Μάρτιος – Ἀπρίλιος 2013, Ἔτος 3ο, Φύλλο 13ο.

2014-07-30 14:32

Μάρτιος - Ἀπρίλιος 2013, Ἔτος 3^ο, Φύλλο 13^ο.

·       ΑΓΙΟ ΤΡΙΩΔΙΟ: ΤΟ ΝΟΗΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ

     Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ ὅλους μας νά μποῦμε στό νοητό στάδιο τοῦ Τριωδίου καί νά ἀγωνιστοῦμε. Δέν ἔχει σημασία ἄν θά πρωτεύσουμε ἤ ὄχι. Σημασία ἔχει ὅτι θά τρέξουμε τόν τραχύ καί δύσκολο δρόμο τῶν ἀρετῶν, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἀποτέλεσμα. Ἄς εἶναι ἔστω αὐτό μόνο ἡ ἀρχή.  Ἡ συμμετοχή μας ὅμως προϋποθέτει τήν ἔκδυση τοῦ φορτικοῦ καί ρυπαροῦ κοσμικοῦ μας χιτώνα. Πρέπει μέ ἄλλα λόγια νά ἀποβάλλουμε τήν κοσμική μας βιωτή καί νοοτροπία, διότι αὐτές ποδηγετοῦν τήν πνευματική μας πορεία καί ἀναστέλλουν κάθε διάθεση γιά ἀγώνα. Εἶναι ἀνάγκη νά ἀποκολληθοῦμε ἀπό τόν ὄζοντα βάλτο τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς καί νά βαδίσουμε τό δρόμο τῆς ἀρετῆς. Δέν εἶναι εὔκολη αὐτή ἡ ἀπόφαση, διότι οἱ ἁμαρτωλές μας ἕξεις ἔχουν ἀποκτήσει βαθιές ρίζες στόν κοσμικό τρόπο ζωῆς, ὁ ὁποῖος ἀντιστρατεύεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί κατά συνέπεια τό πραγματικό συμφέρον μας. Κατά τόν ἅγιο Ἰσαάκ τό Σύρο: «ὁ κόσμος μοιάζει μέ πόρνη, ἡ ὁποία διά τοῦ κάλλους τῆς ἕλκει στόν πόθο της καί παγιδεύει ὅλους ἐκείνους πού προσβλέπουν πρός αὐτή» (Λόγος ΠΕ΄). Ὅμως μέ προσευχή καί ἀτσαλένια θέληση μποροῦμε νά κάνουμε τήν πιό μεγάλη ὑπέρβαση καί ἐπανάσταση στή ζωή μας. Νά χαράξουμε τήν νέα οὐρανοδρόμο πορεία μας. Αὐτή τήν εὐκαιρία μᾶς προσφέρει ἡ εὐλογημένη περίοδος τοῦ Τριωδίου. Ἄς τήν ἐκμεταλλευτοῦμε...

τοῦ κ. Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - καθηγητοῦ.

·       Σκέψεις γιὰ τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή

      Εἶναι γνωστό πῶς στήν περίοδο αὐτή ἔχουμε δυό νηστεῖες. Εἶναι περίπου  ἑπτά  ἑβδομάδες  αὐστηρῆς  νηστείας  καί  μία ἡ ἑβδομάδα τῆς Τυρινῆς ποὺ προηγεῖται, ὀκτώ. Γιὰ πολλοὺς εἶναι μία εὐχάριστη καὶ ἐπιθυμητὴ περίοδος, ἐνῶ γιὰ ἄλλους εἶναι δύσκολη καὶ γιὰ ἄλλους καθόλου εὐχάριστη. Θὰ προσπαθήσουμε νὰ ποῦμε λίγες σκέψεις γιὰ τὴν περίοδο αὐτή, ὅπως τὴν ἔχουν χαρακτηρίσει οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

