Μάιος - Ιούνιος 2011, Φύλλο 2ο
«Φῶς Χριστοῦ»
ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ
Ι . Ν. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΒΟΥΝΕΝΟΙΣ
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΝΙΤΣΗΣ,
Τ.Κ. 30002, ΒΟΝΙΤΣΑ
ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2011, Φύλλο 2ο.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ...
- Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί, ἀκολουθώντας τὴν βιβλικὴ καὶ ἁγιοπατερικὴ θεολογία καὶ παράδοση, στηρίζουμε τὴν πίστη μας στὸ ἀσάλευτο βάθρο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε ὡς ἐφαλτήριο στὴ ζωὴ μας τὴν ἐλπιδοφόρα ἀρχή: «Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο ... ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Ἅ΄κόρ.15,20,22). Ὁλόκληρη ἡ βιωτὴ μᾶς κινεῖται γύρω ἀπὸ τὸ νοητὸ ἄξονα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ γέννησή μας, ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας, ἡ νοοτροπία μας, ἡ λατρεία μας, ἀκόμα καί θανὴ μας, ποὺ γιὰ μᾶς εἶναι προσωρινὴ κοίμηση, προσδιορίζονται καὶ ἐπηρεάζονται ἄμεσα ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ τὴ μελλοντικὴ ἐν Χριστῷ προσωπικὴ μας ἀνάσταση. Ἔτσι τίποτε πιὰ δὲ μᾶς φοβίζει, ἀφοῦ νικήθηκε ὁ θάνατος, ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς μας.
Ὅλα τὰ ἄλλα ἐμπόδια καὶ οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς μᾶς προσπερνιοῦνται μὲ αἴσθημα αἰσιοδοξίας. Ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ κατήφεια εἶναι ἴδιον τῶν ἀπίστων, αὐτῶν ποὺ δὲν ἔχουν ἐλπίδα ἀναστάσεως, ὅλων ἐκείνων ποὺ ἀρνοῦνται τὴν Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτῆ μας καὶ φορτωμένοι ἑωσφορικὸ ἑσμὸ, περιχαρακώνονται στὴν ὑποκειμενικὴ τους διανοητικὴ αὐτάρκεια. Γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους σκιρτοῦμε ἀπὸ χαρὰ καὶ οὐράνια ἀγαλλίαση τὴν ἁγία ἡμέρα τῆς Ἐγέρσεως τοῦ Λυτρωτῆ μᾶς Χριστοῦ. Ἑορτάζουμε καὶ δοξάζουμε τὴν πανένδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καὶ πανηγυρίζουμε προκαταβολικὰ γιὰ τὴ δικὴ μας μελλοντικὴ ἀνάσταση καὶ τὴν εἴσοδό μας στὴν ἀτέρμονη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁμολογοῦμε, μὲ τὸν πιὸ δυναμικὸ τρόπο, τὴν πίστη μας στὸν μοναδικὸ Σωτήρα καί Λυτρωτή μᾶς Ἀναστάντα Κύριο καὶ διαλαλοῦμε τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, γιὰ νὰ φτάσει σὲ κάθε ἀνθρώπινη καρδιὰ, ὡς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἔσχατα τῆς ἱστορίας. Ψάλλουμε, ἀναρίθμητες φορές, μὲ δάκρυα χαρᾶς στὰ μάτια καὶ παλλόμενη ἀπὸ συγκίνηση καρδιά, τὸν νικηφόρο παιάνα τοῦ Πάσχα, τὸν πιὸ νικηφόρο καὶ ἐνθουσιώδη παιάνα, ποὺ ἀκούστηκε ποτὲ ἀπὸ ἀνθρώπινα χείλη, «Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτω θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος».
Ἀπὸ τὸ «ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΥΝΘΩΜΕΝ ΤΗ ΠΑΝΗΓΥΡΕΙ», τοῦ κ. Λάμπρου κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητοῦ.
- Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ
Σέ κάτι τέτοιες στιγμὲς μέσα στὴ πανηγυρικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς γιορτῆς τοῦ Πάσχα, πάντα μου ἔρχεται στὸ νοῦ κι' ὁ ἐπίκαιρος λόγος τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ὡς ἰδιαίτερος τρόπος εὐχαριστίας, μία ἄλλη ἔκφραση δοξολογίας καὶ ὕμνου πρὸς τὸν «αἴτιον» τῆς πανηγύρεως. Μοῦ ἀρέσει τὸ ὕφος τοῦ κύρ - Ἀλέξανδρου γιατὶ ὁλόκληρο τὸ ἔργο τοῦ χαρακτηρίζεται ἀπὸ μία βαθιά ἐλπίδα καὶ παρηγοριά, ἡ ὁποία ἐμφανίζεται ὡς μήνυμα ἀναστάσιμο στὰ πασχαλινὰ του διηγήματα. Στὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ἡ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως ἀντανακλᾶ ἕνα ἱλαρὸ ἀσυνήθιστο φῶς καὶ μία ἄφατη χαρά. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία ἐκφράζεται, ἐσχατολογικά, ὡς πρόγευση τῆς αἰώνιας εὐφροσύνης καὶ ὡς ἀνταύγεια τοῦ ἄχρονου φωτός, ποὺ ἐκ τάφου σωματικῶς ἐπέλαμψε, ὅπως, π.χ στὸ διήγημα. «Ὁ Λαμπριάτικος ψάλτης»: «...Αἵ δύο γυναῖκες ἤρχισαν νὰ ἀναζωπυρῶσι τὰ φυτίλια, νὰ ρίπτωσιν ἔλαιον εἰς τὰς κανδήλας καὶ νὰ κάμνωσιν ἐγκαρδίους σταυρούς. Ἠσθάνοντο ἀνέκφραστον χαρὰν καὶ γλύκαν εἰς τὰ σωθικὰ τῶν. Ἦτον Ἀνάστασις. Ἀνάστασις! Τὸ πρόσωπον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ἔλαμπε μὲ ἅγιον φῶς, δεξιὰ τῆς Ἱερᾶς Πύλης. Ἡ μορφὴ τῆς Δεσποίνης Θεοτόκου ἤστραπτεν ἐξ ἀφάτου χαρᾶς ἀριστερόθεν, κρατούσης τὸ θεῖον βρέφος της. Ἡ ὄψις τοῦ τιμίου Προδρόμου, μὲ ἕναν βόστρυχον τῆς κόμης φρίττοντα πρὸς τὰ ἄνω, ἐσελαγίζετο ἐκ μυστικῆς εὐφροσύνης παραπλεύρως ἐκείνου οὗ τὴν φρικτὴν κεφαλὴν ἠξιώθη νὰ χειροθετήση. Καὶ ὁ ἠγαπημένος μαθητὴς ἦτο ἀκόμη ἐκεῖ καὶ συνέχαιρεν ἐπὶ τῇ Ἀναστάσει...». Μέρα «λαμπρή», λοιπόν, ἡ σημερινή, μέρα ἀγάπης, ὅπως μᾶς τὴν περιέγραψαν ὁ Παλαμᾶς κι' ὁ Παπαδιαμάντης, ἀλλὰ καὶ μέρα ἐλπίδας, ὅπως μᾶς τονίζει καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους χριστιανοὺς θεολόγους καὶ στοχαστὲς τοῦ 5ου αἰώνα, ὁ Ἄγ. Αὐγουστίνος, ἐπίσκοπος Ἰππῶνος, λέγοντάς μας: «Resurrectio Domini, spes nοstra», δηλαδὴ «Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἐλπίδα μας». Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε, νὰ τὸ νιώσουμε ἀρκεῖ νὰ ἀφήσουμε νὰ μπεῖ λίγο φῶς Χριστοῦ στὴ καρδιὰ μας. Χριστὸς Ἀνέστη! Χρόνια Πολλά!
