Σεπτέμβριος - Ὀκτώβριος 2012, Ἔτος 2ο, Φύλλο 10ο.
«Φῶς Χριστοῦ»
ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ
Ι . Ν. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΒΟΥΝΕΝΟΙΣ
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΝΙΤΣΗΣ,
Τ.Κ. 30002, ΒΟΝΙΤΣΑ
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2012, Ἔτος 2ο, Φύλλο 10ο.
- Ἡ ἑορτή τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
Ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἕνας ἀκόμα σημαντικός ἐορτολογικός σταθμός τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ πιστοί τήν ἡμέρα αὐτή καλοῦνται νά τιμήσουν καί νά προσκυνήσουν τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου ὥστε νά ἀντλήσουν δύναμη καί χάρη ἀπό αὐτόν. Ἡ μεγάλη αὐτή Δεσποτική ἑορτή δίνει ἐπίσης τήν εὐκαιρία σέ ὅλους μας νά σκεφτοῦμε ὁρισμένες βασικές ἀρχές καί ἀλήθειες τῆς πίστης μας, οἱ ὁποῖες εἶναι συνυφασμένες μέ τή θεολογία τοῦ Σταυροῦ. (.....)
Ἡ κατάσταση τῆς κατάνυξης καί τῆς χαρμολύπης πού δημιουργεῖ στήν ψυχή μας ἡ παρουσία καί θέα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μᾶς κάνει νά ὑπομένουμε μέ καρτερία καί ὑπομονή τά προβλήματα τῆς ζωῆς, δηλαδή νά ὑπομένουμε τόν προσωπικό μας σταυρό (Μάτθ.16:24), ἐλπίζοντας ἐξάπαντος στήν ἐπερχόμενη ἀνάσταση, μεταφορικά καί κυριολεκτικά. Αὐτή ἡ ἀκράδαντη πίστη μᾶς δίνει δύναμη καί μᾶς κάνει νά ἀντιμετωπίζουμε τή ζωή μέ αἰσιοδοξία, σέ ἀντίθεση μέ τήν παποπροτεστατική Δύση, ἡ ὁποία ζητᾶ ἐναγωνίως τήν εὐδαιμονία χωρίς τή θυσία, δηλαδή ζητᾶ τήν ἀνάσταση χωρίς τό σταυρό. Γι' αὐτό καί δέν μπορεῖ νά τή συναντήσει πουθενά. Ἡ
ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας ἔχει ὡς βάση τήν παύλειο ἀρχή «εἰ δέ ἀπεθάνομεν σύν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καί συζήσομεν αὐτῶ, εἰδότες ὅτι Χριστός ἐγερθεῖς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει»(Ρώμ.6:8-9). Αὐτό μας κάνει νά ξεχωρίζουμε ἀπό τήν αἱρετική Δύση, ἡ ὁποία ὄζει ἀπό ἀπαισιοδοξία,
ἐξαιτίας τοῦ πνευματικοῦ της θανάτου, μή ἔχοντας ἐλπίδα ἀναστάσεως, διότι δέν πιστεύει στή δύναμη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καί δέν ἔχει τήν ταπεινή διάθεση νά συσταυρωθεῖ μαζί Του, γιά νά μπορέσει ἔτσι νά συναναστηθεῖ μέ Αὐτόν. Γιά νά μπορεῖ ὅμως ὁ ἄνθρωπος νά λάβει τόν θεῖο ἁγιασμό μέσω τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἀπαραίτητο νά πιστέψει στό Λυτρωτή Χριστό καί στήν σταυρική ἀπολυτρωτική Του Θυσία. Ἐπίσης πρέπει νά σταυρώσει καί αὐτός τόν ἑαυτό τοῦ ὅπως καί ὁ Χριστός, νά συσταυρωθεῖ μαζί Του, ὄχι βέβαια κυριολεκτικά ὅπως κάνουν κάποιοι παπικοί, πού κάθε χρόνο τή Μ. Παρασκευή σταυρώνονται σέ ξύλο σταυροῦ, ἀλλά πρέπει νά σταυρώσει ὁ ἄνθρωπος ὄχι τό σαρκίο του, ἀλλά τόν ἁμαρτωλό καί κακό ἑαυτό του, «ταῖς τοῦ βίου ἠδοναῖς», ὅπως προτρέπει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τῆς Μ. Ἑβδομάδος. «ἴνα καί συζήσωμεν αὐτῶ (τῷ Χριστῷ)».
Ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι μία ἀκόμα εὐκαιρία γιά ὅλους μας νά σκεφτοῦμε τίς ἄπειρες δωρεές τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Νά στρέψουμε τό βλέμμα μας στό ἐκθαμβωτικό φῶς τοῦ Σταυροῦ προκειμένου νά διαλύσουμε τό σκοτεινό ἔρεβος τῶν ἁμαρτιῶν τῆς ψυχῆς μας. Δέν ἔχουμε πολλές ἐπιλογές, ἤ ἀποδεχόμαστε τή λυτρωτική δύναμη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καί σωζόμαστε, ἤ παραμένουμε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας καί φορεῖς τοῦ κακοῦ καί χανόμαστε. Ἡ κλήση πρός τή λύτρωση εἶναι πάντα ἀνοιχτή, φτάνει νά πάρουμε τή μεγάλη ἀπόφαση καί νά τήν ἀποδεχτοῦμε. Ὁ Κύριός μας περιμένει.
- Ἡ ἑορτή τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου
Κατ' ἀρχάς, αὐτή ἡ γιορτή δέν εἶναι παρά ἕνας γενικός ἑορτασμός τῆς γεννήσεως τοῦ ἄνθρωπου, καί, ὅπως λέει τό Εὐαγγέλιο, δέν θυμόμαστε πλέον τήν ἀγωνία "διά τήν χαράν ὅτι ἔγεννηθη ἄνθρωπος εἰς τόν κόσμον" (Ἴωαν. 16,21). Δεύτερον, τώρα γνωρίζουμε αὐτόν τοῦ ὅποιου τήν ἰδιαίτερη γέννηση καί τόν ἐρχομό
ἑορτάζουμε: τήν Παναγία. Γνωρίζουμε τή μοναδικότητα, τήν ὀμορφιά, τή χάρη ἀκριβῶς αὐτοῦ του παιδιοῦ, τόν προορισμό του, τή σημασία του γιά μας καί γιά ὁλόκληρο τόν κόσμο. Καί τρίτον, γιορτάζουμε ὅλους ὅσοι προετοίμασαν τόν δρόμο τῆς Παναγίας, πού συνέβαλαν στό νά κληρονομήσει τή χάρη καί τήν ὀμορφιά. Σήμερα
πολλοί ἄνθρωποι μιλοῦν γιά κληρονομικότητα, ἀλλά μόνο μέ μία ἀρνητική, ὑποδουλωτική καί αἰτιοκρατική ἔννοια. Ἡ Ἐκκλησία πιστεύει σέ μία θετική καί πνευματική κληρονομικότητα.
Πόση πίστη, πόση καλωσύνη, πόσες γενιές ἀνθρώπων ποῦ ἀγωνίστηκαν νά ζήσουν τήν ἁγιότητα, δέν χρειάστηκαν πρίν τό δένδρο τῆς ἱστορίας μπορέσει νά βγάλει ἕνα τέτοιο ὑπέροχο καί εὐωδιαστό λουλούδι -τήν Παρθένο Παναγία! Γι' αὐτό ἡ ἑορτή τῆς Γεννήσεώς της εἶναι ἕνας ἑορτασμός τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἑορτασμός τῆς πίστεως στόν ἄνθρωπο, ἕνας ἑορτασμός τοῦ ἄνθρωπου. Δυστυχῶς ὅμως, ἤ κληρονομιά τοῦ κακοῦ εἶναι πολύ πιό ὁρατή καί γνωστή σήμερα. Ὑπάρχει τόσο κακό γύρω μας, ὥστε αὐτή ἤ πίστη στόν ἄνθρωπο, στήν ἐλευθερία του, στή δυνατότητά του νά παραδίδει στίς μελλοντικές γενιές μία φωτεινή κληρονομιά καλοσύνης ἔχει σχεδόν ἐξατμιστεῖ κι ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπό τόν κυνισμό καί τήν ὑποψία... Αὐτός ὅ ἐχθρικός κυνισμός καί ἤ ἀποθαρρυντική ὑποψία εἶναι ἀκριβῶς ὅ,τι μᾶς κάνει ν' ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν Ἐκκλησία, τή στιγμή πού αὐτή γιορτάζει, μέ τέτοια χαρά καί πίστη, τή γέννηση ἑνός κοριτσιοῦ, στό ὅποιο συγκεντρώνεται ὅλη ἡ καλοσύνη, ἡ πνευματική ὀμορφιά, ἡ ἁρμονία καί ἡ τελειότητα, πού εἶναι στοιχεῖα τῆς γνήσιας ἀνθρώπινης φύσεως. Μέσα ἀπ' αὐτό τό νεογέννητο κορίτσι, ὅ Χριστός -τό δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἤ συνάντηση μαζί Του- ἔρχεται ν' ἀγκαλιάσει τόν κόσμο.
Ἑορτάζοντας ἔτσι τή γέννηση τῆς Παναγίας, βρισκόμαστε ἤδη στόν δρόμο πρός τή Βηθλεέμ, κινούμενοι στό χαρμόσυνο μυστήριο τῆς Παναγίας ὡς Θεοτόκου.
Ἀπό τό «Ἡ Παναγία, ἐκδόσεις Ἀκρίτας», τοῦ π. Ἀλέξανδρου Σμέμαν.
- To Γενέσιο είναι αρχή, μέσον και τέλος όλων των εορτών.
Ἀρχή τῶν Θεομητορικῶν ἑορτῶν ἀποτελεῖ βέβαια ἡ παροῦσα πανήγυρη, ἀλλά εἶναι ἡ πρώτη ἀνάμεσα στίς ἑορτές τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καί στίς σκιές τῆς Π. Διαθήκης. Παράλληλα ὅμως εἶναι καί εἴσοδος στίς ἑορτές τῆς χάριτος καί τῆς ἀλήθειας, δηλαδή τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς. Εἶναι ἐπίσης ἡ ἑορτή αὐτή καί μεσαία καί τελευταία, ἔχοντας ἀρχή τῆς τό τέλος τῆς ἐποχῆς τοῦ Νόμου, μέσον της τήν ἕνωση τῶν ἄκρων καί τέλος τῆς τή φανέρωση τῆς ἀλήθειας. Γι' αὐτό, τέλος τοῦ Νόμου εἶναι ὁ Χριστός, ὄχι τόσο ξεμακραίνοντάς μας ἀπό τήν ξηρή τυπικότητα τοῦ γράμματος , ὅσο μέ τό νά μας φέρει κοντά στό πνεῦμα τῆς διδαχῆς του. Αὐτό εἶναι ἡ τελειότητα, κατά τήν ὁποία, αὐτός ὁ ἴδιος ὁ νομοθέτης Χριστός ὁλοκληρώνοντας ὅλον τόν Νόμο, μετέτρεψε τήν τυπικότητα σέ πνεῦμα, ἀνακεφαλαιώνοντας μέ τή ζωή τοῦ τά πάντα ὁ ἴδιος στόν ἑαυτό του καί τακτοποιώντας τή διαφορά ἀνάμεσα στόν Νόμο καί στήν χάρη. (Ἀνδρέας Κρήτης - Λόγος Α pg 97,805).
- ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ
Διερωτᾶται ὁ Ἄγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς «γιά ποιό λόγο ἡ Θεοτόκος προῆλθε ἀπό στεῖρες λαγόνες» καί ἀπαντᾶ.
-Γιά νά διαλύσει τήν λύπη καί νά ἀφαιρέσει τήν ντροπή τῶν γονέων της.
-Γιά νά προεικονίσει τήν διάλυση τῆς λύπης καί τῆς κατάρας τῶν προπατόρων τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, πού ἐπρόκειτο νά πραγματοποιηθεῖ δί' αὐτῆς.
-Γιά νά προετοιμασθεῖ τό μέγα θαῦμα (ἄσπορος σύλληψη τοῦ Χριστοῦ) μέ τό θαῦμα καί ἡ φύση νά ἀρχίσει νά ὑποτάσσεται στή Χάρη.
-Γιά νά μᾶς διδάξει ὅτι προτιμήθηκαν ἀπό τούς πολυτέκνους οἱ ἄτεκνοι γιά νά κυοφορηθεῖ ἀπό τούς πολυαρέτους ἡ Πανάρετη.
-Γιά νά εἶναι ἡ Πρωτότοκος, πού θά γεννοῦσε τόν Πρωτότοκο.
-Γιά νά βραβευτεῖ ἡ ἀρετή, ἡ εὐσέβεια καί προσευχή τῶν γονέων.
-Γιά νά τονιστεῖ ἡ θαυμαστή γέννηση τῆς Παρθένου μέ τήν ἕνωση ἀνδρός καί γυναικός. Ἁπλῶς ἡ Χάρις λύει τήν στειρότητα τῆς Ἄννας. Ἀντίθετα ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν ἁπλῶς θαυμαστή ἦταν καί ὑπερφυσική (πάνω ἀπό τούς νόμους τῆς φύσεως).
