Γιόγκα - Διαλογισμὸς : Μία Ἀντιχριστιανικὴ στάση ζωῆς
τοῦ θεολόγου κ.Μιχαήλ Γ. Χούλη
H γιόγκα, λέξη ποῦ σημαίνει ἕνωση, εἶναι ἕνα ἰνδουιστικὸ φιλοσοφικὸ-θρησκευτικὸ σύστημα, μία ἀπὸ τὶς ἔξι ὀρθόδοξες κατευθύνσεις (Νταρσάνες) τοῦ Ἰνδουισμοῦ, ποῦ ἔχει σὰν σκοπὸ τὴν ἕνωση μὲ τὸ Ὑπέρτατο Ὧν καὶ τὴ συνειδητοποίηση τοῦ ἀπολύτου Ἑνός. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μὲ «ὁρισμένους τρόπους σωματικῆς καὶ πνευματικῆς ἄσκησης, τοὺς ὁποίους ὑποτίθεται πῶς, ἂν ἀκολουθήσει ὁ μυούμενος, ὑποτασσόμενος πλήρως σὲ ἕναν γκουροὺ (Ἰνδουιστὴ καλόγερο, «ἐπίγειο θεό» τους), θὰ ἀνέβει μέχρι τὰ ἀνώτατα ἐπίπεδα τελειοποίησης» («Γιόγκα», Ramacharaka, ἔκδ. «ΙΔΡΕΙΑ» Ἄθ. 1967, σέλ. 9, 14). Θὰ ἀπελευθερωθεῖ μάλιστα ἢ ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ ἑαυτοῦ της, ἀπὸ τὴ φαντασίωση τοῦ κόσμου καὶ τελικὰ ἀπὸ τὸν κύκλο τῶν μετεμψυχώσεων (βλ. "Ἐγκυκλοπαίδεια τῶν Θρησκειῶν", ἔκδ. Ἀλκυών, ΑΘ. 1994, τόμος 1, 2 καὶ "Ὄψεις Ἰνδουισμοῦ - Βουδισμοῦ", Ἀναστασίου Γιαννουλάτου)
Ἡ γιόγκα περιέχει ὅλη τὴν ἰνδουιστικὴ φιλοσοφία, τὸ Κάρμα καὶ τὴ Μετενσάρκωση. Εἶναι μία πλήρης καὶ ὀργανωμένη θρησκεία, ποῦ ἔρχεται μὲ τὰ διδάγματά της σὲ ριζικὴ ἀντίθεση μὲ τὸ εὐαγγελικὸ καὶ σωτήριο μήνυμα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁδηγεῖ μάλιστα μὲ τὸ διαλογισμὸ καὶ τὴν ἐξάσκηση τῆς μαγείας στὴν ἀποπνευματοποίηση, τὴν ψυχικὴ κενότητα καὶ τελικὰ τὴν καταστροφὴ ἀρκετοὺς ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς νέους τῆς Πατρίδας μας.
Ἀνθρωπολογικὲς θέσεις τῆς Γιόγκα καὶ ἀναίρεσή τους
Βασικὴ ἀρχὴ τῆς Γιόγκα εἶναι πῶς ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἢ ψυχή του. Ἡ ψυχὴ ἢ πνεῦμα πιστεύουν ὅτι ἑστιάζεται καὶ «κάθεται στὸ κέντρο τοῦ μετώπου, κοντὰ στὸν ἐγκέφαλο». Θεωρεῖται ἕνα «αἰθέριο σημεῖο», «πηγὴ ἐνέργειας, φωτὸς καὶ συνειδητότητας». Τὸ σῶμα, πιστεύουν, εἶναι ἡ φυλακὴ τοῦ πνεύματος, ἐμποδίζει τὴν τέλεια ἔκφρασή του καὶ σὲ κάθε περίπτωση δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ "ρόλο" ποῦ παίζει ἡ ψυχὴ στὴν ἐπίγεια ζωὴ τῆς (συζύγου, παιδιοῦ, ἐργοδότη, δασκάλου, φίλου κλπ.). Τὸ κοστούμι τοῦ ἠθοποιοῦ, ἂν ὡς ἠθοποιὸ ἐννοήσουμε τὴν ψυχή, τὸ αὐτοκίνητο, ἂν ὡς ὁδηγὸ ἐννοήσουμε καὶ πάλι τὴν ψυχὴ" (Πρακτικὸς Διαλογισμός, Raja Yoga, ἔκδ. "Πανελλήνιο Κέντρο Διαλογισμοῦ", Ἀθήνα).
