Ὁ οὐράνιος μισθός ἀπό τήν ἀρρώστια
Γέροντος Παΐσιου Ἁγιορείτου
-Τι κάνει ἡ μητέρα σου;
-Δεν εἶναι καλά, Γέροντα. Ἀνεβάζει κατά διαστήματα ψηλό πυρετό καί τότε χάνεται. Τό δέρμα τῆς γεμίζει πληγές καί τίς νύχτες πονάει.
-Ξέρεις; Αὐτοί εἶναι μάρτυρες· ἄν δέν εἶναι ὁλόκληροι μάρτυρες, εἶναι μισοί.
- Καί ὅλη ἡ ζωή της, Γέροντα, ἦταν μία ταλαιπωρία.
-Επομένως ὁ μισθός της θά εἶναι διπλός. Πόσα ἔχει νά λάβει! Τόν Παράδεισο τόν ἔχει ἐξασφαλισμένο. Ὅταν ὁ Χριστός βλέπει ὅτι κάποιος ἀντέχει μία βαριά ἀρρώστια, τοῦ τήν δίνει, ὥστε μέ τήν λίγη ταλαιπωρία στήν ἐπίγεια ζωή νά ἀνταμειφθεῖ πολύ στήν οὐράνια, τήν αἰώνια ζωή. Ὑποφέρει ἐδῶ, ἀλλά θά ἀνταμειφθεῖ ἐκεῖ, στήν ἄλλη ζωή, γιατί ὑπάρχει Παράδεισος, ὑπάρχει καί ἀνταμοιβή. Σήμερά μου εἶπε μία νεφροπαθής πού χρόνια τώρα κάνει αἱμοκάθαρση: «Παππούλη, σταυρῶστε, σᾶς παρακαλῶ, τό χέρι μου. Οἱ φλέβες εἶναι ὅλο πληγές καί δέν μπορῶ νά κάνω αἱμοκάθαρση». «Αὐτές οἱ πληγές, τῆς εἶπα, στήν ἄλλη ζωή θά εἶναι διαμάντια μεγαλύτερης ἀξίας ἀπό τά διαμάντια αὐτοῦ του κόσμου. Πόσα χρόνια κάνεις αἱμοκάθαρση;» «Δώδεκα», μοῦ λέει. «Δηλαδή δικαιοῦσαι ἕνα ''ἐφάπαξ'' καί μία σύνταξη μειωμένη», τῆς εἶπα. Μετά μου δείχνει μία πληγή στό ἄλλο χέρι καί μοῦ λέει: «Παππούλη, αὐτή ἡ πληγή δέν κλείνει· φαίνεται τό κόκαλο». «Ναί, ἀλλά ἀπό ἐκεῖ μέσα φαίνεται ὁ Οὐρανός, τῆς λέω. Ἄντε, καλή ὑπομονή. Εὔχομαι ὁ Χριστός νά σού αὐξάνει τήν ἀγάπη Του, γιά νά ξεχνιέται ὁ πόνος σου. Φυσικά ὑπάρχει καί ἡ ἄλλη εὐχή, νά ἐξαλειφθοῦν οἱ πόνοι, ἀλλά τότε ἐξαλείφεται καί ὁ πολύ μισθός. Ἑπομένως, ἡ προηγούμενη εὐχή εἶναι καλύτερη». Παρηγορήθηκε ἡ καημένη.
Ὅταν τό σῶμα δοκιμάζεται, τότε ἡ ψυχή ἁγιάζεται. Μέ τήν ἀρρώστια πονάει τό σῶμα μας, τό χωματόκτιστο αὐτό σπίτι μας, ἀλλά ἔτσι θά ἀγάλλεται αἰώνια ὁ νοικοκύρης του, ἡ ψυχή μας, στό οὐράνιο παλατάκι πού μᾶς ἑτοιμάζει ὁ Χριστός. Μέ αὐτήν τήν πνευματική λογική, πού εἶναι παράλογη γιά τούς κοσμικούς, χαίρομαι καί ἐγώ καί καμαρώνω γιά τίς σωματικές βλάβες πού ἔχω. Τό μόνο πού δέν σκέφτομαι εἶναι ὅτι θά ἔχω οὐράνια ἀνταμοιβή. Καταλαβαίνω ὅτι ἐξοφλῶ τήν ἀχαριστία μου στόν Θεό, ἀφοῦ δέν ἔχω ἀνταποκριθεῖ στίς μεγάλες Του δωρεές καί εὐεργεσίες. Γιατί στήν ζωή μου ὅλα γλέντι εἶναι· καί ἡ καλογερική καί οἱ ἀρρώστιες πού περνῶ. Ὅλο φιλανθρωπίες μου κάνει ὁ Θεός καί ὅλο οἰκονομίες. Εὐχηθεῖτε ὅμως νά μή μέ ξοφλάει μέ αὐτά σ' αὐτήν τήν ζωή, γιατί τότε ἀλίμονό μου! Μεγάλη τιμή μου ἔκανε ὁ Χριστός νά ὑπέφερα ἀκόμη περισσότερο τήν ἀγάπη Του, ἀρκεῖ νά μέ ἐνίσχυε, ὥστε νά ἀντέχω, καί μισθό δέν θέλω. Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι τελείως καλά στήν ὑγεία του, δέν εἶναι καλά. Καλύτερα νά ἔχει κάτι. Ἐγώ, ὅσο ὠφελήθηκα ἀπό τήν ἀρρώστια, δέν ὠφελήθηκα ἀπό ὅλη τήν ἄσκηση πού εἶχα κάνει μέχρι τότε. Γι' αὐτό λέω, ἄν δέν ἔχει κανείς ὑποχρεώσεις, νά προτιμᾶ ἀρρώστιες παρά ὑγεία. Ἀπό τήν ὑγεία τοῦ εἶναι χρεώστης, ἐνῶ ἀπό τήν ἀρρώστια, ὅταν τήν ἀντιμετωπίζει μέ ὑπομονή, ἔχει νά λάβει. Ὅταν ἤμουν στό Κοινόβιο, εἶχε ἔρθει μία φορά ἕνας ἅγιος Ἐπίσκοπος, πολύ γέρος, ὀνόματι Ἰερόθεος, πού ἀσκήτευε στήν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης. Τήν ὥρα πού ἔφευγε, ὅπως πῆγε νά ἀνέβει στό ζῶο, τραβήχτηκε τό παντελόνι του καί φάνηκαν τά πρησμένα τοῦ πόδια. Οἱ Πατέρες πού πῆγαν νά τόν βοηθήσουν, τά εἶδαν καί τρόμαξαν. Ἐκεῖνος τό κατάλαβε καί τούς εἶπε: «Αὐτά εἶναι τά καλύτερα δῶρα πού μου ἔδωσε ὁ Θεός. Τόν παρακαλῶ νά μή μοῦ τά πάρει».
Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο, «Λόγοι τοῦ Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Δ' Οἰκογενειακή ζωή».
Ἀπό τό https://www.xfd.gr