     Πρῶτα πρῶτα νὰ θυμηθοῦμε τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸ Δαμασκηνό, ποὺ κάνει μία γενικὴ παρατήρηση γιὰ τὴν ἁγία Τεσσαρακοστή. Λέγει πρὸς ὅλους μας: «Τὴν Τεσσαρακοστὴν μὴ ἐξουθενεῖτε· μίμησιν γὰρ περιέχει τῆς τοῦ Χριστοῦ πολιτείας». Εἶναι σημαντικὴ παρατήρηση αὐτή. Ὁ Χριστὸς δὲν ἐξουθενώνει, δηλ. δὲν ἀφαιρεῖ τὴ δύναμη τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Πιὸ πλατειὰ θὰ λέγαμε, δὲν περιφρονεῖ τὴν μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δὲ λέγει πὼς ἡ
περίοδος αὐτὴ δὲν εἶναι σωστή, οὔτε κοροϊδεύει τὴ νηστεία τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε τὴν ἀτιμάζει, οὔτε δυσανασχετεῖ μὲ τὸν ἐρχομό της, οὔτε εὔχεται νὰ περάσει γρήγορα, οὔτε καταλύει τὴ νηστεία ἐπιδεικτικὰ καὶ χωρὶς λόγο, οὔτε προπαγανδίζει πὼς οἱ καιροὶ ἄλλαξαν καὶ πρέπει νὰ ἀλλάξουμε καὶ ἐμεῖς.

     Ἡ ἁγία Τεσσαρακοστὴ εἶναι μία μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ τὴ βάπτισή Του πῆγε στὴν ἔρημο καὶ ἐκεῖ «νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα ὕστερον ἐπείνασεν» (Ματθ. 4,2). Ὁ Χριστὸς ἦταν τέλειος ἄνθρωπος καὶ μέσα Του δὲν εἶχε τὴν ἁμαρτητικὴ φορά, ἀλλὰ χρειαζόταν νὰ μᾶς δώσει τύπο ζωῆς. Ἔπρεπε νὰ ἔχουμε μία εἰκόνα ἀσκήσεως μπροστά μας, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τοῦ σκοποῦ μας, ποὺ εἶναι ἡ ἕνωσή μας μὲ τὸ Θεό. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ δέχθηκε καὶ τοὺς πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν πειρασμῶν Του «ἄγγελοι διηκόνουν αὐτῷ» (Μάρκ. 1,13). Πολλὰ διδάγματα ἔχει νὰ μᾶς δώσει ἡ περίοδος τῶν πειρασμῶν τοῦ Κυρίου.

     Ὁ Χριστὸς ἐκπαιδεύθηκε τρόπον τινα στοὺς πειρασμοὺς μὲ τὴ νηστεία. Ἀργότερα ὁ διάβολος σὰν μία φοβερὴ θύελλα θὰ ἐπιπέσει ἐπάνω Του. Σ᾿ ὅλους τοὺς πειρασμοὺς βγῆκε by InstantSavings" href="https://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/explanatory/iwhl_edesshs_megalh_tessarakosth.htm">νικητής. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ πιστός. Στὴ ζωή μας θὰ ἔχουμε πολλοὺς πειρασμούς. Χρειαζόμαστε ἐκπαίδευση. Ἡ περίοδος τῆς νηστείας εἶναι μία πνευματικὴ ἐκπαίδευση τοῦ Χριστιανοῦ. Μαθαίνει νὰ πολεμᾶ. Ὁ Κύριος μᾶς ἔδειξε τὸν τρόπο, ἀφοῦ πρῶτα αὐτὸς πειράσθηκε.

     Ὁ Χριστὸς μέσα στὴν περίοδο τῆς νηστείας πειράσθηκε καὶ νίκησε. Ἐπίσης καὶ οἱ πιστοὶ πειράζονται. Γιατί παραχωρεῖ τοὺς πειρασμοὺς ὁ Θεός; Γιὰ νὰ πληροφορηθοῦμε πὼς εἴμαστε ἀνώτεροι ἀπ᾿ αὐτούς. Γιὰ νὰ ταπεινωνόμαστε. Γιὰ νὰ πληροφορηθεῖ ὁ δαίμονας πὼς τὸν ἐγκαταλείψαμε. Γιὰ νὰ ἀσκηθοῦμε. Γιὰ νὰ λάβουμε σαφῆ πείρα τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ. Ἄγγελοι Κυρίου στηρίζουν τοὺς ἀγωνιστές.

