Γλωσσολαλιά
π. Δανιήλ Γούβαλης (Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία)
"ὤ μέν γάρ διά τοῦ Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, ἄλλω δέ λόγος γνώσεως κατά τό αὐτό Πνεῦμα, ἐτέρω δέ πίστις ἐν τῷ αὐτῶ Πνεύματι, ἄλλω δέ χαρίσματα ἰαμάτων ἐν τῷ αὐτῶ Πνεύματι, ἄλλω δέ ἐνεργήματα δυνάμεων, ἄλλω δέ προφητεία, ἄλλω δέ διακρίσεις πνευμάτων, ἐτέρω δέ γένη γλωσσῶν, ἄλλω δέ ἑρμηνεία γλωσσῶν· πάντα δέ ταῦτα ἐνεργεῖ τό ἕν καί τό αὐτό Πνεῦμα, διαιροῦν ἴδια ἐκάστω καθώς βούλεται".Διότι σε άλλον δίνεται από το Άγιο Πνεύμα ικανότητα λόγου και βαθιάς κατανοήσεως ώστε να διδάσκει με σαφήνεια και πειστικότητα τις υψηλές αλήθειες της πίστεως, σε άλλον δίνεται η ικανότητα του λόγου ώστε να εξηγεί και να μεταδίδει στους πιστούς την σωτηριώδη γνώση.
Λόγος σοφίας, λόγος γνώσεως, πίστις, θαυματουργικό χάρισμα, ιαματικό, προφητικό, διακριτικό πνευμάτων, τα δυο τελευταία έχουν σχέση με το θέμα μας: ἑτέρῳ δὲ γένη γλωσσῶν, άλλω δε ερμηνεία γλωσσών, δηλαδή σε άλλον δίνεται το χάρισμα να ομιλεί ξένες γλώσσες, γένη γλωσσών, όχι μια αλλά πολλές και διάφορες γλώσσες και σε άλλον το χάρισμα να ερμηνεύει τις διάφορες αυτές γλώσσες. εδώ διευκρινίζετε ότι μπορούσε ο ίδιος Χριστιανός να ομιλεί περισσότερες από μια γλώσσες. στην συνέχεια του λόγου του ο απόστολος Παύλος ομιλεί για την καλή συνεργασία που πρέπει να έχουν οι κάτοχοι των διαφόρων χαρισμάτων, διότι όλα έχουν δοθεί για το καλό του εκκλησιαστικού σώματος. δεν έχουν λάβει το ίδιο χάρισμα, όπως και στο σώμα δεν είναι όλα τα μέλη οφθαλμός ή χέρι. Μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι;
Ἀπό αὐτά τά λόγια γίνεται σαφές ὅτι στήν πρώτη ἐκκλησία τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς δέν ἦταν κάτι πού ἔπρεπε σώνει καί καλά νά τό λάβουν ὅλοι καί εὐθύς ἀμέσως τονίσει ὁ θεόπνευστος ἀπόστολος ὅτι ὑπάρχουν χαρίσματα ἀνωτέρα ἀπό αὐτό τῆς γλωσσολαλιᾶς καί μάλιστα πιό πάνω ἀπό ὅλα τά χαρίσματα κατώτερα καί ἀνώτερα εἶναι ἡ Χριστιανική ἀγάπη.
Καί πιό κάτω στό 13 κεφάλαιο τονίζει ὅτι τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς καί διάφορα ἄλλα χαρίσματα κάποια στιγμή καταργοῦνται, ἐνῶ ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.
Μέ ἄλλα λόγια ἀληθινή ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτή πού διδάσκει στά μέλη τῆς τήν ἀπόκτηση τῆς ἀγάπης.
