λαῶν βρίσκουν μόνο στίς ἀρχαῖες εἰδωλολατρικές θρησκεῖες τους! Στήν ἰδρυτική διακήρυξη τοῦ Παγκοσμίου Συνεδρίου Ἐθνικῶν Θρησκειῶν (World Congress of Ethnic Religions, Βίλνα τῆς Λιθουανίας 20 ἕως 24 Ἰουνίου 1998), στό ὁποῖο οἱ Ἕλληνες παγανιστές διεδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο, ἐξαίρεται ὁ ρόλος τῶν εἰδωλολατρικῶν θρησκειῶν ὡς φορέων ὑψηλῆς πολιτισμικῆς ἀξίας! «Οἱ ἀληθινές αὐτόχθονες θρησκεῖες μποροῦν νά μᾶς προσφέρουν φιλοτητα καί σεβασμό πρός ὅλα ὅσα βλέπουμε καί αἰσθανόμαστε γύρω μας, καθώς καί ἀνοχή πρός ὅλες τίς μορφές λατρείας πού προάγουν τήν συναισθηματική εἰλικρίνεια, τήν καθαρότητα τῶν σκέψεων καί τήν εὐγενῆ σχέση τῆς κάθε στιγμῆς τῆς ζωῆς μας πρός πᾶν ὅ,τι ὑπάρχει καί ζεῖ. Ἄς εἴμαστε λοιπόν ὑπερήφανοι γιά τίς ἀναγεννηθεῖσες Ἐθνικές μας Θρή-σκεῖες καί γιά τήν ἰδιαίτερη οἰκουμενικότητά μας πού παροτρύνει τούς ἀνθρώπους νά μήν παραμένουν ἄλλο κλεισμένοι μέσα στά τείχη μίσους καί φθόνου ἐναντίον ἐκείνων πού βρίσκονται ἐκτός τῶν συγκεκριμένων τειχῶν. Ἄς σπάσουμε ὅλα αὐτά τά τείχη διευρύνοντας τόν ὀπτικό ὁρίζοντα καί τήν θέαση τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους»! Κατά τούς «ἀρχαιολάτρες» μέ τήν ἐμφάνισή του ὁ Χριστιανισμός κατέστρεψε... τούς λαμπρούς πολιτισμούς αὐτῶν τῶν λαῶν!
Ἀπώτερος καί ὑψηλός σκοπός τῶν «ἀρχαιολατρῶν» εἶναι ἡ ἀναβίωση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας καί μάλιστα στή λαϊκή παγανιστική της μορφή! Τήν ἀποκαλοῦν «πατρώα θρησκεία», ὅμως, ὅπως εἴπαμε, ἡ μακραίωνη ἐξελισσόμενη ἀρχαιοελληνική θρησκεία οὐδέποτε εἶχε σταθερή καί ἑνιαία μορφή γιά ὅλους του Ἕλληνες. Κατά βάση θέλουν νά ἀναβιώσουν τή θρησκεία τοῦ δωδεκαθέου. Κατακρίνουν δέ τό δίλημμα μεταξύ μονοθεϊσμοῦ καί πολυθεϊσμοῦ, ἀποδίδοντας τό στή «σκοτεινή» προπαγάνδα τῶν «ἰουδαιοχριστιανῶν» καί τῶν ἰσλαμιστῶν. Ὁ μονοθεϊσμός γι' αὐτούς ἀντιπροσωπεύει τήν ἀπόλυτη ἐξάρτηση, τή δουλικότητα στό ἕνα ἀπόκοσμο ὄν. Ἀντίθετα ὁ πολυθεϊσμός ἀντιπροσωπεύει τήν ἀντίληψη τῆς ἐλευθερίας τοῦ λάτρη!
Πιστοί ἀπόλυτα στίς νεοεποχίτικες ἀρχές τούς διατυμπανίζουν τό βασικό δόγμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ὅτι «ὅλοι οἱ δρόμοι ὁδηγοῦν στό Θεό» (πέρ. Διάλογος, Ἰανουάριος - Μάρτιος 1999, σέλ. 11). Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι καί ὁ νεοπαγανισμός.
