Μάρτιος - Ἀπρίλιος 2012, Ἔτος 2ο, Φύλλο 7ο.

2014-07-28 13:04

«Φῶς Χριστοῦ»

ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ

Ι . Ν. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΒΟΥΝΕΝΟΙΣ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΝΙΤΣΗΣ,

Τ.Κ. 30002, ΒΟΝΙΤΣΑ

Μάρτιος - Ἀπρίλιος 2012, Ἔτος 2ο, Φύλλο 7ο.

• ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

     Ἀρχίζοντας ἀπό τήν πρώτη Κυριακή του Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, ἀναγιγνώσκεται στίς ἐκκλησίες ἡ σχετική εὐαγγελική περικοπή, ὥστε νά παραδειγματιστοῦν οἱ πιστοί ἀπό τήν ἑωσφορική καί ψυχοκτόνο ὑπεροψία τοῦ φαρισαίου καί νά μιμηθοῦν τή σωτήρια ταπείνωση καί μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ τελώνη, ἡ ὁποία εἶναι βασική προϋπόθεση γιά τήν ἀρχή τοῦ πνευματικοῦ τους ἀγώνα.

     Ἡ δεύτερη Κυριακή (του Ἀσώτου) εἶναι ἀφιερωμένη στόν ἄσωτο υἱό τῆς γνωστῆς παραβολῆς, ὡς παράδειγμα εἰλικρινοῦς μετάνοιας καί ἐπιστροφή στήν ἀπύθμενη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ τρίτη Κυριακή (τῶν Ἀπόκρεω) εἶναι ἀφιερωμένη στήν φοβερή καί ἀδέκαστη Μέλλουσα Κρίση τοῦ κόσμου. Στίς ἐκκλησίες διαβάζεται τό Εὐαγγέλιο τῆς σχετικῆς περικοπῆς, προκειμένου νά συνειδητοποιήσουν οἱ πιστοί ὅτι δέν συγχωρεῖται ἐφησυχασμός, ἀλλά ἐκγρήγορση καί ἀγώνας.

     Ἡ τετάρτη Κυριακή (της Τυρινῆς) εἶναι ἀφιερωμένη στό μοιραῖο γεγονός τῆς ἀδαμιαίας παρακοῆς καί τῆς ἐξορίας τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τόν παράδεισο. Διαβάζεται τό εὐαγγέλιο τῆς ὀρθῆς προσευχῆς καί νηστείας, διότι ἀπό τήν ἑπομένη (Καθαρά Δευτέρα) ἀρχίζει ἡ νηστεία κί ὁ πνευματικός ἀγώνας, ὡς τό Πάσχα.

     Τήν πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἑορτάζουμε τό θρίαμβο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τήν ἀποκρυστάλλωση τοῦ δόγματος ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο Μέ αὐτό τόν τρόπο θέλει ἡ Ἐκκλησία νά διδάξει τούς πιστούς πώς ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως εἶναι προϋπόθεση τῆς σωτηρίας μας. Τήν Δεύτερη Κυριακή τῶν Νηστειῶν  τιμᾶμε  τη  μνήμη  ἑνός  μεγάλου Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἀγωνιστή τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ,  ὡς  παράδειγμα  ἀγωνιστή  γιά  κάθε πιστό.  Τήν    Τρίτη Κυριακή  τῶν Νηστειῶν ( Σταυροπροσκυνήσεως) προσκυνᾶμε τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου γιά νά ἀντλήσουμε ἀπό αὐτόν βοήθεια, προκειμένου νά συνεχίσουμε τόν πνευματικό μας ἀγώνα.

     Τήν Πέμπτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν τιμᾶμε τή μνήμη ἑνός ἄλλου μεγάλου ἀγωνιστῆ κατά τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν καί δασκάλου τῆς ἐρήμου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου συγγραφέα τῆς Κλίμακος , ὁ ὁποῖος μέ τό ὁμώνυμο βιβλίο τοῦ διδάσκει τρόπους τοῦ σωτηρίου ἀγώνα. Τήν Ἕκτη Κυριακή τιμᾶμε ἐπίσης μία ἄλλη μεγάλη μορφή τῆς Ἐκκλησίας μας, τήν ἁγία Μαρία τήν Αἰγυπτία , τήν ἁμαρτωλή ἐκείνη γυναίκα ἡ ὁποία ἔγινε παράδειγμα πραγματικῆς ταπείνωσης καί μετάνοιας. Ἀκολουθεῖ ἡ Κυριακή τῶν Βαίων καί ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ὅπου κορυφώνεται ἡ κατάνυξη καί ὁ πνευματικός μας ἀγώνας.