Ὁ ἄνθρωπος «ἀποτελεῖται ἀπὸ ἑπτὰ ἀρχές», ποῦ ἐπικαλύπτουν τὸ πνεῦμα καὶ δὲν τὸ ἀφήνουν νὰ ἐκδηλωθεῖ: Ἀπὸ αὐτὲς μας ἐνδιαφέρουν κυρίως: α) Τὸ ἀστρικὸ σῶμα, ποῦ εἶναι πανομοιότυπο μὲ τὸ φυσικό. Μὲ κατάλληλη προβολὴ ἀπὸ τοὺς γιόγκι, ὀνομάζεται "φάντασμα". Γιὰ τὴν Ἐκκλησία τέτοιου εἴδους πρακτικὲς ἀνήκουν στὸν κάτω κόσμο, εἶναι δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ. β) H Πράνα, ποῦ εἶναι πιστεύουν μία «πρωτογενὴς οὐσία», μία «παγκόσμια ἐνέργεια», ποῦ εἰσχωρεῖ παντοῦ, ἀκόμη καὶ στὸ μικρότερο μόριο τῆς ὕλης, καὶ ζωοποιεῖ ὅλους τους ὀργανισμοὺς («Γιόγκα», τοῦ γιόγκι Ramacharaka, σέλ. 19-27).
Πρέπει νὰ διευκρινίσουμε ὅτι γιὰ τοὺς γιόγκι ἡ πνευματικὴ ἀνάπτυξη θεωρεῖται φυσικὴ ἐξέλιξη καὶ μόνο. Αὐτὸ σημαίνει πῶς ὅλοι κάποτε (καὶ οἱ ἀνήθικοι, οἱ ἐγκληματίες κλπ.) θὰ προοδεύσουν ἠθικὰ καὶ διανοητικὰ καὶ θὰ ἐπιτελοῦν ἀκατόρθωτα θαύματα. Ἡ ἁγιοποίηση δηλαδὴ καὶ ὁ Φωτισμός, ἡ σωτηρία γενικότερα, δὲν εἶναι γιὰ τὸν ἀποκρυφισμὸ ἀποτέλεσμα προσευχῆς, δὲν προέρχεται ὡς χάρισμα ἀπὸ τὸ Θεὸ (μὲ τὴ συνδρομὴ βέβαιά της πίστης μᾶς "δὶ' ἀγάπης ἐνεργούμενης" καὶ τὴ μετάνοιά μας), ἀλλὰ εἶναι ἀνακάλυψη τοῦ βαθύτερου "εἶναι", ποῦ ὑπάρχει ἀνεξερεύνητο στὸν καθένα. Εἶναι αὐτοθέωση καὶ αὐτοανακάλυψη τῆς «παντογνωσίας» καὶ παντοδυναμίας ποῦ πηγάζει ἀπὸ μέσα μας.
Ἡ ρυθμικὴ καὶ ἐλεγχόμενη ἀναπνοὴ εἶναι, ἀκόμη, γιὰ τοὺς δασκάλους τῆς Γιόγκα τὸ κλειδὶ γιὰ τὶς αὐτοθεραπεῖες ἡ τὶς θεραπεῖες ἐξ ἀποστάσεως, ποῦ πραγματοποιοῦν μεταβιβάζοντας μεγάλες ποσότητες Πράνα στὰ ἄρρωστα μέλη τοῦ σώματος ἢ στέλνοντας σκέψεις "βοήθειας" ἢ "γιατρεύοντας" μέσω τοῦ ζωικοῦ μαγνητισμοῦ («Γιόγκα», Ramacharaka, σέλ. 32-126). Τὸ ὄργανο, ποῦ ἐγγυᾶται γιὰ τὴ Γιόγκα τὴν ἐπιτυχία ὅλων αὐτῶν τῶν τεχνικῶν, εἶναι τὸ «μυαλό», ποῦ αὐτοειδωλοποιεῖται ἀπὸ τοὺς γιόγκι. Ἢ γνώση καὶ ὁ ἔλεγχος τῆς Πράνα ἀνοίγει τὴν πόρτα στὴν μαγεία. Ἡ Γιόγκα, στὰ ὑψηλότερα στάδια τοῦ διαλογισμοῦ, εἶναι καθαρὴ μαγεία. Γιατί ὁ σκοπὸς τοῦ Γιόγκι εἶναι νὰ ὑποτάξει τὰ πάντα «κάτω ἀπὸ τὸν ἔλεγχό του», νὰ διατάζει «θεοὺς καὶ ψυχὲς» καὶ νὰ ὑπακούουν, νὰ ἐξουσιάζει κάθε τί στὸ σύμπαν, ἀκόμα καὶ τὰ σώματα τῶν συνανθρώπων του, καὶ γενικὰ νὰ τὸν ὑπακούουν σὰν σκλάβοι τοῦ ὅλες οἱ δυνάμεις τῆς φύσης («Γιόγκα», τοῦ Σουάμι Βιβεκανάντα, σέλ. 57).
