Δεσποτικές Ἑορτές

     Ἕνας ἐκκλησιαστικός συγγραφέας γράφει: «Ἀφοῦ ὁ Δημιουργός συνέδεσε τή ζωή μας μέ λύπες καί φροντίδες, μᾶς ἔδωσε καί κάποιες εὐκαιρίες ἀναψυχῆς καί παρηγοριᾶς ὁρίζοντας τίς θεῖες ἑορτές. Τά θέματα τῶν ἑορτῶν αὐτῶν μας ὑπενθυμίζουν τίς θεῖες δωρεές, ἀλλά καί προμηνύουν τήν κατάργηση κάθε λύπης». Οἱ ἑορτές λοιπόν εἶναι εὐκαιρίες πανηγυρισμοῦ καί εὐφροσύνης πνευματικῆς καί ὑλικῆς, καί ταυτόχρονα τιμῆς τῶν γεγονότων πού γιορτάζομε, πού ξαναζοῦμε, πού κάνομε σύγχρονα.

     Ἀπό τίς ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάζομε Δεσποτικές, ἐκεῖνες πού συνδέονται μέ τά λυτρωτικά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μᾶς θυμίζουν «τούς ποταμούς τῶν χαρίτων καί εὐεργεσιῶν, τούς ὁποίους ἐξέχεεν εἰς τόν κόσμον ὁ Μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ διά τῆς ἐνσάρκου Τοῦ οἰκονομίας» (Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης).

     Δεσποτικές ἑορτές εἶναι τά Χριστούγεννα, ἡ Περιτομή, ἡ Ὑπαπαντή, τά Θεοφάνεια, ἡ Μεταμόρφωσις, ἡ εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα μετά βαΐων καί κλάδων, τά Ἅγια Πάθη, ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ἀνάληψις, ἡ Πεντηκοστή, ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

     Οἱ Δεσποτικές ἑορτές ἀποτελοῦν τόν κεντρικόν ἄξονα τῆς λατρευτικῆς ζωῆς μας. Ἡ Ἐκκλησία τελώντας τίς ἑορτές αὐτές ξαναζεῖ τά λυτρωτικά γεγονότα σάν ἕνα αἰώνιο παρόν. Καί οἱ πιστοί καθώς τά ξαναζοῦν καί τά ἑορτάζουν προσελκύουν τή θεία Χάρι καί ἁγιάζονται. Οἱ ψυχές τούς γεμίζουν εὐγνωμοσύνη, κατάνυξι καί ἐλπίδα τῶν οὐρανίων. Καί ὅταν φεύγουν ἀπό τόν τόπο τῆς λατρείας μεταφέρουν μέσα τούς αὐτές τίς ἐμπειρίες, πού διαποτίζουν ὁλόκληρη τή ζωή τους.

     Δῶρα τοῦ Θεοῦ οἱ Δεσποτικές ἑορτές. Δῶρα πού θά ἀξιοποιηθοῦν ἄν τά γιορτάζωμε χριστιανοπρεπῶς, «μή ἐν ζύμη παλαιά, μηδέ ἐν ζύμη κακίας καί πονηρίας, ἀλλ' ἐν ἀζύμοις εἰλικρίνειας καί ἀληθείας» (Α' Κόρ. ε', 8).

Ἀπό τό https://www.impantokratoros.gr/despotikes_theomhtorikes_eortes.el.aspx