     Ἀπό τό «ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΝΟΙΞΟΝ ΜΟΙ ΠΥΛΑΣ, ΖΩΟΔΟΤΑ », τοῦ κ.  ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ.

• Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ

     Μέ τόν ἑσπερινό τῆς συγγνώμης, πού τελεῖται τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀνοίγει τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ κατανυκτική αὐτή περίοδος μετανοίας προσφέρεται ὡς τρόπος ζωῆς. Τρόπος ζωῆς πού θά φέρει τήνσυγχώρηση ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί ἀπό τούς ἄλλους ἀδελφούς μας. Καί εἶναι πολύ χαρακτηριστικό αὐτό πού ἔχει γραφεῖ: "τό συ(ν)γ-χωρῶ σημαίνει πώς χωρῶ μαζί (=συν) μέ τόν Θεό, μαζί μέ τούς συνανθρώπους μου". Μέ τή συγ-χώρεση δέν παίρνουμε μιά ἁπλή ἄφεση ἁμαρτιῶν - πού εἶναι μιά νομική ἀντίληψη τῆς σωτηρίας. Ἀλλά μέ τή συγ-χώρηση μέ τό Θεό ὁ ὡκεανός τῆς θείας ἀγαθότητος ἐξαφανίζει τίς ἀνθρώπινες ἁμαρτίες. Καί ἔτσι στήν πλήρη της πραγματικότητα ἡ συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστοῦ καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ.    
     Κατά τήν διάρκεια τῆς πορείας μας ἄς ἀλληλοστηριζόμαστε στήν ἀδυναμία μας, ἄς ἀλληλοσυγχωρούμαστε ξεχνώντας ὅλες τίς διαφορές, ἄς ἀλληλοπροστατευόμαστε ὥστε ὅλοι νά φτάσουμε τόν προορισμό μας. Αὐτό  πού πρέπει  οὐσιαστικά νά ζήσωμε εἶναι ὅτι ὁ Θεός μᾶς καλεῖ σέ μιά μοναδική ἑνότητα μέ τή συγγνώμη πού θά προσφέρουμε  ὁ  ἕνας στόν ἄλλον. Καί  αὐτό γιατί  οἱ χριστιανοί δέν εἴμαστε κάστα, ἀλλά ζύμη.

     Ἄς γονατίσουμε, λοιπόν, τώρα μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας, στόν Ἐπίσκοπό μας, στούς Πατέρες μας, στούς ἀδελφούς μας, ἄς τούς ζητήσουμε νά μᾶς συγχωρέσουν. Ἒχουν τόσα πολλά νά μᾶς συγχωρέσουν. Ἄς συγχωρέσουμε κι ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἡ συγχώρεση δέν ἀρχίζει τήν στιγμή πού βασιλεύουν ἡ εἰρήνη, ἡ γαλήνη καί ἡ χαρά· ἡ συγχώρεση ἀρχίζει τή στιγμή πού παίρνουμε στούς ὤμους μας "ἀλλήλων τά βάρη" καί τό πρῶτο καί βαρύτερο φορτίο εἶναι ἡ προσωπικότητα τοῦ ἄλλου, αὐτό πού ἐκεῖνος εἶναι, καί ὄχι μόνο αὐτό πού κάνει ἤ πού δέν κάνει. Ἄν χρειαστεῖ ἄς μεταφέρουμετόν ἄλλο μέ τόν τρόπο πού ὁ Χριστός μετέφερε τό Σταυρό του, σάν τύπο βασανισμοῦ καί πόνου καί θανάτου, ἄς μήν ἀφήσουμε ὅμως μέ κανέναν τρόπο τόν ἄλλο πίσω χωρίς τή συγγνώμη μας. 

• ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

     Μεγάλη Δευτέρα: Θυμόμαστε τήν ἱστορία τοῦ Παγκάλου Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος πουλήθηκε ὡς δοῦλος ἀπό τά ἀδέρφια του στήν Αἴγυπτο, ἀντιμετώπισε τόν πειρασμό τῆς γυναίκας τοῦ Πετεφρῆ διατηρώντας τήν ἁγνότητά του καί δοξάσθηκε ἀπό τό Θεό, γενόμενος ἄρχοντας τῆς Αἰγύπτου. Παράλληλα, θυμόμαστε τήν συκιά, πού ἐνῶ ἦταν γεμάτη φύλλωμα καί ὀμορφιά δέν εἶχε καρπούς ὅταν ὁ Χριστός πείνασε, μέ ἀποτέλεσμα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου νά ξεραθεῖ. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι δέν πρέπει νά στεκόμαστε στήν ἐξωτερική ὀμορφιά, ἀλλά νά βλέπουμε τήν ἐσωτερική, νά ἔχουμε καρπούς ἀγάπης, ἁγνότητας, ἀγώνα, καθώς αὐτά ζητᾶ ὁ Θεός ἀπό τόν ἄνθρωπο.

     Μεγάλη Τρίτη: Θυμόμαστε τήν παραβολή τῶν ταλάντων καί τῶν δέκα παρθένων. Τάλαντα εἶναι τά χαρίσματα πού μᾶς δίνει ὁ Θεός. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς λέει ὅτι τά χαρίσματά μας δέν πρέπει νά τά κρατᾶμε γιά τόν ἑαυτό μας, ἀλλά νά τά προσφέρουμε καί στούς ἄλλους. Ὁ τρόπος ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὄχι «ἐγώ», ἀλλά «ἐμεῖς». Δέν ἀρκεῖ ἀκόμη νά τηροῦμε ἐξωτερικά τίς ἐντολές,  ἄν δέν ἔχουμε τό λάδι τῆς πίστης καί τῆς ἀγάπης καί τήν ἑτοιμότητα νά ἀκολουθήσουμε τόν Κύριο. Γιατί ἀλλιῶς, ὅπως οἱ πέντε μωρές παρθένες  θά  μείνουμε  ἔξω  ἀπό τόν  νυμφώνα  τοῦ Χριστοῦ,  πού εἶναι ἡ αἰώνια Βασιλεία Του.

     Μεγάλη Τετάρτη: Θυμόμαστε τήν πόρνη γυναίκα πού ἄλειψε μέ μύρο καί δάκρυα μετάνοιας τά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί ἔλαβε τήν ἄφεση γιά τίς ἁμαρτίες της. Παράλληλα, γίνεται λόγος γιά τά ἄλλα δάκρυα, τῆς ὑποκρισίας, τοῦ Ἰούδα, πού ἤθελε τό μύρο νά πουληθεῖ γιά νά δοθεῖ δῆθεν στούς φτωχούς, στήν οὐσία ὅμως γιά νά καταχραστεῖ τά χρήματα. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προτρέπει νά μετανοοῦμε εἰλικρινά καί νά ἐμπιστευόμαστε τή ζωή καί τά λάθη μας στόν Κύριο καί ὄχι νά ὑποκρινόμαστε ὅτι εἴμαστε καλοί καί ἅγιοι. Στόν Ὄρθρο ψάλλεται τό περίφημο τροπάριο τῆς Κασσιανῆς (μεγάλης ὑμνογράφου καί Ἁγίας του Βυζαντίου), πού ἀναφέρεται στήν «ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή», πού μετανίωσε καί σώθηκε.