Ὀρθόδοξες χριστιανικὲς ἀνθρωπολογικὲς θέσεις
Χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ ἄνθρωπου, κατὰ τὴν ἀντίληψη τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι τὸ διφυὲς αὐτοῦ. O ἄνθρωπος εἶναι «ψυχοσωματικὸ ὄν», συναποτελετίαι ἀπὸ ψυχὴ ἢ πνεῦμα καὶ σῶμα ὑλικό. Ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀντλοῦμε τὰ ἕξης: - «Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο μὲ χῶμα ἀπὸ τὴ γῆ καὶ φύσηξε στὸ πρόσωπο τοῦ πνοὴ ζωῆς καὶ ἔγινε ὁ ἄνθρωπος ψυχὴ ζωντανὴ» (Γένεση, κέφ. 2,7). - «Καὶ ἐμφύσησε (ὁ προφήτης Ἠλίας) τρεῖς φορέας στὸ παιδὶ (στὸ πρόσωπό του) καὶ ἐπικαλέστηκε τὸν Κύριο καὶ εἶπε: "Κύριε ὁ Θεός μου, κᾶνε νὰ ἐπιστρέψει σ' αὐτὸ ἡ ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ"». (Βασιλειῶν Γ', κέφ. 17,21). - «Τοὺς ἀφαιρεῖς τὸ πνεῦμα καὶ χάνουν τὴ ζωή τους καὶ θὰ ἐπιστρέψουν στὸ χῶμα (ἀπὸ τὸ ὁποῖο πλάστηκαν)» (Ψαλμὸς 103,29). - «Καὶ (τότε) θὰ ἐπιστρέψει στὸ χῶμα (τὸ σῶμα) στὴ γῆ ὅπως ἦταν (πρὶν πλαστεῖ) καὶ τὸ πνεῦμα θὰ ἐπανέλθει στὸν Θεό, ὁ ὅποιος καὶ τὸ ἔδωσε (τὸ ἔπλασε)» (Ἐκκλησιαστῆς, κέφ. 12,7). (βλ. καὶ «Θέματα Ὀρθοδόξου Δογματικῆς Θεολογίας», Νίκ. Εὔθ. Μητσόπουλου, ΟΕΔΒ, Ἄθ. 1984, σέλ. 180).
Ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη: «Μὴ φοβάστε ἐκείνους ποῦ σκοτώνουν τὸ σῶμα, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ σκοτώσουν τὴν ψυχὴ» (Ματθαῖος, κέφ. 10,28). - «Καὶ ὅταν ἄνοιξε τὴν πέμπτη σφραγίδα, εἶδα κάτω ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο τὶς ψυχὲς ἐκείνων ποῦ εἶχαν σφαγεῖ γιὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ τὴ μαρτυρία ποῦ εἶχαν δώσει» (Ἀποκ. 6,9). Ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος προτρέπει: «Δοξάστε λοιπὸν τὸν Θεὸ διὰ τοῦ σώματός σας καὶ διὰ τοῦ πνεύματός σας, τὰ ὁποία ἀνήκουν στὸν Θεὸ» (Ἃ' Κορινθίους, κέφ. 6,20).
Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὴ Γιόγκα:
Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ μόνη της δὲν εἶναι ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος. Διότι ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπὸ σῶμα καὶ ψυχή. Ἡ ψυχὴ εἶναι ἐκ φύσεως θνητὴ καὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀθάνατη. Χωρὶς τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ ἡ ψυχὴ νεκρώνεται καὶ μόνο ἡ Ἀνάσταση Τοῦ ἐξασφαλίζει στὸν ἄνθρωπο τὴ δική του ἀνάσταση. Ἢ ψυχὴ ἀκόμη «εἶναι πανταχοῦ τοῦ σώματος» καὶ ὄχι φυσικὰ σημεῖο στὸ κέντρο τοῦ μετώπου. Ἡ ψυχὴ συνέχει τὸ σῶμα καὶ τὸ περιέχει καὶ τὸ ζωοποιεῖ, γιατί εἶναι καὶ αὐτὴ πλασμένη κατ` εἰκόνα Θεοῦ (Φιλοκαλία Δ', 156, ξά'). «Δὲν βρίσκεται μέσα στὸ σῶμα σὰν σὲ ἀγγεῖο ἢ ἀσκό, ἀλλὰ μᾶλλον τὸ σῶμα εἶναι μέσα σ` αὐτὴν» (ΡG 46,29). - Στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ δὲν μετέχει μόνο ἡ ψυχή, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Γίνεται ναὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἡ Ἐνσάρκωση, ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Ἀνάληψή