     Ὁ διάβολος πείραξε τὸ Χριστὸ κατὰ τὴν περίοδο τῆς νηστείας ὄχι μόνο μὲ τὸν τρόπο, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν τόπο. Ἡ μοναξιὰ καὶ ἡ ἀπομόνωση εἶναι πολλὲς φορὲς ὅπλα τοῦ διαβόλου. Παράδειγμα ἡ Εὔα, τὴν ὁποία πείραξε, ὅταν ἦταν χωρισμένη ἀπὸ τὸν Ἀδάμ. Ἀκόμη, ἡ ἀπομόνωση φέρνει μερικὲς φορὲς τὴν μονοτονία, τὴν ἀκηδία, τὴν πείνα, τὴν ἀδημονία. Τότε κατὰ τὴν περίοδο τῆς νηστείας παίρνει θάρρος καὶ ἐπιτίθεται ἐναντίον μας. Ὅταν ὅμως μᾶς δεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους καὶ συγκεκροτημένους, δὲν ἔχει τὸ θάρρος (γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος) νὰ μᾶς κάνει μεγάλη ζημιά. Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, στὴν περίοδο τῆς νηστείας νὰ συχνάζουμε στὴν Ἐκκλησία, στὶς ἀκολουθίες, καὶ ὅλοι μαζὶ νὰ στηρίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο γιὰ νὰ ἐνθαρρυνόμαστε πὼς στὸν ἀγώνα μας δὲν εἴμαστε μόνοι, ἀλλὰ μαζί μας εἶναι ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Τὸν Κύριο Τὸν ἐνθάρρυναν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ. Καταλαβαίνουμε, συνεπῶς, πόση μεγάλη ὠφέλεια παίρνουμε ἀπὸ τὴν ἁγία Τεσσαρακοστή.

     Μετά, ἕνας ἄλλος Ἅγιος της Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, γράφει πὼς κατὰ τὴν περίοδο τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ὁ ἄνθρωπος ἐμπορεύεται τὴν πνευματικὴ ἐμπορία καὶ συγκεντρώνει πολὺ πλοῦτο ἀρετῆς. Τονίζει πὼς δὲν εἶναι μεγάλο κατόρθωμα νὰ διέλθουμε τὶς ἡμέρες ἁπλῶς τῆς νηστείας, ἀλλὰ σημασία ἔχει νὰ διορθώσουμε κάτι ἀπὸ τὰ ἐλαττώματά μας καὶ νὰ πλυθοῦμε ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματά μας, «εἰ διωρθώσαμεν τί τῶν ἡμετέρων ἐλαττωμάτων, εἰ τὰ ἁμαρτήματα ἀπενιψάμεθα».

     Συνηθίζουμε νὰ ρωτᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς «πόσας ἕκαστος ἑβδομάδας ἐνήστευσε· καὶ ἔστιν ἀκοῦσαι λεγόντων τῶν μέν, ὅτι δυό, τῶν δὲ ὅτι τρεῖς, τῶν δέ, ὅτι πάσας ἐνήστευσαν τὰς ἑβδομάδας», δηλαδὴ συμβαίνει νὰ ἀκοῦς νὰ λένε  ἄλλος μὲν πὼς νήστευσε δυό,  ἄλλος τρεῖς  καὶ  ἄλλος ὅλες τὶς ἑβδομάδες. Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ κέρδος, ἐὰν δίχως κατορθώματα ἀρετῆς περάσουμε τὴν περίοδο τῆς νηστείας;

     Ἐὰν κάποιος λέγει, ὅτι νήστευσα ὅλη τὴν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς, σὺ εἰπέ, ὅτι εἶχα ἐχθρὸν καὶ συμφιλιώθηκα μ᾿ αὐτόν· εἶχα συνήθεια νὰ κατηγορῶ καὶ τὴν ἐσταμάτησα· εἶχα συνήθεια νὰ ὁρκίζομαι καὶ ἀπαλλάχθηκα ἀπὸ τὴν κακὴ συνήθεια.... Καμία ὠφέλεια δὲν θὰ ἔχουμε ἀπὸ τὴν νηστεία, ἂν ἁπλῶς καὶ μόνο τὴν περάσουμε εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχε. Ἂν περάσουμε τὴ νηστεία τῶν φαγητῶν, ὅταν περάσουν οἱ σαράντα ἡμέρες, περνᾶ καὶ ἡ νηστεία· ἂν ὅμως ἀπέχουμε ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα καὶ ἡ περίοδος τῆς νηστείας νὰ περάσει, ἐκείνη ἡ νηστεία (δηλ. τῶν ἁμαρτημάτων) πάλιν μένει καὶ θὰ εἶναι συνεχὴς ἡ ὠφέλεια σὲ μᾶς καὶ πρὶν ἀκόμα ἀπὸ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν θὰ μᾶς χαρίσει ὄχι μικρὲς ἀμοιβὲς ἐδῶ.

