Πολλή προσευχή καί λίγα λόγια στά παιδιά (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου)
Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
Ὅλα ἀπ' τὴν προσευχή, τὴ σιωπὴ καὶ τὴν ἀγάπη γίνονται. Καταλάβατε τὰ ἀποτελέσματα τῆς προσευχῆς; Ἀγάπη ἐν προσευχή, ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Αὐτὴ ὠφελεῖ πραγματικά. Ὅσο θ' ἀγαπᾶτε τὰ παιδιὰ μὲ τὴν ἀνθρώπινη ἀγάπη - ποὺ εἶναι συχνὰ παθολογικὴ - τόσο θὰ μπερδεύονται, τόσο ἡ συμπεριφορά τους θὰ εἶναι ἀρνητική. Ὅταν, ὅμως, ἡ ἀγάπη σας θὰ εἶναι μεταξύ σας καὶ πρὸς τὰ παιδιὰ χριστιανικὴ καὶ ἁγία, τότε δὲν θὰ ἔχετε κανένα πρόβλημα. Ἡ ἁγιότητα τῶν γονέων σώζει τὰ παιδιά. Γιὰ νὰ γίνει αὐτό, πρέπει νὰ ἐπιδράσει ἡ θεία Χάρις στὶς ψυχὲς τῶν γονέων. Κανεὶς δὲν ἁγιάζεται μόνος του. Ἡ ἴδια ἡ θεία Χάρις μετὰ θὰ φωτίσει, θὰ θερμάνει καὶ θὰ ζωογονήσει τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν.
Πολλὲς φορές μου τηλεφωνοῦν κι ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ καὶ μὲ ρωτοῦν γιὰ τὰ παιδιά τους καὶ γι' ἄλλα θέματα. Μὲ πῆρε, λοιπόν, σήμερα ἀπ' τὸ Μιλάνο μία μητέρα καὶ μὲ ρώτησε πὼς νὰ φέρεται στὰ παιδιά της. Τῆς εἶπα τὰ ἑξῆς:
«Νὰ προσεύχεσαι καί, ὅταν πρέπει, νὰ μιλάεις στὰ παιδιὰ μὲ ἀγάπη. Πιὸ πολὺ νὰ κάνεις προσευχὴ καὶ λίγα λόγια νὰ τοὺς λέεις. Πολλὴ προσευχὴ καὶ λίγα λόγια σὲ ὅλους. Νὰ μὴ γινόμαστε ἐνοχλητικοί, ἀλλὰ νὰ προσευχόμαστε μυστικὰ καὶ μετὰ νὰ μιλᾶμε κι ὁ Θεὸς θὰ μᾶς βεβαιώνει μέσα μας ἂν ἡ ὁμιλία μᾶς εἶναι δεκτὴ στοὺς ἄλλους. Ἂν δὲν εἶναι πάλι, δὲν θὰ μιλᾶμε. Θὰ προσευχόμαστε μυστικὰ μόνο. Διότι καὶ μὲ τὸ νὰ μιλᾶμε, γινόμαστε ἐνοχλητικοὶ καὶ κάνομε τοὺς ἄλλους ν' ἀντιδροῦν καὶ καμιὰ φορᾶ ν' ἀγανακτοῦν. Γι' αὐτὸ πιὸ καλὰ εἶναι νὰ τὰ λέει κανεὶς μυστικὰ στὴν καρδιὰ τῶν ἄλλων παρὰ στ' αὐτί τους, μέσω τῆς μυστικῆς προσευχῆς.
Ἄκου νὰ σοὺ πῶ: νὰ προσεύχεσαι καὶ μετὰ νὰ μιλάεις. Ἔτσι νὰ κάνεις στὰ παιδιά σου. ἅμα διαρκῶς τοὺς δίδεις συμβουλές, θὰ γίνεις βαρετὴ κι ὅταν μεγαλώσουν, θὰ αἰσθάνονται ἕνα εἶδος καταπιέσεως. Νὰ προτιμᾶς, λοιπόν, τὴν προσευχή. Νὰ τοὺς μιλάεις μὲ τὴν προσευχή. Νὰ τὰ λέεις στὸν Θεὸ κι ὁ Θεὸς θὰ τὰ λέει μέσα τους. Δηλαδή, δὲν πρέπει νὰ συμβουλεύεις τὰ παιδιά σου ἔτσι, μὲ φωνὴ ποὺ νὰ τὴν ἀκοῦνε τ' αὐτιά τους. Μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις κι αὐτό, ἀλλὰ προπάντων πρέπει νὰ μιλάεις γιὰ τὰ παιδιά σου στὸν Θεό. Νὰ λέεις: ''Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, φώτισε τὰ παιδάκια μου. Ἐγὼ σ' Ἐσένανε τὰ ἀναθέτω. Ἐσύ μου τὰ ἔδωσες, μὰ κι ἐγὼ εἶμαι ἀδύναμη, δὲν μπορῶ νὰ τὰ κατατοπίσω· γι' αὐτό, Σὲ παρακαλῶ, φώτισε τά''. Κι ὁ Θεὸς θὰ τοὺς μιλάει καὶ θὰ λένε: ''Ὤχ, δὲν ἔπρεπε νὰ στενοχωρήσω τὴ μαμὰ μ' αὐτὸ ποὺ ἔκανα!''. Κι αὐτὸ θὰ βγαίνει ἀπὸ μέσα τους μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ».
Αὐτὸ εἶναι τὸ τέλειο. Νὰ μιλάει ἡ μητέρα στὸν Θεὸ κι ὁ Θεὸς νὰ μιλάει στὸ παιδί. Ἂν δὲν γίνει ἔτσι, πές, πές, πές.... ὅλο «ἀπ' τ' αὐτί», στὸ τέλος γίνεται ἕνα εἶδος καταπιέσεως. Κι ὅταν τὸ παιδὶ μεγαλώσει, ἀρχίζει πλέον νὰ ἀντιδράει, δηλαδὴ νὰ ἐκδικεῖται, τρόπον τινά, τὸν πατέρα του, τὴν μητέρα του, ποὺ τὸ καταπίεσαν. Ἐνῶ ἕνα εἶναι τὸ τέλειο· νὰ μιλάει ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη καὶ ἡ ἁγιοσύνη τοῦ πατέρα καὶ τῆς μητέρας. Ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἁγιοσύνης καὶ ὄχι τῆς ἀνθρώπινης προσπάθειας κάνει τὰ παιδιὰ καλά.
Ὅταν τὰ παιδιὰ εἶναι τραυματισμένα καὶ πληγωμένα ἀπὸ κάποιο σοβαρὸ ζήτημα, νὰ μὴν ἐπηρεάζεσθε ποὺ ἀντιδροῦν καὶ μιλοῦν ἄσχημα. Στὴν πραγματικότητα δὲν τὸ θέλουν, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ κάνουν ἀλλιῶς στὶς δύσκολες στιγμές. Μετὰ μετανιώνουν. Ἄν, ὅμως, ἐσεῖς ἐκνευρισθεῖτε καὶ θυμώσετε, γίνεσθε ἕνα μὲ τὸν πονηρὸ καὶ σᾶς παίζει ὅλους.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος καὶ Λόγοι» Ἔκδ. Ι.Μ. Χρυσοπηγῆς, Χανιά, Κρήτη, 2003.