Μετάνοια:Ἕνας ἀτελείωτος δρόμος
Μητροπολίτου Ἀργολίδος Νεκταρίου
Φεύγοντας ἀπό τό ἐξομολογητήριο, μέ ψυχές καθαρές, χρειάζεται νά προσέξουμε ἰδιαίτερα. Πολλοί λέμε πώς μετά τήν ἐξομολόγηση αἰσθανόμαστε «ξαλαφρωμένοι». Ὅμως ἡ ἐξομολόγηση δέν εἶναι ἕνα ναρκωτικό. Ἴσα-ἴσα θά πρέπει νά φεύγουμε μέ βαθύτερη συνείδηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας, μέ συνεχῆ προβληματισμό, ἀλλά καί μέ δυνατή αἴσθηση τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού, παρ' ὅλη τήν κατάντιά μας, μᾶς δέχεται.
Ὁ ἀγώνας μας θά πρέπει νά γίνει ἐντονώτερος. Νά διορθώσουμε τά λάθη μας. Νά μήν ξαναγυρίσουμε στά ἴδια ἁμαρτήματα. Νά ἐργαζόμαστε μέ ἐπιμέλεια τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀγώνας αὐτός ὁπωσδήποτε δέν εἶναι εὔκολος. Εἶναι ἐπίπονος καί ὀδυνηρός. Δυστυχῶς ὅλοι μας δέν ἔχουμε τή διάθεση νά ἐπιδιώξουμε μέ ὑπομονή καί ἐπιμέλεια τήν θεραπεία τῶν παθῶν μας. Θέλουμε ἄμεσα ἀποτελέσματα, ὅλα νά γίνουν ἐδῶ καί τώρα. Εἴμαστε ἄνθρωποι τῶν «κουμπιῶν», τοῦ αὐτοματισμοῦ καί ζητᾶμε ὅλα νά ἀλλάξουν ἀμέσως. Πᾶμε στόν πνευματικό καί νομίζουμε πώς αὐτός ἔχει κάποιο μαγικό ραβδί πού θά βοηθήσει αὐτόματα. Ὅμως μία ἁμαρτωλή καί παθολογική κατάσταση, πού τή χτίζουμε ὁλόκληρες δεκαετίες, δέν ἀλλάζει σέ μία στιγμή. Ὁ ἱερέας εἶναι γιατρός ψυχῶν, ὄχι μάγος καί ἀγύρτης. Καί ἡ θεραπεία μας δέν μπορεῖ νά γίνει μέσα σέ λίγα λεπτά , μέ κάποια μαγική καί ἄρα ψεύτικη ἐνέργεια, ἀλλά μέ τή δική μας γνήσια μετάνοια, μέ τόν δικό μας ἀγώνα, μέ ὑπομονή καί ἐπιμέλεια, κάτω ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Μέ τό νά ἐξομολογηθοῦμε δύο, τρεῖς φορές δέν σημαίνει ὅτι ζήσαμε τήν μετάνοια στήν πληρότητά της . Ἡ μετάνοια εἶναι ἕνας ἀτέλειωτος δρόμος, μία διαρκῆς κατάσταση πού δέν σταματάει ποτέ. Δέν ὑπάρχει τέλος στή μετάνοια, γιατί τοῦτο θά σήμαινε τέλεια ὁμοίωση μέ τόν Χριστό. Στό Γεροντικό, μέσα ἀπό ἕνα θαυμάσιο περιστατικό, βλέπουμε πῶς ζοῦσαν οἱ ἅγιοι τή μετάνοια:
