Πῶς νά ὑπομένουμε τούς πειρασμούς
Ὅσοι εἶναι φίλοι του Θεοῦ, ὅσοι ἔχουνε κλείσει μέσα τοὺς τὸν Κύριο σὰν ἕνα πολύτιμο θησαυρό, δέχονται μὲ πολλὴ χαρὰ τὶς βρισιὲς καὶ τὶς ἀτιμίες, καὶ ἀγαποῦν μὲ καθαρὴ καρδιά, σὰν εὐεργέτες αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀδικοῦν.
Ὁ Χριστός, ὃ ἀναμάρτητος, ραπίστηκε ἄδικα ἀπὸ ἕνα δοῦλο, κι ἔτσι ἔγινε τὸ πρότυπο ὅλων μας στὴν ἀνεκτικότητα, τὴ μεγαλοψυχία καὶ τὴ μακροθυμία. Ἀλλὰ μόνο ραπίστηκε; Ἂν πάρουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὰ γεγονότα τῆς ἔνσαρκης οἰκονομίας Του, θὰ δοῦμε πὼς αὐτὴ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία ἁλυσίδα ταπεινώσεων καὶ ἐξευτελισμῶν. Πρῶτα - πρῶτα ὁ Κύριος, ὄντας Θεός, καταδέχτηκε νὰ ἔρθει στὴ γῆ, «μορφὴν δούλου λαβῶν», καὶ νὰ ζήσει ἀνάμεσά μας σὰν ἕνας ἄσημος καὶ φτωχὸς «τέκτονος υἱός». Μέχρι τὰ τριάντα Του χρόνια βοηθοῦσε τὸν Ἅγιο Ἰωσὴφ στὸ ταπεινὸ ἐπάγγελμα τοῦ ξυλουργοῦ. Ὕστερα, ὅσο κήρυττε καὶ θαυματουργοῦσε, ὑπέμεινε τὸ διασυρμό, τὴ συκοφαντία καὶ τὶς ἐπιβουλὲς τῶν Φαρισαίων καὶ Γραμματέων. Καὶ τέλος, πιάστηκε, χλευάστηκε, μαστιγώθηκε, ραπίστηκε, καὶ σταυρώθηκε. Ποιός; Ὁ ἀθῶος ἀπὸ τοὺς φταῖχτες. Ὁ εὐεργέτης ἀπὸ τοὺς εὐεργετημένους. Ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους! Καὶ γιατί ὅλα τοῦτα; Πρῶτα γιὰ νὰ μᾶς σώσει, ὅπως ὅλοι ξέρουμε. Κι ἔπειτα, γιὰ νὰ μᾶς δώσει παράδειγμα, ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «Χριστὸς ἐπαθεν ὑπὲρ ὑμῶν, ὑμὶν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμὸν ἴνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ». Ὅπως ὑπέμεινε Ἐκεῖνος ὅλους τους πειρασμοὺς καὶ τὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς, καὶ μάλιστα τὴν ἀδικία καὶ τὴν ἀχαριστία ἐκείνων ποὺ εἶχε εὐεργετήσει, ἔτσι πρέπει νὰ ὑπομένουμε κι ἐμεῖς. «Τοῦτο γαρ χάρις, εἰ διά συνείδησιν Θεοῦ ὑποφέρει τις λύπας, πάσχων ἀδίκως», γράφει πάλι ὁ πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος. «Ποῖον γάρ κλέος, εἰ ἁμαρτάνοντες καί κολαφιζόμενοι ὑπομενεῖτε; Ἀλλ' εἰ ἀγαθοποιοῦντες καί πάσχοντες ὑπομενεῖτε, τοῦτο χάρις παρά Θεῷ».