Ἀπὸ τὸ «Ἀνάστασις! Ἀνάστασις!..», τοῦ Χάρη Ἀνδρεόπουλου
- ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
«Ἀλλὰ θὰ ρωτήσει κάποιος: πῶς ἀνασταίνονται οἱ νεκροί; Ώ, τὶ ἀπιστία! Ὤ, τὶ ἀνοησία! Αὐτὸς ποὺ μετέτρεψε μὲ μόνη τὴν θέλησή του τὸ χῶμα σὲ σῶμα, δὲ θὰ ἀναστήσει πολὺ εὐκολότερα, μόνο μὲ τὴ θέλησή Του, αὐτὸ ποὺ δημιουργήθηκε καὶ ἔπαθε ἀποσύνθεση; Λοιπὸν νὰ θεωρήσεις ὅτι τὰ σπέρματα θάβονται μέσα στὰ αὐλάκια τοῦ χωραφιοῦ, ὡς μέσα στοὺς τάφους. Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔβαλε μέσα σ' αὐτὰ ρίζες, καλάμια καὶ φύλλα καὶ στάχυα; Δὲν εἶναι ὁ Δημιουργὸς του σύμπαντος; Δὲν τὰ ἔβαλε ἡ προσταγὴ αὐτοῦ ποῦ τὰ κατασκεύασε ὅλα; Πίστευε, λοιπὸν, ὅτι ἔτσι θὰ γίνει καὶ ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν μὲ τὴ θεία θέληση καὶ τὸ θεῖο πνεῦμα διότι ἡ δύναμη συνεργεῖ μὲ τὴ βούληση».
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος
«Εἶναι ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως σήμερα καὶ τὸ ξεκίνημα εἶναι εὐνοϊκὸ . ἄς καμαρώνουμε γιὰ τὸ πανηγύρι καὶ ἄς ἀγκαλιάσουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ἄς προσφωνήσουμε « ἀδερφοί», ἀκόμη κι ἐκείνους ποὺ μᾶς μισοῦν καὶ, πολὺ περισσότερο, ἐκείνους ποὺ ἀπὸ ἀγάπη ἔχουν κάμει ἤ ἔχουν πάθει κάτι. Ἄς δώσουμε συγχώρεση γιὰ ὅλα πρὸς χάρη τῆς Ἀναστάσεως. Ἄς δώσουμε συγχώρεση ὁ ἕνας στὸν ἄλλο... Χτές σταυρωνόμουν μαζὶ μὲ τόν Χριστὸ, σήμερα δοξάζομαι μαζὶ Του. Χτές γινόμουν νεκρὸς μαζὶ Του, σήμερα γίνομαι ζωντανὸς μαζὶ Του. Χτές θαβόμουν μαζὶ Του, σήμερα ἀνασταίνομαι μαζὶ Του... Ἄς γίνουμε ὅπως ὁ Χριστὸς, γιατὶ καὶ ὁ Χριστὸς ἔγινε ὅπως ἐμεῖς. Ἄς γίνουμε θεοὶ γι' Αὐτὸν, ἐπειδὴ κι Ἐκεῖνος ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ χάρη μας. Δέχτηκε τὸ χειρότερο, γιὰ νὰ δώσει τὸ καλύτερο. Ἔγινε φτωχὸς, γιὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς πλούσιοι μέ τὴ δικὴ Του φτώχεια. Ἔλαβε μορφὴ δούλου, γιὰ νὰ πάρουμε ἐμεῖς ἀπὸ Αὐτὸν τὴν ἐλευθερία. Κατέβηκε στὴ γῆ, γιὰ νὰ ὑψωθοῦμε στὸν οὐρανὸ. Δοκιμάστηκε ἀπὸ πειρασμούς, γιὰ νὰ νικήσουμε. Ἀτιμάστηκε γιὰ νὰ μᾶς δοξάσει . πέθανε γιὰ νὰ μᾶς σώσει , ἀνέβηκε στούς οὐρανοὺς γιὰ νὰ τραβήξει κοντὰ Τοῦ ἐμᾶς ποὺ βρισκόμαστε ριγμένοι κάτω μὲ τὴν πτώση στὴν ἁμαρτία».
