Βαθειά θλίψη καί συντριβή γιά τήν ἁμαρτία
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
«Ἐνέβλεψεν Ἰησοῦς τῷ Πέτρω» «καί ἐξελθῶν ἔξω ὁ Πέτρος ἔκλαυσε πικρῶς» (Λούκ. κβ/ 61-62, Μάτθ. κ/ 75). Καί σήμερα, ὅταν μᾶς κοιτάζει κατά πρόσωπο ὁ Ἰησοῦς, κλαῖμε πικρά γιά τίς ἁμαρτίες μας. Ναί, τά δάκρυα πού χύνουμε κατά τήν προσευχή, σημαίνουν πώς ὁ Κύριός μας κοίταξε κατά πρόσωπο μέ τό βλέμμα Του, πού ζωοποιεῖ τά πάντα καί «ἐτάζει καρδίας καί νεφρούς». Ἄχ! Πῶς ἐμπλέκεται μερικές φορές ἡ ψυχή μας σέ διάφορες ἁμαρτίες, ὅπως ἀκριβῶς μπερδεύεται ἕνα πουλάκι στά δίχτυα μίας παγίδας! Μερικές φορές δέν βλέπεις τρόπο διεξόδου ἀπό τίς ἁμαρτίες σου· κι αὐτές σέ βασανίζουνε. Εἶναι μερικές φορές φοβερή ἡ κατάθλιψη καί ἡ βαρυθυμία πού βαραίνει τήν καρδιά ἐξ αἰτίας τους· «θά ἐμβλέψει» ὡστόσο ὁ Ἰησοῦς σέ μας καί ἄφθονα σά ρυάκι θά χυθοῦνε τά δάκρυά μας καί μαζί μ' αὐτά ὅλα τά συμπλέγματα τοῦ κακοῦ θά ξεπλυθοῦν ὁλότελα ἀπ' τήν ψυχή μας. Καί κλαῖς καί χαίρεσαι πού ξαφνικά κι ἀπροσδόκητά σου ἐστάλη μία τέτοια χάρη κι ἔλεος· καί τότε, πόσο εὔκολα καί πόση ἀναπηδάει μέσα στήν καρδιά σου θέρμη καί ζεστασιά! Τόση, πού θ' ἀποπέταγες ἀκράτητος στόν ἴδιο τόν Κύριο καί Θεό! Εὐχαριστῶ μ' ὅλη μου τήν καρδιά τόν Κύριο, «τόν» δωρεάν «εὐϊλατεύοντα πάσας τάς ἀνομίας μου»! (πρβλ. Ψάλμ. ρβ/ 3).
Ἡ σαρκική ἀπόλαυση καί ἡ σκληρή σάν πέτρα ἀναισθησία γιά καθετί τό πνευματικό καί ἅγιο εἶναι πίεση καί στενοχώρια πού μᾶς ἔρχεται ἀπό τόν ἐχθρό διάβολο, μολονότι ὁ σαρκικός ἄνθρωπος δέν τήν θεωρεῖ πίεση καί στενοχώρια, γιατί εἶναι διατεθειμένος εὐνοϊκά πρός αὐτή· ὅσοι ὅμως θέλουν νά ζοῦν πνευματικά τήν θεωροῦν τέτοια, γιατί αὐτή δέν ἀφήνει νά φτάσει ὁ Θεός ὡς μέσα στήν καρδιά μας, δέν ἐπιτρέπει νά ἐκχυθεῖ μέσα στήν καρδιά ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού ζωοποιεῖ καί φωτίζει τήν ψυχή μας. Αὐτή ἡ πίεση καί στενοχώρια καθιστοῦν ἔτσι τήν ψυχή μᾶς ἄκαρπη σέ ἔργα πίστης, ἐλπίδας καί ἀγάπης. Καταντᾶς ἔτσι ἄνθρωπος σαρκικός, πού δέν ἔχει πνεῦμα. Ώ, πόσο πολύμορφοι εἶναι οἱ κατατρεγμοί τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου! Καί πόσο θά θλιβεῖς ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς σου γιά τούτη τήν σκληρή σάν πέτρα ἀναισθησία καί πόσο θά κλάψεις ἐνώπιόν του Κυρίου γι' αὐτή· θά περάσει ὅμως ἡ ἀναισθησία ἐκείνη καί θά ζεσταθεῖ καί θά μαλακώσει ἡ καρδιά καί θά γίνει ἱκανή γιά πνευματικές θεωρίες καί ἅγια συναισθήματα.