«Ἀγαθοποιῶν και πάσχων» ἀκριβῶς ὁ Χριστός, εἶναι σὰ νὰ λέει στὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς: ''Ἂν θέλεις, ἄνθρωπέ μου, νὰ ζήσεις αἰώνια μαζί μου καὶ νὰ γίνεις «κατὰ χάριν Θεός», ταπεινώσου γιὰ χάρη μου, ὅπως ταπεινώθηκα καὶ 'γώ γιὰ χάρη σου. Πέταξε ἀπὸ πάνω σου τὴ δαιμονικὴ ὑπερηφάνεια καὶ μὴ ντραπεῖς νὰ ὑποστεῖς χλευασμοὺς καὶ νὰ πάθεις κάθε κακὸ γιὰ τὶς ἐντολές μου. Ἀλλιῶς θὰ ντραπῶ καὶ ἐγὼ γιὰ 'σένα τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. «Ὃς γάρ ἂν ἐπαισχυνθῇ με καί τούς ἐμούς λόγους, τοῦτον ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται, ὃταν ἒλθῃ ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καί τοῦ πατρός καί τῶν ἁγίων ἀγγέλων». Και θα προστάξω τότε τους αγγέλους μου: «Ἀρθήτω ὁ ἀσεβής, ἵνα μή ἴδῃ την δόξαν Κυρίου».
Ἂν λοιπὸν δὲν ὑπομείνουμε τοὺς πειρασμούς, τότε καὶ ὁ Κύριος θὰ μᾶς ἀποδοκιμάσει στὴ Δευτέρα Παρουσία Του, γιατί προτιμήσαμε τὴ δόξα τῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν θελήσαμε ν' ἀκολουθήσουμε τὸ παράδειγμά Του. Πῶς θέλουμε νὰ συμβασιλεύσουμε καὶ μνᾶ συνδοξαστοῦμε μαζί Του στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἂν δὲν καταδεχόμαστε νὰ ταπεινωθοῦμε ἀπὸ ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο, ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε «γῆ καὶ σποδός», τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστός, ὁ ἄπειρος Θεὸς καὶ δημιουργός του σύμπαντος, αὐτοταπεινώθηκε, ἄφησε τὴν οὐράνια δόξα Του κι ἔγινε ἄνθρωπος εὐτελής; Ἐμεῖς δὲν καταδεχόμαστε νὰ ταπεινωθοῦμε μπροστὰ στὸν ἀδελφό μας, ποὺ εἶναι ἴσως ἀνώτερος ἀπὸ ἐμᾶς, ἐνῶ ὁ Χριστὸς ἔγινε δοῦλος καὶ δέχτηκε τόσες ταπεινώσεις καὶ σταυρικὸ θάνατο ἀκόμα, ἀπὸ τοὺς δούλους Του!
Ἂς ὑποθέσουμε, ὅτι βαδίζουμε στὸ δρόμο μαζὶ μὲ τὸ Χριστό. Καὶ μᾶς συναντάει ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ χτυπάει στὸ πρόσωπο καὶ Ἐκεῖνον καὶ ἐμᾶς. Ὁ Δεσπότης Χριστὸς δὲν ἀντιδρᾶ καὶ δὲ διαμαρτύρεται. Μποροῦμε νὰ σκεφτοῦμε σὲ τί δεινὴ θέση θὰ βρεθοῦμε ἐμεῖς, ἂν ἀντιδράσουμε;
Ὁ Κύριος εἶναι τὸ ὑπόδειγμά μας. Καὶ ὅμως, Ἐκεῖνος περιπαίζεται καὶ δὲν ἀγανακτεῖ, ἐμεῖς ἐπαναστατοῦμε. Ἐκεῖνος δέχεται σταυρὸ καὶ θάνατο ταπεινωτικὸ, ἐμεῖς δὲν σηκώνουμε οὔτε ἕνα ταπεινωτικὸ λόγο. Πῶς λοιπὸν θὰ γίνουμε συγκοινωνεῖ τῆς δόξας Του, ἀφοῦ δὲν καταδεχόμαστε νὰ γίνουμε συγκοινωνεῖ τῶν παθῶν καὶ τῶν βασάνων Του; Μάταια ἀγωνιζόμαστε, μάταια ἐλπίζουμε στὴν αἰώνια ζωή, ἂν δὲν εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ σηκώσουμε σταυρό, ὅπως Ἐκεῖνος.
Δὲν ἀπομένει παρὰ νὰ Τὸν μιμηθοῦμε, μὲ τὴ βεβαιότητα, ὅτι «οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ προς την μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς».
Ὁσίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου