Θεϊκή φωτιά στό Ἅγιο Ποτήριο
Τόν περασμένο αἰώνα στή Μικρασία ἔζησε ἕνας ἅγιος ἀλλά ἀφανής λευίτης, ὁ π. Ἰωάννης.
Ἦταν ἔγγαμος, οἰκογενειάρχης, ἀπό τό Γκέλβερι τῆς Καππαδοκίας. Τίς καθημερινές ἐργαζόταν στά χωράφια, ἐνῶ τίς Κυριακές καί τίς γιορτές λειτουργοῦσε στήν ἐκκλησία.
Στή Θεία Λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσποῦσε σέ δάκρυα καί ἀναστεναγμούς. Τήν ὥρα μάλιστα τοῦ καθαγιασμοῦ ἡ κατάνυξη τοῦ κορυφωνόταν. Οἱ ψάλτες ἔψαλλαν τό «Σέ ὑμνοῦμεν...» ὅσο πιό ἀργά μποροῦσαν, ἀλλά ἐκεῖνος καθυστεροῦσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά ἤ καί περισσότερο.
Ἔτσι κι ἐκεῖνοι ἐπαναλάμβαναν τόν ὕμνο μέχρι πέντε ἤ ἔξι φορές.
Τελικά, πλησίασαν κάποτε τούς ἐπιτρόπους καί τούς εἶπαν τό πρόβλημά τους. Ἐκεῖνοι μέ τή σειρά τούς τό διαβίβασαν στό λειτουργό.
-Πάτερ Ἰωάννη, συχνά καθυστερεῖς τήν ὥρα τοῦ καθαγιασμοῦ. Οἱ ψάλτες καί ὁ λαός ἔξω σέ περιμένουν πολλή ὥρα. Δέν μπορεῖς νά λές πιό σύντομα τήν εὐχή, γιά νά μή γίνεται χασμωδία;
-Πῶς θά γίνει αὐτό;
-Εἶναι εὔκολο. Ἐκεῖ πού εἶσαι πεσμένος μπρούμυτα, νά σηκώνεσαι, νά σταυρώνεις τά τίμια Δῶρα, νά λές τήν εὐχή καί νά τελειώνεις.
-Τήν εὐχή τή γνωρίζω, εἶναι γραμμένη καί στή φυλλάδα,ἀλλά δέν μπορῶ.
-Γιατί δέν μπορεῖς, πάτερ; Συγχώρεσέ μας, ἀλλά δέν εἶναι δύσκολο!
-Αὐτό δέν ἐξαρτᾶται ἀπό μένα, ἀπάντησε ὁ π. Ἰωάννης. Μόλις ἀρχίσω νά διαβάζω τήν εὐχή, ἡ ἁγία τράπεζα κυκλώνεται ἀπό θεϊκή φωτιά πού φτάνει τά δύο-τρία μέτρα ὕψος.
Ἔτσι δέν μπορῶ νά πλησιάσω γιά νά σφραγίσω τά τίμια Δῶρα. Μέ πιάνει φόβος καί τρόμος. Δέν ξέρω τί νά κάνω. Πέφτω στό ἔδαφος, κλαίω, ἀναστενάζω καί ἱκετεύω τόν Κύριο νά παραμερίσει τίς φλόγες γιά νά συνεχίσω.
Ὕστερα σηκώνω τά μάτια. Ἄν ἔχουν χαθεῖ οἱ φλόγες, σηκώνομαι καί σφραγίζω τά τίμια Δῶρα. Ἄν ὄχι, τότε συνεχίζω τήν ἱκεσία μέ δάκρυα καί στεναγμούς μέχρι νά σβήσει ἡ φωτιά ἤ νά βρεθεῖ ἄλλος τρόπος, πού θά μοῦ ἐπιτρέψει νά μήν καῶ. Πότε-πότε σβήνει ἡ φωτιά καί γίνονται ὅλα ὅπως πρίν. Ἄλλοτε πάλι χωρίζουν οἱ φλόγες δεξιά κι ἀριστερά σχηματίζοντας καμάρα, ὅποτε κάνω τό τόλμημα, πλησιάζω τρέμοντας καί σφραγίζω τά τίμια Δῶρα.
Ἀκούγοντας οἱ χριστιανοί αὐτά τά ἐξαίσια δέν τόν ἐνόχλησαν ἄλλη φορᾶ. Ἦταν ἄλλωστε πολύ εὐλαβής καί ἐξαιρετικά κατανυκτικός ὅταν λειτουργοῦσε. Γι' αὐτό στήν ἐνορία τοῦ ἐκκλησιάζονταν πιστοί κι ἀπό γειτονικά χωριά, πού περπατοῦσαν ὧρες γιά νά φτάσουν.
Μερικές φορές ἔρχονταν στή λειτουργία χίλιοι καί περισσότεροι πιστοί. Καί ὅλοι αὐτοί κατανύγονταν κι ἔκλαιγαν. Στό τέλος μάλιστα τῆς θείας αὐτῆς μυσταγωγίας, τό δάπεδο τῆς ἐκκλησίας ἦταν βρεγμένο ἀπό τά δάκρυά τους, λές καί κάποιος εἶχε ρίξει νερό!
Ἀπό τό https://agiameteora.net/index.php/istories/3160-theiki-fotia-sto-agio-potirio