«Ἔλεγαν γιά τόν Ἀββᾶ Σισώη, ὅτι, ὅταν ἔμελλε νά τελευτήση καί κάθονταν οἱ πατέρες γύρω του, ἔλαμψε τό πρόσωπό του σάν τόν ἥλιο. Καί τούς λέγει: "Νά ὁ Ἀββάς Ἀντώνιος ἦλθε". Καί μετά ἀπό λίγο λέγει: "Νά ἡ χορεία τῶν προφητῶν ἦλθε".Καί πάλι τό πρόσωπό του περίσσια ἔλαμψε καί εἶπε: "Νά, ἡ χορεία τῶν ἀποστόλων ἦλθε". Καί ἔλαμψε πάλι τό πρόσωπό του πιό πολύ. Καί ἰδού, ἦταν σάν νά μιλοῦσε μέ κάποιους. Καί τόν ρώτησαν οἱ γέροντες, λέγοντας: "Μέ ποιόν μιλᾶς πάτερ;". Καί ἐκεῖνος εἶπε: "Νά οἱ Ἄγγελοι ἦλθαν νά μέ πάρουν καί παρακαλῶ νά μέ ἀφήσουν γιά νά μετανοήσω λίγο ἀκόμη". Καί τοῦ λέγουν οἱ γέροντες: "Δέν ἔχεις ἀνάγκη νά μετανοήσης, πάτερ". Καί τούς εἶπε ὁ γέρων: "Σᾶς βεβαιώνω, ὅτι δέν βλέπω νά ἔχω κάμει ἀρχή".Καί πληροφορήθηκαν ὅλοι ὅτι εἶναι τέλειος. Καί πάλι, ξαφνικά, ἔγινε τό πρόσωπό του σάν τόν ἥλιο. Καί φοβήθηκαν ὅλοι. Καί τούς λέγει: "Βλέπετε, ὁ Κύριος ἦλθε καί λέγει: Φέρτε μου τό σκεῦος τῆς ἐρήμου". Καί εὐθύς παρέδωσε τό πνεῦμα. Καί ἔγινε σάν ἀστραπή. Καί γέμισε ὅλο τό κελλί ἀπό εὐωδία».
Σ' αὐτήν τήν ἀτέλειωτη πορεία πάντα ὑπάρχει τό ἐνδεχόμενο νά ξανακυλήσουμε στήν ἁμαρτία. Ἄς μήν ἀπελπιστοῦμε. Τό ἰατρεῖο τῆς μετανοίας εἶναι πάντα ἀνοικτό. «Τό νά πέσει κανείς εἶναι ἀνθρώπινο. Τό νά μείνει κανείς στήν πτώση , δέν εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλά σατανικό», λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
Διαβάζουμε πάλι στό Γεροντικό:
«Ἕνας ἀδελφός ρώτησε τόν Ἀββᾶ Σισώη, λέγοντας:
"Τί νά κάμω, Ἀββᾶ, ὁπού ἔπεσα;" . Τοῦ λέγει ὁ γέρων: "Νά σηκωθῆς πάλι. Λέγει ὁ ἀδελφός: "Σηκώθηκα καί πάλι ἔπεσα". Καί λέγει ὁ γέρων: "Νά σηκωθῆς πάλι καί πάλι". Λέγει τότε ὁ ἀδελφός: "Ἕως πότε;". Λέγει ὁ γέρων: "Ἕως ὄτου σέ βρή ὁ θάνατος, εἴτε στό καλό εἴτε στήν πτώση. Σέ ὅποια κατάσταση βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, σ' αὐτή καί φεύγει"».
Ὁ Θεός πάντα μᾶς περιμένει. Δέν μᾶς ἀπαρνιέται ποτέ.
«Ρωτήθηκε ὁ Ἀββάς Μιῶς ἀπό κάποιον στρατιωτικό, ἄν ὁ Θεός δέχεται μετάνοια. Κι ἀκεῖνος, ἀφοῦ τόν κατήχησε μέ πολλά λόγια, τόν ρωτᾶ: "Πές μου, ἀγαπητέ. Ἄν σου σχισθεῖ ἡ χλαμύδα, τήν πετᾶς"; Λέγει: "Ὄχι, ἀλλά τήν ράβω καί τήν ξαναχρησιμοποιῶ". Τοῦ λέγει τότε ὁ γέρων: "Ἄν λοιπόν σύ τό ροῦχο τό λυπᾶσαι, ὁ Θεός τό πλάσμα του δέν θά τό λυπηθεῖ; "»
Ἀπό τό: «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ Μετάνοια καί ἐξομολόγηση. Ἐπιστροφή στό Θεό καί στήν Ἐκκλησία του».
πηγή: agiameteora.net