     Βλέπουμε πῶς ἡ μεγάλη Τεσσαρακοστὴ δὲν εἶναι μία περίοδος γιὰ νὰ νηστεύσουμε μόνο ἀπὸ φαγητά, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐξασκούμαστε στὴν ἀρετή. Ὅταν ὅλα αὐτὰ τὰ κατορθώσουμε, τότε θὰ ἀξιωθοῦμε τὴν κυρία ἡμέρα νὰ προσέλθουμε στὴν πνευματικὴ τράπεζα, δηλ. στὴ θεία Εὐχαριστία, γιὰ νὰ κοινωνήσουμε. Ἡ προσέλευση στὸ μυστήριο τῆς ζωῆς εἶναι ἱκανὸ κίνητρο, γιὰ νὰ μᾶς παρακινεῖ στὴν πνευματική μας ἄσκηση.

     Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει πὼς ἡ νηστεία εἶναι καὶ καθάρσιο τοῦ ἐαυτοῦ μας. Πρὸ τῆς μεγάλης ἡμέρας τοῦ Πάσχα, «κάθαρσίς ἐστι προεόρτιος». Ὁ χριστιανὸς ἐπιτυγχάνει τὴ «συννέκρωση» μὲ τὸ Χριστό, συμμετέχει στὴ νέκρωση τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὁ Κύριος νεκρώνει τὴ σάρκα Του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου, ἔτσι καὶ οἱ χριστιανοὶ νεκρώνουν τὰ πάθη τους γιὰ τὴ σωτηρία τὴν ἰδική τους. Ὁ Κύριος νήστευσε λίγο πρὶν ἀπὸ τὸν
πειρασμό, ἐμεῖς πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα.

     Μὲ τέτοιες σκέψεις ἂς διέλθουμε τὸ στάδιο τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς γιὰ νὰ ὠφεληθοῦμε πολύ.

Τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης κ. Ἰωήλ.

• ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ

Γιατί νηστεύουμε τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή

     Γιά πιό λόγο νηστεύουμε τίς σαράντα αὐτές ἡμέρες; Τήν παλαιά ἐποχή πολλοί πιστοί προσέρχονταν στά μυστήρια χωρίς καμιά προετοιμασία καί μάλιστα κατά τήν ἐποχή πού ὁ Χριστός τά συνέστησε. Ἀντιλαμβανόμενοι οἱ πατέρες τήν παρακαλούμενη βλάβη ἀπό τήν ἀπροετοίμαστη προσέλευσι, ἀφοῦ συγκεντρώθηκαν καθιέρωσαν σαράντα ἡμέρες νηστείας, προσευχῶν, ἀκροάσεως τοῦ θείου λόγου καί συνάξεων, ὥστε, ἀφοῦ καθαρισθοῦμε ὅλοι μας μέ κάθε ἐπιμέλεια καί μέ προσευχές καί μέ ἐλεημοσύνη καί μέ νηστεία καί μέ ὁλονύκτιες παρακλήσεις καί μέ δάκρυα μετανοίας καί μέ ἐξομολόγησι καί μέ ὅλα τά ἄλλα, νά προσέλθουμε ἔτσι στήν Θεία Κοινωνία μέ καθαρή κατά τό δυνατό συνείδηση.