Ἡ ἀγάπη ἀντιστοιχεῖ μέ τόν τέλειο ἄνδρα, ἐνῶ κάποια χαρίσματα σάν τῆς γλωσσολαλιᾶς ἀντιστοιχοῦν μέ καμώματα τῆς νηπιακῆς ἡλικίας, ὄτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην πανω ἀπό ὅλα τά χαρίσματα εἶναι ἡ πίστη ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀγάπη καί ἀπό αὐτά τά τρία ὑπάρχει ἡ ἀγάπη.
Ἐάν ὑποθέσουμε ὅτι κάποιος στήν Ἐκκλησία πού ἵδρυσε ὁ Παῦλος στήν Κόρινθο εἶχε λάβει τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς καί μάλιστα σέ πολύ μεγάλο βαθμό ὥστε νά ὁμιλεῖ ὅλες τίς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καί τῶν ἀγγέλων, καί δέν εἶχε μέσα τοῦ ἀγάπη αὐτός ἐμοίαζε σάν τόν χαλκό πού ὅταν τόν χτυποῦν βουίζει ἡ πρός τό κύμβαλο πού βγάζει ἕνα ἦχο θορυβώδη χωρίς σημασία.
Ἐμεῖς χρησιμοποιώντας μία σύγχρονη ἔκφραση θά λέγαμε ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος πού γλωσσολαλοῦσε ἀλλά δέν εἶχε τήν ἀρετή τῆς ἀγάπης, ἦταν τενεκές ξεγάνωτος.
Κάποιος ταλαίπωρος Χριστιανός, γνωστή περίπτωση, εἶχε μεγάλα οἰκονομικά προβλήματα διότι ἡ ἐπιχείρησή του δέν πήγαινε καθόλου καλά. Έπρεπε νά κάνει, καί μάλιστα ἐπειγόντως, μία ἐγχείρηση διότι κινδύνευε ἡ ζωή του. Αυτός ἔμπλεξε μέ τούς Πεντηκοστιανούς οἱ ὁποῖοι δέν ἐνδιαφέρονταν καθόλου γιά τά προβλήματά του, τό μόνο πού τούς ἐνοίαζε ἦταν νά τόν κατατοπίσουν πάνω στήν γλωσσολαλιά. Ευτυχώς πού φρόντισε ὁ ἱερεύς τῆς ἐνορίας του, παρόλο πού σιγά σιγά ἀποκοβόταν ἀπό αὐτήν, νά τοῦ ἐξασφαλίσει ἕνα μεγάλο χρηματικό ποσό νά κάνει τήν ἐγχείρηση πού ἔπρεπε νά γίνει τό συντομότερο. Ἐπρόκειτο γιά ἀφαίρεση χολῆς. Τόν βοήθησε καί σέ ἄλλες ἀνάγκες τοῦ ὁ ἱερεύς. Μερικοί συνεργάτες τοῦ διαμαρτύρονταν πού δίνει βοήθεια σέ κάποιον πού μέρα μέ τήν ἡμέρα προχωρεῖ πιό πολύ στήν αἵρεση. Αυτός ὁ ἀξιολύπητος ἄνθρωπος ποῦ ἀπό τότε ποῦ γνώρισε τούς Πεντηκοστιανούς μελετᾶ πιό πολύ τήν Καινή Διαθήκη, δέν διάβασε στήν πρώτη πρός Κορινθίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅτι ἐκεῖνο ποῦ ἀξίζει πιό πολύ ἀπό ὅλα μέσα στόν Χριστιανισμό εἶναι ἡ ἀγάπη;
Αὐτήν δέν τήν βρῆκε στούς Πεντηκοστιανούς. Κάποια φορά πού συναντήθηκε μέ τόν ἱερέα τοῦ εἶπε, μοῦ ἔσωσες τήν ζωή, ἄν δέν εἶχα κάνει ἐκείνη τήν ἐγχείρηση σήμερα δέν θά ζοῦσα. O ἱερεύς τοῦ εἶπε, καλά αὐτοί πού κάνουν τό σωστό Χριστιανό καί ἔχουν μέσα τούς ὅπως λένε το Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἔπρεπε νά ἐνδιαφερθοῦν γιά τά προβλήματά σου;
Ἀπάντησε μά αὐτοί εἶναι φτωχοί ἄνθρωποι. Tι φτωχοί, τοῦ εἶπε ὁ ἱερεύς, αὐτοί σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα συντηροῦν τόσους ραδιοφωνικούς σταθμούς, μοιάζουν μέ φτωχούς; Έχω μία ἐλπίδα ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος θά ἐπιστρέψει πάλι στήν Ὀρθοδοξία, παρακαλῶ τούς ἀκροατές τοῦ σταθμοῦ νά προσευχηθοῦν γιά αὐτό, τό ὄνομα τοῦ Νικόλαος.