Του, φανερώνουν ὅτι τὸ ἀνθρώπινο σῶμα δὲν ἔχει κατώτερη θέση ἀπὸ τὴν ψυχὴ στὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀναμονὴ ἄλλωστε "ἀνάστασης νεκρῶν" καὶ "ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος", ὅπως ἔχει διατυπωθεῖ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας, μὲ τὰ σώματά μας, γιὰ τὴ Γιόγκα θεωρεῖται ἀπαράδεκτο. - Ἀναφορικὰ μὲ τὴν Πράνα ἡ τὸν ἄλλως νοούμενο "αἰθέρα", ποῦ γιὰ ὅλους τους μάγους, πνευματιστὲς καὶ ἀποκρυφιστὲς ἀποτελεῖ μία μορφὴ ἐνέργειας ἡ δύναμης, μία παγκόσμια ἐνεργητικὴ ἀρχή, ποῦ βρίσκεται παντοῦ, ἄλλα ἰδιαίτερα μέσα στὸν ἀτμοσφαιρικὸ ἀέρα, ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τέτοιο συστατικὸ σύμφωνα μὲ τὴ «νεωτέρα θεωρία τῆς "περιωρισμένης" καὶ τῆς "γενικῆς" Σχετικότητας (Ainstain - Maxwell - Corentz) δὲν ὑπάρχει». Ὑπάρχει «μόνο ὕλη καὶ ἠλεκτρομαγνητικὰ πεδία, ποῦ διαμορφώνονται ἀναλόγως τοῦ χῶρο-χρόνου (H ἀθανασία τῆς ψυχῆς καὶ τὰ ψυχικὰ φαινόμενα, Ἀναστασίου Πιέριου, Ἀθήνα, 1974, σέλ. 12). - H σωτηρία γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ δὲν εἶναι αὐτοσωτηρία καὶ ἀποθέωση, ποῦ προσπαθοῦν νὰ πετύχουν οἱ μυστικιστικὲς καὶ ἰνδουιστὲς παραθρησκεῖες, ἀλλὰ ἁγιασμὸς καὶ κατὰ χάρη θέση ποῦ πραγματοποιεῖται, ἀποκλειστικά, ἕνεκα τῆς ἐνανθρώπησης, τῶν σωτηρίων παθῶν καὶ τῆς ἀνάστασης τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ ὄχι μὲ τὶς δικές μας "ὑπερφυσικές", ὑποτίθεται, δυνάμεις.
ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ
Διαλογισμὸς εἶναι γιὰ τοὺς ὀπαδούς του ἡ δύναμη τῆς συγκέντρωσης, ἡ ἀπομάκρυνση τῆς περιπλάνησης τοῦ νοῦ ἀπὸ τὰ διάφορα μονοπάτια τοῦ καθημερινοῦ ἄγχους καὶ τῆς καταπίεσης, ἡ διαύγεια τοῦ νοῦ, ποῦ ὁδηγεῖ σὲ ἐξυψωμένο στάδιο συνειδητότητας. Μέσω τοῦ διαλογισμοῦ, τῆς σωστῆς ὑποτίθεται χρήσης τοῦ νοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναπνοῆς, λυτρωνόμαστε ἐσωτερικὰ καὶ ἀποκτοῦμε αὐτοέλεγχο, δύναμη καὶ σιωπή. Ὃ νοῦς τελικὰ φτάνει πέρα ἀπὸ τὴ νόηση, στὴν ὑπεραισθητικὴ ἀντίληψη (βλ. καὶ Γιόγκα, τοῦ Σουάμι Βιβεκανάντα, σέλ. 78,80).
Ὁ ἀδυσώπητος νόμος τοῦ Κάρμα εἶναι βασικὸ κλειδὶ τοῦ διαλογισμοῦ. Τὸ κάρμα ὄχι μόνο ἄφορα τὸ πεπρωμένο (κάνοντας καλὲς πράξεις), ἀλλὰ καὶ ὁτιδήποτε συμβαίνει σὲ κάποιον εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν πράξεων τῆς προηγούμενης ζωῆς του καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτα γὶ` αὐτὸ (Διαλογισμός, Πανελλήνιο Κέντρο Διαλογισμοῦ). Δεμένες μὲ τὸ Κάρμα εἶναι καὶ οἱ συνεχόμενες μετενσαρκώσεις τῶν ψυχῶν, οἱ ἐποικήσεις τῶν ψυχῶν σὲ διαφορετικὰ κάθε φορᾶ σώματα, μέχρι νὰ ἀπελευθερωθεῖ τελικὰ κάθε ψυχὴ ἀπὸ τὰ δεσμά της, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ σῶμα της.
Κριτικὴ ἀναίρεση τοῦ Διαλογισμοῦ
Ἡ διδασκαλία τοῦ εἶναι καθαρὰ ἰνδουιστικὴ καὶ ἀπομακρύνειτον ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο δρόμο καὶ τὴν Ἐκκλησία, γιατί χορηγεῖ ὑποσυνείδητα καὶ στὴ συνέχεια συνειδητὰ στὸ μυούμενο προϋποθέσεις ἃ-χριστιανικὲς ἢ καὶ ἀντὶ-χριστιανικὲς.