     Καί ὅτι μ αὐτό κατώρθωσαν μεγάλα πράγματα, συνηθίζοντάς μας μέ τήν συγκατάβασι αὐτή στήν νηστεία, γίνεται φανερό ἀπό τό ἑξῆς: Ἄν ἐμεῖς ὅλο τόν χρόνο ἐπιμείμουμε νά φωνάζουμε καί νά κηρύσσουμε τήν νηστεία, κανείς δέν προσέχει στά λόγιά μας· ἄν ὅμως ἔλθη ὁ καιρός τῆς νηστείας τῆς Τεσσαρακοστῆς, τότε, χωρίς κανείς νά προτρέπη οὔτε καί νά συμβουλεύη καί ὁ πιό νωθρός ἀφυπνίζεται καί ἀκολουθεῖ τήν προτροπή καί τήν συμβουλή, πού ἐπιβάλλει ὁ καιρός. Ἄν λοιπόν σέ ρωτήση ὁ Ἰουδαῖος καί ὁ εἰδωλολάτρης, γιά ποιόν λόγο νηστεύεις , μή πῆς, ὅτι νηστεύεις γιά τό Πάσχα ἡ γιά τήν θυσία τοῦ Σταυροῦ, γιατί θά τοῦ δώσης μεγάλη ἀφορμή γιά ἀντεκλίσεις. Γιατί δέν νηστεύουμε γιά τό Πάσχα οὔτε γιά τόν Σταυρό, ἀλλά γιά τά δικά μας ἁμαρτήματα, ἐπειδή πρόκειται νά προσέλθουμε στά μυστήρια· γιατί τό Πάσχα δέν εἶναι αἰτία νηστείας οὔτε πένθους, ἀλλά ὑπόθεσης εὐφροσύνης καί χαρᾶς. Γιατί ὁ Σταυρός συνέτριψε τήν ἁμαρτία, ἔγινε καθάρσιο τῆς οἰκουμένης, ἔγινε αἰτία συμφιλιώσεως καί ἐξαλείψεως τῆς πολυχρόνιας ἔχθρας, ἄνοιξε τίς πύλες τοῦ οὐρανοῦ, ἔκανε τούς ἐχθρούς φίλους, ἐπανέφερε στόν οὐρανό, τοποθέτησε στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ τήν ἀνθρώπινη φύσι καί μᾶς πρόσφερε ἀμέτρητα ἄλλα πνευματικά ἀγαθά. Δέν πρέπει λοιπόν νά πενθοῦμε οὔτε νά θλιβώμαστε, ἀλλά νά ἀγαλλώμαστε καί νά χαιρώμαστε. Γί αὐτό καί ὁ Παῦλος λέγει: «Σέ μένα ἄς μή συμβῆ νά καυχηθῶ γιά τίποτε ἄλλο,  παρά  μόνο γιά  τόν  σταυρό  τοῦ  Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γάλ. 6,14). Καί πάλι: «Ὁ Θεός δείχνει τήν ἀγάπη του πρός ἐμᾶς μέ τό ὅτι, ἄν καί ἤμασταν ἁμαρτωλοί, ὁ Χριστός πέθανε γιά μᾶς» (Ρώμ. 5,8). Κάτι παρόμιο λέγει καί ὁ Ἰωάννης: «Γιατί τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο» (Ἰω. 3,16). Πές ὅμως, πῶς; Ἀφοῦ ἄφησε κατά μέρος ὅλα τά ἄλλα, ἀνέφερε τόν σταυρό. Γιατί, ἀφοῦ εἶπε, «τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο», πρόσθεσε, «ὥστε ἔδωσε τόν Μονογενῆ Υἱό του νά σταυρωθῆ, ὥστε νά μή χαθῆ ὁ καθένας πού πιστεύη σ αὐτόν, ἀλλά νά ἔχη ζωή αἰώνια» (Ἰω. 3,16). Ἄν εἶναι λοιπόν ὁ Σταυρός ἀφορμή ἀγάπης καί καύχημα, ἄς μή λέμε, ὅτι πενθοῦμε γί αὐτόν. Γιατί δέν πενθοῦμε γιά ἐκεῖνον - μή γένοιτο - ἀλλά γιά τά δικά μας ἁμαρτήματα. Γί' αὐτό νηστεύουμε.

Τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

• ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

     Εἶπε ὁ Γέροντας:

     "Όπως κανένας δέν μπορεῖ νά βλάψει αὐτόν πού στέκεται κοντά στόν βασιλιά, ἔτσι οὔτε ὁ Σατανᾶς μπορεῖ νά κάνει κάτι εἰς βάρος μας, ἄν ἡ ψυχή μᾶς εἶναι κοντά στόν Θεό. Γιατί λέει: "Πλησιάστε μέ καί θά σᾶς πλησιάσω κι ἐγώ".

     Ἀλλά ἐπειδή συνεχῶς παίρνουν ἀέρα τά μυαλά μας, εὔκολα ἁρπάζει ὁ ἐχθρός τήν ταλαίπωρη ψυχή μας καί τή ρίχνει στά ἄτιμα πάθη".

• ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
  

     «Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἔξ' οὐ τρέφονται πιστοί» 
      Ὅ ποιητής χρησιμοποιεῖ τήν εἰκόνα τοῦ δέντρου. Ὑπάρχουν δύο εἰδῶν δέντρα. Τό ἕνα εἶναι τό φυσικό δέντρο, τό ὁρατό, ποῦ δημιούργησε ὅ Θεός. Θαυμαστά καί εὐεργετικά τά δέντρα. Πόσο πρέπει νά εἴμεθα εὐγνώμονες στό Θεό! Ὅπου ὑπάρχει δέντρο, ἤ ἀτμόσφαιρα εἶναι καθαρά' ὅπου λείπουν τά δέντρα, λείπει τό ὀξυγόνο. Τά δέντρα εἶναι φίλτρα, ρουφοῦν τό διοξείδιο τοῦ ἄνθρακος καί δίνουν τό ὀξυγόνο. Ὅπου δέντρο, ἐκεῖ ὑγεία. Γιά αὐτό καλά κάνουν αὐτοί ποῦ φυτεύουν δέντρα. Δέν εἶναι ὡραία ἡ φαλακρά γῆ.

     Ἄλλα πλήν τοῦ φυσικοῦ δέντρου, ὑπάρχει καί ἕνα πνευματικό δέντρο ὅ ἄνθρωπος. Ἔτσι λέει ὅ Πλάτων ὀνομάζει τόν ἄνθρωπο δέντρο. Ὅπως τό δέντρο ἔχει ρίζα, ἔτσι κι ὅ ἄνθρωπος. Ἤ ρίζα ὅμως τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι κάτω, δέν εἶναι ἤ γῆ εἶναι ὅ οὐρανός! Ἤ ἀθάνατος καί αἰωνία ρίζα, ποῦ δίνει χυμό στόν ἄνθρωπο γιά νά καρποφορεῖ ἔργα ἀγαθά, εἶναι ὅ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός εἶναι τό «ἄνθος ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί...» (κατεβασιά . Χριστουγέννων.). Ὅπου ὑπάρχει ἤ ρίζα αὔτη, ἐκεῖ βλέπεις καρπό, ἔργα ἀρετῆς. Διαβάστε τήν πρός Γαλατάς ἐπιστολή ἐκεῖ ὅ ἀπόστολος Παῦλος λέει, ὅτι ὅ ἄνθρωπος καρποφορεῖ. καί ποιοί εἶναι οἱ καρποί του; Τούς ἀναφέρει οἱ καρποί τοῦ Πνεύματος εἶναι πρῶτος ἤ ἀγάπη, δεύτερος ἤ χαρά, τρίτος ἤ εἰρήνη, τέταρτος ἤ μακροθυμία, πέμπτος ἤ χρηστότης, ἕκτος ἤ ἀγαθοσύνη, ἕβδομος ἤ πίστης, ὄγδοος ἤ πραότης, καί τελευταῖος ἤ ἐγκράτεια (Γάλ. 5,22). Δέντρα καρποφόρα οἱ Χριστιανοί. Καί ἤ Ἐκκλησία δάσος, μέσα στό ὁποῖο δέντρα εἶναι οἱ πατριάρχαι καί οἱ προφῆται τῆς παλαιᾶς διαθήκης, δέντρα οἱ ἀπόστολοι καί οἱ μάρτυρες τῆς καινῆς διαθήκης, δέντρα οἱ διδάσκαλοι καί πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, δέντρα οἱ ὅσιοι καί ἀσκητές, δέντρα οἱ Χριστιανοί ὅλων τῶν αἰώνων. Πρό παντός ὅμως μέσα στήν Ἐκκλησία διακρίνεται ἕνα δέντρο τό μεγαλύτερο καί ὡραιότερο ἄπ' ὅλα εἶναι ἤ Παναγία. Δέντρο εἶσαι, Παναγία, λέει ὅ Ἀκάθιστος ὕμνος, δέντρο φυτεμένο μέσα στόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ. «Χαῖρε, Παναγία, δέντρο ποῦ τρέφεις πνευματικός ὅλους τους πιστούς, διότι ἔφερες τόν πλουσιότερο καί πολυτιμότερο καρπό, τό Χριστό, «τόν οὐράνιον ἄρτον, τήν τροφήν τοῦ παντός κόσμου»  (εὔχ. προθέσ. πρό τῆς θ. Λείτ.).   