Καί μέ τόν ἑλληνικό νεοπαγανισμό ἐπιδιώκεται ἡ συγχώνευση ὅλων τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου σέ μία τερατώδη πανθρησκεία, (βλ. Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη Τό Πανθρησκευτικό Ὅραμα (Ἐφιάλτης) τῆς Νέας Ἐποχῆς, πέρ. Διάλογος Ἰανουάριος - Μάρτιος 1999, σέλ. 11). Βρισκόμαστε μπροστά σ' ἕνα θρησκευτικό συγκρητισμό πού εἶναι «ἡ μεγαλύτερη πλάνη τῆς ἐποχῆς μας, ὁ μεγαλύτερος καί ἰσχυρότερος πειρασμός» (Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἰεροθέου, Ἔφ. Ὀρθόδοξος Τύπος, φ. 1445, 8-2-2002). Γιά νά ἐπιτευχθεῖ ὅμως αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά φθαροῦν οἱ μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκεῖες καί ἰδιαίτερα ὁ Χριστιανισμός. Ἕνα ἀποτελεσματικό ὅπλο μέ τό ὁποῖο μποροῦν νά πληγοῦν αὐτές καί ἰδιαίτερα οἱ μεγάλες ὑπερεθνικές θρησκεῖες, ὁ Χριστιανισμός καί τό Ἰσλάμ, εἶναι ἡ ἀναβίωση τῶν ἐθνικῶν παγανιστικῶν θρησκειῶν. Οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ διεθνισμοῦ καί τῆς παγκοσμιοποίησης ἔριξαν τό σύνθημα γιά τήν ἐπιστροφή στήν ἐθνικιστική θρησκευτικότητα, προκειμένου νά ἐξυπηρετηθοῦν οἱ δόλιοι σκοποί τους. Γι' αὐτό καί προβάλλεται τεχνηέντως τό σύνθημα τῆς «ἐπιστροφῆς στίς ρίζες» μέ τήν διαγραφή τῆς ἱστορικῆς περιόδου τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τήν ἄμεση ἀναγωγή στήν ἀρχαία εἰδωλολατρία, τόν σατανισμό, τούς ἀρχαίους γερμανικούς ἤ ἑλληνικούς ἤ ἄλλους θεούς, κ.λπ.
Οἱ Ἕλληνες, κατ' αὐτούς, ὀφείλουμε νά ἀπαρνηθοῦμε τά «ξένα θρησκευτικά μορφώματα» καί νά ἐκφραστοῦμε μέσω τῆς «πατρώας θρησκείας μας», ὥστε μέσω αὐτῆς νά ἱκανοποιήσουμε τῆς εὐγενεῖς θρησκευτικές μας ἀνάγκες καί νά δημιουργήσουμε πολιτισμό! Ὁ Χριστιανισμός κατ' αὐτούς δέν ταιριάζει στήν ἰδιοσυγκρασία τῶν Ἑλλήνων μέ τόν αὐστηρό καταπιεστικό χαρακτήρα του, σέ ἀντίθεση μέ τήν «πατρώα θρησκεία», ἡ ὁποία εἶναι θρησκεία τῆς χαρᾶς, τοῦ κεφιοῦ, τοῦ ἔρωτα καί τῆς αἰσιοδοξίας.
Κάνουν προσπάθειες νά ἀποδείξουν πώς ὁ ἀρχαιοελληνικός παγανισμός δέν ἔσβησε ποτέ ἀπό τήν ἑλληνική ψυχή στήν χώρα μας, παρ' ὅλες τίς «θηριώδεις διώξεις» τοῦ Χριστιανισμοῦ. Θεωροῦν τούς κατοίκους τῶν ἀπομακρυσμένων περιοχῶν, οἱ ὁποῖοι διατήρησαν τόν παγανισμό γιά κάποιους αἰῶνες «ἥρωες καί μάρτυρες τοῦ ἑλληνισμοῦ», παραβλέποντας τό ἀδιάψευστο γεγονός ὅτι ἡ ἐμμονή τους στήν εἰδωλολατρία ἔγινε μόνο ἐξαιτίας τῆς ἀμάθειάς τους! «Βλέπουν» στά διάφορα κοινωνικά ἐπαναστατικά κινήματα, κατά τούς Βυζαντινούς χρόνους, «τήν ἀέναη πάλη μεταξύ ἑλλήνων καί χριστιανῶν»!
Κάθε λαϊκή ἐκδήλωση, πού ἔχει τίς ρίζες της στό προχριστιανικό παρελθόν θεωρεῖται ἀπό οὖς νεοπαγανιστές «ἀπόδειξη» ὅτι ἡ «πατρώα θρησκεία ζεῖ στήν ἑλληνική ψυχή». Γι' αὐτό κάνουν ὅ,τι μποροῦν, γιά νά διατηρήσουν, νά προβάλουν καί νά παράγουν αὐτές στίς ἐκδηλώσεις. Ὡς κυριότερη μορφή ἐπιβίωσης τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ παγανισμοῦ καί ὡς «ἐπιβίωση τῆς Λατρείας τοῦ Διονύσου» θεωροῦνται τά σύγχρονα καρναβαλικά δρώμενα. Ἄλλη παρόμοια ἐκδήλωση τά ἀναστενάρια, θεωροῦνται ὡς ἀναβίωση τῆς ἀρχαίας ὀργιαστικῆς θρησκείας. Ἐπίσης τά «κουρμπάνια», οἱ θυσίες ζώων, πού γίνονται σέ κάποιες περιοχές τῆς Ἑλλάδος σέ πανηγύρεις Χριστιανικῶν ἑορτῶν, τά διάφορα ἔθιμα τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν, τά κάλαντα, οἱ φωτιές τοῦ Ἀϊ-Γιαννιοῦ καί ἄλλα λαϊκά δρώμενα εἶναι κατά τούς νεοπαγανιστές ἡ «ἐπιβίωση τῆς πατρώας θρησκείας στόν λαό μας».
