"Ἔχασες τόν Παράδεισο, γιατί σπαταλοῦσες τόν καιρό σου μέ τούς νεκροζώντανους"
Μία χριστιανή κοπέλα ἀπό τήν Ἀθήνα, πρίν μερικά χρόνια , βρέθηκε μπροστά σ' ἕνα δίλημμα. Μίσησε ὁ κακός τήν σωφροσύνη της καί τῆς ἔβαλε σκέψεις ὅτι θά 'πρεπε νά παρεκκλίνει ἔστω καί λίγο ἀπό τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ γιά νά ἐπιτύχει τήν ἀποκατάστασή της. Πάλευε λοιπόν ἡ συνείδησή της μέ τήν ὀλιγοπιστία της. Τότε τήν λυπήθηκε ὁ φιλανθρωπότατος Χριστός μας καί τήν στερέωσε στήν ἀρετή μ' ἕνα ὄνειρο συγκλονιστικά διδακτικό. Ἕνα ὄνειρο μέσα ἀπό τό ὁποῖο πέρασε ἕνα μήνυμα τοῦ Θεοῦ, μία σοβαρή προειδοποίηση ὄχι μόνο γιά ἐκείνην ἀλλά καί γιά ὅλους. Τό διηγήθηκε στόν σεβαστό Πνευματικό της καί σέ πνευματικές ἀδελφές της, γιά νά τίς ὠφελήσει. Εἶπε τά ἑξῆς:
«Εἶδα ὅτι βρισκόμουν σ' ἕναν ὑπόγειο χῶρο , σάν αὐτούς πού εἶναι κάτω ἀπό τήν Ὁμόνοια, ὅπου περνοῦν τά τραῖνα, ἀλλά ὑπῆρχε ἡμίφως. Μέσα σ' αὐτόν τόν χῶρο ἐκινοῦντο δύο κατηγορίες ἀνθρώπων. Οἱ μέν περπατοῦσαν, ἀλλά ἦταν ἀνέκφραστοι , μέ ἀπλανές βλέμμα , χωρίς νά ἔχουν αἴσθηση χώρου καί χρόνου. Ἦταν σάν κινούμενοι νεκροί, νεκροζώντανοι. Οἱ δέ ἦταν φυσιολογικοί, ζωντανοί ἄνθρωποι σάν κι ἐμένα, καί εἴχαμε συγκεντρωθεῖ ὅλοι μαζί σ' ἕνα μέρος. Τότε ἀνάμεσά μας παρουσιάστηκε ἕνας Φωτομορφος ἄνδρας μέ θεία ὄψι καί μᾶς εἶπε δείχνοντάς μας μέ τό χέρι τοῦ μία διέξοδο, πού ἐμοίαζε μέ πύλη, ἔξω ἀπό τήν ὁποία φαινόταν νά ὑπάρχει ἄπλετο φῶς.
- Προσέξτε! Γιά νά βγῆτε ἀπ' αὐτό τό μισοσκόταδο πρός τό φῶς, πρέπει, ὅταν ἀκούσετε μία καμπάνα πού θά χτυπήσει, νά τρέξετε νά προλάβετε νά βγεῖτε ἔξω ἀπό ἐκείνη τήν πύλη, διότι ἄν δέν προλάβετε, θά μείνετε γιά πάντα ἐδῶ μέσα!
Ἐγώ ἄρχισα νά ἀγωνιῶ ἄν θά ἄκουγα τήν καμπάνα. Γιά μία στιγμή ἴσα πού τήν ἄκουσα ἀπόμακρα...
Ἄρχισα νά τρέχω πρός τήν πύλη, ἀλλά ἄλλοι εἶχαν τρέξει πρωτύτερα καί ἔβγαιναν πρός τό φῶς. Ὅταν πλησίασα κι ἐγώ, ἴσα πού πρόλαβα κι ἔβγαλα τό σῶμα μου καί ἡ πόρτα ἄρχισε νά κλείνει! Ἄρχισα καί φώναζα σέ βοήθεια τόν Θεό μ' ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μου. Τότε παρουσιάστηκε ὁ Θεῖος αὐτός ἄνδρας καί μέ τράβηξε πρός τό φῶς, ἐνῶ ἡ πόρτα ἔκλεινε σάν αὐτόματη, ἀγγίζοντας τά πόδια μου.
Ἴσα πού μπόρεσα νά γλυτώσω! Τότε ὅμως, ὅλοι πού βγήκαμε πρός τό φῶς, ἀντικρύσαμε ἕνα τραγικό θέαμα. Ἐνῶ οἱ νεκροζώντανοι περιφέρονταν ἀκόμα στό μισοσκόταδο, χωρίς νά ἔχουν πάρει εἴδηση τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά πού συνέβησαν γύρω τους, μέσα ἀπό τά κάγκελα τῆς κλειστῆς πύλης, ἔκλαιγε καί χτυπιόταν μία παρθένος κοπέλλα μέ μακρυά μαλλιά , πού φοροῦσε λευκά. Ἔκλαιγε γιατί δέν πρόλαβε νά βγεῖ. Φώναζε κοιτώντας τόν Θεῖο αὐτόν ἄνδρα, πού φαίνεται πώς ἦταν ὁ Σωτήρας Χριστός , κι ἔλεγε:
- Γιατί, γιατί Θεέ μου, ἐγώ δέν βγῆκα πρός τό φῶς; Γιατί δέν πρόφτασα; Δέν εἶμαι κακή, εἶμαι ἁγνή. Γιατί;...
Καί τότε Ἐκεῖνος τῆς εἶπε:
- Ναί, εἶσαι ἁγνή. Ἀλλά τήν ζωή σου τήν πέρασες ἀπορροφημένη μέ τούς νεκροζώντανους. Γι' αὐτό δέν ἄκουσες τήν καμπάνα νά βγεῖς πρός τό "φῶς"!
Τόσο πολύ συγκλόνισε αὐτό τό μήνυμα τοῦ Θεοῦ τήν κοπέλλα, ὥστε συνέχισε τήν ζωή τῆς θεοσέβειας καί τῆς ἀρετῆς μέ μεγαλύτερη συνέπεια. Σέ λίγο ὁ Θεός τήν ἀξίωσε νά ἀποκτήσει μία εὐλογημένη οἰκογένεια.
Τό θέμα ὅμως εἶναι γενικό. Ἄς ἀναλογιστεῖ ὁ καθένας πόσο χρόνο χάνει μέ τίς ματαιοδοξίες τοῦ κόσμου τούτου καί τούς "νεκροζώντανούς" της κοινωνίας (δηλαδή τούς ἀνθρώπους πού εἶναι προσκολλημένοι στήν ὕλη καί τήν ἁμαρτία), ὥστε νά φεύγει ὁ πολύτιμος χρόνος τῆς ζωῆς, πού μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Θεό γιά μετάνοια καί καλλιέργεια τῆς ψυχῆς μας, μέ ἀδιαφορία καί χλιαρότητα. Ἄλλωστε , ἔχει πεῖ ὁ Κύριος μέσα στήν Ἁγία Γραφή "...ὅτι χλιαρός εἰ, καί οὔτε ζεστός οὔτε ψυχρός, μέλλω σέ ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου". (Ἀποκ. Γ΄, 16 )
«Μηνύματα ἀπό τόν Οὐρανό»
Ἀπό τό https://agiameteora.net/index.php/istories/2138-xases-ton-paradeiso-giati-spatalo-ses-ton-kairo-sou-me-toys-nekrozontanous