Ἐπανερχόμαστε στήν πρώτη πρός Κορινθίους. Στή συνέχεια στό δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τονίζεται ὅτι τό προφητικό χάρισμα ὑπερέχει ἀπό τά χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς.
Ἐδῶ ὅταν λέει προφητικό χάρισμα δέν ἐννοεῖ μόνο προφητεῖες γιά τό τί θά συμβεῖ στό μέλλον ἀλλά διδασκαλία ὑπό τήν ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ Χριστιανός εἶναι Πνευματέμφορος καί ἡ Θεία Χάρη τοῦ δίνει λόγο πού ἔχει δύναμη νά οἰκοδομήσει πνευματικά τους ἀκροατές, νά τούς ἐνισχύσει στίς ἀρετές, νά τούς ἀπαλλάξει ἀπό κατήφειες καί θλίψεις καί ἀποθαρρύνσεις καί ἀπελπισίες.
Μέ τό κήρυγμα τοῦ ἀνυψώνει ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, οἰκοδομεῖ ὅλους ὅσους βρίσκονται μέσα στήν λατρευτική σύναξη, ὁδηγεῖ στήν γνώση τῶν Χριστιανικῶν ἀληθειῶν ὅσους εἶναι ἀκατήχητοι.
Ὁ προφητεύων λαλεῖ οἰκοδομήν καί παράκλησιν καί παραμυθίαν ὁ προφητεύων ἐκκλησίαν οἰκοδομεῖ. Ὁ προφητεύων λέει πέντε λόγια κατανοητά ἀπό ὅλους ἴνα καί ἄλλους κατηχήσει. Ἄν λοιπόν κάποιος ἀπό τούς Κορινθίους δέν ἀρκεῖτε στήν τελειότητα δηλαδή στήν ἀγάπη ἀλλά ἤθελε καί κάποιο χάρισμα ἀπό αὐτά πού δίδονταν τότε στήν πρωτοχριστιανική ἐποχή ἄς μή ζητοῦσε τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς ἀλλά τῆς προφητείας διότι μέ αὐτό θά προξενοῦνταν μεγάλες ὠφέλειες σέ ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐπεῖ ζηλωταί ἐστε πνευμάτων, πρός τήν οἰκοδομήν τῆς ἐκκλησίας ζητεῖτε ἴνα περισσεύητε.
Ἀφοῦ μέ πολύ ζῆλο ἐπιδιώκετε κάποιο πνευματικό χάρισμα νά ζητεῖται νά σᾶς δοθεῖ περίσσια ἐκεῖνο πού συντελεῖ στήν βοήθεια καί οἰκοδομῆ τῆς Ἐκκλησίας δηλαδή τό προφητικό, τό διδακτικό χάρισμα.
Ἔτσι ἱεραρχεῖ ὁ ἀπόστολος τήν ἀξία τῶν χαρισμάτων. Μάλιστα λέει ὅτι μέ τό προφητικό χάρισμα κάποιος ἄνθρωπος πού ζεῖ μακριά ἀπό τόν Χριστιανισμό μπορεῖ νά μεταστρέφει, διότι ὁ λόγος πού βγαίνει ἀπό τό στόμα τοῦ πνευματοφόρου διδασκάλου ἔχει τήν δύναμη νά ἀναμοχλεύσει τόν ἐσωτερικό κόσμο τοῦ ἀκροατοῦ, νά ὑποδείξει ἄγνωστες πτυχές, κρυφές ἁμαρτίες καί νά φέρει μετάνοια καί θεογνωσία παράβαλε Α' Κορινθίους 14:24-25.