-Τὸ ὅτι ὁ Διαλογισμὸς δὲν ἔχει τίποτα κοινὸ μὲ τὸ χριστιανισμό, καὶ μάλιστα τὸν Ὀρθόδοξο, φαίνεται ἀπὸ τὰ στάδια καθοδήγησης τῶν μαθητῶν ἀπὸ τοὺς ἐξελιγμένους "διδασκάλους" (γκουρού). Ἑδράζονται ἐπὶ καθαρώς ἰνδουιστικοὺ ἐδάφους καὶ ὁδηγοῦν στὴν εἰδωλοποίηση τοῦ ἐγώ, μὲ ὀλέθρια ψυχοσωματικὰ ἀποτελέσματα (Θεοὶ Ἐσμέν, Κόσμος ἐν Κοσμῶ, Ἄρ. Σ. Παπασταύρου, ἔκδ.Μάκρη, 1959, σέλ. 70).
-Σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Γιόγκα καὶ τοῦ Διαλογισμοῦ, ὁ ἄνθρωπος φτάνει μόνος στὴν ἀλήθεια, χωρὶς τὴ Θεία βοήθεια ("Ἀνεξήγητο", ἔκδ. ΩΡΙΩΝ, 1992, τόμος 1ος, σέλ. 80). Τὰ χαρίσματα τοῦ Ἄγ. Πνεύματος, ἄνευ τῶν ὁποίων δὲν νοεῖται πρόοδος στὴ χριστιανικὴ ζωή, ἐδῶ θεωροῦνται αὐτοκατάκτηση. Σὺν τῷ χρόνω ὁ Γιόγκι συνειδητοποιεῖ ὅτι λατρεύει τὴν ἴδια τοῦ τὴ φύση ἀντὶ τοῦ θεοῦ ἡ μᾶλλον τὶς ἀπρόσωπες δυνάμεις τῆς φύσης (Γιόγκα, τοῦ Σουάμι Βιβεκανάντα, σέλ. 74,75).
-Μὲ τὸ διαλογισμὸ ὁ γιόγκι νοιώθει «μόνος, παντοδύναμος, πανταχοῦ παρών», παντοτινὰ τέλειος, «τρισμακάριστος». Καὶ τελικὰ ὁ τέλειος γιόγκι δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἕναν Θεό, ἀφοῦ θεὸς εἶναι ὁ ἴδιος. "Εἶναι εἰς Θεὸς περίπατων ἐπὶ τῆς γὴς" (Θεοὶ Ἐσμέν,...ὅπου ἀνωτέρω). · "Τὸ Πνεῦμα αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ πραγματωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀδύναμους". Ἢ φυσικὴ καὶ ἡ διανοητικὴ ἀδυναμία εἶναι ἀπόβλητη (Γιόγκα,...σέλ. 163,164). Στὸ σημεῖο αὐτό, μᾶς θυμίζει ἡ Γιόγκα τὸν Νιτσεϊκὸ Ὑπεράνθρωπο. Ἀντίθετα, ὁ Χριστὸς ἀπευθύνει τὴν πρόσκληση τῆς σωτηρίας χωρὶς διακρίσεις σ' ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἰδιαίτερα μάλιστα σ' ἐκείνους ποῦ ὑποφέρουν κάτω ἀπὸ μία φυσική, διανοητική, ἠθικὴ ἢ κοινωνικὴ ἐξαθλίωση. «Αὐτῶν ἐστι», κυρίως, «ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».
-Ἡ πρακτικὴ ἐξάσκηση τοῦ διαλογισμοῦ ἀκολουθεῖται ἀπὸ μεταφυσικὰ φαινόμενα: Ἀνάγνωση τῶν σκέψεων τῶν ἄλλων, ἐμφάνιση κηλίδων φωτὸς ποὺ ἐπιπλέουν, ἰδρώτας τρεμούλιασμα καὶ αἰώρηση. Οἱ "Ἱκανότητες" αὐτὲς εἶναι κοινὰ ἀποτελέσματα τοῦ διαλογισμοῦ, τοῦ πνευματισμοῦ καὶ τῆς μαγείας. Καὶ ὁ σκοπὸς ἀκόμη τῆς μαγείας εἶναι παρὼν στὴ διεργασία αὐτή: Ὁ Γιόγκι προτείνει στὸν ἑαυτὸ τοῦ ἕνα ἔργο ὄχι μικρότερο ἀπὸ τὸ νὰ κυριαρχήσει σὲ ὅλο τὸ σύμπαν, νὰ ἐλέγχει ὁλόκληρη τὴ φύση... ἐσωτερικὴ κι ἐξωτερικὴ» (Γιόγκα, ...σέλ. 48).
