Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2012, Ἔτος 2ο, Φύλλο 11ο .

2014-07-30 08:22

• Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων

     Ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ εἶναι προϊόν της θείας ἀγάπης. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε τονίσει πώς «οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἴνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀποληται, ἄλλ' ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν.3:15) καί συμπλήρωσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος πώς ὁ Πατήρ «τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ' ὑπέρ ἠμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν» (Ρώμ.8:32). Τό ἴδιο καί ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης Ἰωάννης ἐπισήμανε ἐμφαντικά: «ἐν τούτω ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἠμίν, ὅτι τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον, ἴνα ζήσωμεν δί' αὐτοῦ» (Ἅ΄Ἰωάν.4:9). Ἡ ἄμετρη αὐτή ἀγάπη ὁδήγησε τόν Λόγο στήν, ἀσύλληπτη γιά τόν πεπερασμένο ἀνθρώπινο νοῦ, θεία «κένωση». Ἀπό τά δυσθεώρητα ὕψη τῆς θείας δόξης καταδέχτηκε νά κατέλθει καί νά ἐνδυθεῖ τήν ἀνθρώπινη φύση, νά τήν κάνει στό ἑξῆς αἰωνίως μέρος τῆς θεανθρώπινης ὑπόστασής Του. Ἡ περί θείας κενώσεως διδασκαλία ἀποτελεῖ θεμέλιό της θεολογίας τοῦ ἀποστόλου Παύλου. «Τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμίν ὁ καί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅς ἐν μορφή Θεοῦ ὑπάρχων οὔχ ἁρπαγμόν ἠγήσατο τό εἶναι ἴσα Θεῶ, ἀλλ' ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβῶν, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθεῖς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φίλπ.2:5-8). Ἡ θεία ταπείνωση λειτούργησε ὡς ἰσχυρό ἀντίδοτο κατά τῆς ἀνθρώπινης ἔπαρσης, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ρίζα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Ἀδάμ ἁμάρτησε καί ξέπεσε διότι ὑπερέβη τά ὅρια τῆς αὐτοσυνειδησίας του καί ἀκολουθώντας τόν πατέρα τῆς ἀλαζονείας, τόν διάβολο, ἔφτασε στήν δική του ἀπατηλή αὐτάρκεια καί στήν ἀνταρσία. Τό γεγονός αὐτό  ὄχι  μόνο τόν  ἀπομάκρυνε ἀπό τήν πηγή τῆς ἀγάπης καί τῆς συνδιαλλαγῆς, τόν Θεό, ἀλλά τόν περιχαράκωσε μέσα στά ἀσφυκτικά πλαίσια τῆς νοσηρῆς ἐγωπάθειάς του, ὥστε νά μήν μπορεῖ πιά νά ἀπελευθερωθεῖ καί νά ἀποκατασταθεῖ. Ἡ θεία ταπείνωση λειτούργησε καταλυτικά κατά τῆς ἑωσφορικῆς ἔπαρσης. Στήν θεσπέσια ὑμνολογία τῶν Χριστουγέννων ψάλλουμε: «Ἰδών ὁ Κτίστης ὀλλύμενον τόν ἄνθρωπον χερσίν ὄν ἐπόιησε, κλίνας οὐρανούς κατέρχεται΄ τοῦτον δέ ἐκ Παρθένου θείας ἁγνῆς ὅλον οὐσιοῦται ἀληθεία σαρκωθεῖς, ὅτι δεδόξασθε» (3ο τρόπ. Ἅ΄ ὠδῆς τοῦ κανόνος τῶν Χριστουγέννων). Ἡ σωτηρία μᾶς εἶναι ἔργο καί χάρις τοῦ Θεοῦ.

     Ἡ εἴσοδος τοῦ Θεοῦ Λόγου στήν ἀνθρώπινη ἱστορία ἄλλαξε τή ροή τῆς σταθερά καθοδικῆς πορείας τῶν ἀνθρώπων. Ἡ θεία Ἐνανθρώπησή Του εἶναι ἡ εὐλογημένη ἀρχή τῆς μεγαλύτερης ἔπ- ἀνάστασης ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἡ ἀνατολή τοῦ νοητοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης στή γῆ διέλυσε τά πυκνά σκοτάδια τοῦ προχριστιανικοῦ παρελθόντος καί ἀποδυνάμωσε ὅλους τους ἐργαζομένους τῶν σκοτεινῶν ἔργων. Τά ἀνθρώπινα γεγονότα καί ἡ ἱστορία ἔχουν πιά κατευθυντήρια φορά καί στόχο τό μοναδικό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου. Μπορεῖ, βεβαίως, ἡ πορεία τῆς ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου νά εἶναι ἀργή καί οἱ δυνάμεις τοῦ κόσμου νά ἀντιστέκονται, ἀλλά ἡ ἔκβαση εἶναι προδιαγεγραμμένη, ὁ κόσμος τελικά θά χριστοποιηθεῖ. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁρίζει σαφέστατα τήν ἀφάνταστη εὐεργεσία πού προσέφερε στήν ἀνθρωπότητα ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος μέ τά ἑξῆς: «Εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐλογήσας ἠμᾶς ἐν πάση εὐλογία πνευματική ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ, καθώς ἐξελέξατο ἠμᾶς ἐν αὐτῶ πρό καταβολῆς κόσμου εἶναι ἠμᾶς ἁγίους καί ἀμώμους κατενώπιον αὐτοῦ, ἐν ἀγάπη προορίσας ἠμᾶς εἰς υἱοθεσίαν διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ... ἐν ὤ ἔχομεν τήν ἀπολύτρωσιν διά τοῦ αἵματος αὐτοῦ, τήν ἄφεσιν τῶν παραπτωμάτων, κατά τόν πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ» (Ἔφ.1:3-7). Ἡ ἔννοια τῆς υἱοθεσίας ἀποδίδει καλλίτερα παντός ἄλλου τήν ὀργανική προσκόλλησή μας στό Θεό. Δία τῆς πτώσεως καί ἀποστασίας γίναμε πάροικοι καί «ξένοι τῶν διαθηκῶν τῆς ἐπαγγελίας» τοῦ Θεοῦ (Ἔφ.2:12). Ὅμως «Ὁ   Λόγος   σάρξ    ἐγένετο»     (Ἰωάν.1:14),     «ἴνα την  υἱοθεσίαν ἀπολαύωμεν». Νά μήν εἶναι πιά ὁ καθένας μᾶς «δοῦλος, ἀλλ' υἱός΄ εἰ δέ υἱός, καί κληρονόμος Θεοῦ διά Χριστοῦ» (Γάλ.4:4-7). Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη εὐλογία, πού ἀπολαμβάνουμε χάρις στήν Θεία Ἐνανθρώπηση!

Ἀπό τό «Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΛΟΓΟΥ», τοῦ κ. ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητοῦ. 

·       Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων καί οἱ πνευματικές ἀνάγκες τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου  

     Ὅσο περνοῦν τά χρόνια, ἐνισχύεται ἡ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά ζήσει τίς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων, ὁλοένα καί μέ ἐντονότερο τρόπο. Ὡστόσο, οἱ ὑπερβολές στήν ἐκκοσμίκευση τῆς θρησκευτικῆς αὐτῆς ἑορτῆς, προβληματίζουν, διότι, ὅπως κάθε ὑπερβολή, δείχνουν νά καλύπτουν σημαντικά μυστικά! Μυστικά, πού πιθανόν ἀγγίζουν τόν πυρήνα τῆς προσωπικότητος κάθε ἀνθρώπου!

     Ἕνας ἀπό τούς σημαντικότερους διανοητές τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, ὁ Ἔριχ Φρόμμ, παρατήρησε ὅτι, ἄν καί ὁ σύγχρονος δυτικός ἄνθρωπος ἔχει ἑδραιώσει σέ σημαντικό βαθμό τήν ἐλευθερία του σέ σχέσημέ ἐξωγενεῖς δυνάμεις, ἐντούτοις, ἐθελοτυφλεῖ μπροστά σέ ἐσωγενεῖς καταναγκασμούς, περιορισμούς καί φόβους. Πράγματι! Καθημερινῶς, διαπιστώνεται ὅτι ὁ ἄνθρωπος λειτουργεῖ ὑπό τό κράτος ἐσωτερικῶν δεσμεύσεων. Ἑπομένως, ἀγνοεῖ τόν ἑαυτό του. Κι αὐτό εἶναι μία ἀμφίδρομη σχέση. Ὅσο περισσότερο ἀγνοεῖ τόν ἑαυτό του, τόσο περισσότερο καλλιεργεῖ τήν ἐξωστρέφεια. Καί ὅσο περισσότερο καλλιεργεῖ τήν ἐξωστρέφεια, τόσο περισσότερο τόν ἀγνοεῖ. Καί τό ἐρώτημα παραμένει: ποιός δρόμος ὁδηγεῖ στήν αὐτοσυνειδησία;

     Ἐξετάζοντας ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος τό γεγονός τῆς προσκυνήσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς μάγους, διαπιστώνει ὅτι ξεκίνησαν χωρίς καμία ὀρθολογική ἐξασφάλιση γιά ἕνα τόσο κοπιαστικό καί ἐξαντλητικό ταξίδι, ἀπειλητικό γιά τήν ἴδια τή ζωή τους. Ὅπως φαίνεται, λοιπόν, οἱ Μάγοι ἐγκατέλειψαν τήν ταυτότητά τους, γιά τό ἄγνωστο. Ἀπαρνήθηκαν τήν ἰδιότητά τους ἀλλά καί τήν ἄνεσή τους, γιά τό ταξίδι πρός τή φάτνη!

     Τό ἄνοιγμα ποῦ ἐπιχειροῦν οἱ Μάγοι, εἶναι ἄνοιγμα ἀπό μία ζωή «τακτοποιημένη», πρός μία ἀνατροπή! Ἐξέρχονται τοῦ ἑαυτοῦ τους, ὄχι γιά νά υἱοθετήσουν κάποιο νέο ρόλο, ἀλλά γιά νά ἀναζητήσουν τήν αὐθεντικότητα! Πόσο λογικό εἶναι αὐτό; Γι' αὐτό ὁ ὅσιος Ἐφραίμ συμπληρώνει: «Σταμάτα νά ἐρευνᾶς ἄνθρωπε, καί διδάξου νά προσκυνᾶς μαζί μέ τούς Μάγους».

     Κάθε πνευματική ἑορτή ἀποτελεῖ μία πρόκληση. Πόσο μᾶλλον αὐτή, πού καλεῖ τόν ἄνθρωπο νά ψηλαφίσει τή φάτνη. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής μᾶς δίνει μέσα ἀπό μία ἄλλη προοπτική, τήν θεολογική, καί κατά συνέπεια ὑπαρξιακή, σημασία τῶν Χριστουγέννων. Ἡ φάτνη βρίσκεται μέσα στόν ἄνθρωπο! Γιατί ὁ Χριστός γεννᾶται μέσα στόν κάθε ἄνθρωπο, καί σαρκώνεται χάρη στόν ἐνάρετο βίο. Εἶναι φανερό ὅτι ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἐξέρχεται τῶν ψευδαισθήσεων τοῦ βίου, γιά νά καταστεῖ Θεοτόκος ψυχή, τόσο γνωρίζει τόν ἑαυτό του, σέ ἕνα ταξίδι ἁγιότητος, ἀπό τήν ἄνεση τῶν ταυτίσεων τῆς καθημερινότητός του πρός τή φάτνη, ταξίδι πού δέν τελειώνει ἐκεῖ, ἀλλά στό κενό μνημεῖο.

     Τά Χριστούγεννα ἔφθασαν. Ἕνας ὕμνος τούς ἐρωτά: «Τί νά σού προσφέρουμε στή φάτνη Χριστέ;». Θά προλάβει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νά ἀπαντήσει «τήν ἐλευθερία μου ἀπό ταυτίσεις καί ἐξαρτήσεις»;

Τοῦ κ.  Κωνσταντίνου Κορναράκη, Ἐπίκουρου Καθηγητοῦ στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. 

·       Ἡ ἑορτή τῶν εἰσοδίων  τῆς Θεοτόκου

     Τό γεγονός τῆς εἰσόδου τῆς Κόρης τῆς Ναζαρέτ στό ναό δέν μνημονεύεται στήν Καινή Διαθήκη. Βέβαια, δέν εἶναι ἡ μοναδική περίπτωση, γιατί οὔτε καί τό γενέθλιόν της Θεοτόκου Μαρίας ἀναφέρεται ἀλλ' οὔτε καί ἡ Κοίμησή της. Ἔτσι, δέν ἀποτελεῖ θεολογικό ἤ λειτουργικό ἀτόπημα τῆς Ἐκκλησίας ἡ καθιέρωση ἑορτῶν καί ἡ σύνταξη ἀκολουθιῶν σχετικῶν μέ τά πιό πάνω γεγονότα. Ἄλλωστε, στίς σελίδες τῆς Καινῆς Διαθήκης ἕνα μέρος τῆς Θείας Ἀποκάλυψης περιέχεται, τό ὁποῖο στίς πλεῖστες τῶν περιπτώσεων περιστασιακά καταγράφηκε. Τό μεγαλύτερο, ὅμως, μέρος τῶν θείων ἀληθειῶν παραδόθηκε «διά ζώσης» στήν Ἐκκλησία. Ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἀνάδοχος συνόλης της θείας ἀποκάλυψης, γι' αὐτό καί αὐτή ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν Κιβωτό, ἡ ὁποία «ἀνέκαθεν ἀχράντως πεφυλαγμένον» διακρατεῖ τό μυστήριο τῆς παρακαταθήκης τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους. Ἑπομένως, ὅσα ἡ Ἐκκλησία διδάσκει καί ἐντέλλεται, αὐτά ἀποτελοῦν θεοπρεπεῖς πράξεις.