-Γιά νά γνωρίζουμε ὅτι ἡ γέννησης τῆς Θεοτόκου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΠΙΛΟΣ ΚΑΙ ΑΣΠΟΡΟΣ.
Γιά τό ἴδιο θέμα ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός σημειώνει:
Γιά ποιό λόγο ὅμως γεννήθηκε ἡ Μητέρα καί Παρθένος ἀπό γυναίκα στείρα; Γιατί ἔτσι ἔπρεπε, αὐτό πού εἶναι «τό μοναδικά καινούργιο κάτω ἀπό τόν ἥλιο», ἡ βάση καί τ' ἀποκορύφωμα τῶν θαυμάτων, ν' ἀνοίξει τό δρόμο του μέ θαύματα καί σιγά σιγά ἀπό τά πιό ταπεινά νάρθουν τά πιό μεγάλα. Ὑπάρχει ὅμως κι ἄλλος λόγος πιό ὑψηλός καί πιό θεϊκός. Ἡ φύση, νικημένη ἀπό τή χάρη, στεκόταν φοβισμένη· δέν εἶχε τό θάρρος καί τή δύναμη νά προχωρήσει αὐτή πρώτη. Ὅταν λοιπόν ἐπρόκειτο νά γεννηθεῖ ἡ Θεοτόκος - Παρθένος ἀπό τήν Ἄννα, δέν τολμοῦσε ἡ φύση νά καρποφορήσει πρίν ἀπό τή χάρη, ἀλλά ἔμενε ἄκαρπη, μέχρις ὅτου βλαστήσει ἡ χάρη τόν καρπό. Ἔτσι ἔπρεπε, νά γεννηθεῖ πρωτότοκη ἐκείνη, πού θά γεννοῦσε τόν «πρωτότοκο ὅλης της δημιουργίας», πού «ὅλα σ' αὐτόν χρωστοῦν τήν ὕπαρξή τους».
- 28η Οκτωβρίου
Ὁ Τάσος Ρηγόπουλος, στρατευμένος στήν Ἀλβανία τό 1940, ἔστειλε ἀπό τό μέτωπο τό παρακάτω γράμμα
στόν ἀδελφό του.
«Ἀδελφέ μου Νίκο.
Σού γράφω ἀπό μία ἀετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη ἀπό τήν κορυφή τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δέν εἶναι νά σού περιγράψω τά θέλγητρα μίας χιονισμένης Μόροβας μέ ὅλο τό ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νά σού μεταδώσω αὐτό πού ἔζησα, πού τό εἶδα μέ τά μάτια μου καί πού φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντας τό ἀπό ἄλλους, δέν τό πιστέψεις.
Λίγες στιγμές πρίν ὁρμήσουμε γιά τά ὀχυρά της Μόραβας, εἴδαμε σέ ἀπόσταση καμιά δεκαριά μέτρων μία ψηλή μαυροφόρα νά στέκει ἀκίνητη.
-Τίς εἰ; Μιλιά...
Ὁ σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τίς εἰ;
Τότε, σάν νά μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικό ρεῦμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ!
Ἐκείνη ὅρμησε ἐμπρός σάν νά εἶχε φτερά ἀετοῦ. Ἐμεῖς ἀπό πίσω της. Συνεχῶς τήν αἰσθανόμασταν νά μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλαίψαμε σκληρά, γιά νά καταλάβουμε τά ὀχυρά Ἰβᾶν-Μόροβας. Ὑπογραμμίζω πώς ἡ ἐπίθεσή μας πέτυχε τούς Ἰταλούς στήν ἀλλαγή τῶν μονάδων τους. Τά παλιά τμήματα εἶχαν τραβηχθεῖ πίσω καί τά καινούργια... κοιμόνταν! Τό τί ἔπαθαν δέν περιγράφεται. Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιά νικητές ροβολούσαμε πρός την ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλό καί χάθηκε».
Ἀπό τό «Ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Θεοτόκου καί ἡ Ἐπέτειος τοῦ "ΟΧΙ", τοῦ site ''Πατερική Ὀρθοδοξία''».
· ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ
Διηγήθηκαν γιά τόν ἀββᾶ Μακάριο τόν μεγάλο ὅτι περπατώντας κάποια φορᾶ στήν ἔρημο, βρῆκε παραπεταμένο πάνω στό χῶμα ἕνα κρανίο νεκροῦ. Τό κούνησε λίγο μέ τό φοινικένιο ραβδί τοῦ λέγοντάς του:
"Συ, ποιός εἶσαι; Ἀποκρίσου μέ".
Τό κρανίο τοῦ μίλησε καί εἶπε:
"Ἐγώ ἤμουν ἀρχιερέας τῶν εἰδωλολατρῶν πού παρέμειναν σ΄ αὐτόν τόν τόπο, κι ἐσύ εἶσαι ὁ ἀββάς Μακάριος πού ἔχει μέσα σου τό ἅγιο Πνεῦμα. Ὅποια ὥρα λοιπόν σπλαχνίζεσαι αὐτούς πού εἶναι στήν κόλαση, παρηγοροῦνται λίγο".
Τόν ρωτάει ὁ ἀββάς Μακάριος: "Καί τί λογής παρηγοριά ἔχουν;"
Καί ἀπαντᾶ τό κρανίο: "Ὅση εἶναι ἡ ἀπόσταση μεταξύ οὐρανοῦ καί γής, τόση εἶναι ἡ φωτιά κάτω ἀπό μας. Καθώς λοιπόν στεκόμαστε μέσα στή φωτιά ἀπό τό κεφάλι ὡς τά πόδια, δέν εἶναι δυνατόν ὁ ἕνας νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ ἄλλου, γιατί ἡ ράχη τοῦ ἑνός εἶναι κολλημένη στή ράχη τοῦ ἄλλου. Ὅταν ὅμως προσεύχεσαι γιά μας, βλέπει ἐν μέρει ὁ ἕνας τό πρόσωπο τοῦ ἄλλου".
Ἔκλαψε τότε ὁ Γέροντας καί εἶπε:
"Ἀλίμονο στήν ἡμέρα πού γεννήθηκε ὁ ἄνθρωπος, ἐάν αὐτή εἶναι ἡ παρηγοριά τῆς κόλασης".
Τόν ξαναρωτάει ὁ Γέροντας:
"Ὑπάρχει ἄλλο χειρότερο βάσανο ἄπ΄ αὐτό;"
Καί λέει τό κρανίο: "Τό μεγαλύτερο βάσανο εἶναι κάτω ἀπό μας".
"Και ποιοί εἶναι σ΄ αὐτό;" ρωτᾶ ὁ Γέροντας.
"Εμείς -ἀπαντᾶ τό κρανίο- ποῦ δέν γνωρίσαμε τόν Θεό, βρίσκουμε ἔστω λίγο ἔλεος. Ἐκεῖνοι ὅμως πού γνώρισαν τόν Θεό καί τόν ἀρνήθηκαν καί δέν ἔκαναν τό θέλημά του, αὐτοί εἶναι πού βρίσκονται κάτω ἀπό μας".
Μετά ἄπ΄ αὐτά πῆρε ὁ Γέροντας τό κρανίο του, τό ἔθαψε στή γῆ καί συνέχισε τόν δρόμο του.
- ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
«Ἡ γέννησίς σου, Θεοτόκε χαράν ἐμήνυσε πάση τή οἰκουμένη ...»
Τό Γενέσιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι ἡ πρώτη Θεομητορική ἑορτή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, τήν ὁποία ἀκολουθοῦν οἱ ὑπόλοιπες σέ ὅλο τό ἐκκλησιαστικό ἔτος. Ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου εἶναι ὄντως μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο στούς γονεῖς της, τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄννα, πού δέν μποροῦσαν, νά τεκνοποιήσουν, ἀλλά εἶναι πιό μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἡ γέννηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, γιά ὅλο τόν κόσμο, διότι τό γεγονός τῆς γεννήσεώς Της εἶναι τό προμήνυμα τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, γι' αὐτό καί ὁ ὑμνωδός λέγει «Ἡ γέννησίς σου, Θεοτόκε χαράν ἐμήνυσε πάση τή οἰκουμένη...».
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνέκαθεν τόνιζε τή σύνδεση τῆς Παναγίας μέ τόν ἄνθρωπο καί χαίρεται γι' αὐτήν καί τή θεωρεῖ ὡς τόν καλύτερο, καθαρότερο καί πιό ὑπέροχο καρπό τῆς ἀνθρώπινης Ἱστορίας καί τῆς ἀναζητήσεως τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο, τῆς ἀναζητήσεως τοῦ ἔσχατου νοήματος, τοῦ ἔσχατου περιεχομένου τῆς ζωῆς τοῦ ἄνθρωπου, ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ καί ὕστερα ἀπό λίγα χρόνια, τό νήπιο πού γεννήθηκε ἀπό τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄννα, θά γεννήσει τό Σωτήρα Χριστό, θά γεννήσει τόν «ἥλιο τῆς δικαιοσύνης», πού εἶναι «Χριστός ὁ Θεός ἠμῶν».
Ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας λέγει: «Σήμερα ὁλόκληρη ἡ κτίση ἐνίωσε τόν ἑαυτό τῆς καλύτερο καί λαμπρότερο, ἀφοῦ ἔλαμψε τό κοινό στολίδι τοῦ σύμπαντος, διότι γεννήθηκε ὄχι ἁπλῶς ἡ Παρθένος, ἀλλά μᾶλλον ἡ οἰκουμένη ὁλόκληρη».
Ὁ Ἅγιος Ρωμανός ὁ Μελωδός στό κοντάκιο τῆς ἑορτῆς ἀναφέρει, ὅτι « Ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὕα ἐλευθερώθηκαν ἀπό τοῦ θανάτου τή φθορά μέ τη θεία γέννησή σου, Ἄχραντε». Καί ἐμεῖς μέ τίς πρεσβεῖες Της καί τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄς ἀγωνισθοῦμε, νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τήν ἁμαρτία, πού γεννᾶ τό θάνατο.
Ἀπό τό «Ἡ γέννησίς σου, Θεοτόκε χαράν ἐμήνυσε πάση τή οἰκουμένη...», τοῦ π. Γεωργίου Σούλου.
· ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ
Ὁ Ὅσιος Κυριακὸς ὁ Ἀναχωρητὴς
Ἦταν ἄνθρωπος ποὺ καλλιεργοῦσε ὑπομονήν καὶ πραότητα. Γι' αὐτὸ καὶ πέτυχε στὴν ἀσκητική του ζωή.
Γεννήθηκε στὴν Κόρινθο τὸ 5ο αἰῶνα, ἀπὸ ἱερέα πατέρα, τὸν Ἰωάννη. Τὴν μητέρα του τὴν ἔλεγαν Εὐδοξία καὶ εἶχε ἀδελφὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο.
Ἀπὸ ἱερατικό, λοιπόν, γένος ὁ Κυριακός, σὲ νεαρὴ ἡλικία πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴ Λαύρα τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου. Ἐκεῖ, ὁ Μέγας Εὐθύμιος, τὸν ἔκανε μοναχὸ καὶ τὸν ἔστειλε στὸν ἀσκητὴ Γεράσιμο. Ὅταν πέθανε ὁ Γεράσιμος, ὁ Κυριακὸς ἐπέστρεψε στὴν Λαύρα τοῦ Εὐθυμίου, ὅπου μὲ ζῆλο καλλιεργοῦσε τὶς ἀρετές του, ὥσπου κάποια στάση ποὺ ἔγινε στὴ Λαύρα τοῦ Εὐθυμίου τὸν ἀνάγκασε νὰ πάει στὴ Λαύρα τοῦ Σουκᾶ.
Ἐκεῖ 40 χρονῶν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ ἀνέλαβε τὴν ἐπιστασία τοῦ Σκευοφυλακίου. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν διέκρινε ἀπέναντι στοὺς συμμοναστές του, ἦταν ὁ γαλήνιος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τοὺς ἀντιμετώπιζε, γι' αὐτὸ καὶ
ἦταν παράδειγμα μίμησης ἀπὸ ὅλους.
Ἑβδομήντα χρονῶν ὁ Κυριακός, ἔφυγε καὶ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ μὲ ὑπομονὴ γύρισε πολλὰ μοναστήρια καὶ σκῆτες,
ὅπου ἔζησε μὲ αὐστηρότατη ἄσκηση. Τελικά, πέθανε 107 χρονῶν, καὶ σὲ ὅλους ἔμεινε ἡ ἐνθύμηση τοῦ ἀσκητή,
ποὺ ἔδειχνε «πραότητα πρὸς πάντας ἀνθρώπους». Πραότητα, δηλαδή, σ' ὅλους ἀνεξαίρετα τοὺς ἀνθρώπους.
Ἡ Ἐκκλησία μᾶς τιμᾶ τή μνήμη τοῦ Ἁγίου Κυριακοῦ στίς 29 Σεπτεμβρίου.