Ὅταν σταθεῖς νά προσευχηθεῖς κι εἶσαι βαρυμένος μέ πολλές ἁμαρτίες καί κατειλημμένος ἀπό ἀπόγνωση, ἄρχισε νά προσεύχεσαι μέ ἐλπίδα καί ζέον πνεῦμα· θυμήσου τότε ὅτι τό ἴδιο τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μᾶς βοηθάει μέσα στίς ἀδυναμίες μας καί «ὑπερεντυγχάνει ὑπέρ ἠμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» (Ρώμ. η/ 26). Ὅταν θυμηθεῖς μέ πίστη αὐτή τήν ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ μέσα μας, τότε δάκρυα κατανύξεως θά χυθοῦν ἀπό τά μάτια σου, στήν καρδιά σου θά νοιώθεις «εἰρήνην», γλυκύτητα, «δικαιοσύνην καί χαράν ἐν Πνεύματι Ἁγίω» (Ρώμ. ἴδ/ 17) καί θ' ἀναφωνεῖς ἀπό τήν καρδιά σου «Ἀββᾶ ὁ Πατήρ»!
Ὅταν προσεύχεσαι γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σου, νά ἐνδυναμώνεσαι πάντοτε μέ πίστη καί ἐλπίδα γιά τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι πάντα ἕτοιμο νά συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες μας, ὅταν ἡ προσευχή μᾶς εἶναι εἰλικρινής· νά φοβᾶσαι πάντως μήπως ἡ ἀπόγνωση καταλάβει τήν καρδιά σου, μία ἀπόγνωση πού ἐκδηλώνεται μέ μία βαριά ἀπογοήτευση καί μελαγχολία στήν καρδιά καί μέ δάκρυα ἀνάγκης, ἐξ αἰτίας τῶν περιστάσεων. Τί εἶναι οἱ ἁμαρτίες σου, ὅποιες κι ἄν εἶναι αὐτές, μπροστά στό Θεῖο Ἔλεος, φτάνει νά μετανοήσεις γι' αὐτές! Συμβαίνει ὅμως πολλές φορές νά προσεύχεται ἕνας ἄνθρωπος καί μέσα του νά μήν ἐλπίζει μέ τήν καρδιά του ὅτι οἱ ἁμαρτίες του θά συγχωρηθοῦν, θεωρώντας τίς κατά κάποιο τρόπο ὑπέρτερές του Ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Πράγματι δέ γι' αὐτό καί δέν παίρνει ἄφεση ἁμαρτιῶν, μολονότι ἀπό τά μάτια τοῦ χύνονται κρουνοί δακρύων ἐξ αἰτίας τῶν περιστάσεων· καί ἔτσι αὐτός ὁ ἄνθρωπος μέ θλιμμένη, στενοχωρημένη τήν καρδιά ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Οἰκτίρμονα Θεό· καί αὐτή τήν κατάληξη τήν ἀξίζει· γιατί ὁ Κύριος λέγει: «Πιστεύετε ὅτι λαμβάνετε, καί ἔσται ὑμίν» (Μάρκ. ἴα/ 24). Τό νά μή πιστεύεις ὅτι θά λάβεις αὐτό πού ζητᾶς ἀπό τόν Θεό εἶναι βλασφημία ἐναντίον Του.
Ἁμάρτησες σέ κάτι ἐνώπιόν του Θεοῦ; (Κι ἐμεῖς ἁμαρτάνουμε τόσο πολύ κάθε μέρα). Τότε, μέ πίστη στόν Κύριο, πού προσέχει τόν λυγμό τῆς καρδιᾶς σου, πές μέσα στήν καρδιά σου καί μέ ταπεινωμένη ἐπίγνωση καί συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν σου, τόν Ψαλμό «Ἐλέησον μέ ὁ Θεός κατά τό μέγα ἔλεός σου»· πές τόν ὁλόκληρο μέ τήν καρδιά σου· ἄν δέν φέρει ἀποτέλεσμα μέ τήν πρώτη, ἐπανάλαβε τόν, ἀλλά τώρα ἀκόμα πιό ἐγκάρδια καί μέ περισσότερο συναίσθημα καί τότε γρήγορα θά καταυγάσει τήν ψυχή σου σωτηρία καί εἰρήνη ἀπό τόν Κύριο. Ἔτσι λοιπόν, νάχεις πάντα συντριβή στήν καρδιά σου· αὐτό εἶναι ἕνας ἀληθινός καί δοκιμασμένος τρόπος γιά ν' ἀντιμετωπίζεις τίς ἁμαρτίες σου. Κι ἄν δέν ξαλαφρώσεις, νά μέμφεσαι τόν ἴδιο τόν ἑαυτό σου· γιατί αὐτό θά σημαίνει ὅτι προσευχήθηκες χωρίς συντριβή, χωρίς ταπείνωση καρδίας καί χωρίς ἀκλόνητη ἐπιθυμία νά λάβεις συγχώρηση ἁμαρτιῶν ἀπό τόν Θεό· αὐτό σημαίνει ὅτι δέν ἐνοίωσες βαθιά τήν πληγή πού σου προκάλεσε ἡ ἁμαρτία.