     Μεγάλη Πέμπτη: Θυμόμαστε τέσσερα γεγονότα 1. Τό Νιπτήρα, ὅπου ὁ Κύριος ἔπλυνε τά πόδια τῶν μαθητῶν Τοῦ 2. Τόν Μυστικό Δεῖπνο, ὅπου ὁ Κύριός μας παρέδωσε τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του. 3. Τήν Προσευχή τοῦ Χριστοῦ στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, ὅπου φάνηκε ἡ τέλεια ὑπακοή Του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. 4. Τήν προδοσία τοῦ Ἰούδα, ὁ ὁποῖος παρέδωσε τόν ἑαυτό του στόν διάβολο καί στό πάθος τῆς φιλαργυρίας. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι ἡ γνήσια στάση ζωῆς βρίσκεται στήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη καί ὄχι στήν ἐξουσία, ἐνῶ ἄν θέλουμε νά ζήσουμε αἰώνια, χρειάζεται νά συμμετέχουμε στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὄχι ὅπως ὁ Ἰούδας, παραδομένοι στά πάθη, ἀλλά μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, μέ μετάνοια, ἐξομολόγηση, ἀγάπη. 

     Μεγάλη Παρασκευή: Θυμόμαστε τά Ἄχραντα Πάθη τοῦ Κυρίου μας, αὐτά πού ὑπέστη γιά τήν σωτηρία μας. Τήν σύλληψη, τήν δίκη, τήν καταδίκη, τά βασανιστήρια, τόν ἐμπαιγμό καί τόν ἐξευτελισμό, τό μοίρασμα τῶν ὑπαρχόντων Του, τήν ἐγκατάλειψή Του  ἀπό ὅλους, τήν Σταύρωση, τίς βλασφημίες, τίς προκλήσεις, τόν θάνατο καί τήν Ταφή Του. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τό ἀποκορύφωμα τῆς Δόξας Του, γιατί ἐπάνω σ' αὐτόν νίκησε τόν θάνατο τῆς ἀνυπακοῆς, συγχώρεσε τούς ἀνθρώπους πού τόν θανάτωσαν, ὑπέμεινε τά πάντα καί πέθανε ἀπό ἀγάπη πρός ἐμᾶς. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Σωτήρας προσωπικά γιά τόν καθένα μας. Εἶναι Αὐτός ὁ ὁποῖος καλεῖ τόν καθέναν μας νά μήν ταυτίσει τή ζωή του μέ τούς σταυρωτές, μ' αὐτούς πού συνεχίζουν νά ἁμαρτάνουν, ἀλλά μέ τόν ληστή, νά μετανιώσει γιά τά λάθη του, νά Τόν ἀποδεχτεῖ ὡς Σωτήρα, νά σταυρώσει μέ τή σειρά τοῦ τίς ἁμαρτίες του νά ἀναστηθεῖ γιά νά ζήσει αἰώνια μαζί Του. Ἕνας ὄμορφος λόγος λέει: «Ἄν πεθάνεις πρίν πεθάνεις, δέν θά πεθάνεις ὅταν πεθάνεις». Αὐτό θέλει ὁ Χριστός ἀπό μας, νά πεθάνουμε ὡς πρός τήν ἁμαρτία γιά νά ζήσουμε αἰώνια κοντά Του.

     Μεγάλο Σάββατο: Θυμόμαστε τήν Ταφή τοῦ Χριστοῦ καί τήν κάθοδό Του στόν Ἅδη. Ὁ Θεός δημιούργησε τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο σέ ἔξι ἡμέρες, μᾶς λέει ἡ Παλαιά Διαθήκη. Τήν ἕβδομη ξεκουράστηκε καί ἄφησε τόν ἄνθρωπο πλέον διαχειριστή καί σύν-δημιουργό στόν κόσμο. Ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε καί ἔφερε στόν κόσμο τό θάνατο. Ὁ Θεός στέλνει στό τέλος τῆς ἕβδομης ἡμέρας τόν Υἱό Του, τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος κηρύττει μετάνοια καί ἀγάπη στόν κόσμο τῶν ζώντων, ἀλλά καί μέ τό θάνατό Του, καί στό βασίλειο τοῦ Ἅδη, στόν κόσμο τῶν κεκοιμημένων. Καί θά γίνει πρωτότοκος τῶν νεκρῶν. Μέ τήν Ἀνάστασή Του θά ξεκινήσει τήν καινούρια ἡμέρα τῆς Δημιουργίας, τήν ὄγδοη, στήν ὁποία ζοῦμε ὅσοι πιστεύουμε σ' Αὐτόν. Ὁ θάνατος ὑπάρχει σωματικά, ἀλλά πλέον δέν χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Θεό. Ὅποιος ζεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία, χαίρεται τό Φῶς καί τή Χαρά τῆς Ἀνάστασης. Κι ὅλα τά ὀφείλουμε στήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας. Τό πρωί τοῦ Μεγάλου Σαββάτου θυμόμαστε τήν ἱστορία τοῦ Ἰωνά, ὁ ὁποῖος ἔμεινε στήν κοιλιά τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρες καί τούς τρεῖς Παῖδες, πού μπῆκαν στό καμίνι καί δέν ἔπαθαν τίποτα. Ἔτσι καί ὁ Χριστός, ἔμεινε τρεῖς ἡμέρες στόν Ἅδη, χωρίς νά πάθει τίποτα καί ἀνασταίνεται, παίρνοντας μαζί Του στήν ἀναστάσιμη αἰωνιότητα κάθε ἄνθρωπο πού πιστεύει σ' Αὐτόν καί ὅλους ἐμᾶς.