Σύμφωνα μέ ὅσα ἀναφέρονται στά κεφάλαια αὐτά τῆς πρώτης πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς κάποιοι Χριστιανοί εἶχαν τό χάρισμα τῆς ἑρμηνείας τῶν γλωσσῶν, δηλαδή ἐνῶ ὁ ἕνας μιλοῦσε σέ ξένη γλώσσα, κάποιος ἄλλος ἑρμήνευε τά λόγια του.
Ὑπῆρχε περίπτωση τό ἴδιο πρόσωπο πού γλωσσολαλοῦσε νά ἔχει καί τό ἑρμηνευτικό χάρισμα, παράβαλλε Ἅ' Κορινθίους 14:13.
Στήν πρώτη πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή ἀναγράφεται ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος μαζί μέ τούς συνεργάτες τοῦ Σιλουανό καί Τιμόθεο ὅταν κήρυξαν τό εὐαγγέλιο στήν Θεσσαλονίκη ἔγινε ἔντονη ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος το εὐαγγέλιον ἠμῶν οὐκ ἐγενήθη εἰς ὑμᾶς ἐν λόγω μόνον, ἀλλά καί ἐν δυνάμει καί ἐν Πνεύματι Ἁγίω καί ἐν πληροφορία πολλή.
Ἐδῶ δηλώνετε ὅτι οἱ Χριστιανοί τῆς Θεσσαλονίκης μέ τό βάπτισμα καί τό χρίσμα ἔλαβαν ἄφθονα τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ λόγος εἶναι σύντομος καί δέν ἀναλύει τά γεγονότα, ἀλλά εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἀναφέρετε στά πνευματικά χαρίσματα.
Στό τελευταῖο κεφάλαιο τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς τό πέμπτο δίνονται κάποιες προτροπές μεταξύ αὐτῶν καί οἱ ἐπόμενες το Πνεῦμα μή σβέννυτε, προφητείας μή ἐξουθενεῖτε. Δηλαδή μήν ἐμποδίζετε τήν φανέρωση τῶν πνευματικῶν χαρισμάτων μή περιφρονεῖτε τά λόγια ὅσων ἔχουν λάβει προφητικό χάρισμα. Εδώ ὑπάρχει μία ὡραία εἰκόνα μέ τήν δράση τῶν ἀποστόλων ἄναψε ἐκεῖ ἡ φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πλουτίσθηκαν οἱ Θεσσαλονικεῖς Χριστιανοί μέ πνευματικά χαρίσματα, οἱ φλόγες αὐτῆς τῆς φωτιᾶς ἄς μήν ἐλαττωθοῦν, ἄς μή σβήσουν.
Ἐκτός ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο γιά γλωσσολαλιά κάνει λόγο καί ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος στόν ἐπίλογο τοῦ Εὐαγγελίου του.
Ὁ ἀναστᾶς Κύριος ἐμφανίστηκε στούς μαθητές τοῦ τήν ὥρα πού εἶχαν καθίσει γιά δεῖπνο ἀφοῦ τούς μάλωσε διότι δύσκολα πίστεψαν στήν Ἀνάστασή του καί ἀφοῦ τούς ἔδωσε ἐντολή νά κηρύξουν σέ ὅλο τόν κόσμο τό Εὐαγγέλιο, τούς εἶπε καί μερικά προφητικά λόγια.