Ἄλλοι φαίνονται νά προσεύχονται στόν Κύριο, ἀλλά οἱ ἴδιοι στήν πράξη ὑπηρετοῦν τόν διάβολο, πού εἶναι φωλιασμένος μέσα στήν καρδιά τους, διότι προσεύχονται μόνο μέ τά χείλη, ἐνῶ ἡ καρδιά τούς εἶναι ψυχρή, δέν αἰσθάνονται καί δέν θέλουν αὐτό πού τά χείλη τούς ζητοῦν καί λένε· «ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει» ἀπό τοῦ Κυρίου (Ἤσ. κθ/ 13). Ὑπάρχουν ἐπίσης πολλοί πού κοινωνοῦν τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου δίχως εἰλικρίνεια καί δίχως νά νιώθουν δυνατή ἀγάπη γι' αὐτό πού κάνουν· τό κάνουν μονάχα μέ τά χείλη καί τήν κοιλία, μέ ὀλιγοπιστία καί ψυχρότητα καί μέ τήν καρδιά τούς ἐμπαθῆ γιά ἐδέσματα καί ποτά ἤ γιά χρήματα ἤ μέ ροπή πρός τήν ὑπερηφάνεια, τήν κακία, τό φθόνο καί τήν ὀκνηρία, τήν στιγμή πού ἡ καρδιά τούς εἶναι ἀπομακρυσμένη ἀπό τόν Κύριο, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὅλος ἀγάπη, ἁγιότητα, τελειότητα, σοφία καί ἄφατη ἀγαθότητα. Τέτοιοι ἄνθρωποι εἶναι ἀνάγκη νά ἐμβαθύνουν περισσότερο στόν ἑαυτό τους, νά μετανοοῦν πιό βαθιά μέσα τους καί νά σκέπτονται πιό βαθιά γιά τό τί εἶναι ἡ προσευχή καί ἡ Θεία Μετάληψη. Ἡ ψυχρότητα τῆς καρδιᾶς ἔναντί του Θεοῦ καί πρός τήν προσευχή πηγάζει ἀπό τόν διάβολο, πού εἶναι ἡ ψύχρα τοῦ ταρτάρου. Ἐμεῖς ὅμως σάν τέκνα τοῦ Θεοῦ, ἄς ἀγαποῦμε τόν Κύριο μέ θερμοτατη ἀγάπη. Κύριε, δώρησέ μας αὐτή τήν ἀγάπη, γιατί «χωρίς Σου, οὐ δυνάμεθα ποιεῖν οὐδέν» (πρβλ. Ἰωάν. ἴε/ 5). Πράγματι, Σύ μᾶς ὁδήγησες ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη καί μᾶς προίκισες μέ τά πάντα.
Ἡ θερμή καί πρόθυμη προσευχή, πού συνοδεύεται μέ δάκρυα, ὄχι μόνο καθαρίζει τίς ἁμαρτίες, ἀλλά καί θεραπεύει τίς σωματικές ἀδυναμίες καί τίς ἀσθένειες καί ἀνανεώνει τήν ὅλη ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀναγεννᾶ, γιά νά τό ποῦμε ἔτσι· ὁμιλῶ ἀπό προσωπική πείρα. Ὤ! Πόσο ἀτίμητη δωρεά εἶναι ἡ προσευχή! Δόξα σέ Σένα, Πατέρα τῶν οἰκτιρμῶν, Θεέ κάθε παρηγοριᾶς καί παράκλησης! Δόξα σέ Σένα, Κύριε, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ τόν Μονογενῆ, πού μεσίτευσες καί ἔλαβες γιά μᾶς τήν δίχως τέλος συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας! Δόξα σέ Σένα, Πνεῦμα Πανάγιο, τό «ὑπερεντυγχάνον ὑπέρ ἠμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» (πρβλ. Ρώμ. η/ 26), πού μᾶς χαρίζεις τήν φλογισμένη προσευχή μέ στεναγμούς καί δάκρυα, τήν προσευχή πού θερμαίνει τήν ψυχρή ψυχή μας, πού μᾶς δίνεις ἀκόμα τήν κατάνυξη καί τήν λύπη γιά τίς ἁμαρτίες μας, πού μᾶς ἀποκαθαίρεις, μᾶς ἐξαγιάζεις καί μᾶς εἰρηνεύεις, μᾶς ἐνισχύεις καί μᾶς ἀνακαινίζεις! Δόξα σέ Σένα, Ἁγία Τριάδα, ἄναρχη καί ζωαρχική Ἁγία Τριάς, σέ Σένα πού εὐλογεῖσαι εἰς τούς αἰῶνες ἀπ' ὅλα τά λογικά δημιουργήματα!
Ἀπό τό https://www.oodegr.com/oode/pateres1/iwannis_krostandis/syntribi_1.htm