Η ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΙΟΓΚΑ
1. Ἡ σημαντικότερη ζημιά, γιὰ τὸ σύνολο τῶν μαθητῶν τῆς γιόγκα, εἶναι ἡ ἐξοικείωση μὲ τὴν ἀνατολικὴ μεταφυσικὴ καὶ ἡ δυσκολία ἀκόμη καὶ στὴ μελέτη τῆς Βίβλου, τὴν προσευχὴ καὶ τὴ λατρεία (Τὸ Ἀλφάβητο τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ, Kurt Koch, ἔκδ. Στερέωμα, σέλ. 211-213, 235). Ὁ αὐτοϋπνωτισμὸς δέ, ἡ στέρηση πρωτοβουλίας καὶ ἡ παράλυση τῆς θέλησης, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐπίκληση τῶν μάντρα (ὀνόματα εἰδωλολατρικῶν θεοτήτων), ἐπιφέρει στὴν πραγματικότητα σοβαρὲς πνευματικὲς ἀλλοιώσεις, ἀλλὰ καὶ προσωρινὲς ἡ ἀνεπανόρθωτες σωματικὲς βλάβες, ἤτοι: τρεμοῦλες, ζαλάδες, μουδιάσματα καὶ ἴλιγγο. Ἔχει παρατηρηθεῖ καὶ τύφλωση (Γιόγκα, Ἔρνεστ Γούντ, ἔκδ. Πύρινος Κόσμος, Ἄθ. 1977). Σὲ 900 ἀνθρώπους ἀσκούμενους στὸν ὑπερβατικὸ διαλογισμὸ βρέθηκαν ἀποτελέσματα ἀντικοινωνικῆς συμπεριφορᾶς, ἄγχους, σύγχυσης κ.λπ. Περισσότερες ἀπὸ 10 μελέτες, ποῦ ἔγιναν ἀνάμεσα στὸ 1973 καὶ τὸ 1983, ὁδήγησαν στὴ διαπίστωση ὅτι ὀδιαλογισμός, ἀκόμα καὶ στὰ ἀρχικὰ στάδια, μπορεῖ νὰ προκαλέσει ψυχιατρικὰ προβλήματα καὶ σχιζοφρενικὲς τάσεις (Ἀνεξήγητο, σέλ. 82).
2. Σκοπὸς τῆς προσευχῆς τοῦ Ὀρθόδοξου χριστιανοῦ εἶναι ἡ διαπροσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τελικὰ ἡ κοινωνία τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν, ἡ θεοπτία. Δὲν ἐπιχειροῦν οἱ πιστοὶ αὐτοθέωση καὶ αὐτολύτρωση, ἀλλὰ ἀπευθύνονται ἀτομικὰ ἢ ὡς ἐκκλησιαστικὴ σύναξη στὸν προσωπικὸ Τριαδικὸ Θεό, συμμετέχοντας στὴν μυστηριακὴ ζωή, τηρώντας παράλληλα τὶς ἐντολές Του, ἐξασκώντας φιλανθρωπία, καὶ παρακαλώντας Τὸν "ὑπὲρ ἑαυτῶν καὶ τοῦ κόσμου" μὲ μία στάση ἀληθινῆς ταπείνωσης (Ἡ Δύναμη τοῦ Ὀνόματος, Ἐπισκόπου Διοκλείας Καλλίστου Ware, ἔκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, Ἄθ. 1983). Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος ἀνακαινίζεται στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μόνο ὁ νοῦς του, ἡ ψυχή του, ἡ φαντασία του ἢ ἄλλες ἐπὶ μέρους λειτουργίες του. Στὸν Ἰνδουισμὸ καὶ τὸν Βουδδισμὸ δὲν χωρᾶ πουθενὰ «ἡ ἀγάπη ὡς θυσία καὶ ὡς ὑπέρβαση τοῦ ἐγώ. Ἐκεῖνο ποῦ κυριαρχεῖ εἶναι ἡ ἐξωτερικὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἀνθρώπους ποῦ ὑποφέρουν» ("Καιρὸς τοῦ ποιῆσαι", Μητρ. Ναυπάκτου καὶ Ἄγ. Βλασίου, Ἰεροθέου Βλάχου, σέλ. 46,47). Τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ ἄπ. Παύλου "Θὰ εὐχόμουνα ἐγὼ ὁ ἴδιος νὰ εἶμαι ἀνάθεμα, μακρυὰ ἀπὸ τὸ Χριστό, χάριν τῶν ἀδελφῶν μου" (Πρὸς Ρωμαίους κέφ. 8,3) δὲν συναντᾶται πουθενά.