Τούς μίλησε γιά κάποια ὑπερφυσικά σημεῖα πού θά γευτοῦν ὅσοι ἀποδεχτοῦν τό Εὐαγγέλιο τοῦ μεταξύ αὐτῶν συγκαταλέγετε καί ἡ γλωσσολαλιά εν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλούσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς· Θά μιλήσουν ξένες γλῶσσες πού γιά αὐτούς μέχρι ἐκείνη τήν στιγμή θά εἶναι νέες καί ἄγνωστες.
Ἀπό τά κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης αὐτές οἱ μαρτυρίες ὑπάρχουν.
Εἴδαμε προηγουμένως μαρτυρίες σέ δύο ἐπιστολές τοῦ ἀποστόλου Παύλου στήν πρώτη πρός Κορινθίους καί στήν πρώτη πρός Θεσσαλονικεῖς. Η πρώτη ἐγράφη γύρω στά ἔτη 54-55 μ.Χ ἡ ἄλλη ἡ πρώτη πρός Θεσσαλονικεῖς ἐγράφη πρίν ἀπό ὅλα τά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης τό 52μ.Χ, πρέπει νά σημειωθεῖ σέ ὅλες τίς ἐπιστολές πού ἔγραψε ἀργότερα καί πρός τό τέλος τῆς ζωῆς τοῦ ὁ ἀπόστολος δέν κάνει καμία μνεία τῆς γλωσσολαλιᾶς.
Καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος στίς δύο ἐπιστολές του πού ἐγράφησαν μετά τό 60 μ.Χ δέν ἀναφέρει τό παραμικρό γιά γλωσσολαλιά.
Ἡ Καθολική ἐπιστολή τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἀδελφοθέου ἐγγράφει περί τό 70 μ.Χ καί σέ αὐτήν δέν συναντοῦμε τίποτε περί γλωσσολαλιᾶς.
Γιά τά κείμενα τοῦ Ἰωάννου τοῦ θεολόγου γιά τίς τρεῖς δηλαδή ἐπιστολές του καί τήν Ἀποκάλυψη πού γράφηκαν πιό ἀργά ἀπό ὅλα τά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης στήν δεκαετία τοῦ 90 οὔτε νά τό σκεπτόμαστε, δέν ὑπάρχει τίποτε γιά χάρισμα ὁμιλίας ξένων γλωσσῶν.
Ὅπως δείχνουν τά πράγματα αὐτό τό χάρισμα εἶχε προσωρινό χαρακτήρα ὑπῆρξε στήν Χριστιανική Ἐκκλησία στό διάστημα μετά τήν Πεντηκοστή στήν δεκαετία τοῦ 40 καί στίς ἀρχές τίς δεκαετίες τοῦ 50, μετά ἐξέλειπε.
Μαζί μέ αὐτό ἐξέλειπαν καί διάφορα προβλήματα πού δημιουργοῦσε τόσο αὐτό ὅσο καί τά ἄλλα χαρίσματα στήν Ἐκκλησιαστικές συνάξεις πράγμα πού φαίνεται καθαρά στό 14 κεφάλαιο τῆς Ἅ' πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς. Δηλαδή ἄν σέ ἕνα κείμενο τῆς Καινῆς Διαθήκης πού γράφτηκε πρός τό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 50 ἤ στήν δεκαετία τοῦ 60 καί πιό πέρα ὑπῆρχε κατάλογος χαρισμάτων, ὅπως δηλαδή στό δωδέκατο κεφάλαιο τῆς πρώτης πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς, ὁπωσδήποτε τά χαρίσματα τῆς γλωσσολαλιᾶς καί τῆς ἑρμηνείας γλωσσῶν θά παραλείπονταν διότι τότε δέν θά ὑφίστανται.
Αὐτό πού λέμε δέν εἶναι ἁπλή ὑπόθεση ἀλλά ἔχει καί ἐπιχειρήματα τά ὁποῖα θά δοῦμε σέ ἄλλη ὁμιλία.
https://www.egolpion.com/glossolalia_gouvalis.el.aspx