- Η ΓΛΥΚΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ...
Κάθε χρόνο τὸ Μεγάλο Σάββατο, μετὰ ἀπὸ τὴν πρωινὴ ἀκολουθία καὶ τὴ Θεία Λειτουργία, περιμένουμε τὴ νύχτα τῆς Ἀνάστασης καὶ τὸ πλήρωμα τῆς Πασχαλινῆς εὐφρωσύνης. Ξέρουμε ὅτι ὥρα μὲ τὴν ὥρα ἔρχεται αὐτὴ ἡ νύχτα καὶ ὅμως πόσο ἀργὸ μᾶς φαίνεται αὐτὸ τὸ πλησίασμα, πόσο μακρυὰ καὶ ἀτελείωτη εἶναι τούτη ἡ ἡμέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου! Ἀλλ' ὅμως αὐτὴ ἡ σιγή, ἡ θαυμαστὴ ἡσυχία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, δέν εἶναι τὸ καλύτερο σύμβολο τῆς ζωῆς μᾶς σ' αὐτὸ τὸν κόσμο; Δέν εἶναι ἡ ζωή μας ἐδῶ στὴ γῆ μιὰ συνεχὴς ἀναμονή; Δὲν βρισκόμαστε πάντοτε στὴν «ἐνδιάμεση ἡμέρα» περιμένοντας τὸ Πάσχα τοῦ Κυρίου, προετοιμάζοντας τὸν ἑαυτὸ μας γιὰ τὴν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας Του;
Ἀπὸ τὸ «Μικρὸ ὁδοιπορικὸ τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος», τοῦ π. Ἄλ. Σμέμαν
- ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
«Θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν ἄλλης βιοτής, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον. Τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν Πατέρων Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον».
Στὸ ἀναστάσιμο αὐτὸ τροπάριο γίνεται λόγος γιὰ τὸ νέο καὶ σωτήριο ποὺ φέρνει στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Γιορτάζουμε, λέει ὁ ὕμνος, τὴ νέκρωση τοῦ θανάτου καὶ τὴν καθαίρεση τοῦ Ἅδη. Πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ τάφος ἦταν τὸ τέρμα γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ θάνατος κυριαρχοῦσε ἐπὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ θάνατος ὅμως δὲν μπόρεσε νὰ ἀντισταθεῖ στὴ δύναμη τῆς ζωῆς, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, ἔτσι ὁ τάφος ἀπὸ τέρμα γίνεται πέρασμα (=Πάσχα) πρὸς τὴ ζωή. Ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ θανάτου, μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, ἀνοίγει τὸ δρόμο καὶ γιὰ τὴν καθολικὴ Ἀνάσταση τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία. Ὁ Χριστὸς ἄνοιξε τὸ δρόμο καὶ ἐμεῖς, ἄν τὸ ἐπιθυμοῦμε μποροῦμε νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε, γιὰ αὐτὸ λέει καὶ ὁ ὕμνος γιὰ ἄλλη ἀρχὴ αἰώνιας βιωτῆς. Ὁ Χριστὸς μᾶς δίνει λοιπόν, μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, τὴν προοπτικὴ τῆς αἰώνιας ζωῆς, γιὰ αὐτὸ λοιπὸν καὶ ἐμεῖς καλούμαστε, σκιρτώντας ἀπὸ χαρὰ νὰ τὸν ὑμνήσουμε καὶ νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε γιὰ τὸ μεγάλο αὐτὸ δῶρο.
ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΕΝ ΒΟΥΝΕΝΟΙΣ
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Νέος γεννήθηκε στὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους. Ὅταν ἐνηλικιώθηκε κατατάχθηκε στὸν Αὐτοκρατορικὸ Στρατό, μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ Δούκα, γυμνάζοντας τούς στρατιῶτες του, στὸ νὰ εἶναι γενναῖοι καὶ ἀτρόμητοι πολεμιστές, κυρίως ὅμως τοὺς νουθετοῦσε καὶ τοὺς δίδασκε νὰ πιστεύουν στὸν Θεό, νὰ προσεύχονται, νὰ μὴν ἀδικοῦν ποτὲ κανέναν καὶ νὰ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς δίνει δύναμη γιὰ νὰ πολεμοῦν τοὺς ἐχθρούς. Δὲν ἦταν ὅμως μόνο οἱ ἐξωτερικοὶ ἐχθροὶ ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπίσουν, ἀλλὰ καὶ οἱ διάφορες ἐξεγέρσεις στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Αὐτοκρατορίας. Σὲ μία τέτοια ἐξέγερση ἐστάλη ὁ Νικόλαος, ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα Λέοντα τὸν Ἴσαυρο τὸν Εἰκονομάχο, γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ στοὺς ἐξεγερθέντες καὶ νὰ ἐπαναφέρει τὴν εἰρήνη. Στὴν ἐπιχείρηση αὐτὴ εἶδε νὰ χύνεται ἄδικα ἀνθρώπινο αἷμα καὶ νὰ χάνονται ψυχές. Φοβούμενος μήπως κὶ ἐκεῖνος χάσει τὴν ζωὴ του μὰ κυρίως τὴν ψυχὴ του, μαζὶ μὲ δώδεκα στρατιῶτες του, ἀποσύρθηκαν στὰ Βούνενα τῆς Θεσσαλίας ὄπου κατοικοῦσαν ἀρκετοὶ ἀσκητὲς κοντὰ στοὺς ὁποίους ἔζησαν ἀσκητικὰ μὲ νηστεῖες, ἀγρυπνίες καὶ ἀδιάλειπτη προσευχή. Ὅταν οἱ Ἄβαροι κατέφθασαν στὴν Θεσσαλία σκορπώντας τὸν θάνατο καὶ τὴν καταστροφὴ στὸ πέρασμά τους, συνέλαβαν τὸν Νικόλαο καὶ τοὺς στρατιῶτες του, τοὺς ὁποίους κατέσφαξαν. Τὸν Νικόλαο προσπάθησαν μὲ ὑποσχέσεις καὶ κολακεῖες νὰ τὸν πείσουν νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη τοῦ ἀλλὰ δὲν τὰ κατάφεραν. Ἔτσι τὸν κατατρύπησαν μὲ τὸ ἴδιο τὸ κοντάρι του στὴ συνέχεια ἀπέκοψαν τὴν Τιμία Του Κεφαλὴ στὶς 9 Μαΐου τοῦ 720 μ.Χ καὶ τὸ νεανικὸ αἷμα Τοῦ πότισε τὴν Θεσσαλικὴ γῆ. Οἱ Ἄβαροι, ἐγκατέλειψαν τὸ Σῶμα τοῦ Ἁγίου, ὅπου μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια τὸ βρῆκε ἀκέραιο καὶ εὐωδιάζων κάποιος ἄρχοντας Εὐφημιανός, ὁ ὁποῖος γιατρεύθηκε ἀπὸ τὴν ἀσθένεια τῆς λέπρας ποὺ ἔπασχε καὶ ἀφοὺ τὸ ἐνταφίασε, ἔκτισε ἐκεῖ Ναὸ στὸ ὄνομα τοῦ Ὁσιομάρτυρα. Ἀπὸ τὰ δένδρα στὰ ὁποῖα βασανίσθηκε ὁ Ἅγιος ρέει ἔνα κόκκινο ὑγρὸ τὸ ὁποῖο ὀνομάζεται «Αἷμα».Τὸ ὑγρὸ αὐτὸ ὅταν χρησιμοποιεῖται μὲ πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν Ὁσιομάρτυρα ἔχει ἰαματικὲς ἰδιότητες καὶ ἐπιτελεῖ πολλὰ θαύματα.