     Κυριακή του Πάσχα: Τό μήνυμα τῆς Ἀνάστασης εἶναι ὅτι ἡ ζωή δέν σταματᾶ στόν τάφο. Ὅτι ὁ Χριστός νίκησε τόν θάνατο καί ὅποιος ἀπό ἐμᾶς πιστεύει σ' Αὐτόν θά συνεχίσει νά ζεῖ μαζί Του,  ἀκόμη κι ἄν πεθάνει. Γιατί ὁ θάνατος εἶναι αἰώνιος, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει σχέση μέ τό Θεό. Ἡ πίστη στό Χριστό καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας θά φέρει τήν δική μας Ἀνάσταση, ὅταν θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία. Ὅποιος πεθαίνει, προγεύεται αὐτή τή χαρά, ὄντας μαζί μέ τό Χριστό καί τούς Ἁγίους καί προσδοκᾶ τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν γιά νά χαρεῖ ὁλόκληρος, σῶμα καί ψυχή, τήν αἰώνια ζωή.

• ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ

     Στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ παρατηροῦμε τήν ἀντίδραση τοῦ μεγαλυτέρου υἱοῦ, ὅταν ὁ Πατέρας, ὄχι ἁπλά δέχτηκε πίσω τόν ἀδερφό του, ἀλλά ἔκανε καί γλέντι γιά νά γιορτάσει τήν ἐπιστροφή αὐτή. Ἄς δοῦμε πῶς ἑρμηνεύει τή σκηνή αὐτή ὁ ἱερός Χρυσόστομος:

     «Τόν δέχτηκε μέ ἀνοιχτή ἀγκαλιά (ὁ Πατέρας τόν ἄσωτο), ἐπειδή ἦταν Πατέρας καί ὄχι δικαστής. Καί στήθηκαν τότε χοροί καί συμπόσια καί πανηγύρια καί ὅλο τό σπίτι ἦταν φαιδρό καί χαρούμενο...Ὅμως ἀγανάκτησε γι' αὐτά ὁ μεγαλύτερος ἀδερφός. Ὁ Πατέρας, λοιπόν, τόν ἔπεισε μιλώντας του μέ πραότητα...Τοῦ λέει: Ὅταν χρειάζεται νά σώσεις τόν χαμένο, δέν εἶναι καιρός δικαστηρίων, οὔτε λεπτομεροῦς ἐξετάσεως, ἀλλά φιλανθρωπίας καί συγγνώμης μόνο...Καί ἄν ἀκόμη χρειάζονταν νά τιμωρηθεῖ, τιμωρήθηκε ἀρκετά ζώντας σέ ξένη χώρα...Ἀδελφό βλέπεις, τοῦ λέει, ὄχι ξένο. Στόν πατέρα τοῦ ἐπέστρεψε πού δέν μπορεῖ νά θυμηθεῖ τά περασμένα. Ἤ καλύτερα, ἐκεῖνα μόνο θυμᾶται, πού μποροῦν νά τόν ὁδηγήσουν σέ συμπάθεια καί ἔλεος καί στοργή καί εὐσπλαχνία πού ταιριάζει στούς γονεῖς. Γι' αὐτό δέν εἶπε ἐκεῖνα πού ἔπραξε, ἀλλά ἐκεῖνα πού ἔπαθε. Δέ θυμήθηκε τό ὅτι κατέφαγε τήν περιουσία του, ἀλλά ὅτι περιέπεσε σέ ἀμέτρητες συμφορές».

• ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ                                                        

     Κάποιοι ἀδελφοί ἀπό τή σκήτη ξεκίνησαν νά ἐπισκεφθοῦν τόν ἀββᾶ Ἀντώνιο.  Μπῆκαν λοιπόν  σ΄ ἕνα καράβι  γιά  να  πᾶνε καί σ΄ αὐτό βρῆκαν ἕναν ἄλλο Γέροντα, πού ἤθελε κι αὐτός νά πάει ἐκεῖ. Δέν τόν γνώριζαν ὅμως αὐτόν οἱ ἀδελφοί. Καθισμένοι  λοιπόν μέσα στό καράβι ἀνέφεραν μεταξύ τους ἀποφθέγματα Πατέρων ἤ ρητά ἀπό τή Γραφή καί ἀπό ἀνάμεσα γιά τό ἐργόχειρό τους. Ὁ Γέροντας ἔμενε ἐντελῶς σιωπηλός. Σάν βγῆκαν στό λιμάνι, παρατήρησαν ὅτι καί ὁ Γέροντας πήγαινε πρός τόν ἀββᾶ Ἀντώνιο. Κι ὅταν ἔφτασαν ἐκεῖ τους εἶπε ὁ ἀββάς Ἀντώνιος:

     "Καλή συνοδεία βρήκατε τόν Γέροντα αὐτόν". Καί στόν Γέροντα εἶπε: "Καλούς ἀδελφούς εἶχες μαζί σου, ἀββά". Καί ὁ Γέροντας τοῦ ἁπαντά: "Καλοί βέβαια εἶναι, ἀλλά ἡ αὐλή τους δέν ἔχει πόρτα, καί ὅποιος θέλει μπαίνει στόν στάβλο καί λύνει τό γαϊδούρι". Καί αὐτό τό εἶπε, γιατί ὅ,τι ἐρχόταν στό στόμα τους, τό ἔλεγαν.

• ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

     «Τόν τῆς νηστείας καιρόν φαιδρῶς ἀπαρξώμεθα, πρός ἀγῶνας πνευματικούς ἑαυτούς ὑποβάλλοντες∙ ἁγνίσωμεν τήν ψυχήν, τήν σάρκαν καθάρωμεν∙ νηστεύσομεν ὥσπερ ἐν τοῖς βρώμασιν ἐκ παντός πάθους, τάς ἀρετάς τρυφῶντες τοῦ Πνεύματος∙ ἐν αἷς διατελοῦντες πόθῳ, ἀξιωθείημεν πάντες κατιδεῖν τό πάνσεπτον Πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καί τό Ἅγιον Πάσχα, πνευματικῶς ἐναγαλλιώμενοι».

     1) Τό πρῶτο πού μᾶς συνιστᾶ ὁ ἰερός ὑμνογράφος εἶναι νά ἀγνίσουμε τήν ψυχή μας. Τί εἶναι ἡ ψυχή; Ὁ ἔσω ἄνθρωπος. Ἡ πνευματική ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. «Ὁ κρυπτός της καρδίας ἄνθρωπος », καθώς γράφει ὁ ἀπόστολος Πέτρος (Ἅ΄ Πετρ., 3,4).

     2) Ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν ἔχει μόνο ψυχή. Διαθέτει καί σῶμα. Ψυχή καί σῶμα ἀπαρτίζουν τήν ἑνιαία καί ἀδιαίρετη ὀντότητα τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἡ σωτηρία δέν εἶναι μόνο ὑπόθεση τῆς ψυχῆς ἀλλά καί τοῦ σώματος. Ὁ ἄνθρωπος σώζεται ὁλόκληρος, ἡ ψυχή καί τό σῶμα του. Καί ἐπιτυγχάνει τή σωτηρία τοῦ μ' ἕναν ἑνιαῖο ἀγώνα πού διεξάγει μέ τήν ψυχή καί τό σῶμα τοῦ μαζί. Ἡ ψυχή ἀγωνίζεται. Καί τό σῶμα συναγωνίζεται μέ τήν ψυχή.