Ὑπάρχουν βέβαια καί κάποιοι μετριοπαθεῖς «ἀρχαιολάτρες», οἱ ὁποῖοι δείχνουν ὅτι σέβονται ἤ τουλάχιστον ἀνέχονται τήν Ὀρθοδοξία, γιατί αὐτή ἔχει δῆθεν ἑλληνικές καταβολές. Δείχνουν ἐπίσης ὅτι σέβονται τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὅμως ὑπό προϋποθέσεις. Πρῶτα ἀπ' ὅλα ἐπιχειροῦν ἄκομψα νά τόν παρουσιάσουν ὡς... Ἕλληνα. Ἀναμασοῦν κάποιες τετριμμένες ἀπόψεις τοῦ παρελθόντος, κυρίως ναζιστικές ἀντιλήψεις στῆς ἐποχῆς τοῦ Χίτλερ, ὅτι δῆθεν ὡς Γαλιλαῖος, κάτοικος τῆς «Γαλιλαίας τῶν ἐθνῶν» ἦταν ἐθνικῆς καταγωγῆς, δηλαδή Ἕλληνας. Μερικοί μάλιστα φτάνουν στό σημεῖο νά συμμερίζονται τήν ἀνόητη ἰουδαϊκή ταλμουδική συκοφαντία, ὅτι δῆθεν ὁ Ἰησοῦς ὑπῆρξε γιός κάποιου Ἕλληνα στρατιώτη ὀνόματι Πανδήρα! Κάποιοι συνδυάζουν τό ὄνομα Ἰησοῦς μέ τό ὄνομα Ἰάσων. Ἄλλοι τόν ταυτίζουν μέ τόν περιβόητο ἀπατεώνα μάγο τῆς ἐποχῆς Ἀπολλώνιο Τυανέα (πέρ. GO, 19-8-97, σέλ. 29)! Ἄλλοι πάλι τόν ταυτίζουν μέ τόν... Διόνυσο, ξεχνώντας πώς ἡ ὑπέροχη θεία προσωπικότητα τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει κανένα κοινό σημεῖο μέ τόν πορνικό καί μέθυσο ψευτοθεό! Ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι πού τοῦ δίνουν... μία θέση στόν Ὄλυμπο, ὀνομάζοντας τόν 13ο ὀλύμπιο θεό (πέρ. Διάλογος, 17/1999, σέλ. 8)!
Ὅλοι αὐτοί πάντως ἀπαιτοῦν ἐξοβελισμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, διότι ὅπως ἰσχυρίζονται τό βιβλίο αὐτό εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ καί εἶναι γεμάτο ἀπό ἀνθελληνικές προτροπές καί ἀνηθικότητες! Μάλιστα προειδοποιοῦν πώς ἄν δέν ἀποβληθεῖ ἡ Παλαιά Διαθήκη ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἄν δέν ξεκαθαρίσει ἡ Ἐκκλησία τή θέση της ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό θά... πάψουν νά εἶναι χριστιανοί! Πέραν ἀπό τόν ἀπαράδεκτο ρατσισμό πού ἐκφράζουν ἔτσι γιά τόν ἑβραϊκό λαό, φαίνεται ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔχουν παχυλή ἤ ἠθελημένη ἄγνοια γιά τήν θέση τά Παλαιᾶς Διαθήκης στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας ἔναντί της Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ξεκαθαρισμένη ἀπό τά πρῶτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Δέν ἐνδιαφέρει τήν Ἐκκλησία μας ἡ ἱστορία τοῦ συγκεκριμένου λαοῦ. Τήν ἐνδιαφέρει ἡ ἱστορία τῆς προετοιμασίας τοῦ ἀνθρώπινου γένους νά δεχτεῖ τήν ἐν Χριστῷ ἀπολύτρωση. Αὐτός εἶναι ὁ ρόλος τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ βιβλίου, ἡ προετοιμασία τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας. Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἀπό τά πλέον ρεαλιστικά βιβλία τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος, τό ὁποῖο ἀποτυπώνει ἐπακριβῶς τήν προχριστιανική κακοδαιμονία τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ-Η ΑΠΕΙΛΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