3. Ὁλόκληρη ἡ Γιόγκα δὲν εἶναι παρὰ μία ἄρνηση τῆς σωματικῆς ζωῆς: "Κάθε μέρα βλέπουμε ὅτι ἡ αἰτία τοῦ πόνου ἢ τῆς ἀπόλαυσης μᾶς εἶναι πάντα ὁ σύνδεσμός μας μὲ τὸ σῶμα", λένε. "Ἢ ἀνθρώπινη ψυχὴ πρέπει ν` ἀντιληφθεῖ καὶ ν` ἀναγνωρίσει ὅτι ὑπῆρξε πάντα πνεῦμα, κι ὄχι ὕλη, μέσα ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα καὶ ὅτι ἡ σύζευξή της μὲ τὴν ὕλη ὑπάρχει καὶ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μόνο παροδικὰ" (Γιόγκα, τοῦ Σουάμι Βιβεκανάντα, σέλ. 121,168). Ἡ Ὀρθόδοξη, ἀντίθετα, Ἐκκλησία διακηρύσσει στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τῆς "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος".
4. Ἡ μοναδικὴ στὴν Ἱστορία ἐνσάρκωση τοῦ ΥΙΟΥ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἀντικαθίσταται στὴ διδασκαλία τῆς Γιόγκα ἀπὸ τοὺς Ἀβατάρας, τὶς διαδοχικὲς δηλαδὴ ἐνσαρκώσεις τοῦ Ἰσβάρα στὸν κόσμο, ποῦ, σὰν οἱ ὕψιστες ἐκδηλώσεις τοῦ Θείου, εἶναι "διδάσκαλοι ὅλων τῶν διδασκάλων" καὶ "δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ τοὺς λατρεύουμε".
5. Χαρακτηριστικό της θρησκείας τῆς Γιόγκα εἶναι ὁ συγκρητιστικὸς οἰκουμενισμός. Τὰ δόγματα, οἱ θρησκεῖες καὶ οἱ "θεοὶ" εἶναι ἐκδηλώσεις ἑνὸς καὶ μόνο Κυρίου. Ἡ ἄποψη αὐτὴ ""Ἕνας Θεὸς - Πολλὲς Θρησκεῖες" εἶναι ὑβριστικὴ γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα. (Καταστροφικὲς "Λατρεῖες", ἔκδοση Ἃ' Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἄθ. 1994, σέλ. 29). Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἐνσαρκωμένος Θεὸς καὶ ἢ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τὸ ἕνα σῶμα Του, μέσα ἀπ` τὰ ἁγιαστικὰ μυστήρια τῆς ὁποίας καὶ μόνο σώζεται ὁ ἐθελοντικὰ προσερχόμενος πιστός.
6. Ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς γιόγκι εἶναι τὸ "γενικοποιημένο καὶ ἡ ἀφηρημένη κοσμικὴ ὁλότητα" (Γιόγκα, τοῦ Σουάμι Βιβεκανάντα). Παρατηροῦμε μία ταύτιση τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ δημιουργήματά του, ἀλλὰ καὶ τὴν ἄρνηση ἑνὸς προσωπικοῦ, ὑπέρτατου Θεοῦ. Ἡ σωτηρία στὸν Ἰνδουισμὸ δὲν ἀναφέρεται στὴ σχέση προσώπων. Σημαίνει τὴν διάλυση τῆς ἀτομικότητας στὴν ἑνιαία θεία οὐσία (Ὄψεις Ἰνδουισμοῦ - Βουδδισμοῦ, Ἀναστασίου Γιαννουλάτου, σέλ. 77).
7. Οἱ δάσκαλοι Ἰνδουιστὲς χρησιμοποιοῦν μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐπικινδύνων φαινομένων καὶ τὴ θεραπεία ἐξ ἀποστάσεως. Στὶς θεραπεῖες αὐτές, ἐκεῖ ποῦ δὲν συναντᾶ κανεὶς ἀπάτη, εἶναι παροῦσες πνευματιστικὲς δυνάμεις. Ο Harry Edwards, ψυχικὸς θεραπευτής, ἀποκάλυψε: "Ὅταν οἱ ἄγγελοί μου δὲν εἶναι παρόντες δὲν μπορῶ νὰ Θεραπεύσω". Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ὁ William Branham, "εὐαγγελικὸς θεραπευτής", παραδέχτηκε: ""Ἂν ὁ ἄγγελός μου δὲν μοῦ δώσει σῆμα, δὲν μπορῶ νὰ Θεραπεύσω". "Ἂς ξαναθυμηθοῦμε ἐδῶ πῶς ὁ σατανᾶς εἶναι ἄγγελος ποῦ ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ πρὶν τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου, γὶ` αὐτὸ καὶ εὐρισκόμενος στὴν Κόλαση μπορεῖ νὰ ἐξέρχεται κατὰ διαστήματα καὶ νὰ μεταμφιέζεται σὲ φωτεινὸ ἄγγελο (Β` πρὸς Κορινθίους 11,14), μὲ σκοπὸ νὰ παρασύρει ἀνθρώπους μὲ τὸ μέρος του καὶ νὰ τοὺς ἐξοντώσει. "Ἔχει, ἐπίσης, παρατηρηθεῖ ὅτι οἱ πνευματιστὲς καὶ θεραπευτὲς ἀδυνατοῦν νὰ δράσουν, ταράζονται καὶ ἀρκετοὶ ξεστομίζουν βωμολοχίες, ἂν βρεθοῦν ἀντιμέτωποι μὲ τὴν πύρινη προσευχὴ χριστιανῶν, ποῦ παρευρίσκονται ἀνάμεσα στὸ ἀκροατήριο τῶν ἀσθενῶν τους (Τὸ Ἀλφάβητο τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ, ...σέλ. 223,224).