     3) Νηστεία καί ἄσκηση, ὡστόσο, δέν σημαίνει ἀποχή μόνο ἀπό ὁρισμένες τροφές. Σημαίνει ἀπαραιτήτως καί ἀγώνα ἀπαλλαγῆς ἀπό τά πάθη μας καί προσπάθεια ἀπόκτησης τῶν ἀρετῶν.

Ἀπό τό «Τό νόημα τῆς χριστιανικῆς ἀσκήσεως», τοῦ  Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Σέβ. κ. Συμεών. 

·       ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΠΛΑΝΑΣ 

     Ὁ Ἄγ. Νικόλαος ὁ Πλανᾶς γεννήθηκε τό 1851 μ.Χ στή Νάξο. Ἀπό νεαρή ἡλικία μοίραζε ὅσα εἶχε στούς ἔχοντας ἀνάγκη, ἀκόμη καί τό ψωμί πού τοῦ ἔδινε ἡ μητέρα του γιά νά φάει. Σέ ἡλικία 17 ἐτῶν νυμφεύτηκε, ἀποκτώντας ἕνα γιό. Λίγα χρόνια ἀργότερα ἡ σύζυγός του κοιμήθηκε. Ὁ Ἅγιος τότε, ἐμπιστεύτηκε τό γιό του στούς συγγενεῖς, μοίρασε τήν περιουσία του καί ἀφοσιώθηκε στήν πνευματική του ἄσκηση, ζώντας ὡς ἐρημίτης ἐντός της Ἀθήνας. Τό 1884 μ.Χ. χειροτονήθηκε ἱερέας. Σύντομα διώχτηκε ἀπό τό ναό τοῦ Ἄγ. Παντελεήμονα, ὅπου εἶχε διοριστεῖ καί κατέφυγε στόν Ι.Ν. Ἄγ. Ἰωάννη τοῦ Κυνηγοῦ, ἐνορία ἀποτελούμενη συνολικά ἀπό ὀχτώ οἰκογένειες, ἀπ' ὅπου δέν ἐλάμβανε καμία ἀμοιβή.

     Γιά 52 χρόνια ὁ Ἅγιος λειτουργοῦσε σέ ὅλες τίς ἐκκλησίες καί τά ξωκλήσια τῆς Ἀθήνας. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος στά κοσμικά γράμματα ἦταν ἀμόρφωτος, παρ' ὅλα αὐτά ἡ ταπείνωσή του καί ἡ ἀγάπη του σέ Θεό καί ἀνθρώπους, τόν κατέστησαν πολύ ἀγαπητό σέ ὅλο τόν κόσμο. Ἀκούραστος διάκονος τοῦ Θεοῦ, μνημόνευε γιά ὧρες ὁλόκληρες, ζῶντες καί κεκοιμιμένους. Πολλοί τόν εἶδαν κατά τήν τέλεση τῆς Θ. Λειτουργίας νά μήν πατάει στό ἔδαφος ἐνώπιόν του ἱεροῦ θυσιαστηρίου. Ἀξέχαστες ἔμειναν οἱ ἀγρυπνίες τοῦ Ὁσίου στό ἐκκλησάκι τοῦ προφήτου Ἐλισαίου, ὅπου ἔψελναν οἱ γνωστοί πεζογράφοι Ἄλ. Παπαδιαμάντης καί Ἄλ. Μωραϊτίδης. Μέ τά λίγα χρήματα πού τοῦ ἔδινε ὁ κόσμος, ὁ Ἅγιος ἔκανε ἔργα στήν ἐκκλησία, προίκιζε κορίτσια, σπούδαζε ἄπορους φοιτητές. Ὁ ἴδιος ἀρκοῦνταν σέ λίγα χόρτα ἤ γάλα καί λίγο ψωμί. Ἡ ζωή καί ἡ ἁγιότητα πού ἐξέπεμπε τόν κατέστησαν ἄτομο σεβαστό στόν κόσμο καί ὅλοι ἔσπευδαν νά τόν διακονήσουν.

     Ὁ Ἅγιος κοιμήθηκε στίς 2 Μαρτίου 1932 μ.Χ.