     Ἡ ἑορτή, λοιπόν, τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, ὄχι μόνο δέν ἀντίκειται στό ἔργο τῆς Νέας Οἰκονομίας, ἀλλά ἀντίθετα συνάδει καί συλλειτουργεῖ μέ αὐτό.

     Ἔτσι, τό βαθύτερο νόημα τῆς εἰσόδου τῆς τριετοῦς Παιδίσκης τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννας στό ναό, δέν ἀποτελοῦσε τήν ἐκπλήρωση ἑνός τάματος τῆς λύσης τοῦ ὀνειδισμοῦ τῆς ἀτεκνίας, ἀλλά ἐγκαινίαζε τό μεγάλο κεφάλαιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀτεκνία τῶν γεννητόρων τῆς Παναγίας ἦταν μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ Μαρία νά ἀποτελέσει τόν καρπό τῆς δωρεᾶς τῶν γονιῶν της πρός τό Θεό. Ἀλλά καί ἡ εἴσοδός της στό ναό, παρά τούς ἀμφίβολους λογισμούς ποῦ μπορεῖ νά προκαλεῖ στούς πολλούς, οἱ ὁποῖοι σκέπτονται γήινα καί «ἀλλοτριόφρονα», ἀποτελεῖ τό «προοίμιο τῆς μελλούσης ἐπισκιάζειν αὐτή θείας χάριτος», ὅπως δηλώνει ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός. Καί προσθέτει: «Τίς ἔγνω τοιοῦτον πώποτε; Τίς εἶδεν ἡ τίς ἤκουσεν τῶν νῦν ἤ τῶν πάλαι, θῆλυ προσαγόμενον εἰς τά τῶν ἁγίων ἐνδότερα ἅγια;».

     Ἀσφαλῶς, κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἡ τριετίζουσα Κόρη προσέρχεται, γιά νά ἀφιερωθεῖ στό ναό, γιά νά ἀποβεῖ «ὁ καινότατος καί καθαρώτατος καί ἀμόλυντος τόμος, οὐ χειρί γραφησόμενος, ἀλλά πνεύματι χρυσοθησόμενος». Καί τοῦτο ἔπρεπε, κατά τή θεία τάξη, νά προηγηθεῖ, γιατί ἕνα πράγμα εἶναι δυνατό νά σταθεῖ ὡς ἀκατόρθωτο γεγονός στόν παντοδύναμο Θεό, τό «συνελθεῖν αὐτῶ (τῷ Θεῶ) τῷ ἀκαθάρτω», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς. Ἑπομένως, ἄν ὁ Θεός, ὄχι ἀπό ἀδυναμία, ἀλλά ἐξαιτίας τῆς φύσης τοῦ ἀδυνατεῖ νά ἐπικοινωνήσει μέ τό ἀκάθαρτο, πόσο μᾶλλον ἀμόλυντη καί καθαρότατη ἔπρεπε νά εἶναι  ἡ  Παρθένος Μαρία,  προκειμένου ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ νά δανειστεῖ τά ἄσπιλα αἵματά της καί νά ἀναπλάσει «διά Πνεύματος Ἁγίου αὐτός δί' ἑαυτόν» τήν ἀνθρώπινή του φύση;

     Δίκαια, λοιπόν, ἡ γιορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἀποκαλεῖται «θειοτάτη πανήγυρις» ἀλλά καί εὐλόγα ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἀνυμνεῖται ὡς «θεοκαλλώπιστον ἠγιασμένον» δῶρο τοῦ Κυρίου.