8. «Ἔξω ἀπὸ τὴν Παναγία Τριάδα ὑπάρχει δαιμονισμός. Πράγμα ποῦ εἶναι ἐμφανέστατο στὴν πλανεμένη διδαχὴ τῶν γκουρού. Εὐρισκόμενοι σὲ σύγχυση ὑπερτονίζουν τὴν "ἀφηρημένη αὐτοσυγκέντρωση σὲ βάρος τῆς προσευχῆς", "συγχέεται ὁ Θεὸς μὲ τὸν διάβολο, καὶ ὁ Χριστὸς δὲν θεωρεῖται ὡς ὁ μοναδικὸς Θεός, ἀλλὰ τοποθετεῖται στὴν ἴδια θέση μὲ τὸν Ράμ, τὸν Κρίσνα καὶ τὸν Βούδα. Μέσα ἀπὸ τὴ θεώρηση αὐτὴ φαίνεται ἡ δαιμονικὴ νοοτροπία τῶν κινήσεων αὐτῶν" ("Καιρὸς τοῦ ποιῆσαι", ...σέλ. 57,58,54). Ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ψυχοσωματικὸ νοσοκομεῖο καὶ πανδοχεῖο, γιὰ νὰ δέχεται ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους, ποῦ πάσχουν ἀπὸ διάφορες ἀσθένειες καὶ νὰ τοὺς θεραπεύει μὲ τὰ ἅγια μυστήρια (Περὶ τῶν Εἰδῶν τῆς Μαγείας, Ὁσίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου, ἔκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, Θέσ. 1993). Ἄρα, τὸ νὰ ἀφήνει κανεὶς ἀνεκμετάλλευτη μία τέτοια χρυσὴ εὐκαιρία, ποῦ παρέχει ἢ Χάρη τοῦ Θεοῦ δωρεάν, καὶ νὰ τρέχει στὶς συναγωγὲς τῶν ψευτοσωτήρων καὶ ψευτο - θεραπευτῶν, Ἰσοδυναμεῖ μὲ βαρύτατη πλάνη, ζημία καὶ ἁμαρτία.
Ἡ γιόγκα ὁδηγεῖ πράγματι στὶς δυνάμεις τῆς ἀβύσσου
«Ἐδῶ ἀνήκουν ἡ τηλεπάθεια, ἡ δεύτερη ὅραση καὶ ὅλες οἱ δυνάμεις ὑπερφυσικοῦ βαθμοῦ, ποῦ εἶναι ἀπαραίτητες στὸν ἀποκρυφισμό». Οἱ Θιβετιανοὶ γιόγκι διδάσκουν τὴν ἐξαΰλωση καὶ ὑλοποίηση ἀντικειμένων, τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, τὴν τηλεκίνηση, τὴν αἰώρηση, καὶ ὅλες τὶς τέχνες τοῦ πνευματισμοῦ.
Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες :
«Ἡ γιόγκα δὲν λυτρώνει, ἀλλὰ σκλαβώνει. Οὔτε διαφωτίζει ἀλλὰ συσκοτίζει». «Δὲν ἀνοίγει τὴν πόρτα στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ στὰ πνεύματα τοῦ πνευματισμοῦ». Δὲν συμβιβάζεται ἡ Βίβλος μὲ τὴν Γιόγκα, οὔτε τὰ διάφορα θρησκευτικὰ καὶ φιλοσοφικὰ συστήματα τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς μὲ τὴν χριστιανικὴ πίστη. Ὅλοι οἱ χριστιανοί, ποῦ ἐπιτρέπουν στὸν ἑαυτό τους νὰ πλανηθεῖ ἀπὸ τὴ γιόγκα, πρέπει νὰ θυμηθοῦν τὸ χωρίο ἀπὸ τὴν Πρὸς Γαλατὰς ἐπιστολὴ τοῦ ἄπ. Παύλου: «Στὴν ἐλευθερία, γιὰ τὴν ὁποῖο ὁ Χριστὸς μᾶς ἐλευθέρωσε, σταθῆτε σταθεροί, καὶ μὴν ὑποταχθεῖτε πάλι σὲ ζυγὸ δουλείας» (5,1).
Ἀπό τό https://www.imsyrou.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=234:2010-08-28-13-36-08&catid=77:2010-08-28-13-09-07