Κυριακή ΣΤ' Λουκᾶ
Λουκ. 8, 27-39
Μεστή ἡ διήγηση τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου καί γεμάτη διδάγματα. Ἡ ἱστορία εἶναι λίγο - πολύ γνωστή σέ ὅλους: φτάνοντας ὁ Κύριος σέ μία πόλη, στή χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, συναντᾶ ἕναν ἄνθρωπο δαιμονισμένο πού δέν φοροῦσε ροῦχα καί περιφέρονταν σάν ἀγρίμι στίς ἐρημιές. Τά δαιμόνια ἀμέσως ἀναγνωρίζουν τόν Θεό στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, καί ζητοῦν ἀπό αὐτόν νά μήν τά ἐξορίσει στήν ἄβυσσο, ἀλλά νά τούς ἐπιτρέψει νά εἰσέλθουν σέ μία ἀγέλη χοίρων. Ἔτσι καί ἔγινε, καί εὐθύς οἱ χοῖροι ἔπεσαν μέ ὁρμή στόν γκρεμό καί σκοτώθηκαν. Ὅταν μαθεύτηκε τό γεγονός στήν πόλη, βγῆκαν οἱ κάτοικοι νά δοῦν τό θαῦμα μέ τά ἴδια τούς τά μάτια, καί βρῆκαν τόν πρίν δαιμονισμένο ἤρεμο καί ντυμένο νά κάθεται κοντά στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί νά ἀκούει εὐλαβικά τους λόγους Του. Ὡστόσο, ἀντί νά θαυμάσουν καί νά πιστέψουν στή μεγαλοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνοι κυριευμένοι ἀπό φόβο ζήτησαν ἀπό τό Χριστό νά φύγει μακριά ἀπό τή χώρα τους. Μόνος ὁ πρίν δαιμονισμένος παρακαλοῦσε τόν Κύριο νά τόν πάρει μαζί Του, ὁ Ἰησοῦς ὅμως τοῦ εἶπε νά ἐπιστρέψει στό σπίτι του καί νά διηγεῖται σέ ὅλους τό θαῦμα πού τοῦ ἔκανε ὁ Θεός.
Ἴσως ἡ ἱστορία νά φαντάζει ἀπόμακρη καί ξένη πρός ἐμᾶς, ὅμως δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἡ καρδιά μᾶς κυριεύεται ἀπό τόν πειρασμό καί ταλαιπωρεῖται ἀπό τήν ἐπήρεια τῶν δαιμόνων. Καί δέν εἶναι ἀνάγκη κανείς νά βρεθεῖ στήν δεινή κατάσταση τοῦ δαιμονισμένου τῆς σημερινῆς περικοπῆς, μίας πού ὅταν ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου κυριευτεῖ ἀπό τούς πονηρούς λογισμούς, ἡ πνευματική του πορεία εἶναι ἄκρως καταστροφική. Συχνά ἀκοῦμε γιά ἐγκλήματα πού ἔχουν διαπραχθεῖ «ἐν βρασμῶ ψυχῆς», συχνά διαπράττουμε λάθη θολωμένοι ἀπό τήν ἔνταση τοῦ πάθους τῆς στιγμῆς καί τοῦ ψυχικοῦ ἀναβρασμοῦ πού μᾶς κυριεύει. Δέν πρέπει ὅμως νά ξεχνοῦμε ὅτι ὅταν παραδοθοῦμε στόν πειρασμό, τότε σταματᾶ κάθε ἔννοια λογικῆς καί αὐτοκυριαρχίας, καί τά ἀποτελέσματα εἶναι ἀνάλογα μέ τήν αὐτοκαταστροφική μανία πού κυρίευσε τούς χοίρους τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς.
Ὡστόσο δέν ὑπάρχει λόγος νά μᾶς κυριεύει κανένας φόβος. Γιατί ἔχουμε σύμμαχο καί ἰατρό τόν ἴδιο τό Θεό, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἄν ἡ συνάντηση καί μόνο τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ μέ τόν Κύριο ἦταν ἀρκετή γιά νά τοῦ χαρίσει τήν ἐλευθερία ἀπό τά δαιμόνια πού τόν τυραννοῦσαν, καί γιά μᾶς ἡ σωτηρία καί ἡ λύτρωση βρίσκεται στήν δική μας προσωπική συνάντηση μέ τόν Χριστό. Μέσα ἀπό τή μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, μέσα ἀπό τή Μυστηριακή ζωή πού πραγματώνεται στήν Ἐκκλησία, μέσα ἀπό τή συχνή μετάληψη τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, καί τέλος μέ συνεπῆ καί σώφρονα βίο, ἔχουμε τή δυνατότητα νά συμμετέχουμε στήν δωρεά τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τή λύτρωση, ἀπό τήν Ἀνάσταση καί τή Ζωή.
Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ἐκείνης φοβήθηκαν καί στή συνέχεια ζήτησαν ἀπό τόν Ἰησοῦ νά φύγει. Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού καί σήμερα οἱ ἄνθρωποι, ὅταν δοῦν τή δύναμη καί τά θαύματα τοῦ Θεοῦ, φοβοῦνται καί προτιμοῦν νά ζοῦν μέ τά πάθη τους, παρά νά ἀποδεχτοῦν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι αὐτός πού ἐξουσιάζει τά πάντα στόν κόσμο, εἶναι ἐκεῖνος πού ἔχει μετρημένες ἀκόμα καί τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς μας, ἐκεῖνος πού γνωρίζει τά πάντα καί προσβλέπει σ' ἐμᾶς μέ ἀγάπη καί κρούει καθημερινά τήν θύρα τῆς ψυχῆς μας, περιμένοντας νά Τοῦ ἀνοίξουμε, νά Τόν δεχτοῦμε, καί νά γεμίσει ἔτσι μέ τήν παρουσία Τοῦ τή ζωή μας μέ Φῶς, μέ ἐλπίδα, μέ γαλήνη, μέ σιγουριά. Οἱ κάτοικοι ἐκείνης τῆς πόλης ἐδίωξαν τόν Κύριο, καί ἔτσι κάνουμε κι ἐμεῖς συχνά, γιατί γιά νά Τόν ἀποδεχτοῦμε χρειάζεται ταπείνωση, καί προπαντός χρειάζεται μετάνοια. Καί δυστυχῶς, κανένα ἀπό αὐτά δέν μᾶς εἶναι εὔκολο, δέν εἶναι εὔκολο νά ἀπορρίψουμε τό ἐγώ μας, νά παραδεχτοῦμε τά λάθη μας, νά ἀναγνωρίσουμε τήν ἀδυναμία μας, νά ὁμολογήσουμε ὅτι δέν εἴμαστε ἐμεῖς πού ἐξουσιάζουμε τή ζωή μας καί τόν κόσμο, ἀλλά ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός.
Ὁ Θεός ὅμως δέν μᾶς ἐγκαταλείπει. Ἀκόμα κι ἄν Τόν ξεχνοῦμε, ἀκόμα κι ἄν Τόν ἔχουμε ἀποκλείσει ἀπό τή ζωή μας, στέλνει ἀνάμεσά μας τά σημάδια τῆς παρουσίας Του, φέρνει κοντά μᾶς ἀνθρώπους πού ἔχουν ζήσει τό θαῦμα στήν προσωπική τους ζωή, ὅπως ἔστειλε τόν πρίν δαιμονισμένο ἀνάμεσα στούς συμπολίτες του, γιά νά γίνει ἐκεῖνος ὁ ζωντανός κήρυκας τῆς ἀλήθειας. Ἀκόμα κι ἄν στή ζωή μᾶς κυριαρχεῖ τό σκοτάδι καί ἡ ἀπελπισία, ὁ Θεός στέλνει τούς ἀνθρώπους ἐκείνους, πού ὄντας ἴσως σέ χειρότερη θέση ἀπό τή δική μας, ἔτυχαν τῆς εὐεργεσίας τοῦ Κυρίου καί ἄλλαξε ἐντελῶς ἡ ζωή τους.
Εἶναι ἑπομένως δική μας ἐπιλογή, μετά ἀπό ὅλα αὐτά, τό ἄν θά θελήσουμε νά συναντήσουμε τόν Χριστό καί νά Τόν βάλουμε στή ζωή μας, ἤ ἄν θά παραμείνουμε στό σκοτάδι τοῦ θανάτου πού μᾶς ὑπαγορεύει ὁ πειρασμός. Εἶναι ἐπιλογή μας τό ἄν θά ἀκολουθήσουμε μία καταστροφική πνευματικά πορεία, ἤ μία Ἀναστάσιμη καί φωτεινή. Ὁ ἀγώνας μας δέν εἶναι πάντοτε εὔκολος. Ἔχουμε ὅμως τόν ἰσχυρότερο σύμμαχο μαζί μας, ἀρκεῖ, σάν τόν ἄνθρωπο τῆς σημερινῆς περικοπῆς, νά ζητήσουμε ἀπό τό Χριστό νά εἶναι μαζί μας, καί νά Τόν δεχτοῦμε στή ζωή μας καί νά Τόν ἀκολουθήσουμε.
https://xerouveim.blogspot.gr/2009/10/25-10-09.html