Ἀπό τό «Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου», τοῦ κ. Νικολάου Ι. Νικολαΐδη, καθηγητού Πατερικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

·       ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ

     «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἠμίν ...» (Ἰωάν,1,14). Ἡ σοφία καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Μονογενής Υἱός τοῦ Πατρός ἔκλινεν οὐρανούς καί κατέβη . « Δί' ἠμᾶς καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν»  (Σύμβολον τῆς Πίστεως, ἄρθρο 4), εἰς τόν προσδιωρισμένον καιρόν, « ἑξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ» ( Γάλ . 4, 4) εἰς τόν κόσμον . Ὁ πρό τῶν αἰώνων ἐγεννήθη ἐν χρόνω , ὁ ἄσαρκος ἔλαβε σάρκα, ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Τό ἀνερμήνευτον τοῦτο θαῦμα ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία καί οἱ πιστοί ἀναγόμεθα διά τῆς διανοίας ἐπί τήν Βηθλεέμ, ἔνθα πρό δύο περίπου χιλιάδων χρόνων ἐγεννήθη ὁ Χριστός.

Ἀπό τό «Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ», τοῦ Διονυσίου Λ. Ψαριανού (†)  Μητροπολίτου Σερβιῶν καί Κοζάνης.

     Ὁ δέ Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς, ἀναφερόµενος στή συµπεριφορά τῆς µικρῆς Μαρίας, λέγει:« Καί ἐπροσφέρετο, ὄχι δεκατεσσάρων χρόνων ἤ εἴκοσι, ἀλλά τριῶν µόνον, ὅπου χθές καί προχθές ἀφῆκε τό µητρικό γάλα... ὅταν ἔφθασεν εἰς τά προπύλαια τοῦ ναοῦ, ἐπειδή αἱ εὐγενικαί κόραι καί λαµπαδηφόροι νεάνιδες τήν περιεκύκλωσαν καί µέ µίαν µεγαλοπρεπῆ ποµπή καί εὔτακτον κοσµιότητα τήν προέπεµπον εἰς τά Ἅγια τῶν Ἅγίων, τότε ἡ Παρθένος ἐφάνη νά ἐκατάλαβε πολύ καθαρά, τόσον τά εἰς αὐτήν γενόµενα, ὅσον καί τά µέλλοντα εἰς αὐτήν γενέσθαι καί δι' αὐτήν τελεσθῆναι µυστήρια. Βλέπουσα µέ ἕνα σχῆµα καί ἦθος καί φρόνηµα πολύ σταθερόν καί µέ τόσην εὐταξίαν ἀνάµεσα εἰς τάς ἄλλας παρθένους ἐπορεύετο ὅπου δέν ἦτο δυνατόν νά τό φανερώση    τινάς.    
      Ὕστερον δε συγκεράσασα τό τακτικόν περπάτηµα µέ τήν προθυµίαν καί ὁλίγον γρηγορότερα περπατοῦσα, ἐπροσπέρασεν ὄλον τόν χορόν τῶν παρθένων ἐκείνων, διά νά πληρωθῆ τό ψαλµικό:« Ἀπενεχθήσονται τῷ βασιλεῖ παρθένοι ὁπίσω αὐτῆς, αἱ πλησίον αὐτῆς ἀπενεχθήσονται εἰς ναόν Βασιλέως». Ἐπειδή καί ὁ Ἀρχιερεύς εὐγῆκε νά τήν προϋπαντήση καί τῆς εἶπεν βέβαια τό προφητικόν ἐκεῖνο:« Ἄκουσον θύγατερ καί ἴδε καί κλῖνον τό οὖς σου καί ἐπιλάθει τοῦ λαοῦ σου καί τοῦ οἴκου τοῦ πα- τρός σου καί ἐπιθυµήσει ὁ βασιλεύς τοῦ κάλλους σου».

·       ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ 

     Εἶπε κάποιος ἄπ΄ τούς πατέρες:

     "Εάν δέν μισήσεις πρῶτα, δέν μπορεῖς ν΄ ἀγαπήσεις, ἐάν δηλαδή δέν μισήσεις τήν ἁμαρτία, δέν μπορεῖς νά κάνεις τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀναφέρεται στήν ἁγία Γραφή,
     "Ἀπόφυγε τό κακό καί πράξε τό καλό".

     Ὅμως καί σ΄ αὐτή τήν περίπτωση ἡ ψυχική διάθεση εἶναι ἐκείνη πού μετράει πάντοτε. Γιατί ὁ Ἀδάμ ἄν καί ἦταν μέσα στόν παράδεισο, παρέβη τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὁ Ἰώβ, ἄν καί ἦταν καθισμένος πάνω στήν κοπριά, κράτησε τήν αὐτοκυριαρχία του.