     Καί τώρα νά ἐρωτήσουμε τί εἴμεθα ἐμεῖς Εἴμεθα δέντρα καρποφόρα; Ἄς ἐξέταση ὅ καθένας τόν ἑαυτό του. Ποῦ εἶναι ἤ ἀγάπη μας; Ἀντί ἀγάπης ὑπάρχει μίσος συγγενεῖς δε μιλιοῦνται, δε λένε «καλημέρα». Μίσος καί μεταξύ συζύγων ἀκόμα, προοίμιο διαζυγίου. Ποῦ εἶναι ἤ εἰρήνη; Φιλονικίες καί ἔριδες, πόλεμοι καί μάχες. Ποῦ εἶναι ἤ χαρά; Λύπη, μελαγχολία, ἀγωνία καί ἄγχος, ποῦ ὁδηγεῖ σέ αὐτοκτονία δέν ὑπάρχει πλέον χαμόγελο. Ποῦ εἶναι ἤ χρηστότης; Ποῦ ἤ ἀγαθοσύνη; Ποῦ ἤ μακροθυμία; Ποῦ ἤ ἐγκράτεια; Ὅλα αὐτά ἀπουσιάζουν. Εἴμεθα δέντρα ἄκαρπα.

     Καί ὄχι μόνο ὡς ἄτομα, ἀλλά καί ὡς οἰκογένειες. Ἀποφεύγουν τήν τεκνογονία καί κάνουν ἀμβλώσεις. Τά νοσοκομεῖα ἔγιναν σφαγεῖα. Δολοφόνοι! ποῦ εἶναι ἤ ἀγάπη τους; Σκοτώνουν τά σπλάχνα τους. Διότι ἄπ' τήν ὥρα ποῦ θά συλληφθεῖ ἔμβρυο στήν κοιλιά τῆς μάνας, εἶναι ἄνθρωπος. Φονεύεις παιδί μέ τήν ἔκτρωση. Καταντήσαμε ἄκαρπα δέντρα.

Αὐγουστίνου Καντιώτη (†)  Μητροπολίτου Φλωρίνης.

• ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ
  

Ὁ Ἅγιος Σαβίνος ὁ Μάρτυρας

     Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Σαβίνος ἢ Σαβινιανὸς γεννήθηκε στὴν Ἑρμούπολη τῆς Αἰγύπτου ἀπὸ εὔπορους καὶ εὐγενεῖς γονεῖς. Διακρίθηκε γιὰ τὸν ἱερό του ζῆλο καὶ τὴν εὐσέβειά του.

     Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανὸς (284 - 305 μ.Χ.) διέταξε διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ὁ ἔπαρχος Ἀρειανὸς ἀναζήτησε τὸν Ἅγιο μὲ σκοπὸ νὰ τὸν συλλάβει, διότι κήρυττε μὲ παρρησία τὸν Χριστό. Ὅμως οἱ Χριστιανοὶ τῆς περιοχῆς, οἱ ὁποῖοι τὸν θεωροῦσαν στήριγμα καὶ παραμυθία τους, τὸν ἔπεισαν νὰ προφυλάξει τὴν ζωή του πρὸς ὄφελος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος, μαζὶ μὲ ἄλλους εὐσεβεῖς Χριστιανούς, ἔφυγε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ κρύφτηκε σὲ κάποιο οἴκημα μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἑρμούπολη.    
     Κάποια μέρα προσῆλθε στὸν Ἅγιο ἕνας πτωχός, ὁ ὁποῖος τὸν πλησίασε καὶ τοῦ ζήτησε τροφή. Ὁ Ἅγιος τὸν ἐλέησε. Ἐκεῖνος, ὅμως, ὡς ἄλλος Ἰούδας, εἶπε στοὺς εἰδωλολάτρες: «Τί μοῦ δίδετε; Καὶ ἐγὼ θὰ ὑποδείξω σὲ ἐσᾶς τὸν Σαβίνο, ποὺ ζητᾶτε». Καὶ αὐτοὶ ἔδωσαν σὲ αὐτὸν δύο νομίσματα. Καὶ ἀφοῦ τὸν ἀκολούθησαν ἔφθασαν στὸ οἴκημα, συνέλαβαν τὸν Σαβίνο, τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἄρχοντα Ἀρειανό, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὁ Ἅγιος ὁμολόγησε τὸν Χριστό. Τότε τὸν κρέμασαν ἐπὶ ξύλου, τοῦ ἔξυσαν τὶς σάρκες καί, τέλος, τὸν ἔριξαν στὸν ποταμὸ Νεῖλο, ὅπου βρῆκε μαρτυρικὸ θάνατο, τὸ ἔτος 287 μ.Χ.

     Ἡ Ἐκκλησία μᾶς τιμᾶ τόν Ἁγίο Σαβίνο στίς 16 Μαρτίου.