     Λοιπόν τό μόνο πού ζητάει ὁ Θεός ἄπ΄ τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ καλή του διάθεση καί νά ἔχει πάντοτε τόν φόβο τοῦ Θεοῦ μέσα τού".

• ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
  

     «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστός ἐπί γής, ὑψώθητε».

     Ἡ ὀρθόδοξη ὑμνολογία τῶν Χριστουγέννων ἀναγγέλλει θριαμβευτικά ἀλλά καί διαγράφει θεολογικά τό μεγάλο μυστήριο τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως. Τό προπατορικό ἁμάρτημα εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν ὑποταγή τοῦ ἀνθρώπινου γένους σέ τρεῖς ἀμείλικτους ἐχθρούς: «Πρίν τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ», λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «τή φύση μας τήν ἐξουσίαζαν ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος... Ὁ διάβολος ἀπατοῦσε, ἡ ἁμαρτία   ἔσφαζε   καί  ὁ  θάνατος  ἔθαβε». Για τή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν τυραννία τῆς ψυχολεθρης αὐτῆς τριάδας, ὁ Θεός οἰκονόμησε τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ Του.

     Γι' αὐτό λοιπόν χαίρει ἡ οἰκουμένη, γι' αὐτό πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία, «ἐπειδή ὁ Πατέρας ἔστειλε τόν Υἱό Του γιά νά σώσει τόν κόσμο» (Ἅ' Ἰω. 4:14).     

·      ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Πέρσης

     Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, ἔζησε τὸν 4^ο μ.Χ. αἰ. ἐπὶ βασιλέως Ἀρκαδίου. Ζοῦσε στὴν Βηθλαδὰ τῆς Περσίας καὶ καταγόταν ἀπὸ ἐπίσημο γένος. Ἦταν φίλος μὲ τὸν βασιλιὰ τῶν Περσῶν, Ἰσδιγέρδη.

     Παρασυρμένος ἀπὸ αὐτὴ τὴ φιλία του, ὁ Ἰάκωβος ἀπαρνήθηκε τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Ἰσδιγέρδη, ἄφησε τὸν ἑαυτό του νὰ χαθεῖ μέσα στὴν ψευδαίσθηση τοῦ πλούτου τῶν ἀνακτόρων. Ὅταν τὸ ἔμαθαν αὐτὸ ἡ μητέρα καὶ ἡ γυναίκα του, οἱ ὁποῖες ἦταν εὐσεβεῖς καὶ πιστὲς χριστιανὲς λυπήθηκαν καὶ ἐξοργίστηκαν. Καὶ οἱ δυὸ λοιπὸν τὸν ἐπιπλήξανε γιὰ τὴ στάση του καὶ τοῦ δήλωσαν ὅτι δὲν ἤθελαν καμία σχέση, μαζί του. Αὐτὸ τὸ μικρὸ πλῆγμα, ἐπανέφερε τὸν Ἰάκωβο στὸν ἴσιο δρόμο. Τὸν ἔκανε νὰ διαπιστώσει τὸ χάσμα τὸ ὁποῖο δημιούργησε.

     Ἔτσι ὁ Ἰάκωβος ἀποφάσισε νὰ ἐξαγνίσει τὸ ἀτόπημά του καὶ νὰ ἐπανέλθει στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Μετὰ ἀπὸ τὴν ἀπόφαση αὐτή, πῆγε στὸν βασιλιὰ καὶ ὁμολόγησε μπροστά του τὴν μία καὶ ἀληθινὴ πίστη στὸν Χριστό. Ὁ Ἰσδιγέρδης ἐξεπλάγη γι' αὐτὴ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἰακώβου καὶ προσπάθησε νὰ τὸν μεταπείσει. Ὁ Ἰάκωβος παρέμεινε ἀκλόνητος στὴν πίστη του καὶ γι' αὐτὸ διατάχθηκε νὰ τὸν βασανίσουν. Μαρτύρησε μὲ ἀκρωτηριασμὸ τῶν ἄκρων του καὶ κατόπιν μὲ τὸν ἀποκεφαλισμό του. Μὲ αὐτὸ τὸν μαρτυρικὸ τρόπο παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο.

     Ἡ Ἐκκλησία μᾶς τιμᾶ τή μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου στίς 27 Νοεμβρίου.